บทที่ 5 เธอยังมีอะไรที่มีควรค่ากับเงินสองแสนอีก

บทที่ 5 เธอยังมีอะไรที่มีควรค่ากับเงินสองแสนอีก หล่อนสามารถ ยืมเงินจากเขาได้ไหม? หรือว่า ให้หล่อนขายอะไรให้เขาอีก? จือเวินหย่ายังไม่ทันได้คิดอะไร จินเล่อเทียนก็เริ่มเร่งหล่อน “จือเวินหย่า คิดได้แล้วยัง ตำรวจที่ฉันเตรียมไว้กำลังรออยู่นะ!” จือเวินหย่าสีหน้าซีดเซียว หล่อนรู้ดีว่า จินเล่อเทียนไม่ได้พูดล้อเล่นตระกูลจินโกรธเกลียดตระกูลจือ คนทั้งเมืองเจียงรู้กันดี ในเกมส์ธุรกิจครั้งหนึ่ง โครงการที่จินเล่อเทียนเป็นผู้รับผิดชอบแพ้ให้กับตระกูลจือ ต่อมา เขาก็พลาดตำแหน่งประธานตระกูลจินต่อ! ดังนั้น เมื่อตระกูลจือเจอกับความพินาศและพังลง จินเล่อเทียนจึงเรียบเข้ามาสร้างความหายนะให้ซ้ำต่อ! จือเวินหย่ามองเขาอย่างดุดัน อีกด้านหนึ่งผู้จัดการฟ่านหันหลังเดินออกมาจากมุมหนึ่งใน‘โพไซดอน’ท่ามกลางสายตาของผู้คน เสียงดนตรีกลบบทสนทนาของพวกเขาจนไม่ได้ยินอะไร ผู้จัดการฟ่านมองเขากลับ จากนั้นแอบหยิบมือถือโทรหาป๋อสุ้นถิง พูดอย่างง่ายดาย “คุณชาย คุณจือมีธุระต้องการพบคุณ” ทุกคนคิดว่า จือเวินหย่าไปยืมโทรศัพท์ แต่เมื่อ ผู้จัดการฟ่านยื่นโทรศัพท์ให้หล่อน หล่อนกลับสั่นไปทั้งตัวแม้กระทั่งหัวใจ คุณชายป๋อ！ บนหน้าจอมือถือโชว์ชื่อของเขา ทำให้หล่อนถึงกับหายใจติดขัด ภายใน ‘โพไซดอน’เสียงดังวุ่นวายผิดปกติ ในสถานการณ์เช่นนี้ จือเวินหย่า ยังได้ยินเสียงอันแหบแห้งเย็นชาของป๋อสุ้นถิงได้อย่างชัดเจน “ว่ามา!” คำพูดคำเดียว นิ่งขรึมและดุดัน ทันใดนั้น จือเวินหย่าที่กำโทรศัพท์ในมือไว้แน่นไม่กล้าเอ่ยปากพูดอะไร กลับยืนตัวเกร็งแข็งที่หายใจหอบหืด! จินเล่อเทียนลุกขึ้นเดินเข้าไป จือเวินหย่า ฝืนใจกัดฟันพูด “คุณชายป๋อ ให้ฉันยืมเงินสองแสนได้ไหมคะ?” คู่สายยังคงเงียบนิ่ง ผ่านไปสักพักจึงพูดขึ้น “คุณจือ เธอยังมีอะไรที่ควรค่ากับเงินสองแสนอีกเหรอ?” วินาทีนั้น! จือเวินหย่ารู้สึกเหมือนถูกมีดอันแหลมคมทิ่มแทงกลางหัวใจ จนเลือดไหลแผ่ซ่านออกมา! หล่อนรู้ดีว่าเขาโหดเหี้ยมเยือกเย็น ไร้ซึ่งมนุษยธรรม เขาช่างเลือดเย็นยิ่งนัก! ป๋อสุ้นถิงเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นพูดซ้ำเติมจือเวินหย่าอย่างไม่คิด “ในเมื่อเธอรู้ดีว่าตัวเองไม่มีค่าอะไรแล้ว