บทที่ 8 งั้นหล่อนก็ไม่ควรมีชีวิตอยู่ต่อไป

บทที่ 8 งั้นหล่อนก็ไม่ควรมีชีวิตอยู่ต่อไป บนรถ จือเวินหย่าเจ็บปวดจนเหงื่อออกท่วมตัว สติเริ่มเลื่อนลาง พูดพึมพำ “เสี่ยวหาน เสี่ยวหาน……”(เสี่ยวหานก็คือจือเวินหาน) ป๋อสุ้นถิงสีหน้าเป็นกังวล มองท้องหล่อนด้วยความเป็นห่วง ตรงนั้นมีลูกของเขาอยู่ เขาไม่มีทางให้ลูกจากไปแน่นอน! “ขับเร็วหน่อย” ป๋อสุ้นถิงพูดด้วยความโมโห คนขับรถรีบเหยียบคันเร่งทันที ผ่านไปสักพัก รถมาจอดตรงหน้าประตูโรงพยาบาล คุณหมอโล๋รีบพาคนมาพาตัวหล่อนไปทันที “รีบพาไปที่ห้องตรวจเดี๋ยวนี้!” ตอนที่จือเวินหย่าถูกยกขึ้นไปนอนบนเตียงคนไข้ หล่อนรู้สึกปวดทรมานจนหมดสติไป ป๋อสุ้นถิงลงจากรถมาดูหล่อน สายตาเต็มไปด้วยความโกรธโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ! ดี ดีมาก เยี่ยมไปเลย! จือเวินหย่าช่างกล้าเอาชีวิตลูกของเขามาเป็นเดิมพันสู้! เขาจะต้องให้หล่อนชดใช้เรื่องนี้ให้ได้! โรงพยาบาลตระกูลป๋อชั้น32 เป็นชั้นที่ให้บริการพิเศษส่วนตัวเฉพาะคนเดียว แต่เมื่อจือเวินหย่าปรากฏตัวขึ้นที่นี่ ทำให้ทุกคนวุ่นวายอลเวงไปหมด! “แพทย์พยาบาลชั้น32เตรียมพร้อม...” “เตรียมเครื่องมือ อุปกรณ์ฆ่าเชื้อ...” คุณหมอโล๋คอยกำชับสั่ง พลางตรวจดูจือเวินหย่าที่สลบไปบนเตียงผู้ป่วย “มดลูกได้รับการกระทบกระเทือน ปริมาณแอลกอฮอล์สูงเกินขนาด...” ทีละนิด ทีละน้อย ราวกับโทษความผิดของจือเวินหย่าปรากฏอยู่ตรงหน้าป๋อสุ้นถิง ทำให้เขาโกรธจนหน้าดำคร่ำเครียด กำหมัดขึ้นแน่น! นอกห้องเตรียมปฏิบัติการ ป๋อสุ้นถิงยืนอกผายไหล่ผึ่งอยู่ตรงนั้น แพทย์พยาบาลที่เดินผ่านไปมาต่างพากันก้มหน้าลง แทบไม่กล้าหายใจด้วยซ้ำ... คุณหมอโล๋ตรวจเสร็จรีบออกมาทันที “คุณชาย ร่างกายของจือเวินหย่าได้รับการกระทบกระเทือน หล่อนต้องได้รับการผ่าตัด แต่ตอนนี้หล่อน...” ยังไม่ทันพูดจบ ป๋อสุ้นถิงรีบเข้าไปในห้องเตรียมปฏิบัติการด้วยสายตาเกรี้ยวกราด เขาก้าวเดินไปด้วยความโกรธ! จือเวินหย่านอนให้ออกซิเจนขมวดคิ้วตลอดเวลา เห็นได้ชัดว่าความเจ็บปวดยังไม่บรรเทาลง ป๋อสุ้นถิงยืนนิ่งอยู่ด้านข้างหล่อน พูดขึ้นอย่างชัดถ้อยชัดคำ “จือเวินหย่า ถ้าเด็กไม่รอด จือเวินหานก็จะไม่รอดเช่นกัน คนอย่างฉันพูดจริงทำจริง! ” ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด กราฟวัดอัตราการเต้นของหัวใจเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว ป๋อสุ้นถิงเห็นสายตาของจือเวินหย่าเจ็บปวด เคียดแค้นมากขึ้นเรื่อยๆ “ช่วยลูก!” ป๋อสุ้นถิงพูดขึ้นอย่างไร้ความปราณี “ปกป้องชีวิตเด็กไว้ไม่ได้ งั้นก็ไม่สมควรมีชีวิตอยู่ต่อไป!” คุณหมอโล๋เดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว ยาชาที่เพิ่งออกฤทธิ์ทำให้ขนตาของจือเวินหย่าที่นอนอยู่บนเตียงสั่นเล็กน้อย... เขาไม่เคยรู้สึกคิดผิดหรือเสียใจที่ให้หล่อนท้องลูกของเขา แต่คุณค่าของหล่อนก็มีเพียงแค่ลูกในท้องเท่านั้น! …… จือเวินหย่ารู้สึกเหมือนจมอยู่ในมหาสมุทร ต้องดิ้นรนกระเสือกกระสนกว่าจะหาท่อนไม้มาเกาะไว้ได้ หล่อนหายใจกระหืดกระหอบจนพบว่าอากาศภายในนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นของแอลกอฮอล์ฆ่าเชื้อ! จือเวินหย่าลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว รีบยกมือขึ้นจับไปที่ท้อง แต่กลับรู้สึกว่าพอขยับตัวขึ้น เหงื่อไหลท่วมไปทั่วทั้งตัว “เหอะ...” เสียงหัวเราะอย่างเยือกเย็นดังขึ้น จือเวินหย่ามองเข้าไปในตาอันโหดเหี้ยมของ ป๋อสุ้นถิง .... จือเวินหย่า ถ้าเด็กไม่รอด จือเวินหานก็ไม่รอด ฉันพูดจริงทำจริง! คำพูดของเขา ก้องกังวานอยู่ภายในหู จือเวินหย่าสีหน้าซีดเซียว มือจับผ้าปูเตียงไว้แน่น ไม่กล้าพูดอะไร! ทันใดนั้น จือเวินหย่าถูกป๋อสุ้นถิงเชิดคางบังคับให้เงยหน้าขึ้น หล่อนจ้องตาเขา “รู้ไหม ว่าอะไรคือ ‘ธุรกิจ’?” ทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก ลมหายใจของเขารดลงบนใบหน้าของหล่อน มีความร้อนผ่าว แต่กลับเยือกเย็นรวดร้าวไปถึงกระดูก! เขาออกแรงบีบมากขึ้น จือเวินหย่าเจ็บปวดจนร้องออกมา เสียงอันแหบแห้งของป๋อสุ้นถิงพูดข่มขู่ต่อ “จือเวินหย่า มีซื้อมีขายจึงเรียกว่า ‘ธุรกิจ’ฉันซื้อมดลูกของเธอ จ่ายเงินแล้ว เธอก็ควรที่จะรับประกันของของฉันให้ดี ไร้ตำหนิหรือก่อให้เกิดความเสียหายใช่ไหม?”