บทที่ 13 ขืนยังไม่ปล่อยฉัน รับผิดชอบผลที่ตามมาด้วย

บทที่ 13 ขืนยังไม่ปล่อยฉัน รับผิดชอบผลที่ตามมาด้วย ผู้ชายตรงหน้าโหดร้ายราวกับปีศาจในนรก จือเวินหย่าหน้าซีดเซียว หายใจยังลำบาก “ปวด！ผมปวดมาก! พี่สาว...” จือเวินหานที่นอนอยู่บนเตียงเจ็บปวดจนพูดละเมอขึ้น เลือดที่ไหลซึมออกมาไม่อาจบรรเทาความเจ็บปวดของเขาได้เลย จือเวินหย่าปากสั่นยื่นมือออกไปจับแขนป๋อสุ้นถิงแน่นขึ้น ต่อมาเข่าของหล่อนเริ่มอ่อนจนล้มคุกเข่าลงไป “ขอร้องล่ะ ได้โปรดปล่อยเขาเถอะนะ...” หล่อนไม่สนใจหากไม่มีศักดิ์ศรี ไม่มีเกียรติ ไม่มีทั้งหมด แต่หล่อนไม่มีน้องชายที่เหลืออยู่ไม่ได้! “คุณชายป๋อ ขอร้องล่ะ...” จือเวินหย่าพูดพลาง ลงไปคุกเข่าบนพื้น! ผู้ชายตรงหน้าหรี่ตาลง จือเวินหย่ารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า ป๋อสุ้นถิงกำลังออกแรงบีบหล่อนมากขึ้น! ป๋อสุ้นถิงเม้มปาก ดึงแขนของหล่อนที่คุกเข่าลงไปมาไว้ในอ้อมอก พูดด้วยเสียงเย็นชา “จือเวินหย่า เธอคุกเข่าขอร้องฉันก็ไม่มีประโยชน์” คนอย่างป๋อสุ้นถิงไม่มีทางยอมรับคนที่ขัดขืนเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยเฉพาะความผิดที่เห็นได้อย่างชัดเจน! ทันใดนั้น น้ำตาไหลพรากราวกับสายฝนออกจากตาอันสวยงามของจือเวินหย่า! “พี่สาว...พี่สาว....” “ปวดเหลือเกิน...ปวดมากเหลือเกิน....” จือเวินหานเจ็บปวดจนอยากจะม้วนตัวลงแต่กลับไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะขยับตัว ความเจ็บปวดนั้นทรมานราวกับจะตายในอีกไม่ช้า! จือเวินหย่าปวดทรมานใจ ยังอยากจะพูดบางอย่างต่อแต่กลับถูกด้ายบินที่พูดรับโทรศัพท์อยู่หน้าประตูขัดจังหวะ “คุณชาย คุณหนู มาแล้วครับ ” คุณหนู เมื่อพูดชื่อนี้จบ จือเวินหย่าที่อยู่ใกล้ชิดเขาสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของเขาทันที! สายตาของจือเวินหย่าสว่างเป็นประกาย จับเขาแน่นขึ้น “คุณชายป๋อ ขอร้องล่ะ ปล่อยพวกเราไปเถอะ!” ป๋อสุ้นถิง ขมวดคิ้วก้มมองดูหญิงสาวตรงหน้าที่เขาสามารถลงไปจับปากหล่อนให้เงียบได้ หงุดหงิดเหลือเกิน “ปล่อย!”พูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ป๋อสุ้นถิงตะคอกด้วยความฉุนเฉียว จือเวินหย่าส่ายหน้า จับเขาแรงขึ้น “คุณชายป๋อ ขอร้องล่ะ ปล่อยเขาไปเถอะนะ ฉันสาบานฉันจะ...” รำคาญ! รำคาญมาก! ป๋อสุ้นถิงรู้สึกว่าเขาถูกจือเวินหย่าร้องไห้ใส่จนปวดหัวไปหมด ในความหงุดหงิดนั้นทำให้เขาออกแรงสะบัดตัวหล่อนลงไปที่เตียงว่างด้านข้าง เขากำลังจะลุกขึ้น แต่กลับถูกจือเวินหย่าดึงไว้อย่างเต็มแรง ร่างสูงใหญ่กดทับลงมาทันที! คุณหมอโล๋และด้ายบินที่ยืนอยู่ข้างนอกแทบจะหยุดหายใจ ก้มหน้าลงมองพื้นไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา “จือเวินหย่า！” จือเวินหย่าไม่มีท่าทีจะปล่อยมือ แม้ว่าจะรู้ว่าเขาโกรธมากแต่ก็ยังจะดื้อดันรั้งเข้าไว้ “ขอร้องล่ะ...” เสียงนั้นที่เปล่งออกมาทำให้ป๋อสุ้นถิงมึนหัว จนรู้สึกไม่สบายไปทั้งตัว หญิงสาวผู้น่าสงสารตรงหน้า น้ำตาไหลพรากเต็มใบหน้า นอนทับอยู่บนตัวของเขา พูดขึ้นเพียงว่า ข้อร้องล่ะ? นี่ถือเป็นครั้งแรกที่ป๋อสุ้นถิงผู้กีดกันผู้หญิงมาโดยตลอดรู้สึกว่าบางส่วนของร่างกายกำลังเรียกร้องอะไรบางอย่าง... “คุณหนู ” “คุณหนู ” ทันใดนั้น คุณหมอโล๋และด้ายบินต่างพากันพูดขึ้น จือเวินหย่าไม่ได้หันหลังกลับไป กลับพูดต่อ “คุณชายป๋อ ฉันสามารถ……”” “สุ้นถิง？” เสียงอันนุ่มนวลอ่อนหวานดังขึ้น ซือมั่นใส่ชุดกระโปรงยาวยืนอยู่ที่หน้าประตู สง่างามและมีเสน่ห์ บรรยากาศในตอนนี้ แปลกประหลาดขึ้นมาทันที …… ป๋อสุ้นถิงจ้องมองจือเวินหย่าด้วยสายตาเหี้ยมโหด ท่าทางของหล่อนแสดงออกเพียงแค่ความเป็นห่วงน้องชาย! “สุ้นถิง？” ซือมั่นเรียกเขาอีกครั้ง ครั้งนี้หล่อนค่อยๆก้าวเท้าเดินเข้ามา ป๋อสุ้นถิงเม้มปากเล็กน้อย หรี่ตาลง พูดขู่ขึ้น “จือเวินหย่า ขืนยังไม่ปล่อยฉันอีก รับผิดชอบผลที่ตามมาเอง!” เมื่อพูดจบ จือเวินหย่ารีบปล่อยแขนเขาออกทันที เป็นเด็กดีเชื่อฟังอย่างน่าประหลาดใจ แขนของป๋อสุ้นถิงที่ถูกดึงรั้งไว้เป็นเวลานาน ในที่สุดก็ถูกปล่อยออก แต่กลับทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดมากขึ้น จ้องมองหล่อนด้วยสายตาดุดัน ป๋อสุ้นถิงลุกขึ้น เดินออกไปอย่างสง่า