已经是第一章了
บทที่ 2 ตีจนเธอร้องไห้
บทที่ 2 ตีจนเธอร้องไห้
ยังไม่ทันที่ฉันจะเรียกสติกลับมาได้ ฉันก็โดนตบเรียกสติเข้าไปหนึ่งครั้ง เหอเสวี่ยนหน้าแดงมาก แต่กลับซ่อนความโกรธเอาไว้ไม่มิด “ชิ ใครให้คุณมาแตะต้องของๆฉันล่ะ”
“เหอๆ อับอายที่ถูกฉันเปิดโปงใช่ไหม” ฉันหัวเราะอย่างเย็นชา ถูกผู้หญิงตบหัวไปครั้งหนึ่ง รู้สึกเหมือนวิญญาณออกจากร่าง
“หลัวจื้อเหวิน ดูว่าคุณจะปีกกล้าขาแข็งแล้วสินะ อับอายอะไร คุณมีหลักฐานอะไรถึงมาพูดว่าฉันถูกเสี่ยเลี้ยง” เธอพูดด้วยความโกรธ
“รูปภาพ ชุดเซ็กซี่พวกนั้นจะบอกว่ายังไง” ฉันพูดด้วยความดูถูก
เหอเสวี่ยนกลอกตามองบนฉัน “ฉันไม่จำเป็นต้องอธิบายให้คุณฟัง ตอนนี้คุณไสหัวออกไปจากฉันซะ”
“นี่มันบ้านของฉัน คนที่ต้องไสหัวออกไปคือคุณ ยังจะมาอวดดีอะไรอีก” ฉันพูดอย่างตลกขบขัน
แต่เวลานี้ ด้านนอกก็มีเสียงเคลื่อนไหวดังขึ้นมา ทันใดนั้นเหอเสวี่ยนก็จับข้อมือของฉัน ไปวางไว้ตรงหน้าอกเธอ อาจจะเป็นเพราะเมื่อสักครู่ทะเลาะกัน เป็นเหตุให้เสื้อผ้าของเหอเสวี่ยนหลุดลุ่ย ไม่ใช่สิ ถ้าจะพูดให้ถูกคือผ้าเช็ดตัวเหมือนจะหลุด เผยให้เห็นจุดสีดำกับสีชมพูเล็กน้อย และยังมีร่องลึกของคนที่โอ้อวดนั่นอีก ฉันตะลึงงัน ถึงแม้ฉันจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอ แต่รูปร่างของเหอเสวี่ยนที่ปรากฏออกมา มันช่างดูโดดเด่น นางเอกในความฝันของฉันก็คือเธอ ที่ตื่นขึ้นมาแล้วมักจะต้องเปลี่ยนชุดชั้นใน
นี่มันไม่ใช่ความฝันใช่ไหม ใครจะรู้ว่าความสุขผ่านไปแค่สามวินาที “พวกคุณทะเลาะอะไรกัน”
“ใช่ อยู่ภายใต้หลังคาเดียวกัน.....” พ่อกับแม่เลี้ยงเดินมาถึงประตู เห็นเหตุการณ์ภายในห้อง สีหน้าของทั้งสองคนก็เปลี่ยนไป
“ฮือๆ” ทันใดนั้นเหอเสวี่ยนก็ร้องไห้ออกมา แล้ววิ่งเข้าไปในอ้อมกอดแม่ของเธอ
“แม่ คุณกลับมาแล้ว” เธอมีท่าทางดูหวาดกลัว
“เกิดอะไรขึ้น ลูกรัก” แม่เลี้ยงรีบลูบไปที่ไหล่ของเธอ มองฉันด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร
“คิดไม่ถึงว่าหลัวจื้อเหวินจะเป็นคนแบบนี้ ฉันเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เตรียมจะเปลี่ยนเสื้อผ้าก็พบว่าเขาเข้ามาอยู่ในห้องของฉัน แล้วจะเอาเปรียบฉัน ฉันปฏิเสธก็ไล่ฉันออกจากบ้าน” เหอเสวี่ยนน้ำตาคลอเบ้า หยดน้ำตาเหมือนว่าวที่ถูกตัดเชือก ถึงแม้เธอจะดูน่าสงสาร แต่ใจของฉันเย็นชาจนถึงก้นบึ้งของหัวใจ
