บทที่10 ความชอบของเหล่าหลิว

บทที่10 ความชอบของเหล่าหลิว ฉันอึ้งไปพักนึงก่อนที่จะได้สติกลับมา เอื้อมมือไปหยิบกางเกงในลายเสือดาว ความชื้นที่ติดอยู่ที่แก้มของฉันมันคุ้นมาก. ฉันรู้สึกจมูกมันร้อนๆ “นี่ อันนั้นเป็นของฉัน.”ก็มีเสียงพูดขึ้นมา ทำให้ฉันเบี่ยงความสนใจ. ฉันมองไป และอดทึ้งไม่ได้ เธอเป็นคนที่สวยมาก เธอยืนอยู่ที่ระเบียง หรือว่าเธอจะเป็นเพื่อนบ้านของฉัน? ฉันก็หยิบกางเกงใน และวิ่งขึ้นตึกไป. เธอใส่ชุดกระโปรงสีขาว เผยให้เห็นขาขาวๆที่ไม่ได้ปิดไว้ ฉันตื่นเต้นนิดหน่อย และอีกอย่างฉันก็เป็นผู้ชายขี้อาย พอคิดว่าเพื่อนบ้านของฉันคือคนที่สวยเซ็กซี่ขนาดนี้ เลือดของฉันพลุ่งพล่าน การเช่าบ้านครั้งนี้มันคุ้มมาก! “อ่ะ.” ฉันยื่นให้เธอ. “ขอบคุณนะ.” เธอหันมายิ้มให้ฉัน แล้วถามฉัน “นายชื่ออะไร?อยู่ห้องข้างฉันเหรอ?” “อือๆ ฉันชื่อหลัวจื้อเหวิน เธอล่ะ.”ฉันรีบพยักหน้า. “หวางเมิ่งฉี ดูๆแล้วนายน่าจะอายุไม่มาก คงเรียนอยู่หรือเปล่า?” เธอดูเหมือนจะอยากรู้เกี่ยวกับฉันมาก. ฉันก็ไม่ได้ปิดบัง บอกเธอว่าไม่สะดวกนอนโรงเรียนถึงย้ายออกมา หวางเมิ่งฉีมองเข้าไปที่ห้องของฉันที่เต็มไปด้วยของสัมภาระ แล้วเดินเข้ามา พูดกับฉัน “มา ฉันช่วยนายเอง.” “ไม่ดีมั้ง ฉันทำเองดีกว่า.” ฉันรู้สึกตกใจนิดนึง นี่เราอยู่กันสองต่อสอง หวางเมิ่งฉีไม่กลัวว่าฉันจะทำอะไรเธอเลย? “นี่ นายยืนอึ้งอะไรอยู่ รีบมาช่วยกันสิ.” หวางเมิ่งฉีถือผ้าห่มไว้ ฉันตอบกลับไป แล้ววิ่งไปฝั่งตรงข้าม ความรู้สึกที่ถูกดูแลแบบนี้มันรู้สึกดีมาก แม่ของฉันจากไปเร็ว พ่อเองก็แต่งงานใหม่ ก็ไม่ได้มาสนใจอะไรฉัน ถึงเหอเสวี่ยนจะเป็นพี่สาวในนาม แต่ไม่ได้รับผิดชอบอะไร ถ้ามีโอกาสก็จะมารังแกฉัน. หวางเมิ่งฉีเรียกฉันมาช่วยสะบัดผ้าห่ม และหน้าอกของเธอก็เด้งตาม ตาของฉันก็มองตรงอย่างเดียว การกระทำเธอสังเกตเห็น อดไม่ได้ที่จะสั่งสอนฉัน “นายอยากตายเหรอ?” “เฮเฮ ฉันไม่ได้ตั้งใจ คืนนี้เธอว่างไหม? ช่วยฉันขนาดนี้ ฉันอยากเลี้ยงข้าวเธอน่ะ.” ฉันพูดเสนอ. หวางเมิ่งฉีส่ายหน้า “ตอนกลางคืนฉันมีธุระ คราวหน้าแล้วกัน.” ฉันรู้สึกผิดหวังนิดหน่อย ส่งหวางเมิ่งฉีกลับไป จากนั้นก็นอนหลับไป ตื่นอีกทีก็หกโมงกว่า แย่แล้ว เหล่าหลิวหาฉันอยู่ ถ้าเขาโทรไปหาพ่อของฉัน เรื่องคงเกิดปัญหาแน่ๆ. ฉันวิ่งตลอดทาง ก็มาถึงร้านขายของชำตรงข้ามโรงเรียน ซื้อบุหรี่จงหัวหนึ่งกล่อง เพื่อให้บรรลุเป้าหมายเราต้องกล้าที่จะเสี่ยง เหล่าหลิวเหรอ ก็เป็นคนแบบนี้. ฉันบอกให้เจ้านายหยิบถุงสีดำ มันไม่สะดุดตา พอดูเวลา เวลานี้เหล่าหลิวน่าจะอยู่ที่ห้องสำนักงาน. พอฉันเดินถึงหน้าห้องสำนักงาน ก็รู้สึกกังวล จากนั้นก็มองไปที่หน้าต่าง ก็เห็นแสงที่สว่างสดใส