ก็อย่าทำให้ตัวเองดูแย่น่าละอายไปมากกว่านี้เลย” เมื่อพูดจบก็ถูกป๋อสุ้นถิงตัดสายไปในทันที จือเวินหย่ากำมือถือไว้แน่นท่ามกลางไฟกระพริบระยิบระยับ รู้สึกอับอายย่ำแย่อย่างที่สุด! “คุณจือ” ผู้จัดการฟ่านมองหล่อนพลางเลิกคิ้วขึ้น ไม่ว่าใครก็มองออกว่าจินเล่อเทียนกำลังเล่นแง่ ตอนนี้เขาเรียกเงินหนึ่งล้าน อีกไม่นานนักก็จะเปลี่ยนเป็นสองล้าน สามล้าน! จือเวินหย่ายังคงโง่เขลาตั้งแต่ก้าวเข้ามาใน‘โพไซดอน’จนถึงตอนนี้ ยังไม่ทันได้เห็นน้องชายจือเวินหานก็เอ่ยปากขอยืมเงินแล้ว! ใครจะไปรู้ว่าจือเวินหานยังอยู่ในกำมือของจินเล่อเทียนหรือไม่ หรือว่า จือเวินหานยังมีลมหายใจในเงื้อมมือของจินเล่อเทียนอยู่รึเปล่า? จือเวินหย่ายังคงไม่รู้สึกอะไร ฝืนกลั้นน้ำตาเอาไว้ สูดหายใจเข้าลึกคืนโทรศัพท์ให้ผู้จัดการฟ่าน “ขอบคุณค่ะ” “จือเวินหย่า ยืมเงินมาได้แล้วยัง?” เสียงของจินเล่อเทียนดังขึ้นด้วยความเย้ยหยันมาจากด้านหลัง จือเวินหย่าทำสีหน้าตึงเกร็ง กริยาดูถูกเหยียดหยามเช่นนี้ช่างแตกต่างกับท่าทีเหยียดหยามของป๋อสุ้นถิงอย่างสิ้นเชิง! จือเวินหย่าหันหลังกลับไป ลองพูดขึ้นด้วยความระมัดระวัง “ขอโทษค่ะ คุณชายจิน ฉันมีแค่แปดแสน คุณช่วยปล่อยจือ……” “แปดแสน?” จินเล่อเทียนพูดตะคอกเสียงดัง หัวเราะเย้ยถามขึ้น “งั้นเธอบอกฉันมา เงินแปดแสนนี้เธอต้องขายกี่ครั้งจึงได้เงินก้อนนี้มา ลูกค้าของเธอเป็นคนแบบไหนกันบ้าง?” “ฮ่าๆๆ....” รอบตัวหล่อนเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม จือเวินหย่า ยืนอยู่ตรงหน้าจินเล่อเทียนฝืนกลั้นอารมณ์เอาไว้ไม่ให้โต้ตอบอะไร! ทันใดนั้น จินเล่อเทียนหันหลังกลับไปหยิบถังน้ำแข็งบนโต๊ะ เทน้ำแข็งในถังออกเกือบหมด จากนั้นหยิบเหล้าหลากสีบนโต๊ะเทลงไปในถัง! ขณะเดียวกันนั้น มีเสียงดังกระหึ่มไปทั่ว‘โพไซดอน’ กระทั่งมีบางคนใช้ไม้เคาะโต๊ะและพื้น ครั้งแล้วครั้งแล้วด้วยความบ้าคลั่งและน่าสะพรึงกลัว! “ปั้ง”เสียงดังขึ้น จินเล่อเทียน นำถังเหล้าวางลงตรงหน้าของจือเวินหย่า พูดตะคอกขึ้น “ดื่ม! ถ้าเธอดื่มเหล้าถังนี้หมด ฉันจะปล่อยน้องชายของเธอทันที!” จือเวินหย่ายังคงยืนอยู่ที่เดิม ตัวเกร็งทื่อ มือกุมท้องน้อยของตัวเองไว้! ในท้องของหล่อน กำลังตั้งท้องเด็กคนหนึ่ง! ถ้าดื่มเหล้าถังนี้เข้าไป ลูกของหล่อนคง...