บทที่ 15 เด็กน้อยในเมืองเจียงยังรู้

บทที่ 15 เด็กน้อยในเมืองเจียงยังรู้ ผ่านไปสักพักกว่าจือเวินหย่าจะฝืนกลั้นความรู้สึกสำลักได้ จากนั้นหล่อนเงยหน้าขึ้นมองหน้าผู้ชายคนนั้น ป๋อสุ้นถิงสูดหายใจเข้าลึก หันหลังไปพูด “อย่าคิดว่าจือเวินหานไม่อยู่ในประเทศแล้วฉันจะไม่มีหนทาง จือเวินหย่า ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่ฉันทำไม่ได้! ” อวดดี! จือเวินหย่าหมดหนทางโต้ตอบ คำพูดนี้คนเกือบทั้งเมืองเจียงก็คงตอบโต้ไม่ได้เช่นกัน ไม่เคยมีเรื่องไหนที่เขาทำแล้วล้มเหลวมาก่อน! ไม่ว่าจะเป็นธุรกิจที่บริษัทป๋อซื่อสร้างขึ้นจากมือเปล่า หรือธุรกิจที่ใช้ความสามารถของตัวเองในเมืองเจียง ภายในประเทศและธุรกิจระหว่างประเทศ ไม่เคยมีสิ่งไหนล้มเหลวมาก่อน! ใบหน้าของจือเวินหย่ายังคงมีคราบน้ำตา มองไปที่ป๋อสุ้นถิงกลับยิ้มขึ้น ยิ้มหน้าระรื่นเบิกบาน เพียงแต่ ป๋อสุ้นถิงกลับขมวดคิ้วมองหล่อนด้วยความหงุดหงิดรำคาญ เหมือนว่าจือเวินหย่าไม่ทันสังเกตเห็น พูดขึ้น “ขอบคุณค่ะ ขอบคุณคุณชายป๋อ ขอบคุณคุณจือ” ซือมั่นยิ้มและพูดอย่างอ่อนหวาน “ไม่เป็นไร เธอดูแลลูกในท้องดีๆเถอะ หวังว่าลูกจะสุขภาพแข็งแรงปลอดภัย ” จือเวินหย่าฝืนยิ้มด้วยความเกร็ง จากนั้นพยักหน้าลง ตั้งแต่ประโยคแรกที่หล่อนเดินเข้ามา ’คือหล่อนคนนี้เหรอ?’จนถึง ‘หวังว่าลูกจะสุขภาพแข็งแรงปลอดภัย’แทงทะลุเข้าไปในใจหล่อนอย่างจัง ซือมั่นเหยียบย้ำซ้ำเติมศักดิ์ศรีของหล่อนซ้ำแล้วซ้ำเล่า… จือเวินหย่าจำได้เพียงหล่อนช่วยตัวหล่อนกับจือเวินหาน…… ถ้าเป็นไปได้ หล่อนอยากตอบแทน ‘บุญคุณ’ ครั้งนี้ให้หล่อน แม้ว่า เรื่องนี้จะอยู่ใน’แผนการ’ของหล่อนก็ตาม …… หนึ่งสัปดาห์ต่อมา จือเวินหย่าเพิ่งจะจัดการเรื่องทุกอย่างเสร็จ รีบส่งจือเวินหานไปที่สนามบินเมืองเจียง ตั้งแต่ออกเดินทางจนถึงปลายทาง จือเวินหานนั่งอยู่บนรถเข็นไม่พูดอะไร “เสี่ยวหาน ไปอังกฤษแล้วตั้งใจเรียนนะ มีเรื่องอะไรโทรหาพี่... ” จือเวินหย่าคอยพูดกำชับอย่างไม่วางใจอยู่หน้าประตูขึ้นเครื่อง รอยฟกช้ำบนใบหน้าของจือเวินหย่ายังไม่หายดี เขาขมวดคิ้วเหม่อมองไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ มองไปด้านข้างเห็นแอร์โฮสเตสกำลังเดินมารับเขา จู่ๆจือเวินหานก็จับรถเข็นไว้：“ทำไมพี่ต้องรีบส่งผมไปต่างประเทศ?“ คำถามที่ถามขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทำให้จือเวินหย่ามองไปที่น้องชายด้วยสายตาตกตะลึง ในตระกูลจือ หล่อน...กลัวเขา จือเวินหานเป็นคนเก่งในตระกูลจือ อายุเพียงสิบแปกแต่ได้รับคัดเลือกให้เข้าเรียนในโรงเรียนชั้นนำของอังกฤษอย่างไอวี่ลีก โดยเขาวางแผนที่จะเรียนต่อทางด้านกฎหมาย ในชีวิตสิบแปดปีของจือเวินหาน เรื่องที่เขาทำผิดเพียงเรื่องเดียวคือตอนที่เกิดเรื่องกับตระกูลจือ ทำให้เขาอารมณ์ชั่ววูบต่อยกับจินเล่อเทียน！ สายตาของ จือเวินหานมองหล่อนด้วยความสงสัย “พี่ครับ ตอนผมถูกจินเล่อเทียนจับตัวไป พี่ช่วยผมออกมาได้ยังไง?” จือเวินหย่าจับมือเขาด้วยสีหน้านิ่งขรึม จือเวินหานถามต่อ “ผมจำได้ว่าตระกูลจินต้องการเงินมหาศาล แต่พี่ไม่มีเงินเลยสักบาท...” จือเวินหานสูดหายใจเข้าลึก “แล้วพี่เอาเงินจากไหนช่วยผมออกมา และยังสามารถส่งผมไปเรียนที่อังกฤษได้ด้วย?” จือเวินหย่าแทบหยุดหายใจ สายตามองไปที่ทีวีในห้องผู้โดยสารกำลังรายงานข่าวเศรษฐกิจ คนคุ้นเคยคนนั้น... เมืองเจียงคุณชายป๋อ ป๋อสุ้นถิง คนที่สร้างบริษัทป๋อซื่อขึ้นมาเพียงลำพัง ผู้ชายนักวางแผน “พี่!“ จือเวินหานเรียกหล่อน ไม่ยอมให้หล่อนโกหกเขาต่อไป จือเวินหย่าสูดหายใจเข้าลึก ถามขึ้น “เสี่ยวหาน รู้จักป๋อสุ้นถิงไหม?” จือเวินหานสายตาเบิกโต มองหน้าจือเวินหย่าที่อยู่ด้านหลัง “รู้จักคุณชายป๋อแห่งเมืองเจียง” จือเวินหย่าใจสั่น แม้ว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นี่แต่เมื่อพูดถึงเขาเพื่อใช้เป็นข้ออ้าง หล่อนยังคงรู้สึกกลัว “เขาเป็นแฟนของฉัน” “แฟน?” จือเวินหานเงียบไปครู่หนึ่ง：”พี่บอกว่า ป๋อสุ้นถิงเป็นแฟนของพี่ แล้ว ซือมั่นล่ะ?” ดวงใจของคุณชายป๋อแห่งเมืองเจียงคือ ซือมั่น ขนาดเด็กสามขวบในเมืองเจียงยังรู้เรื่องนี้... จือเวินหย่าฝืนกลั้นไม่ให้ใจสั่น พูดโกหกสร้างเรื่องต่อ “งั้นนายบอกพี่มา ตอนนี้ในเมืองเจียง นอกจากป๋อสุ้นถิงที่กล้าต่อรองกับตระกูลจิน ยังมีใครกล้ามีเรื่องกับตระกูลจินอีก?”