บทที่11 ความพยายามที่ไร้ประโยชน์

บทที่11 ความพยายามที่ไร้ประโยชน์ วันที่สอง ฉันตื่นขึ้นมาเพราะพระอาทิตย์ส่องมาที่หัว มาที่หน้าต่างถัดจากประตูและดู ปลอกแขนนั้นดูเหมือนจะหายไป ไม่แปลกที่ผู้ชายคนนั้นออกไปแล้ว. ฉันหดหู่เล็กน้อย แค่คิดว่าผู้หญิงที่อยู่ข้างห้องจะเป็นคนประเภทไหน ประตูห้องข้างๆเปิดออก. ผู้หญิงห่อผ้าเช็ดตัวปรากฏอยู่ด้านนอกประตู ขายาวสีขาวคู่หนึ่งเริ่มเดินผ่านหน้าฉัน และหน้าอกใหญ่ที่ขาวก็ผ่านหน้าฉัน เงยหน้าขึ้นมองเห็นผู้หญิงที่มีขอบตาดำ คาดว่าเมื่อคืนนี้คงจะโดนมากไป. “ว้าย!”จู่ๆเธอก็ร้องออกมา มันทำให้ฉันตกใจ “น้อง นายย้ายมาใหม่เหรอ.” “เรียกใครว่าน้อง ใครเป็นเด็ก?” ฉันก็ตอบไปอย่างไม่ดีแล้วกลอกตาใส่เธอ เท่าที่ฉันมอง ผู้หญิงคนนี้ดูดีมาก แต่น่าเสียดายที่ถูกคนขี่มาหลายคนแล้ว มันไม่สามารถทำให้ฉันสนใจได้. “พี่ นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันหมายถึง.”เธอดึงผ้าเช็ดตัวขึ้น เมื่อเห็นเธอฉันก็ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะตอบ แต่เมื่อคืนนี้พวกเขาทำงานหนักพวกเขาก็แก้ไขความต้องการทางร่างกายของฉันด้วย ฉันคืนคำพูดของเธอ. “ฉันเพิ่งย้ายมาใหม่ ฉันชื่อหลัวตื้อเหยิน.” ช่วงนี้ฉันนี่มีเสน่ห์มากเลย ข้างบนก็มีหวางเมิ่งฉีคนสวย. “ออ ดูแล้วนายน่าจะเป็นนักเรียนใช่ไหม.” เธอปิดปากหัวเราะ “งั้นเรียกฉันว่าพี่หยิ่ง.” “โอ้.” ฉันแตะหัวของฉันและเดินเข้าไปในห้องของฉันและปิดประตูอย่างหนัก ฉันเห็นความไม่พอใจในดวงตาของเธอที่ตรงประตู ฉันกำลังคิดว่า ไม่มีผู้ชายคนไหนปฏิบัติต่อเธออย่างนั้น อย่างไรก็ตามฉันเป็นผู้ชายที่จริงจัง. ฉันไม่รู้ว่าเมื่อวานนี้ฉันนอนดึกเกินไปมั้ย หากต้องการสัมผัสเตียง ฉันผล็อยหลับไปอีกครั้ง พอตื่นขึ้นมา ก็ประมาณเจ็ดโมงครึ่งแล้ว. ฉันไม่ทันที่จะคิดออกสิ่งที่พี่หยิ่งกำลังทำอยู่ ฉันแต่งตัวแล้วออกไปข้างนอก. พอมาถึงห้อง เสียงกริ่งดังขึ้นมาพอดี เดินไปถึงข้างเสี่ยวผ้างแล้วนั่งลง. “เจ้าอ้วน แท็บเล็ตของคุณจะกลับมาเหมือนเดิมแล้ว.” เสี่ยวผ้างเปิดแท็บเล็ตและพลิกกลับมาเหมือนสมบัติ มองฉันด้วยความประหลาดใจบนใบหน้าของเขา “เสี่ยวเหวิน นายเอามันกลับมาให้ฉันได้จริงๆ.” “นั่นเป็นเรื่องธรรมชาติ ไม่สามารถทำร้ายความเห็นอกเห็นใจเพื่อนร่วมโต๊ะของพวกเรา.” ฉันกระพริบและยิ้มให้เขา. “เสี่ยวเหวิน ช่วงนี้นายกลับบ้านไปนอนหรอ.”