ฉันเข้าใจดี รู้ว่าอะไรคือกางเกงเปื้อนโคลน น่าขยะแขยงมาก สีหน้าพ่อเข้มขึ้น รีบก้าวเดินมา ดึงแขนของฉันอย่างแรงจนเซ ฉันรู้สึกเหมือนจะบิน
จับเอาไว้แน่น เขาชกต่อยและเตะฉัน ทำเหมือนฉันเป็นกระสอบทราย ขดตัวอยู่ตรงมุม เจ็บไหม ก็เจ็บมากจริงๆ แต่ยังห่างไกลจากหัวใจของฉันเยอะ การกระทำที่ไม่แบ่งแยกความผิดความถูกนี้ เขาเป็นพ่อแบบไหนกัน
แม่เลี้ยงยังรู้สึกโกรธดั่งพายุไม่หยุด “หลัวหมินจวน หลัวหมิงจวน ดูสิว่าคุณสอนเด็กยังไงกัน ยังเด็กขนาดนี้ก็รู้จักเจ้าชู้แล้ว โตขึ้นไปก็ไม่รู้จะประสบความสำเร็จหรือล้มเหลวกันแน่”
พ่อเป็นคนที่ไม่อยากเสียหน้า มักจะชอบเยาะเย้ยฉัน ว่าไม่มีข้อดีอะไรเลย ไม่สามารถทำให้เขาภูมิใจได้ แม่เลี้ยงพูดขนาดนี้ เขาก็ยิ่งตบตีแรงขึ้น หยิบไม้กวาดมา อลหม่านพักหนึ่ง
ใช่ ตอนนี้ฉันอยากจะเข้าใจตัวเองมากๆ ขึ้นสวรรค์ไปหาแม่ของฉัน มีชีวิตอยู่ตอนนี้มันมีความหมายอะไรกัน แต่ฉันชำเลืองมองก็เห็นเหอเสวี่ยนยิ้มมุมปาก ฉันรีบล้มเลิกความคิดนี้ ไม่ ฉันต้องแก้แค้น ไม่เพียงแค่การแก้แค้นเท่านั้น ยังมีพวกคนรวยคนนั้นที่ชนแม่ตาย ฉันไม่มีทางลืมหน้าตาของเขาตลอดชีวิตแน่
อาจจะเป็นแค่เกมสนุกๆ แต่สำหรับฉันมันเหมือนผ่านมาศตวรรษ ฉันไม่รู้เลยว่าตัวเองจะเอาชีวิตรอดได้ยังไง ต่อมาฉันสูญเสียสัญชาตญาณ เวียนหัวไปหมด ได้ยินเสียงรถพยาบาล แล้วก็ตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็ผ่านมาได้หนึ่งสัปดาห์แล้ว ข้างกายฉันไม่มีใครสักคน แสงที่สาดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา ถึงแม้จะส่องมาแค่ครึ่งตัวของฉัน แต่กลับไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นเลย ฉันขยับตัวไม่ได้ คนที่เดินข้างนอกตรงทางเดิน มักจะชอบหันมามอง นี่มันทำให้ฉันรู้สึกอับอาย
เวลาเกือบๆเที่ยงวัน ประตูห้องถูกเปิดออก มีร่างกายหลังค่อมคนหนึ่งเดินเข้ามา มองใบหน้าที่มีรอยเหี่ยวย่น เขาคือตาของฉันเอง เขาเป็นทหารผ่านศึกมาก่อน
“เสี่ยวเหวิน เสี่ยวเหวิน” ขาของตาฉันไม่ค่อยดี เป็นผลของโรคที่เหลือจากสงครามในอดีต ตั้งแต่เล็กเขาก็ชอบเล่านิทานให้ฉันฟัง พวกเราตาหลานสองคนรักกันมาก แต่ตั้งแต่เกิดเรื่องของแม่ ก็ค่อยๆห่างกันไป
