บทที่ 16 เขาเป็นแฟนของฉันจริงๆ

บทที่ 16 เขาเป็นแฟนของฉันจริงๆ “ถ้าเขาไม่ได้เป็นแฟนของฉัน งั้นฉันจะช่วยนายออกมาจากกำมือของจินเล่อเทียนได้ยังไง ยิ่งไปกว่านั้นจะส่งนายไปต่างประเทศได้เช่นไรล่ะ?” คำพูดของจือเวินหย่าจริงครึ่งหนึ่งปลอมครึ่งหนึ่ง จือเวินหานขมวดคิ้ว จ้องหน้าหล่อนอยู่นานแต่กลับไม่พูดอะไร จือเวินหย่ารู้สึกกดดันจนกระวนกระวาย พูดต่อ “เรื่องของ ซือมั่น เขาจะจัดการเอง เชื่อพี่นะ” จือเวินหานไม่พูดอะไร เพียงแต่เบี่ยงสายตามองตรงไปที่ด้านหลังของจือเวินหย่า... “หึ...” เสียงหัวเราะอันแผ่วเบาของผู้ชายดังขึ้น จือเวินหย่ายืนตัวเกร็งขึ้นมาทันที! ป๋อสุ้นถิง！ เขาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? จือเวินหย่าหันหลังกลับไปทันที จึงนึกคิดได้ว่าป๋อสุ้นถิงเพิ่งกลับมาจากทำงานต่างประเทศ ด้ายบินที่ยืนอยู่ด้านข้างกำลังลากกระเป๋าเดินทางอยู่ สายตาของป๋อสุ้นถิงเย็นชาขึ้นมาทันที จือเวินหย่ามองด้วยสีหน้าตกตะลึง ยังไม่รอให้เขาตั้งตัว หล่อนกลับจับตัวเขาไว้ก่อน! จือเวินหย่าสัมผัสได้ถึงความรู้สึกเกร็งของป๋อสุ้นถิงที่ถูกหล่อนสัมผัสตัวและขณะเดียวกันเขากำลังจะโมโหขึ้นมา แต่ตอนนี้หล่อนทำได้เพียงฝืนหันไปยิ้มให้จือเวินหาน “เสี่ยวหาน นี่คือ...พี่เขยของนาย” ป๋อสุ้นถิงเลิกคิ้วสูงขึ้น อดกลั้นความโมโหไว้อยากจะสะบัดตัวหล่อนออกและยิ่งอยากจะหัวเราะเย้ยหยันหล่อน แต่หล่อนกลับเป็นฝ่ายปล่อยเขาออกก่อน จือเวินหย่ายิ้มพลางเข้าใกล้จือเวินหาน：“โอเค เครื่องของนายจะออกแล้ว รีบไปเถอะ จำที่พี่พูดกับนายไว้ให้ดีนะ!“ หากไม่ได้รับการอนุญาต เขาห้ามกลับมาเด็ดขาด！ จือเวินหานรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงบังคับรถเข็นหันกลับมาถาม “คุณชายป๋อ คุณเป็นแฟนของพี่สาวผมจริงเหรอ?” เมื่อได้ยินเช่นนั้น จือเวินหย่าตกใจจนแทบจะหยุดหายใจ มือที่จับราวกั้นไว้ซีดลงทันที... และเมื่อฝ่ายชายถูกถามเช่นนั้น เขายืดตัวตรงขึ้นมาทันที ยืนมองอยู่ไกลๆ ป๋อสุ้นถิง！ ป๋อสุ้นถิง！ จือเวินหย่าหายใจเฮือกใหญ่ ฝืนความกดดันไว้ ค่อยๆเดินเข้าไปยืนข้างป๋อสุ้นถิงใช้สายตาอ้อนวอนมองเขา พูดด้วยเสียงแผ่วเบา “คุณชายป๋อ ขอร้องล่ะ!” จือเวินหานเป็นเพียงที่พึ่งพาเดียวของตระกูลจือในตอนนี้ หล่อนต้องส่งเขาไปเรียน และห้ามให้เขารู้เรื่องอันน่าละอายต่ำช้าที่หล่อนอุ้มท้องแทนเด็ดขาด…. สายตาของจือเวินหย่าแฝงไปด้วยความวิงวอนร้องขอ อยากจะยื่นมือที่สั่นเทาออกไปจับมือของเขา! หล่อนรู้ดีว่าเขาเกลียดหล่อนมาก แต่ตอนนี้หล่อนหวังเพียงแค่ว่าเขาจะเห็นใจหล่อนบ้าง! สักนิดก็ยังดี! ป๋อสุ้นถิงก้มมองดูหล่อน สีหน้านิ่ง เมื่อเห็นมือของจือเวินหย่ากำลังตรงมาจะจับมือของตัวเอง “ไปส่งเขาขึ้นเครื่อง!” เขาพูดสั่งขึ้นมา จากนั้นป๋อสุ้นถิงทนไม่ไหวจึงหันหลังเดินออกไป มือของจือเวินหย่ายังยื่นออกไปค้างอยู่กลางอากาศ... อับอาย ทุกข์ใจ ละอายใจ! จือเวินหย่าถูกป๋อสุ้นถิงเหยียดหยามทำให้อับอายอีกครั้ง! จือเวินหานยังไม่ทันได้ฟังคำตอบจากป๋อสุ้นถิง ก็ถูกบังคับขึ้นเครื่องไป “เชิญค่ะ คุณจือ” จือเวินหานปฏิเสธไม่ออก เขาขึ้นเครื่องไปแล้ว และไม่เห็นมือที่โบกไปมาของจือเวินหย่า ในขณะที่จือเวินหานยังคิดอยากอยู่ต่อ จือเวินหย่าก็โทรศัพท์หา “พี่กับป๋อสุ้นถิงเป็นอะไรกันแน่ พี่โกหกผมอยู่ใช่ไหม ผม...” จือเวินหานโกรธจนอยากลงจากเครื่องบิน จือเวินหย่าถามกลับ “ถ้าพี่โกหกนาย งั้นนายก็บอกพี่มาสิ สถานการณ์ของตระกูลจือที่เป็นอยู่เช่นนี้ พี่จะช่วยนายออกมาจากตระกูลจินได้ยังไง?” คำพูดของหล่อนทำให้จือเวินหานเงียบไปทันที เหมือนกับสิ่งที่จือเวินหย่าพูดออกไป เมืองเจียงในตอนนี้ นอกจากป๋อสุ้นถิงก็ไม่มีใครกล้าแตะต้องตระกูลจินอีก! “พี่...” จือเวินหานยังคงรู้สึกไม่สบายใจ“แล้ว ……” “เสี่ยวหาน เรื่องระหว่างพี่กับป๋อสุ้นถิงซับซ้อนมาก ยังมีเรื่องของคุณหนูตระกูล มาข้องเกี่ยว แต่นายต้องเชื่อพี่ พี่ไม่ได้โกหก” “แต่...” “เสี่ยวหาน ป๋อสุ้นถิงเป็นแฟนของพี่จริงๆ” จือเวินหย่าพูดด้วยเสียงแผ่วเบา และเป็นเจ้านายของพี่ “เพียงแต่ตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างพี่กับเขายังไม่ชัดเจน รอให้อะไรหลายๆอย่างชัดเจนกว่านี้เขาจะเลิกรากับ ซือมั่นเอง นายสบายใจได้ พี่ไม่มีทาง...หลอกตัวเอง” พี่จะทำทุกวิถีทางเพื่อปกป้องนาย ปกป้องครอบครัวของเรา!