已经是第一章了
บทที่ 5 บังเอิญในห้องส่วนตัว
บทที่ 5 บังเอิญในห้องส่วนตัว
เมื่อเผชิญหน้ากับการคุกคามของเขา ฉันรู้สึกแตกตื่น ทำได้แต่พยักหน้าเหมือนคนโง่ พูดเสียงแหบพร่าว่า “พวกเราแค่หยอกเล่นกัน”
ลุงอูขมวดคิ้ว พูดถามกลับมาว่า “เหมือนคุณจะไม่ได้นอนอยู่ห้องนี้ใช่ไหม”
“อืม” ฉันตอบ
ลุงอูถามพวกเขาต่อ “พวกคุณทำร้ายเขา”
จางเทียนส่ายหน้าแล้วถอนหายใจออกมา “เฮ้อ ตอนแรกว่าจะไว้หน้าเขาซะหน่อย เช่นนั้นฉันก็ไม่ปิดแล้ว เจ้าคนนี้ถือโอกาสตอนที่ฉันไม่สนใจ วิ่งมาที่ห้องของเราแล้วขโมยของ ดังนั้นจึงจับเขาไว้มาสั่งสอนสักหน่อย”
เจ้านักเลงเวร ทำไมหน้าด้านได้ถึงขนาดนี้ แต่ก็พอแล้วจริงๆ เมื่อถูกบังคับโดยความปรารถนาของจางเทียน ฉันไม่สามารถตอกกลับคำพูดเขาได้เลย
“อืม คงพูดได้แค่ว่าเขาสมควรได้รับมัน” ลุงอูพูดมาพร้อมด้วยท่าทางเย้ยหยัน “ในเมื่อคุณไม่ใช่คนในห้องพักของพวกเขา ก็รีบออกไปซะ”
ฉันพยักหน้า เหมือนกำฟางช่วยชีวิตเส้นสุดท้าย เพียงแค่ฉันลุกขึ้นยืน ก็ได้ยินเสียงของจางเทียน “เดี๋ยวก่อน ฉันยังไม่ได้บอกให้คุณไป หากไม่ต่อยหน้าคุณอีกสักที ไม่แน่ว่าหลังจากนี้อาจจะไปขโมยชุดชั้นในของผู้หญิงก็ได้”
ฉันรู้สึกมีลางสังหรณ์ว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น เขายังไม่คิดจะยอมแพ้ “มีอะไรอีก” เสียงของฉันสั่นเล็กน้อย
จางเทียนเดินไปที่ประตู เท้าข้างหนึ่งอยู่ที่ขอบประตู “หอพักของพวกเราไม่ใช่โรงแรม ที่คุณคิดว่าอยากจะมาก็มา อยากจะไปก็ไปงั้นเหรอ เรื่องวันนี้ฉันจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่คุณต้องคลานออกไป”
ฉันหน้าแดงไปชั่วขณะ ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยรู้สึกอดสูอะไรขนาดนี้มาก่อน เห็นได้ชัดว่าจางเทียนยังอยากเล่นงานอยู่ แถมยังกัดไม่ปล่อยแต่ สิ่งที่น่าเศร้าที่สุดคือฉันไม่สามารถตอบโต้เขาได้เลย
จริงๆ ฉันไม่อยากรออยู่ที่นี่ กลัวทุกวินาที ขาของฉันสั่นเล็กน้อย ไม่รู้ทำไมหางตาของฉัน ก็เหลือบไปเห็นสายตาผิดหวังของลุงอู ในใจรู้สึกเศร้าสุดๆ ราวกับว่าโลกกำลังจะแตกสลาย
“จางเทียน ฉันกับคุณก็ไม่เรื่องบาดหมางกัน จนต้องทำกับฉันแบบนี้ใช่ไหม” ฉันกำหมัดแน่น ใช้ความกล้ามองเขา จางเทียนยิ้มมุมปากเบาๆ ความกล้าที่ฉันเพิ่งรวบรวมขึ้นมาได้ ก็แตกสลายราวกับกระจก