เขาดูฉันละอายใจเล็กน้อยที่มองหน้าฉันแล้วพูด “สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้นต้องขอโทษด้วย คราวหลังอย่าหาเรื่องใส่พี่เทียน เขาเป็นคนมีชื่อเสียงในห้องข้างๆแต่ไม่รู้ความรุนแรงของเขา.” “ไม่เป็นไร อย่าใส่ใจเลย ฉันต้องขอบคุณพี่น้องที่เตือน.” คนอย่างจากเทียนไม่อยากเจอด้วย มันไม่ต่างจากคนโกง. และตอนนั้นเองก็ได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงมาที่ห้องเรียนของเรา ฉันอดที่จะสงสัยไม่ได้ ต่อจากนี้คงจะเป็นคาบภาษาจีน ไม่ใช่ตาแก่นั่นเหรอ? ฉันยังเดาไม่เสร็จ ครูคนสวยที่ใส่ชุดกระโปรงเดินเข้ามา แล้วก็ยิ้มให้ทุกคน. “สวัสดีค่ะ ครูชื่อเจี่ยงเวยเวย อาจารย์ภาษาจีนของพวกเธอไม่สบาย ฉันจะมาสอนห้องพวกเธอแทน หลังจากนั้นพวกเธอเรียกฉันว่าอาจารย์เจี่ยง.” เธอมาใบหน้าที่เรียว ดวงตาที่ใส จมูกที่เป็นสัน เมื่อมองจากด้านข้าง และมีความรู้สึกเหมือนนางฟ้า. แม้ฉันได้สติฉันมองเสี่ยวผ้างที่อยู่ที่โต๊ะข้างๆ และใช้มือสะกิดเขา “เสี่ยวผ้าง น้ำลายนายไหลออกมาแล้ว.” “เสี่ยวเหวิน อาจารย์เจี่ยงคนนั้นดูดีมากเลยอ่ะ！” “เหมือนที่นายฝันถึงเทพธิดาหรอ？” ฉันตั้งใจพูดอย่างจงใจ. “นั่นเป็นเรื่องธรรมชาติ หากนายไม่เชื่อก็ดูสีหน้าของผู้ชายคนอื่นๆในชั้นเรียนดูสิ.” ฉันหันไปมอง คนเก้าคนจากสิบคนนี้ไม่สามารถละสายตาออกไปได้ ฉันยิ้มที่มุมปากของฉัน ฉันคิดว่าดูเหมือนไม่ใช่ฉันคนเดียวที่เจี่ยงเวยเวยจะดูดี สายตาส่วนใหญ่ก็เหมือนกันหมด.  แต่มองไปที่เพื่อนผู้หญิง พอมองเห็นอาจารย์สาวสวยก็รู้สึกดีใจ. ความสุขสองคาบเสร็จอย่างรวดเร็ว ฉันยังมีความคิดบางอย่าง สำหรับคนขี้เหนียวอย่างฉัน ปกติไม่ฟุบนอนบนโต๊ะก็ถือว่าพอแล้ว. และทั้งหมดนี้เป็นวิชาทบทวนสำหรับชั้นมัธยมปีที่สาม จะฟังหรือไม่ฟัง มันไม่สำคัญขนาดนั้น. ตั้งใจฟังทั้งสองคาบ ฉันรู้สึกว่าพลังงานของฉันหมดลงแล้ว ดังนั้นต่อไปก็มีจูบใกล้ชิดกับโต๊ะ. ในพริบตาก็บ่ายสามแล้ว ฉันมองไปที่ตารางเวร เชี้ย วันนี้วันพฤหัสบดีมันเป็นวันแห่งการทำความสะอาดโรงเรียน. วันที่ดีเช่นนี้ ฉันอยากจะหลบหนีไป วันนี้คนหนึ่งเผลอหลับไปโดยไม่ตั้งใจ. ฉันไม่มีคำพูด มันต้องเกี่ยวข้องกับคนที่นั่งห่างออกไปสองคนอย่างแน่นอน ใครบอกให้พวกเขาการเคลื่อนไหวที่ไม่เล็ก. “หลัวจื้อเหวิน วันนี้นายอยู่ก็พอดีเลย อาทิตย์ที่แล้วนายไม่ได้ทำความสะอาดห้อง วันนี้ถูพื้นกับเช็ดกระจกฉันจะให้ความรับผิดชอบทั้งหมดให้นาย.” หวางจื้อหย่วนหัวหน้าห้องมองฉันแล้วยิ้ม แม้ว่าฉันจะรู้ว่าเขาไม่ได้ทำให้ฉันอับอาย ห้องเรียนที่ใหญ่ ฉันคนเดียวที่ถูพื้นเช็ดกระจก เห็นได้ชัดว่ายุ่งเกินไป. ฉันตอบอย่างไม่เป็นทางการ และไปที่ด้านหลังของห้องเรียนไปไม้ถูพื้น พร้อมที่จะเริ่มถูพื้น “เพื่อน รบกวนขยับหน่อย.” “แม่มึงสิ รอบนี้ฉันยังเล่นไม่เสร็จ.”เสียงนี้มาจากผู้ชายแถวข้างหลัง นั่นคือหยางเหว่ย เวลาเรียนปกติเขาก็จะหลับ แต่ว่าคนนี้เป็นคนประเภทชอบสั่งในห้อง สามารถสั่งได้ครึ่งหนึ่งของผู้ชายในห้อง ส่วนอีกกลุ่มหนึ่งจะถูกรังแกไปวันวัน. “ไอเด็กนี้ไม่มองทาง พี่เหวยฉันกำลังยุ่ง จะถูพื้น นายหลีกไปถูที่อื่นไป.”