แล้วค่อยๆดันประตูเดินเข้าไป ถึงได้เห็นเหล่าหลิวกำลังเล่นคอมอยู่ เขานั่งไขว่ห้าง ใส่หูฟังไว้ มองไปที่หน้าจออย่างหมกมุ่น. แม่งเอ๋ย นี่ไม่ใช่ผลงานชิ้นเอกของหวางเมิ่งฉี? ฉันก็รู้สึกทำตัวไม่ถูก เคยได้ยินมาว่าคอมในห้องสำนักงานชอบมีไวรัส วันนี้ฉันก็รู้แล้วว่าเพราะอะไร. ฉันแกล้งไอแล้วเดินเข้าไป “อาจารย์หลิว ผมมาแล้วครับ.” “แค่กๆ นายมาแล้วเหรอ ทำไมไม่รู้จักเคาะประตู.”เหล่าหลิวถูกฉันรู้ความลับก็ทำตัวไม่ถูก เพิ่งดูคลิปเมื่อกี้ แต่ตอนนี้หน้ายังไม่หายแดงเลย. “อาจารย์หลิว เมื่อกี้ผมเคาะประตูแล้ว จะว่าไปแล้วครูยังไม่ทันได้โทรไปบอกพ่อผมใช่ไหมครับ?” ฉันยิ้มให้เขา “สงสัยเมื่อกี้ครูดูอย่างจริงจัง เลยไม่ทันได้สังเกต.” “ยังไม่ทันได้โทร แต่ว่า หลิวจื้อเหวินไอเด็กนี้ นายกำลังพูดถึงเรื่องอะไร ฉันบอกให้นายเรียกผู้ปกครองมา ผู้ปกครองนายล่ะ？”นี่อาจไม่ใช่ครั้งแรกที่เหล่าหลิวโดนนักเรียนรู้เข้า เพราะท่าทีที่ไม่แยแสของเขา คงจะมีหลายครั้ง. “อาจารย์หลิวสงบสติอารมณ์หน่อย นี่คือความคิดเห็นของฉัน.”ฉันยื่นถุงสีดำที่มีบุหรี่ยัดใส่มือเหล่าหลิว. เหล่าหลิวรับช่วงต่อไป อดไม่ได้ที่จะส่องแสง ใบหน้าที่ยิ้ม “พอแล้ว พอแล้ว คราวหลังอย่าทำอีก.” “อาจารย์หลิว แล้วแท็บเล็ตของฉันล่ะ？” ไอแก่นี้รับบุหรี่จากฉันแล้ว งั้นแท็บเล็ตก็ควรจะคืนฉัน แบบนั้นก็สามารถอธิบายให้กับเสี่ยวผ้างได้. “สิ่งนั้นมันไม่ส่งผลกับการเรียนนาย ควรเก็บไว้กับฉันชั่วคราวดีกว่า.” “อาจารย์หลิว เมื่อกี้ฉันเห็นหวางเมิ่งฉี......” ฉันยังไม่ทันได้พูดจบก็ถูกเหล่าเหลิวขัดจังหวะ. “พอแล้วๆ อ้ะ เอาไป.” เหล่าหลิวหยิบแท็บเล็ตแล้วเขย่า “คราวหลังอย่าโผล่มาที่ห้องอีก.” พอรับแท็บเล็ตมาฉันก็รู้สึกดีใจ ความลับของเหล่าหลิวอยู่ในมือของฉันแล้ว ดูเหมือนคราวหน้าชีวิตในโรงเรียนจะดีกว่าเก่า “อาจารย์หลิว งั้นผมไปก่อนนะ ครูดูต่อเลย.” ฉันออกมาจากห้องสำนักงาน ตอนแรกกะไว้จะเอาแท็บเล็ตไปคืนเสี่ยวผ้าง แต่พอคิดว่าต้องไปเจอจางเทียน มันคงจะไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่ คิดดูอีกทีตอนนี้ก็หกเจ็ดโมงแล้ว ฉันควรกลับหอพักก่อนดีกว่า พอนึกถึงหวางเมิ่งฉี ในใจก็รู้สึกตื่นเต้น. ขณะที่เดินไปที่ประตูโรงเรียน ฉันเห็นหวงหยูนหยูน เธอไม่ได้ใส่กางเกงของฉัน ใส่กางเกงทรงกระบอกกับเสื้อกันหนาว มันเต็มไปด้วยออร่าความสวย. ฉันกับเธอมองหน้ากัน เธอหันหน้าหนีทันที แต่มันเป็นการแสดงออกที่ลึกซึ้ง ฉันเห็นได้ชัด ใบหน้าหวงหยูนหยูนเต็มไปด้วยความขยะแขยง. ฉันรู้สึกหดหู่อีกครั้ง เอาแท็บเล็ตไว้ในกระเป๋าของฉัน และเดินไปที่ตรงหน้าของหวงหยูนหยูน ท้าวเอวแล้วยิ้มพูด “หวงหยูนหยูน เธอจะคืนกางเกงฉันเมื่อไหร่.” “กางเกงอะไร นายพูดเรื่องอะไร ฉันไม่เข้าใจ？” เห็นเธอทำใบหน้าแกล้งโง่ ทันใดนั้นฉันคิดได้ว่าเมื่อวานตอนที่ฉันสัมผัสหน้าอกที่นุ่มของเธอ ทำให้ฉันใจลอย. “เรื่องเมื่อคืน เธอลืมไปแล้วหรอ？”