“ตา” ฉันอยากจะลุกขึ้นไปพยุงเขา แต่สะเทือนไปยังบาดแผลที่อยู่บนตัว รู้สึกเจ็บปวดจนฉันหน้าตาบิดเบี้ยว และเกือบจะสลบไป
“เสี่ยวเหวิน ใครทำให้คุณเป็นแบบนี้ บอกกับตามา ตาจะยิงเขาให้ตายในนัดเดียว” ตาถามด้วยสีหน้าอย่างเอาเรื่อง
ฉันเป็นคนที่อ่อนไหวง่าย หลังจากพ่อมีผู้หญิงคนอื่น ก็ทำตัวแย่ๆกับฉันไม่เหมือนเมื่อก่อน ตาจึงเป็นคนที่ฉันสนิทด้วยที่สุด เห็นได้ชัดว่าคนชราที่มีผมหงอก แล้วยิ่งมาพูดแบบนี้ด้วยแล้ว น้ำตาของฉันก็ไหลพรากออกมา
“เสี่ยวเหวิน ตาสอนคุณว่ายังไง ลูกผู้ชาย ต่อให้เลือดไหลออกมาแค่ไหน แต่ห้ามร้องไห้ออกมาเด็ดขาด” ทันใดนั้นตาก็ดุดันขึ้นมาไม่น้อย
ฉันรีบเช็ดน้ำตาทันที แล้วสงบจิตสงบใจลงเงียบๆ วันหนึ่งฉันจะอยู่เหนือทุกคน และสิ่งแรกที่จะทำคือแก้แค้นเขา
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นอย่างไรบ้าง” ตาถามเสียงเบา และแปลกใจมาก
“ยังอยู่ดีมาก” ฉันพยักหน้า ตอบอย่างใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“เหลวไหล คุณเป็นแบบนี้กลับไม่ห่วงคุณเองเลย นี่เรียกว่าดีเหรอ สามีภรรยาที่ผ่านการแต่งงานมาทั้งคู่ ไม่มีวันจบด้วยดี และเด็กๆก็จะทุกข์ทน” ตาด่าด้วยความโกรธ
ฉันเพียงแค่ก้มหน้า “อาจจะเพราะงานค่อนข้างยุ่ง ตา คุณก็อย่าตำหนิเลย ตอนนี้ฉันก็ไม่ใช่เด็กแล้ว รู้ว่าควรจะดูแลตัวเองยังไง”
ตาส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ตลอดสองวันก็เป็นเขาที่ดูแลฉันตลอด และไม่เห็นแม้แต่เงาพ่อของฉันเลย ทั้งหมดมันเป็นเพราะผู้หญิงสองคนนี้ ทำลายครอบครัวของฉันจนกลายเป็นแบบนี้
แต่ตอนนี้ฉันไม่มีความสามารถพอที่จะแก้แค้นพวกเขา และก็ไม่มีหน้าจะกลับบ้านด้วย พักอยู่ที่โรงเรียนแล้วกัน ฉันรีบกลับบ้านทันที ใครจะรู้ว่าเจอเข้ากับเหอเสวี่ยน เธอก็กำลังเก็บของอยู่ อาจจะเพราะหมดวันหยุดแล้ว
ฉันจ้องเธออย่างเย็นชา ไม่นานก็ดึงดูดความสนใจของเหอเสวี่ยน เธอถามว่า “มีอะไร” มองไม่เห็นความละอายใจเลยสักนิด
“ทำไมคุณต้องทำแบบนั้นกับฉันด้วย” ฉันถามเน้นทีละคำ
เหอเสวี่ยนพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “เหอะ คุณนี่มันตลกจริงๆ ยังมีหน้ามาถามฉันว่าทำไมอีก ใครที่เอาเปรียบฉันล่ะ ใครที่แอบดูของส่วนตัวของฉัน คุณก็สมควรถูกตีแล้ว”
