已经是第一章了
บทที่ 1 รูปภาพที่พิเศษมาก
บทที่ 1 รูปภาพที่พิเศษมาก
ตอนมัธยมศึกษาชั้นปีที่ 5 ในปีนั้น เหตุการณ์อุบัติเหตุรถชนได้พรากแม่ของฉันไป คนขับรถเป็นพวกลูกคนรวยที่เมาแล้วขับ ปากก็พูดว่าตัวเองนั้นมีเหตุผล บอกว่ามีหมูป่าตัวหนึ่งมาชนรถของเขาพัง คำพูดนี้ฉันไม่สามารถลืมได้เลยทั้งชีวิต
ต่อมาพ่อของฉันก็ไปทุกหนแห่งเพื่อขอร้องหรืออ้อนวอนขอความช่วยเหลือจากคนอื่น ได้รับค่าตอบแทนกลับมาเจ็ดแสน เงินก้อนนี้ได้เปลี่ยนครอบครัวของพวกเราไป ปีที่สองพ่อก็ซื้อบ้านใหม่ แถมยังหาแม่เลี้ยงมาให้ฉัน เธอมีลูกสาวคนหนึ่ง ชื่อว่าเหอเสวี่ยนอายุมากกว่าฉันสองปี และดูสวยกว่าแม่ของเธออีก
เหมือนกับชื่อของเธอเลย บรรยากาศรอบตัวนั้นช่างเย็นชา ไม่ว่าจะกับพ่อของฉันหรือฉัน นี่ทำให้ฉันไม่มีชอบใจมาก เพราะบ้านหลังนี้แลกมาด้วยชีวิตของแม่ฉัน ทั้งยังไม่เคยเรียกร้องให้บ้านเธอจ่ายเงินสักบาท นี่คือสีหน้าที่ควรทำใส่ฉันหรือ?
แต่พ่อก็ไม่ได้โกรธอะไร ฉันได้เพียงแค่กัดฟันอดทนไว้เท่านั้น แม่เลี้ยงคนนี้ก็มีส่วนอื่นที่ดีอยู่ ที่เสียอย่างหนึ่งคือชอบเปรียบเทียบ มักจะยกยอเหอเสวี่ยนต่อหน้าพ่อเป็นประจำ ไม่ว่าจะคะแนนอะไรก็จะมีชื่ออยู่อันดับต้นๆ พึ่งเข้าเรียนปีที่หนึ่งก็รู้จักหารายได้เสริม ยืนหยัดด้วยตัวเอง ไม่เหมือนฉันที่เป็นหนอนห่อใบข้าวที่ขี้เกียจและเอาแต่ดูคนอื่นทำงาน
ทุกครั้งที่ปิดเทอมกลับมา เหอเสวี่ยนมักจะถือถุงเล็กถุงใหญ่ติดมือมาด้วย บุหรี่กับเหล้ามาให้พ่อ และยังมีเครื่องสำอางมาฝากแม่ของเธอ แต่ไม่มีของฉันเพียงคนเดียว เธอเหมือนจะไม่ชอบฉันมาก
พื้นที่บ้านของฉันค่อนข้างกว้าง มีทั้งหมดหนึ่งร้อยยี่สิบกว่าตารางเมตร ห้องน้ำสองห้อง พ่อแม่อยู่ในห้องของพวกเขา มีครั้งหนึ่งที่เหอเสวี่ยนอาบน้ำ ฉันก็ปวดปัสสาวะมาก จึงวิ่งเข้ามา ไม่ทันระวังจนไปชนแนบชิดกับตัว ผลคือโดนด่าซะเละเลย แม่เลี้ยงบอกว่าฉันไม่รู้จักมารยาท ประตูก็ไม่เคาะ ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าพวกเขาอยู่ข้างใน
โชคดีที่พ่อช่วยพูดให้ฉัน สิ่งที่ทำให้ฉันหนาวเหน็บไปทั้งหัวใจจริงๆคือวันนั้น พวกเราสี่คนนั่งกินข้าวด้วยกัน เหอเสวี่ยนพูดว่าเงินเธอหายไปหนึ่งพัน พ่อก็ถาม ว่าหายที่โรงเรียนหรือกลางทางหรือเปล่า เหอเสวี่ยนพูดว่าไม่น่าจะใช่ เพราะตอนอยู่ที่ตลาดนัดชุมชนยังซื้อของอยู่เลย แม่เลี้ยงก็มองมาทางฉัน สายตานั่นมันบ่งบอกชัดเจนมาก และยังใช้แขนสะกิดพ่ออีก
“เสี่ยวเหวิน ค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันที่ให้คุณไป มันน้อยไปใช่ไหม” สีหน้าของพ่อเคร่งขรึมเล็กน้อย แล้วถามออกมาทันที
