บทที่11 คิดว่าสิ่งที่ฉันพูดคือสิ่งไร้สาระ

บทที่11 คิดว่าสิ่งที่ฉันพูดคือสิ่งไร้สาระ เมื่อพยาบาลคนสุดท้ายที่เข้ามาตรวจดูว่าจือเวินหย่านอนหลับไปแล้วออกไป คาดไม่ถึงเลยว่า หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงจะค่อยๆลืมตาขึ้น ดวงตาที่ใสเป็นประกาย ฉลาดล้ำลึก แต่ภายในแฝงไปด้วยความกังวล หล่อนอยากจะออกไปหาจือเวินหานที่แผนกศัลยกรรม! หล่อนเอาแน่เอานอนกับป๋อสุ้นถิง ไม่ได้! เพราะคำสั่งของผู้ชายคนนั้นทำให้ยาระงับปวดของหล่อนถูกถอดออกไป แต่ถ้าน้องชายของหล่อนทนความเจ็บปวดไม่ไหวจะทำยังไงล่ะ? ชั้น32เงียบสงัด ไม่มีเสียง จือเวินหย่าอดทนรอให้ไฟทางเดินมืดสลัวลง เดินย่องเข้าไปที่ข้างบันได เมื่อประตูบันไดปิดลง จือเวินหย่า มือข้างหนึ่งจับราวบันไดไว้ อีกข้างกุมท้องไว้รีบวิ่งลงไป หล่อนต้องรีบไป รีบให้มากกว่านี้! จากนั้น เมื่อจือเวินหย่าเห็นจือเวินหาน หล่อนกลับยืนตัวเกร็งอยู่ที่ประตูไม่ขยับ... นั้นคือจือเวินหานเหรอ? ตัวบวมช้ำ ขาทั้งสองข้างกระดูกหัก มีรอยโดยมีดฟันโผล่ออกมาจากชุดคนไข้! “เสี่ยวหาน เสี่ยวหาน……”จือเวินหย่าร้องเรียกเขาด้วยฝีปากที่สั่นเทา น้ำตาคลอเบ้าไม่หยุด ทำไมน้องชายของหล่อนถึงเป็นเช่นนี้? จือเวินหย่าแอบย่องเดินเข้าไปใกล้จือเวินหาน ใบหน้านองไปด้วยน้ำตา มือทั้งสองที่สั่นระริกอยากจะยื่นออกไปแตะตัวเขาแต่ก็กลัวทำเขาเจ็บ จือเวินหย่าน้ำตาไหลริน พูดกระซิบด้วยเสียงสั่น “เสี่ยวหาน พี่มาแล้ว พี่มาแล้วนะ เสี่ยวหาน……”” หนุ่มน้อยที่นอนอยู่บนเตียงทรมานด้วยความเจ็บปวด ขมวดคิ้วแน่น พูดพึมพำออกมาว่า ‘เจ็บ’คำพูดราวกับเอามีดมากรีดหัวใจของหล่อน “เสี่ยวหาน เสี่ยวหาน ฉันพี่สาวเองนะ พี่มาหาแล้วนะ ……” “เสี่ยวหาน เสี่ยวหาน ฉันพี่สาวเองนะ พี่มาหาแล้วนะ ……” “เสี่ยวหาน คุยกับพี่หน่อยสิ มองหน้าพี่นะหน่อยนะ” จือเวินหย่าร้องไห้เรียกหาเขา จือเวินหานที่นอนอยู่บนเตียงนิ่งไปตอบโต้อะไรจนทำให้หล่อนกลัว กลัวจนใจของหล่อนสั่นไปหมด จือเวินหย่า ยื่นมือออกไปจัดเสื้อให้เขา รอยแผลบนตัวของเขาทำให้หล่อนตกใจอย่างมากจนเกือบจะเป็นลม “เสี่ยวหาน……” “เธอเป็นใคร!” พยาบาลที่คอยสังเกตการณ์อยู่ด้านนอกเดินเข้ามา สายตามองไปที่จือเวินหย่าด้วยความสงสัย จือเวินหย่ายื่นมือออกมาปาดน้ำตา ก้มหน้าลงไม่ให้หล่อนได้เห็นชัด “ฉัน ฉันเป็นพี่สาวของคนเจ็บ” พยาบาลขมวดคิ้วขึ้น “ครอบครัวของพวกเธอเป็นอะไรกัน ทำไมถึงขอให้โรงพยาบาลหยุดให้ยาระงับปวด อยากเห็นเขาเจ็บปวดจนตายหรือไง?” จือเวินหย่าอยากจะพูดบางอย่าง แต่จู่ๆมีเสียงหัวเราะเยาะดังขึ้นจากหน้าประตู “หึ...” น้ำเสียงที่เปล่งออกมาเพียงคำเดียวทำให้จือเวินหย่ารู้สึกวูบวาบไปทั้งตัว ตัวเกร็งแข็งทื่อไม่กล้าหันหลังไปมอง! ตึก ตึก ตึก ทีละก้าว ทีละก้าว ป๋อสุ้นถิงค่อยๆเดินเข้ามาประชิดจือเวินหย่า เสียงฝีก้าวและลมหายใจอันโหดเหี้ยมที่ปล่อยออกมาอย่างไม่สะทกสะท้านของเขาช่างน่ากลัวเหลือเกิน! เสียงดัง‘ตึ๊ง’ ป๋อสุ้นถิงยืนอยู่ด้านหลังจือเวินหย่า จือเวินหย่าหายใจหอบหืด สายตามองไปมาด้วยความกระวนกระวาย พยาบาลตกใจจนคุณหมอโล๋ที่อยู่นอกประตูวิ่งหนีไป ป๋อสุ้นถิงก้มลงมองหญิงสาวที่หันหลังให้ตัวเอง เขาเอ่ยปากเรียกชื่อหล่อนด้วยน้ำเสียงเย็นชา “จือเวินหย่า” จือเวินหย่ายืนตัวเกร็งไม่ขยับ ฝ่ายชายด้านหลังเริ่มหมดความอดทน ทันใดนั้นยื่นมือออกมาจับคางของหล่อนแน่นจนจือเวินหย่าเจ็บจนต้องหันหลังกลับมา! เขา... โมโหแล้ว! สีหน้าของป๋อสุ้นถิง ไร้ซึ่งอารมณ์ สายตาเยือกเย็นหนาวเหน็บไปถึงกระดูก จากนั้นเขาขยับคอเล็กน้อย ท่าทางโหดเหี้ยมและดุดัน “คิดว่าคำพูดของฉันป๋อสุ้นถิง เป็นคำพูดไร้สาระงั้นเหรอ?” จือเวินหย่าตัวสั่นไม่หยุด สายตาอดกลั้นความหวาดกลัวไว้ไม่อยู่! “คุณชายป๋อ……”หล่อนพยายามเอ่ยปากพูด อยากอธิบายให้เขาฟังแต่ก็ไม่รู้จะอธิบายเช่นไร... “หึ...” ป๋อสุ้นถิงหัวเราะอย่างเย้ยหยัน “ฉันให้เธอลองดูว่าคำสั่งของฉัน เป็นคำพูดที่ไร้ประโยชน์ ไร้สาระหรือไม่”