“คุณในแบบนี้ ดูจะรู้สึกไม่ยุติธรรมมาก หากไม่ใช่ว่าคุณทำตัวไม่ดี ฉันเองก็ไม่อยากทำแบบนี้หรอก เพื่อส่วนรวมแล้ว ต่อคุณจะเกลียด ฉันก็จะทำ” จางเทียนทำหน้าหมดหวัง
พวกเขาปรบมือขึ้นมา “พี่เทียน คนที่สวรรค์ต้องเห็นใจคือคุณต่างหาก”
“ไม่ผิดแม้แต่นิด มีเพียงแบบนี้เท่านั้นที่จะทำให้เขาสำนึกได้”
ฉันทำสีหน้าเศร้า เหมือนจะตายให้ได้ ขยับเท้าเดิน ความรู้สึกทุกก้าวที่เดินนั้นหนักมาก เหมือนอย่างที่บอกผู้ชายจะมีทองคำอยู่ตรงเข่า ฉันก็คิดแบบนี้มาตลอด เพียงแค่น่าเสียดายที่ฉันกลัวโดนต่อย ความโหดร้ายของจางเทียนฉันเองก็ได้รับรู้มันแล้ว ถ้าฉันไม่ฟังคำพูดของเขา หลังจากนี้ฉันจะไม่สามารถอยู่ในโรงเรียนได้
พูดได้แค่ว่าฉันไม่มีความช่วยอะไรทั้งนั้น จางเทียนเป็นหัวหน้านักเลงที่โด่งดังในโรงเรียนของพวกเรา
เสี่ยวผ้างเงยหน้าขึ้นมา อดไม่ได้ที่จะมองฉัน ตอนที่ฉันเตรียมจะคุกเข่า ก็มีมือแกร่งข้างหนึ่ง กระชากแขนของฉัน ฉันตกใจเล็กน้อย ที่แท้เป็นลุงอู
“จางเทียน พอแค่นี้เถอะ” เขาพูดเสียงทุ้มต่ำ คนข้างหลังขมวดคิ้ว “ลุงอู คุณคิดอะไรอยู่ ฉันแค่อยากจะลงโทษคนทำชั่วและส่งเสริมความดีเอง”
“คุณคิดอะไรอยู่ คิดว่าฉันมองไม่ออกเหรอ ก็รู้อยู่แล้วว่านั้นคือคนที่อ่อนแอ ทำไมจะไม่รู้ว่าคุณสร้างปัญหาให้กับพวกเขา” ลุงอูพูดด้วยความไม่พอใจ
จางเทียนส่งเสียงเย็นชาออกมา “คุณมันแมลงที่น่าสมเพช รีบไสหัวไปซะ” พูดจบเขาก็เตะขาไป
ฉันส่งสายตาซาบซึ้ง แต่เหมือนลุงอูไม่ได้มองฉัน จนฉันเก้อเขินไปสักพัก รีบวิ่งออกไปจากโรงเรียนทันที
ถึงแม้จะเพิ่งเข้าหน้าหนาว แต่ข้างนอกมีลมแรง เหมือนน้ำแข็งมาปะทะหน้าของฉัน ฉันเดินไปตามทางอย่างไม่รู้สึกตัวคนเดียว ความรู้สึกที่ไร้ที่พึ่ง มันช่างทุกข์ทรมานใจมากจริงๆ
เงยหน้าขึ้น ก็เห็นดาวบนท้องฟ้าระยิบระยับ ราวกับว่าเป็นหน้าคน เพียงไม่นานฝนก็ตกลงมา เหอๆ แม่อยู่บนสวรรค์ใช่ไหม เห็นท่าทางของฉันที่หมดหวังและอับอายแบบนี้ อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาใช่ไหม
เหมือนกับว่าฉันสูญเสียเป้าหมายในชีวิตไป แต่เดิมพ่อเป็นคนเดียวที่ฉันเชื่อถือได้ แต่ตอนนี้ได้กลายเป็นสามีของคนอื่นไปแล้ว ไม่แม้กระทั่งไม่สนใจว่าฉันจะอยู่หรือตาย