ในใจของฉันรู้สึกเหมือนถูกอะไรไม่รู้แทงเข้าไป มันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ สองปีนี้เขาสร้างครอบครัวใหม่ โดยที่ไม่สนใจความรู้สึกของฉันว่าแย่แค่ไหน ตอนนี้ยังทำเหมือนเป็น “คนนอก” และมาสงสัยฉัน ความผิดหวังแบบนี้ แม้แต่รสชาติของความผิดหวัง ก็เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ลิ้มลองมัน
ฉันเพียงแค่ยิ้มอย่างขมขื่นออกไป แม้แต่พ่อก็ไม่รู้จักลูกชายตัวเองดีพอ นี่คือคุณสมบัติของความเป็นพ่อเหรอ ตอนนี้ถึงฉันจะปฏิเสธ มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร
“เฮ้อ ช่างมันเถอะ บางทีพอเห็นพี่สาวหาเงินได้ ชีวิตที่ราบรื่นทำให้จิตใจไม่สงบสุขล่ะมั้ง เงินหนึ่งพันนั่นก็ถือว่าเป็นเงินที่ให้คุณไว้แล้วกัน” แม่เลี้ยงส่ายหน้า แต่กลับซ่อนความดูถูกเอาไว้ไม่อยู่
พ่อตบโต๊ะ พูดอย่างไม่โกรธว่า “เสี่ยวเหวิน ตอนนี้เอาเงินออกมา พวกเราจะถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
“หลัวหมินจวน ตกลงแล้วฉันยังเป็นลูกของคุณอยู่ใช่ไหม” ฉันรู้สึกเศร้าใจ ไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง และก็ขี้เกียจจะเถียงด้วย
“ดูสิ คำที่พูดกับผู้ใหญ่ยังไม่มีความเคารพเลย” แม่เลี้ยงก็เริ่มพูดใส่ร้ายอีกครั้ง พ่ออาจจะคิดว่าเสียหน้า เลยตบมาที่หน้าฉัน ความเจ็บปวดที่รุนแรงนั้น ทำให้ฉันรู้สึกมึนหัวเล็กน้อย
จริงๆแล้วตีฉันด่าฉัน ฉันไม่ว่า รับความน้อยใจนี้ได้ แต่สิ่งที่ฉันเสียใจจนพูดไม่ออก คือสายตาของสองแม่ลูกที่มองมา ราวกับว่ากำลังเชือดเฉือนฉันอยู่
“งั้นก็ถือว่าฉันเป็นคนหยิบไปแล้วกัน” พูดจบ ข้าวก็ไม่กินแล้ว เดินเข้ามาในห้องตัวเอง รู้สึกถูกทุกคนทอดทิ้ง
สี่ทุ่มกว่าฉันค่อยๆย่องออกไปหาอะไรกิน กินให้ท้องมันอิ่ม แต่อาหารที่กินนั้นเย็นจืดชืดไปหมดแล้ว รู้สึกปวดท้องมาก ตอนเที่ยงคืนจึงปีนลงมาไปเข้าห้องน้ำ ตอนที่นั่งยองๆ ก็พบธนบัตรแบงค์ร้อยกองหนึ่งอยู่ข้างใต้ตู้เก็บตรงอ่างล้างมือ หยิบมาตรวจสอบ นับดูแล้วเป็นจำนวนเงินหนึ่งพันหยวน เหอเสวี่ยนทำหล่นไว้โดยไม่รู้ตัว แถมยังคิดว่าฉันเป็นคนขโมยไปอีก
เช้าถัดมาตอนที่ทานข้าวกลางวัน ถือโอกาสตอนที่พวกเขาอยู่ทุกคน ฉันก็หยิบเงินออกมา “อ่ะ นี่เงินของคุณ เมื่อคืนฉันเจอมันตกอยู่ข้างล่างอ่างล้างมือ”
จริงๆคือที่โดนคนใส่ร้าย ฉันหวังเพียงแค่ว่าพวกเขาจะขอโทษฉันสักคำ แต่ใครจะรู้ว่าเหอเสวี่ยนจะกลอกตามองบนใส่ฉัน “เฮ้ เมื่อวานที่บอกให้คุณหยิบเงินออกมาคุณก็ไม่สนใจจะทำ ตอนนี้มาแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา คุณนี่มันใจร้ายมากจริงๆ” พูดอยู่เธอก็ยังยกนิ้วหัวแม่มือขึ้นมา
