บทที่ 14 คุณหนู ได้โปรดช่วยฉันด้วย

บทที่ 14 คุณหนู ได้โปรดช่วยฉันด้วย ซือมั่นเดินมาจับชายเสื้อของป๋อสุ้นถิง มองจือเวินหย่าด้วยสีหน้าเยือกเย็น “คือหล่อนใช่ไหม?” คำพูดคำเดียว ทำให้จือเวินหย่าสีหน้าซีดขาวไปทันที พยายามลุกขึ้นมาด้วยความสั่นไปทั้งตัว ซือมั่น。 คุณหนูตระกูล แห่งเมืองเจียง และเป็นคนที่ผู้คนทั้งเมืองเมืองเจียงต่างรู้กันดีว่าเป็นผู้หญิงที่อยู่ในกำมือของป๋อสุ้นถิง ในอนาคตข้างหน้า เด็กในท้องของหล่อนจะเรียกหล่อนว่า ‘แม่’ “อื้ม คนนี้แหละ” ป๋อสุ้นถิงก้มหน้าลงมองจือเวินหย่า สายตาเย็นชา ไม่รู้สึกอับอายหรือเกร็งอะไรทั้งนั้น... เล็บของจือเวินหย่าแทบจะจิกลงไปในฝ่ามือ ความทุกข์ใจที่ปั่นป่วนไม่สามารถทำให้หล่อนเงยหน้าขึ้นมาได้ แต่ ซือมั่นกำลังมองดูท่าทางของหล่อน! ความรู้สึกที่ถูกคนมองจากบนลงล่าง จากในออกนอก มองไปทุกส่วน ทำให้หล่อนรู้สึกอับอาย ทุกข์ใจ ไม่สามารถตอบโต้หรือขัดขืนอะไรได้ กระทั่ง หล่อนยังต้อง... จือเวินหย่าสูดหายใจเข้าลึก จากนั้นเงยหน้ามองไปด้วยสายตาน่าสงสารเป็นทุกข์ใจ “ “คุณหนู ได้โปรดช่วยฉันด้วย!” ป๋อสุ้นถิงขยับตัวเล็กน้อย ไม่พูดจามองไปที่จือเวินหย่าเชิดคางขึ้น ผู้หญิงคนนี้ที่แท้กำลังลองดีกับเขา! หล่อนต้องการให้ ซือมั่นเข้าใจผิดหรือสงสัยเขา เมื่อเป็นเช่นนี้สามารถเป็นข้ออ้างให้ ซือมั่น ห้ามไม่ให้หล่อนเข้าใกล้เขาเพื่อขอความช่วยเหลืออีก “ฉัน?” ซือมั่นชี้ตัวเองด้วยความมึนงง ท่าทางเรียบง่ายและน่าสงสาร “ฉันจะช่วยอะไรเธอได้?” เสียงของ ซือมั่น ช่างอ่อนหวานราวกับธารน้ำไหลในฤดูใบไม้ผลิ เสียงใสชัด ใครได้ยินต้องตกหลุมรัก จือเวินหย่าไม่กล้ามองป๋อสุ้นถิงที่ยืนอยู่ด้านข้าง พูดขึ้นเพียงว่า “คุณหนู ได้โปรดให้คุณชายป๋อปล่อยน้องชายฉันไปเถอะนะ” “ฉันสาบาน...” เสียงของหล่อนสะอึกสะอื้น แต่กลับน่าฟัง “ฉันสาบานว่าฉันจะคลอดลูกในท้องออกมาให้ดีที่สุด ฉันจะไม่ก่อเรื่องวุ่นวาย ฉันจะทำตามคำสั่งของพวกคุณ ฉันเพียงแค่หวังว่าคุณชายป๋อจะไม่ถือโทษโกรธฉันในเรื่องที่ผ่านมาอีก ให้ฉันได้ส่งน้องชายของฉันกลับไป...” ป๋อสุ้นถิงยิ้มอย่างเยือกเย็น พูดด้วยเสียงแผ่วเบา “ซือมั่น