ฉันเดินมาอย่างไม่รู้ตัว จนมาถึงสระน้ำเล็กๆข้างโรงเรียน เมื่อก่อนมักจะได้ยินว่ามีเด็กเล็กจมน้ำที่นี่ พูดแล้วก็น่าขำ เพราะฉันก็อยากกระโดดลงไปจริงๆ
“เพียะ” ฉันตบบ้องหูตัวเอง “หลัวจื้อเหวิน แม่มึงตาย คุณนี่มันไร้ประโยชน์จนถึงขั้นนี้เลยงั้นเหรอ แม่ก็ตาย พ่อก็ไม่มี แล้วมันจะโตไม่ได้เลยหรือ พวกผู้หญิงเลวนั้นก็ทำร้ายคุณ ตายแล้วมันก็จะหายไปตามสายน้ำ”
ใช่ เพียงคิดถึงรูปร่างที่งดงามของเหอเสวี่ยน ร่างกายของฉันก็ร้อนรุ่ม คิดถึงจนสลัดทิ้งไม่ออก และก็จะมาโดดหนีไปทั้งแบบนี้ไม่ได้ ไม่แน่พรุ่งนี้อาจจะได้เป็นข่าวใหญ่ เหอเสวี่ยนได้เห็นคงจะยิ้มเยาะ สุดท้ายก็ไม่มีคนมาแย่งสมบัติกับเธอ
ฉันจะทำให้เธอเสียใจ ทำให้พ่อเสียใจ นี่คือเป้าหมายในชีวิตของฉันในตอนนี้ เดินไปรอบๆสักพัก ท้องก็ร้องหิวข้าว หาร้านแผงลอยขายอาหาร ซื้อของกินสักหน่อย ฉันไม่รู้สึกเหนื่อยเลยสักนิด เดินเข้าไปอินเตอร์เน็ตคาเฟ่ อยากจะเล่นเกมเพื่อระบายอารมณ์สักหน่อย
ธุรกิจอินเตอร์เน็ตคาเฟ่เฟื่องฟูมาก ตอนที่ฉันไปเหลือเพียงแค่ห้องส่วนตัวเท่านั้น ทั้งคืนสี่สิบหยวน ถึงจะแพงนิดหน่อย แต่ด้านนอกหนาวเย็นมาก ฉันไม่อยากอยู่เตร็ดเตร่อยู่ข้างนอก หลังจากนั้นก็เริ่มเล่นเกม เล่นไปสักพัก มีหญิงงามคนหนึ่งเดินเข้ามา ใส่ชุดเดรสแฟชั่น รูปร่างมีเสน่ห์
อินเตอร์เน็ตคาเฟ่ระดับหรูแตกต่างออกไป ยังมีบริการพิเศษ สิ่งที่บังเอิญกว่านั้นคือฉันพบหญิงสาวแบบนี้ สวรรค์คงเมตตาแล้ว
ฉันรีบหาเงินในกระเป๋า เหลือเพียงแค่ห้าร้อยหยวน ก็ยื่นให้ทั้งหมด
เธอเลิกคิ้วขึ้น สายตาเต็มไปด้วยความสงสัย ผมหัวเราะเบาๆ และหยิบโทรศัพท์ออกมาอย่างเข้าใจ “น้องสาว พี่ชายเอาเงินมาไม่พอ ขาดเท่าไหร่คุณกรอกตัวเลขเลย แล้วจะโอนถึงคุณโดยตรง”
ฉันไม่เหมือนกับดาดๆนั่น อย่างน้อยก็มีบัตรเอทีเอ็มที่ในนั้นมีหนึ่งแสนออกมาหนึ่งใบ แต่ฉันรู้ว่านี่คือเงินที่แม่หามาทั้งชีวิต หากเป็นความคิดแบบเด็กๆสมัยก่อน คงจะคิดว่าเงินนี้คงจะไม่น่าเอามาใช้ แต่พอกลับมาคิดอีกที แม่หรือจะไม่อยากเห็นฉันมีชีวิตที่ดี และมีความสุข
“เป็นบ้าเหรอ” ผู้หญิงจ้องมองและด่าฉัน