“เฮ้อ เสี่ยวเหวิน ถึงคุณจะมากระทำตอนที่ไม่ทันกาลแล้ว แต่การสำนึกผิดนั้นสามารถเรียนรู้และแก้ไขข้อผิดพลาดนั้นได้ หลังจากนี้อย่าเป็นแบบนี้อีก เงินไม่พอใช้ขอเพียงแค่เอ่ยปากพูด เราเป็นครอบครัวไม่จำเป็นต้องเกรงใจกัน” แม่เลี้ยงถอนหายใจ พูดและส่ายหน้า
สีหน้าพ่อเคร่งขรึมมาก เห็นได้ชัดว่าเป็นสัญญาณของพายุที่กำลังจะมา เขาถือชามข้าวขึ้นมา แล้วเขวี้ยงมาทางฉัน การกระทำนี้ทำให้ฉันคาดไม่ถึง มึนหัวจนเปลี่ยนเป็นความรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา ฉันเอื้อมมือไปลูบคลำ เลือดก็เปื้อนมือ เขาตบตีฉันเพื่อผู้หญิงสองคนนี้ ฉันรีบวิ่งเข้าในห้องอย่างรวดเร็ว มุดอยู่ในผ้าห่ม น้ำตาไหลพรากออกมา
สงสัยแม้กระทั่งว่าตัวเองเป็นคนหยิบมาหรือเปล่า ทำไมเขาถึงได้ใจร้ายขนาดนั้น ใครก็ไม่ไว้หน้า ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ฉันก็กลายเป็นคนเงียบขรึม มีเรื่องอะไรก็เก็บเอาไว้ในใจ
ฟังเสียงหัวเราะพูดคุยของพวกเขา ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนนอก ไม่ใช่คนในครอบครัว ขอแค่เพียงฉันไม่ยกประเด็นหัวข้อขึ้นมา ก็ไม่มีอะไรให้ต้องพูดคุย นี่มันเป็นบ้านของฉัน แต่ก็ถูกผู้หญิงสองคนนี้แย่งไป ทั้งที่ฉันไม่ได้เต็มใจเลยสักนิด
พูดแล้วก็น่าขำ บ้านหลังนี้เป็นบ้านที่พ่อซื้อ แต่ฉันไม่เคยไปห้องของเหอเสวี่ยนเลยสักครั้ง ครั้งแรกที่ไปก็ค่อนข้างพิเศษ และก็รู้ความลับของเหอเสวี่ยนที่หารายได้เสริมตั้งแต่วันนั้นมา
ฉันดูโทรทัศน์อยู่ที่ห้องรับแขกสักพัก เหอเสวี่ยนอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ เสียงน้ำไหลดังซู่ซ่า สะท้อนกลับเข้ามาในใจของฉัน จนฉันอดที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาไม่ได้ เปิดดูรูปถ่ายเซ็กซี่ ในขณะที่ฉันกำลังคิดเพ้อเจ้ออยู่ ก็ได้ยินเหอเสวี่ยนตะโกนเรียกชื่อของฉัน
ฉันเลิกคิดเพ้อเจ้อ พบว่าเธอกำลังเอียงคอ มีท่าทางเขินอาย “ทำอะไร” ฉันขยับเข้าไปใกล้ขึ้น ตรงประตูมีช่องว่างเหลืออยู่ แต่กลิ่นน้ำหอมที่โชยมา ทำให้ใจของฉันเต้นแรง
“คือว่า ชุดชั้นในของฉันมันตกลงบนพื้นเปียก คุณช่วยไปหยิบตัวใหม่มาให้ฉันหน่อย” คำพูดเหอเสวี่ยนดูเหมือนเป็นคำสั่ง
ฉันเปิดปากพูดว่า “ต่อให้ฉันไปห้องของคุณอีกแล้ว จะรู้ได้ยังไงว่าชุดชั้นในอยู่ตรงไหน”
“อยู่ในลิ้นชักล่างสุดของตู้เสื้อผ้า หามาสักตัวหนึ่งก็ได้แล้ว” เหอเสวี่ยนพูดเร่ง ฉันรู้สึกไม่ยินดีไปชั่วขณะ คุณเป็นคนขอร้องให้ฉันช่วย แต่ยังมีท่าทีแบบนี้อีก “ฉันดูโทรทัศน์อยู่ คุณก็ไปหยิบเองสิ”