ไปกันเถอะ” “พี่สาว...” “ปวดมาก...” ซือมั่นกำลังจะเดินตามป๋อสุ้นถิงออกไป แต่หันหลังไปเห็น จือเวินหานเสียก่อน หล่อนตกใจมาก “ซือมั่น!” ป๋อสุ้นถิงพูดขึ้นจากนั้นรีบดึงหล่อนไปด้านข้าง ราวกับกลัวว่าหล่อนจะเห็นเข้าจนตกใจกลัว ซือมั่นอ้าปากค้างหายใจกระหืดกระหอบ คุณหมอโล๋เดินเข้าไป ‘ครืด’เสียงลากผ้าม่านกั้นระหว่าง ซือมั่นและจือเวินหาน! มีข่าวลือกันว่า คุณหนูตระกูล เป็นโรคหัวใจชนิดรุนแรงมาก จือเวินหย่ารู้ดีว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลา แต่ก็เป็นเวลาที่เหมาะที่สุด หล่อนค่อยๆพูดขึ้น “จือเวินหย่า ขอร้องเถอะนะ ฉันจะเชื่อฟังคำสั่งของพวกคุณ...” “จือเวินหย่า！” ป๋อสุ้นถิงหันหลังมาตะคอกใส่ ซือมั่นมองด้วยสายตาเห็นใจ คุณชายป๋อเขาระงับอารมณ์ตัวเองได้ตั้งแต่เมื่อไหร่? จือเวินหย่าตกใจจนเดินเซ ไม่กล้าพูดอะไรต่อ ทำได้เพียงมองตรงไปที่ ซือมั่น ซือมั่นค่อยๆมองไปที่จือเวินหย่าด้วยความระมัดระวัง ยังคงกลัวระแวงกับภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ หล่อนรู้ดีว่าตรงนั้นมีคนอยู่ แต่ไม่รู้ว่าทั้งตัวของเขาเต็มไปด้วยเลือด ตั้งแต่ ซือมั่นเข้ามา หล่อนก็มัวแต่สนใจป๋อสุ้นถิง อีกทั้งยังถูกจือเวินหย่าพูดขอร้องใส่ หล่อนจึงไม่มีเวลาไปสนใจคนไข้ด้านข้างว่าเป็นเช่นไร? เมื่อบังเอิญหันไปเห็น ต้องตกใจอย่างแน่นอนอยู่แล้ว จากนั้นป๋อสุ้นถิงหันไปดูให้มั่นใจว่า ซือมั่นโรคไม่กำเริบ เขาจึงถอนหายใจโล่งอก ขณะที่กำลังจะจูงมือ ซือมั่นออกไป มือของเขากลับถูกจับไว้แน่น “สุ้นถิง……” คำพูดที่เปล่งออกมาเพียงคำเดียว ทำให้ป๋อสุ้นถิงรู้สึกได้ว่าหล่อนจะช่วยจือเวินหย่า สายตาของป๋อสุ้นถิงนิ่งขรึม บ่งบอกถึงความไม่ยินยอมอย่างชัดเจน ซือมั่นมองไปที่จือเวินหย่า จากนั้นหันไปหาเขา “สุ้นถิง……” นอกจากเรียกชื่อป๋อสุ้นถิงขึ้นมา ซือมั่นก็ไม่พูดอะไรต่อ ราวกับหล่อนไม่ได้นึกถึงการตั้งท้องแทน.. เมื่อจือเวินหย่าเห็นเช่นนั้น ใจของหล่อนแทบจะตกไปถึงตาตุ่มแต่ไม่กล้าพูดอะไรออกมา สำลักขึ้น “แค่กๆ แค่กๆ แค่กๆๆ...” ป๋อสุ้นถิงขมวดคิ้วไม่ตอบอะไร เพียงแค่รู้สึกว่าเมื่อได้ยินเสียงของจือเวินหย่าก็รู้สึกหงุดหงิดรำคาญ! ทำไมหล่อนถึงเรื่องมากขนาดนี้?