บทที่ 9 วางแผนทำให้ลูกเขาตาย

บทที่ 9 วางแผนทำให้ลูกเขาตาย จือเวินหย่ายืนตัวเกร็งแข็งทื่อ ถูกบังคับให้จ้องตาเขาจนปิดบังความกลัวในใจไว้ไม่ไหว! ป๋อสุ้นถิงหรี่ตาลง ถามขึ้นด้วยความข่มขู่ “หรือเธอคิดว่า ถ้าเด็กไม่อยู่แล้ว ฉันจะเมตตาปล่อยเธอไป และจะไม่ติดใจเอาความอะไร?” จือเวินหย่าเบิกตากว้าง สายตากระสับกระส่ายไม่หยุดนิ่ง! ทำไม เขา...เขาถึงได้ ใบหน้ากระสับกระส่ายอย่างมีพิรุธของหล่อนทำให้ป๋อสุ้นถิงมองออกอย่างชัดเจน จือเวินหย่ามองเขาด้วยความสั่นเทา “ว่าไปแล้ว คงคิดเช่นนี้จริงสินะ?” เขา โมโหแล้ว! จือเวินหย่าหายใจหอบขึ้นมาทันที หล่อนอยากจะเอ่ยปากอธิบาย แต่เมื่อมองเห็นคน ’แปลกหน้า’ที่ยืนอยู่ตรงหน้า กลับพูดอะไรไม่ออก! หล่อนคิดว่าป๋อสุ้นถิงโกรธเกลียดหล่อน ไม่พอใจหล่อน ถ้าลูกในท้องไม่มีชีวิตรอด อย่างมากเขาคงโกรธ แต่ตอนนี้... ใบหน้าของจือเวินหย่าถูกบีบบี้จนย่นย้วย ดวงตาเบิกกว้างเพราะเขาใช้แรงบีบมากขึ้น กระทั่งหล่อนทนไม่ไหว “ฉัน..ฉัน...” รอยยิ้มอันแสนเยือกเย็นของป๋อสุ้นถิงหายไปทันที เขาปล่อยมือออกอย่างแรงจนจือเวินหย่าล้มลงไปบนเตียง ปวดข้อมือ! ยังไม่ทันได้ตั้งตัว หล่อนได้ยินป๋อสุ้นถิงพูดขึ้นอย่างเหี้ยมโหด “กำชับออกไป ให้โรงพยาบาลหยุดให้ยาระงับปวดกับจือเวินหาน” “ป๋อ คุณชายป๋อ……” จือเวินหย่าเงยหน้ามองเขาด้วยความตกตะลึง ป๋อสุ้นถิงหยิบผ้าเช็ดหน้าที่ผู้ช่วยยื่นมาให้ ค่อยๆเช็ดอย่างละเมียดละไม “หล่อนด้วย ขอเพียงแค่เด็กไม่ตาย ห้ามให้ยาระงับปวดกับหล่อน!” “คุณชายป๋อ อย่า...” หล่อนไม่ใช้ยาระงับปวดได้ แต่สำหรับจือเวินหานแล้วไม่ได้ ตอนเขาถูกจินเล่อเทียน จับตัวไป เขาเจ็บปวดทรมานจนสลบไป “อย่า?” พูดสบถขึ้น ป๋อสุ้นถิงพูดขึ้นอย่างเย็นชา “จือเวินหย่า ตอนเธอกำลังคิดวางแผนจะฆ่าลูกของฉัน เธอเคยคิดถึงคำนี้บ้างไหม?” วางแผนจะฆ่าลูกของเขา? เขาคิดเช่นนั้นจริงเหรอ? “ในเมื่อเธอไม่คิดมาก่อน แล้วทำไมตอนนี้ฉันต้องคิด?” ท่าทางการเช็ดนิ้วของป๋อสุ้นถิงช่างดูสง่างาม ใบหน้าหล่อดูดีของเขากลับแฝงไปด้วยความเหี้ยมโหด “ฉันป๋อสุ้นถิงผู้ไม่เคยขาดทุนในการทำธุรกิจ ฉันใช้เงินแปดแสนซื้อมดลูกของเธอมา แม้ว่าเธอจะไม่คิด แต่ทว่า ตั้งแต่วินาทีที่เธอรับเงินจากฉันไปเธอต้องให้ในสิ่งที่ฉันอยากได้!” เมื่อพูดจบ ป๋อสุ้นถิงไม่สนใจหล่อนอีก เดินตรงออกไปทันที ผ้าเช็ดหน้าถูกส่งคืนให้กับด้ายบิน “สกปรกชะมัด เอาไปทิ้ง!” ไม่ขาดทุน? สกปรก? จือเวินหย่าก้มหน้าลง กัดฟันฝืนกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลลงมา! หล่อนควรจะทำเช่นไร หล่อนยอมรับว่าตอนนั้นหล่อนเคยคิดอยากเปลี่ยนใจ แต่ยังไงก็ไม่ยอม! ทำไมป๋อสุ้นถิงถึงมองว่าตอนนั้นหล่อนคิดอยากจะหนี แต่กลับไม่เห็นความสิ้นหวังและความพยายามปกป้องลูกของหล่อน? เด็กอยู่ในท้องของหล่อน ถ้าหล่อนไม่เอาไว้ ป๋อสุ้นถิง จะทำอะไรได้อีก? จือเวินหย่าไม่ได้เป็นคนปากอย่างใจอย่าง ยิ่งไม่ได้เป็นคนใจไม้ไส้ระกำ ไร้ความเมตตา! ฝ่ายชายเดินไปหยุดอยู่ตรงประตูกะทันหัน เมื่อจือเวินหย่ารู้สึกตัว หล่อนตกใจเกร็งทันที เรื่องที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วภายในหนึ่งวัน ก็ทำให้หล่อนคุ้นเคยกับเขาขึ้นมาได้! “จือเวินหย่า” ป๋อสุ้นถิงพูดขึ้นด้วยความเย็นชา สายตาเยือกเย็น “นี่ถือเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าเธอยังไม่หัดจำใส่ใจว่าตัวเองเป็นใคร ครั้งหน้าก็จะไม่ง่ายขนาดนี้!” จือเวินหย่ากัดริมฝีปากแน่น หล่อนมองไปเห็นเพียงแค่สายตาอันเด็ดขาดของเขา! เขาไม่ได้ล้อเล่น! ถ้าหล่อนยังไม่ยอมเห็นความสำคัญของลูกในท้อง เขาจะใช้เล่นงานน้องชายหล่อนจริงๆ! แต่เมื่อผ่านไปสักพัก ตัวของจือเวินหย่าเย็นวาบไปหมด เย็นลึกไปจนถึงกระดูก! …… ป๋อสุ้นถิงออกไปสักพักจือเวินหย่าจึงจะสงบสติอารมณ์ได้ อยากออกไปดูจือเวินหาน มีเรื่องบ้างเรื่องที่หล่อนต้องรีบทำให้เร็วที่สุด! ใครจะไปคาดคิด ขาของหล่อนยังไม่ทันเหยียบถึงพื้น คุณหมอโล๋ก็พาพยาบาลเข้ามาเป็นจำนวนมาก “คุณจือ คุณชายได้สั่งให้พวกเรามาตรวจคุณอีกครั้งครับ” จือเวินหย่าชะงักไปครู่หนึ่ง ยิ้มมุมปากขึ้นด้วยความละอายใจ หล่อนเพิ่งออกมาจากห้องเตรียมปฏิบัติการ มาตรวจอาการตอนนี้ก็เพื่อที่จะไม่ให้หล่อนไปหาน้องชาย ใช่หรือไม่?