“ไปหยิบเสื้อผ้าเท่านั้น ถ้าฉันวิ่งออกไป แล้วถูกคุณเห็นจะทำยังไง รีบไปหยิบหน่อย ไม่อย่างนั้นแม่ของฉันกลับมา คุณจะรู้ว่ามันร้ายแรงมาก” เหอเสวี่ยนแกล้งทำเป็นโกรธ จ้องมาที่ฉัน สองมือเท้าเอว มองจากมุมนี้ของฉัน จะเห็นเพียงแค่ครึ่งตัวเล็กๆ เธอคนนี้ เมื่อเปรียบเทียบกับผู้หญิงหน้าอกแบนอย่างบ้านเรา เหอเสวี่ยนนั้นก็พอใช้ได้ จนฉันอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย
“เฮ้ หลัวจื้อเหวินคุณมันไอ้เลว” เธอกระแทกประตู ฉันรีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว คิดว่ามันน่าอาย โตขนาดนี้แล้ว ของผู้หญิงก็เคยเห็นมาแล้ว แต่กลับรู้สึกเหมือนเพิ่งเห็นเป็นครั้งแรก
“ช่างเถอะ ช่วยคุณก็ได้ จะตะโกนอะไรกันนักกันหนา” ฉันจึงต้องทำตามอย่างว่าง่าย เดินเข้าไปในห้องของเหอเสวี่ยน ถึงแม้จะไม่กว้างมาก แต่ก็ดูอบอุ่น
เปิดลิ้นชักที่สอง ก็ปรากฏชุดชั้นในสีสันสดใสกองหนึ่ง ซึ่งมีลักษณะเป็นไซส์ที่ใหญ่มาก แต่ละตัวจะมีกลิ่นตัวของเหอเสวี่ยนติดอยู่ ดูเหมือนผู้หญิงคนนี้จะมีความคิดที่เปิดกว้าง แปลกใจมากเมื่อฉันเปิดลิ้นชักแรก เจอเข้ากับถุงน่องเป็นสิบๆคู่ กับแฟ้มเอกสารหนึ่งอัน มีเขียนกำกับไว้เป็นพิเศษอยู่ด้านล่างของแฟ้ม ตัวแฟ้มเป็นแบบใส และยังทำเครื่องหมาย ID อะไรสักอย่างไว้ด้วย
“หลัวจื้อเหวิน คุณทำอะไร” ฉันยังไม่ทันได้ดูละเอียด เหอเสวี่ยนก็เดินตรงเข้ามา เธอใช้ผ้าเช็ดตัวพันตัวเอาไว้อย่างมิดชิด
ฉันรู้สึกตัวทันที เหอเสวี่ยยต้องการจะแย่งรูปพวกนี้ “เอาคืนมา” เหอเสวี่ยนพูดด้วยความโกรธ
“เชอะ ทำไมฉันต้องให้คุณด้วย กล้าล้างออกมา ยังจะไม่ให้คนดูอีกเหรอ คนที่เลี้ยงดูคุณให้คุณถ่ายใช่ไหม” ฉันพูดโดยไม่คิด ผู้หญิงคนนี้ จะใช้เหตุผลมาวัดไม่ได้ เหอเสวี่ยนเพิ่งจะขึ้นปีหนึ่ง แต่แม่เลี้ยงพูดว่าเธอทำเงินได้หลายพันต่อเดือน ซึ่งมันขัดกับเหตุผล เงินที่ไหนถึงหามาได้เยอะขนาดนี้ ฉันได้ยินว่ามีนักศึกษาหญิงจำนวนมากในโรงเรียนศิลปะที่ถูกเสี่ยเลี้ยงดู นี่ก็ไม่แปลกใจอะไร ขอเพียงสองขาเรียว หลับตาสองข้าง โทรศัพท์ มือถือ กระเป๋า และเงินเดือนต่างๆก็ได้มาครอบครอง เหมือนกับอธิบายได้เพียงแค่นี้ สำหรับผู้หญิงที่ไม่รักตัวเอง ฉันอยากจะพูดแค่ว่าทำไมไม่มองมาที่ฉันบ้าง
“คุณสิถูกเสี่ยเลี้ยงดูอยู่ ไม่ให้ใช่ไหม เจ๊เตือนคุณแล้วนะ” เหอเสวี่ยนเหมือนสิงโตบ้าตัวหนึ่ง พุ่งตรงมาที่ฉัน ฉันตกใจ แล้วก็ถูกเธอทับเอาไว้ด้านล่าง
ตอนนี้ฉากมันเบลอมาก ยิ่งกว่านั้นหน้าอกนิ่มๆของเธอ ทำให้ฉันสติแตกกระเจิง อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้ อย่างไรก็ตามร่างกายของฉันก็ทรยศฉันแล้วเรียบร้อย สองมือไปโอบรอบเอวบางของเธออย่างไม่รู้ตัว ปลายนิ้วถูกแทนที่ด้วยความเรียบเนียนและสดชื่น จนทำให้ฉันเกือบหายใจไม่ออก
已经是最新一章了
加载中