คำพูดนี้มันบาดลึกจนฉันรู้สึกเจ็บปวด “อ๋อ ก็เลยยอมให้คนอื่นที่มีเงินมาเลี้ยงดูคุณ ให้ย่ำยีตามใจชอบ แค่ฉันมีความสุขก็พอไม่ต้องไปสนใจหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนทั้งนั้นก็ได้งั้นเหรอ” ฉันพูดอย่างเยาะเย้ยและต่อสู้กลับ
เหอเสวี่ยนหน้าแดงไปชั่วขณะ พูดด้วยความโกรธว่า “คุณลองพูดอีกครั้งดูสิ เชื่อไหมว่าฉันจะเรียกพ่อของคุณกลับมาจัดการคุณ วันก่อนเขาพูดไว้แล้วว่า ถ้าหากคุณยังกล้าจะเสียมารยาทกับฉัน หลังจากนี้ก็อย่าได้คิดจะเหยียบเข้ามาในบ้านหลังนี้อีก”
“ไม่เข้าก็ไม่เข้า คุณคิดว่าฉันจะเดือดร้อนเหรอ ฉันจะข่มขืนคุณให้ดูเลยเป็นไง” ฉันเหมือนกับหมาป่าที่หิวโหย พุ่งตรงเข้าไปแล้วกอดเหอเสวี่ยนเอาไว้แน่น
ถึงแม้เธอจะอายุมากกว่าฉันสองปี แต่พละกำลังไม่เท่ากับฉัน การข่มขืนที่มาแบบกะทันหัน ทำให้เธอตะลึง เห็นได้ชัดว่าคิดไม่ถึงว่าฉันจะกล้าทำเรื่องแบบนี้
ฉันยื่นมือออกไป แล้วตบลงไปที่ก้นของเธอ “เพียะ”
ไม่เพียงแค่อ่อนนุ่มแต่ยังนิ่มอีกด้วย สิ่งที่สำคัญที่สุดคือกลม จนมือของฉันไม่อยากจะเอาออกไป “ฮือ” เหอเสวี่ยนร้องไห้จนสั่นไปทั้งตัว การกระทำนี้รุนแรงมาก ไม่ระวังจนเผลอไปโดนแผลของฉัน แต่หน้าอกของเธอกำลังถูกับแขนของฉันอยู่ สถานการณ์ในสองครั้งนี้ ทำให้ฉันเกือบจะอกแตกตาย
ไม่รอให้เหอเสวี่ยนมีสติกลับมา ฉันก็ตีไปอีกครั้งหนึ่ง “หลัวจื้อเหวิน คุณมันไอ้เลว จะต้องไม่ตายดี อย่าคิดว่าหญิงชราจะให้โอกาสอีก ไม่อย่างนั้นจะหาคนมาฆ่าคุณ” เหอเสวี่ยนด่า ฉันยังมีความกลัวเล็กน้อยอยู่ เธอเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ใกล้ชิดกับสังคมเหล่านี้อยู่บ้าง ฉันเพียงแค่นักเรียนมัธยมปลาย อยู่ที่โรงเรียนทั้งวัน ถ้าจะต่อสู้กับคนแข็งแกร่ง ก็ไม่มีโอกาสที่จะชนะได้เลย
แต่ผู้ชายทุกคนต่างก็ถือดีกันทั้งนั้น ฉันเองก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น “เฮ้ ถึงช่วงเวลาสำคัญนี้ คุณยังขู่ฉัน ให้แม่ของคุณมาตีจนตาย” ฉันพูดขึ้นมาอีกครั้ง เหอเสวี่ยนสุดท้ายก็เงียบลง น้ำตาร่วงหล่นลงมา ร้องไห้หนักจนกลายเป็นคนเจ้าน้ำตา ถ้าให้ฉันเดานะ เธอยังไม่เคยพ่ายแพ้ขนาดนี้มาก่อนสินะ ท่าทางที่ถูกโอ๋มาตั้งแต่เด็ก ฉันดูแล้วไม่คุ้นเคยเลย
เห็นเธอถูกฉันตีจนร้องไห้ ฉันรู้สึกมีความสุขเล็กๆในใจ ให้ตาย คุณชายจิตวิปริตไปแล้วใช่ไหม
已经是最新一章了
加载中