บ้าเหรอ โอนก็ไม่ได้เหรอ ผู้หญิงคนนี้ล้อเล่นกันเหรอ ฉันรีบดึงธนบัตรออกมาอย่างรวดเร็ว และพัดไปที่ใบหน้าของเธอ หลังจากนั้นเรียกเธอมาบริการ
เธอไม่สนใจฉันเลย เปิดเครื่อง มองฉันที่เล่นเกมอย่างตั้งใจและคล้ายไม่ตั้งใจ นั่นทำให้ฉันรู้สึกเก้อเขิน เพราะฝีมือมีจำกัด พื้นฐานฉันมักจะตายบ่อย หลังจากนั้นเพื่อนร่วมทีมก็จะด่าฉันอย่างรุนแรง เมื่อถูกด่าจนจบแล้ว ฉันก็ตอบกลับไปว่าขอบคุณ
“ฮ่าๆ” เห็นบันทึกการสนทนาของฉัน เธอก็หัวเราะออกมา เพียงแค่ด้านข้าง ก็สวยจนทำให้คนใจแตก ฉันมองอย่างละเอียด ดูคุ้นตามาก ใช่แล้ว หวงหยูนหยูน ที่เรียนประถมด้วยกัน
ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่อินเตอร์เน็ตคาเฟ่ได้ อีกทั้งยังเป็นจุดนี้ ฉันพกความสงสัยไว้เต็มอก แน่นอนว่าหวงหยูนหยูนไม่รู้จักฉัน อย่างไรที่โรงเรียนฉันเป็นแค่คนเงียบๆ
“มีอะไรน่าขำเหรอ” ฉันพูดด้วยความไม่พอใจ ปิดเกมอย่างแรง หากเป็นเวลาปกติ ฉันไม่มีความกล้าที่จะพูดแบบนี้ แต่หวงหยูนหยูนเหมือนนางฟ้า เจอกันที่โรงเรียนแค่สิบกว่าครั้ง แต่กลับไม่เคยคุยกันเลย คิดไม่ถึงว่าพวกเราจะมีโอกาสมาเจอกันในห้องสวีตส่วนตัวที่อินเตอร์เน็ตคาเฟ่แบบนี้
หวงหยูนหยูนแลบลิ้นออกมา ใบหน้าแสดงความขอโทษ “ขอโทษ ขอโทษ”
“เหอะ” ฉันเป็นคนหยิ่งมาก สายตาเหลือบสังเกตเห็นชุดที่เธอใส่ เป็นแจ็คเก็ตสั้นสีเหลือง กับกางเกงยีนส์ตัวที ทันสมัยและยังมีความสง่างามอยู่ เปรียบเทียบกับผู้หญิงที่แต่งตัวส่งๆ ไม่รู้ว่ามันรุนแรงกว่าแค่ไหน ที่สำคัญที่สุดคือรูปร่างที่มีส่วนเว้าส่วนนูนของเธอ เสื้อยืดคอต่ำไม่สามารถปกปิดหน้าอกของเธอได้ เมื่อรวมกับขาเรียวสวย ฉันอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย
หวงหยูนหยูนเห็นฉันไม่โกรธ ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก หลังจากนั้นกดเล่นเกมต่อ ฉันชำเลืองมอง เหมือนกับเป็นเกมเต้น เกมแบบนี้ดึงดูดผู้หญิงให้มาเล่นอยู่ไม่น้อย เธอตั้งใจทำหน้าต่างสนทนาเป็นจอเล็กๆ เพื่อไม่ให้ฉันมีโอกาสสอดแนมความเป็นส่วนตัวของเธอ
ฉันเปิดเกมขึ้นมาอีกครั้ง หวงหยูนหยูนเล่นไปสักพัก ก็มองฉันด้วยท่าทางละล้าละลัง
ไม่ใช่ผู้หญิงคนนี้จะรู้สึกชอบฉันขึ้นมาหรอกใช่ไหม ไม่อย่างนั้นทำไมต้องมาหาที่นี่ ฉันอดที่จะคิดไม่ได้
已经是最新一章了
加载中