ฉันตั้งใจเพิ่มน้ำเสียง กล่าวอย่างจงใจ. “จริงๆเลย ！ ฉันไม่จะพูดยังไงกับนายดี.”พอพูดสายตาของเธอมองไปที่ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ “พวกเราไปกัน.” การเห็นหวงหยูนหยูนกระทืบและมุ่ยปาก หัวใจของฉันดูเหมือนจะถูกบางอย่างเคาะใส่ ว่าแล้วว่าดาวโรงเรียนปล่อยท่าทางมันก็ใช่ย่อย แม้แต่เวลาโกรธก็ยังน่ารัก. พอเห็นหวงหยูนหยูนเดินออกไป ฉันยิ้ม และวิ่งตามเธอไป. “หวงหยูนหยูน สองร้อยหยวนนี้ฉันคืนให้.” ฉันเดาว่าหวงหยูนหยูนไม่คาดหวังว่าฉันจะขึ้นเวทีนี้ มองฉันอย่างเย็นชา พาผู้หญิงอีกคนเดินออกไป. ฉันจับหัวของฉันงุนงงเล็กน้อย ทำไมอารมณ์นี้ถึงไม่เหมือนกับเมื่อวาน！หากไม่แน่ใจว่าฉันได้พบกับหวงหยูนหยูนอย่างใกล้ชิดเมื่อวาน ตอนนี้เขายังมีความสงสัย. พอกลับถึงหอพัก ฉันมองไปที่บันได ยังไม่สว่าง หวางเมิ่งฉีมีบางอย่างเกิดขึ้น. ฉันเข้าห้องไปและนอนบนเตียง นึกย้อนกลับไปดูสิ่งที่เกิดขึ้นในสองวันนี้ ตกใจ “ผู้หญิงเข้าหาเริ่มเข้าหาฉัน” ดูเหมือนว่าความบริสุทธิ์น่าจะเสียในเร็วๆนี้. ในไม่ช้าฉันก็หลับไป แต่เสียงที่พูดพล่ามจากประตูถัดไปทำให้ฉันตื่นขึ้นมาโดยตรง ได้ยินเสียงผู้หญิงคนนั้นตะโกน ฉันตกใจ มองดูเวลาที่โทรศัพท์ มันประมาณตีสองแล้ว. ฉันอดไม่ได้ที่จะตะโกน ชายหญิงที่อยู่ข้างประตูมีความหลงใหลจริงๆ ในค่ำคืนนี้ทำกันไม่หยุด หรือว่าผู้ชายคนนั้นอยากทำเจ็ดครั้งในหนึ่งคืน. ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกมีความสุข สำหรับผู้ชายที่บริสุทธิ์อย่างฉันแค่ได้ยินเขาทำรักกัน ก็สามารถล่อใจฉันได้แล้ว จากนั้นฉันก็ลุกขึ้นออกจากเตียง เดินย่องไปที่ระเบียง ได้ยินแบบนี้ เสียงนั่นก็ชัดขึ้น หลังจากที่ฉันพอแล้ว น้ำขาวขุ่นๆก็พุ่งใส่หน้าฉัน ฉันก็หมดอารมณ์แล้ว เอาสิ่งที่คุ้นเคย และทิ้งลงบนพื้น. สาปแช่งอยู่ในใจ วันนี้ซวยจริงๆ ทำความสะอาดอย่างโกรธเคือง นอนบนเตียงอีกครั้ง โชคดีที่เสียงของประตูถัดไปหยุดลงในเวลานี้ เมื่อฉันง่วงนอนเล็กน้อย ทันใดนั้นมีผู้หญิงคนนี้เรียกขึ้นมา ละครที่แสดงในครั้งนี้ดูเหมือนจะมีความกระตือรือร้นมากกว่า เดิมทีฉันปิดหู และอยากหลับสบาย ฉันได้ยินเสียงฝ่ามือกระหน่ำโดยไม่คาดคิด นางเอกของเรื่องนี้มีความสุขมาก ยังมีบางคนพูดไม่ให้หยุด. “เห้ย จะให้คนได้นอนมั้ย.” คำตอบนั้นชัดเจน รู้สึกถึงอันนั้นของฉันตั้งขึ้น อยากจะทำให้มันสงบลง แต่เสียงก็เริ่มดังไปทุกทิศ ฉันทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ก็เสร็จไปแล้วรอบนึง หลับไปอย่างเงียบๆ.