บทที่ 7 คนรับใช้ในบ้านฉันต้องให้คนอย่างนายมาสั่งสอน

บทที่ 7 คนรับใช้ในบ้านฉันต้องให้คนอย่างนายมาสั่งสอน ป๋อสุ้นถิงยืดตัวตรงขึ้น ท่าทางของเขาสร้างความกดดันให้หล่อนอย่างมาก เขาก้มลงมามองหล่อน “ฉันถามว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่?” คำพูดแต่ละคำ ป๋อสุ้นถิงพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ ในเสียงแหบแห้งนั้นแฝงไปด้วยชนวนไฟแห่งความโกรธโมโห... ปากของจือเวินหย่าสั่นคลอน มองไปที่ดวงตาของเขาที่กระพริบไปมา “ฉัน ฉัน...” “คุณป๋อมาที่นี่ได้ยังไงคะ ฉัน...ฉันมาอบรมที่นี่...” จินเล่อเทียนคิดหงุดหงิดใจลืมไปว่าที่นี่คือที่ไหน รีบเข้าไปพูดอธิบาย “อบรม?” ป๋อสุ้นถิงหันไปมองจินเล่อเทียน ยังไม่ทันก้าวเดินออกไปกลับสัมผัสได้ถึงเสน่ห์ในตัวเขา “คนใช้ของตระกูลป๋อ ต้องให้นายอบรมสั่งสอน?” เสียงอันเย็นชาแหบแห้ง ท่าทางขู่เข็ญกดดัน ป๋อสุ้นถิงไม่เปิดโอกาสให้เขาได้หายใจ สายตาที่มองไปเต็มไปด้วยความน่ากลัวจนแทบจะหยุดหายใจ! แค่คำว่า ‘คนใช้ของตระกูลป๋อ’ ทำให้ทุกคนตกอยู่ในภวังค์แห่งความเงียบสงบพร้อมตั้งใจฟัง จินเล่อเทียนมองไปที่จือเวินหย่าด้วยความเหลือเชื่อ คิดไม่ถึงเลยว่าหล่อนจะได้กับคุณชายป๋อผู้มีชื่อเสียงอันโด่งดังในเมืองเจียง “เอ่อ...คุณชายป๋อ” จินเล่อเทียนสีหน้าซีด ถูกผู้จัดการฟ่านพูดขัด “คุณชายป๋อ ผมไม่ได้คิดจะ..” “เอาตัวเขาออกไป！” พูดสั่งกำชับออกไป ป๋อสุ้นถิงโมโหจนพูดสั่งออกไปเช่นนั้น! บรรยากาศรอบข้างได้ยินเพียงเสียงลมหายใจ ทุกคนล้วนรู้ดีว่าตอนนี้ตระกูลจินกำลังพัฒนาในเมืองเจียงอย่างดีมาก! ป๋อสุ้นถิง ออกคำสั่งกำจัดคุณชายตระกูลจินออกไปจาก ‘โพไซดอน’อย่างไม่ลังเล คนที่ต้องอับอายก็คือตระกูลจิน! “คุณชายป๋อ คุณชายป๋อ ฉัน... “ จินเล่อเทียนถูกคนล็อคตัวพาออกไปข้างนอก รีบเอ่ยปากพูดขึ้น ป๋อสุ้นถิง ส่งสายตามองด้วยความโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “ใครอยากจะมาอบรมสั่งสอนคนของตระกูลป๋อ แน่จริงก็มาสั่งสอนฉันก่อน!” เมื่อพูดจบ ผู้คนทั้ง‘โพไซดอน’ต่างพากันเงียบกริบ ไม่มีใครกล้าพูดอะไร! ใครจะไปกล้าสั่งสอนคุณชายตระกูลป๋อผู้โหดเหี้ยมแห่งเมืองเจียง? ยิ่งไปกว่านั้นจะมีใครกล้าสงสัยลังเลกับคำพูดของป๋อสุ้นถิง? ใครจะไปคาดคิดว่าคุณชายป๋อแห่งเมืองเจียงจะปกป้องทุกคนในตระกูลป๋ออย่างมาก กระทั่งหมาหนึ่งตัวในบ้าน สายตาของป๋อสุ้นถิงมองไปที่จือเวินหย่าด้วยความเย็นชา หญิงสาวคนนั้นมองจินเล่อเทียนด้วยความเป็นกังวล “จินเล่อเทียน น้องชายของฉัน...” ทันใดนั้น ป๋อสุ้นถิงยิ้มขึ้นอย่างเหี้ยมโหด “จือเวินหย่า ถ้าเธอยังไม่สำนึกว่าตัวเองเป็นคนใช้ของตระกูลป๋อ ก็ออกไปจากตระกูลป๋อซะ!” จือเวินหย่าตัวเกร็งมองเขาด้วยสายตาอันหวาดผวา คิดว่าเขาจะเปลี่ยนใจ! ไม่รอให้จือเวินหย่าตั้งสติ เสียงพูดอันหนักแน่นและเด็ดขาดดังขึ้น “พาไปส่งโรงพยาบาล!” หลังจากพูดสั่งเสร็จ ป๋อสุ้นถิงหันหลังเดินออกไปข้างนอกด้วยฝีก้าวหนักแน่น เหี้ยมโหดแต่ขึงขัง หล่อนมีลูกของเขาอยู่ในท้อง! หล่อนไม่สนใจเด็กในท้อง แต่เขาสนใจ! แต่ทว่า จือเวินหย่าทำตัวประมาทเลินเล่อไม่สนใจหรือดูแลเด็กในท้องแม้แต่น้อยจะไม่ทำให้เขาโกรธได้อย่างไร? จือเวินหย่าสีหน้าซีดเซียว จู่ๆหล่อนก็หยุดขัดขืน รีบพูดขึ้น “คุณชายป๋อ คุณชายป๋อ ฉัน....” ป๋อสุ้นถิงหยุดเดิน สองมือล้วงกระเป๋ากางเกง หันหลังมามองหล่อนด้วยสายตาไม่พอใจ “ไอ้โง่!” คำว่า ‘ไอ้โง่’ เป็นคำที่ป๋อสุ้นถิงพูดใส่จือเวินหย่าด้วยความโกรธเคือง... คนของตระกูลป๋อ ใครกล้ามีเรื่องด้วย? กว่าเขาจะพูดโน้มน้าวให้หล่อนตั้งท้องให้เขาได้ เขาจะปล่อยให้หล่อนหายไปง่ายๆได้เช่นไร? ตั้งแต่เด็กคนนั้นเข้าไปในรังไข่ของจือเวินหย่า ไม่ว่ายังไงหล่อนต้องฟังป๋อสุ้นถิงเท่านั้น! สูดหายใจเข้าลึก เดินเข้าไปใกล้! ป๋อสุ้นถิงมองตรงไปที่ผู้หญิงตรงหน้า ความโกรธเคืองทวีคูณเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ดั่งเปลวไฟลุกโชกโชน! ป๋อสุ้นถิงประชิดเข้าใกล้จือเวินหย่ามากขึ้น ฉุดหญิงสาวบนพื้นขึ้นมาด้วยมือข้างเดียว กำลังจะทำร้ายหล่อนตามอารมณ์ฉุนเฉียว แต่หันไปเห็นหล่อนยื่นมือมากุมท้องน้อยด้วยท่าทีเจ็บปวด! ทันใดนั้น ความโกรธของป๋อสุ้นถิงที่ขึ้นมาถึงจุดสูงสุดกลับถูกกดกลับลงไปในทันใด ผลักหล่อนไปให้ฟ่านไห่ทางด้านข้าง “ไปส่งโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้!” ฟ่านไห่รับตัวหล่อนไว้ ไม่เปิดโอกาสให้ป๋อสุ้นถิงต้องโมโหหล่อนอีก จึงรีบพาหล่อนออกไปทันที! ทั้ง‘โพไซดอน’เงียบสงัด ป๋อสุ้นถิงมองไปรอบๆ ทุกคนต่างพากันก้มหน้านิ่งเงียบ พวกเขา ไม่เห็นอะไรเลย... ไม่รู้ว่าจือเวินหย่าเป็นคนของตระกูลป๋อ และไม่รู้ว่าคุณชายป๋อจะปกป้องหล่อน คนที่ซวยก็คือตระกูลจิน! สะบัดคอเล็กน้อย ‘แกร๊ก’ เสียงดังกังวานชัดเจน ป๋อสุ้นถิงอดกลั้นความโกรธไว้จากนั้นเดินออกไป! ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับลูกของเขา เขาจะให้ จือเวินหย่ามาเซ่นไหว้!