คนที่อยู่ด้านหลังของหยางเหว่ยชื่อหยูซิน ลุกขึ้นมา เขาเป็นลูกน้องอันดับหนึ่งของหยางเหว่ย ปกติหยางเหว่ยไม่ชอบทำอะไร ก็จะเป็นเขาที่ทำแทน. คนนี้ที่มาก็ไม่ธรรมดา ตอนที่เพิ่งย้ายมาตอนปีสอง ตอนแรกเป็นเพราะคำว่า ‘พี่เหวย’(ในภาษาจีนออกเสียงเหมือนกับชื่อยาที่เสริมความสามารถทางเพศ) ‘พี่เหวย’จึงหัวเราะเยาะหยางเหว่ย แต่ไม่คิดว่าถูกหยางเหว่ยต่อยฟันร่วงไปหนึ่งซี่ ตอนนั้นยังเป็นเรื่องใหญ่โตในโรงเรียน สุดท้ายฉันจำได้ว่าบ้านของหยางเหว่ยจ่ายค่าเสียหายไปมากจนเรื่องมันจบ จากนั้นหยูซินก็กลายเป็นลูกน้องคนใหม่ของเขา. ฉันกลอกตาใส่หยูซินแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ก็ย้ายที่ไปถูที่อื่น ตอนนี้ฉันยังไม่สามารถแตะต้องได้ แถมยังหนีไม่ได้อีก ฉันเงยหน้ามองคนส่วนใหญ่จะนั่งอยู่ที่ของตัวเองแล้วเล่น ก็มีบางคนที่เลียนแบบของฉันในอดีต คือไม่สนใจแล้วไปเลย แต่โชคดีที่วันนี้ไม่ได้เป็นแบบนั้น. ในห้องนอกเหนือจากฉันและคนที่มีหน้าที่แล้ว ก็มีแค่เสี่ยวผ้างที่ซื่อสัตย์กำลังทำความสะอาด แต่เพราะมีคนกลุ่มหนึ่งที่รบกวน จึงทำให้ถูพื้นอย่างไม่ราบรื่น เพิ่งจะถูเสร็จ พอมองกลับมาก็มีแต่รอยเท้า มันทำให้ฉันปวดหัว รู้อย่างนี้น่าจะหนีไปตั้งนานแล้ว. “เสี่ยวเหวิน ฉันช่วยนายดีกว่า.” เจ้าอ้วนทำหน้าที่ทิ้งขยะเสร็จ ก็ไปหยิบไม้ถูมาช่วยฉัน. “เสี่ยวผ้าง ขอบคุณนะ.” สำหรับฉันที่เป็นตัวถ่วงของห้องแล้ว แน่นอนว่าไม่มีมนุษยสัมพันธ์ที่ดี แต่กับเสี่ยวผ้างตั้งแต่ที่คืนแท็บเล็ตความสัมพันธ์ของเราก็ดีขึ้นมาก. “ไม่เป็นไร เราสองคนไม่มีอะไรให้เกรงใจแล้ว.”เสี่ยวผ้างตบที่ไหล่ของฉัน ฉันเข้าใจความหมายของเขา ก็ยิ้มตอบเขา. ตอนที่ฉันแทบจะหมดแรง การทำความสะอาดห้องก็เสร็จพอดี. “แม่มึงสิ พวกเขาเป็นคนกากจริงๆ แถมยังกล้าเลิกเล่นเกม” ได้ยินหยางเหว่ยโกรธ ฉันรู้สึกหดหู่ใจ คนพวกนี้เล่นGlory of Kingหรือก็คือเกมLOLในมือถือ ฉันแอบพูด สมน้ำหน้าที่เจอคนวางสย ถ้าแพ้ก็ยิ่งดี. ฉันกำลังคิดว่าอาจจะได้ดูอะไรดีๆ จู่ๆหยางเหว่ยก็เอาขวดเบียร์ที่ไม่รู้ว่าเอาจากไหนออกมา โยนลงพื้นอย่างแรงๆ พอเห็นฉากนี้ ฉันก็แอบถอนหายใจ เฮ้อ วันนี้ทำความสะอาดเปล่าๆเลย. เห็นหยางเหว่ยทำแบบนั้นก็ไม่มีใครกล้าห้าม ทุกคนก็หดตัว และไม่มีใครกล้ามอง ในใจฉันก็รู้สึกห่อเหี่ยว มันไม่ง่ายที่ที่จะถึงเวรทำความสะอาดของฉัน แต่เขากลับทำแบบนี้ ฉันได้แต่คิดในใจ เขาตั้งใจหรือเปล่า. “สวัสดี สหภาพนักเรียนขอตรวจความสะอาดห้องหน่อย.”เสียงที่คุ้นเคยทำให้ฉันได้สติกลับมา เมื่อฉันเงยหน้ามองเห็นหน้าสวยๆของหวงหยูนหยูนแล้ว ฉันก็ยิ้มออกมา ดูเหมือนว่าวันนี้จะรอดแล้ว. ตอนหวงหยูนหยูนเห็นฉัน ฉันก็เห็นว่าเธอถอยหลังไป ฉันเอามือแตะที่จมูก อย่าบอกนะว่าเธอกลัวฉันจะทำเหมือนเมื่อวาน ดูถูกฉันเกินไปแล้ว ฉันจะเป็นคนต่ำช้าขนาดนั้นได้ยังไง!