บทที่12 หาเรื่อง

บทที่12 หาเรื่อง “หัวหน้าห้องของพวกเธอล่ะ？”ผู้ชายร่างผอมสูงดูเหมือนจะเห็นหวงหยูนหยูนและยกน้ำเสียงขึ้นมาทันที ในความเห็นของฉัน ชายคนนี้นสนใจหวงหยูนหยูน ตอนนี้มุ่งมั่นเพื่อประสิทธิภาพ. “ฉันคือหัวหน้าห้อง การตรวจสอบของพวกเธอเป็นอย่างไร.” ฉันเห็นทัศนคติของหวางจื้อหย่วนต่อชายร่างผอมและสูงนั้นดีมาก คาดว่าคะแนนการตรวจสุขอนามัยรายสัปดาห์นี้เกี่ยวข้องกับโบนัสของเหล่าหลิว. “นายแน่ใจหรือว่าชั้นเรียนของคุณได้ทำความสะอาดแล้วหรอ？คุณดูที่พื้น มีตะกรันแก้วทุกที่”ชายคนนั้นดูน่าดูถูก “ห้าสิบคะแนน ไม่ผ่าน.” “อย่าสิเพื่อน พวกเราทำความสะอาดแล้ว ขวดแก้วนี้พึ่งจะแตกโดยไม่ตั้งใจ เธอลองมาดูๆ ไว้หน้าฉันหน่อยได้มั้ย ให้แค่ห้าสิบคะแนน ไม่อย่างนั้นฉันก็ไม่กล้าไปบอกครูประจำชั้น.” “ให้นายห้าสิบคะแนน นี้คือการไว้หน้าของอาจารย์หลิว.”ชายคนนั้นกัดฟันแน่น การทำความสะอาดนี้ไม่เป็นที่พอใจ. แต่นี้ก็ไม่โทษหวางจื้อหย่วน ในห้องนอกจากฉันกับเจ้าอ้วน คนอื่นเพียงแค่เล่นไปรอบๆและไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับพวกเขา จนถึงตอนนี้หยางเหว่ยยังคงสนใจแต่เกมGlory of King. “นักเรียนช่วยยกมือขึ้นได้ไหม.”หวางจื้อหย่วนดึงหน้าแล้วยิ้ม มีใครก็ไม่รู้มาแตะข้างหลัง ทำให้ฉันพุ่งไปข้างหน้า เมื่อหวางจื้อหย่วนเห็นฉันยิ้ม ฉันก็รู้ว่าไม่มีเรื่องดีอะไร “หลัวจื้อเหวิน แม่มึงสิ วันนี้เป็นเวรทำความสะอาดของนาย ตอนนี้นายบอกคนที่มาตรวจสิ นายได้ทำความสะอาดไหม?” พูดๆอยู่หวางจื้อหย่วนก็ดึงคอเสื้อของฉัน นี่ทำให้ฉันมาสบอารมณ์ แต่เขาสูง และฉันเองก็สู้เขาไม่ได้ ก็เหมือนเด็กที่ถูกดึงเอาไว้. ฉันเห็นหวงหยูนหยูนทำให้ฉันดูมีสติ นี่ทำให้ใจฉันอบอุ่นอีกครั้ง แต่คอเสื้อนี้ถูกดึงเอาไว้ ซึ่งค่อนข้างอึดอัด. ฉันหรี่ปากและจ้องมองที่หวางจื้อหย่วน “การทำความสะอาดนี้จะต้องทำ ด้วยเหตุผลอะไรถึงเป็นแบบนี้ ฉันเชื่อว่านายรู้ดีกว่าฉัน.”อย่างที่ฉันพูดฉันแยกตัวออกจากมือใหญ่ของหวางจื้อหย่วน และมองไปที่เขา. “หลัวจื้อเหวินนายมาพูดอะไรกับฉัน นายเก็บคำอธิบายไปบอกเหล่าหลิวในวันพรุ่งนี้ก็แล้วกัน.” หวางจื้อหย่วนชอบรังแกแต่คนอ่อนแอแต่กลัวคนที่มีอำนาจ เขาไม่กล้าแตะต้องหยางเหว่ย. ฉันตะโกนและเดินไปที่หวงหยูนหยูน และกระซิบบอกเธอ “สาวสวย เธอช่วยฉันหน่อยสิ.” หวงหยูนหยูนถามคำถามนี้กับฉัน ประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนเธอจะส่ายหัว แต่ฉันชี้ไปที่กางเกงของฉัน ใบหน้าของเธอเริ่มแดงขึ้น เดาว่ามันชัดเจนว่าฉันหมายถึงอะไร. เมื่อที่ฉันไม่แน่ใจเล็กน้อย หวงหยูนหยูนพูดอะไรกับผู้ชายร่างผอมสูง หลังจากเห็นหน้าชายคนนั้นด้วยความประหลาดใจ ฉันยิ้มเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเรื่องจะเสร็จแล้ว แต่มองไปที่กลุ่มชายร่างผอมสูงหน้าหวงหยูนหยูนเบิกบาน ฉันรู้สึกไม่สบอารมณ์. ชายร่างผอมสูงมองหวางจื้อหย่วนและพูดเบา ๆ “พอแล้วจะให้โอกาสพวกนายอีกครั้ง พวกเราจะมาตรวจความสะอาดห้องของพวกนายเป็นห้องสุดท้าย.” หลังจากพวกเขาเดินออกไป หวางจื้อหย่วนตบที่ไหล่ของฉัน และเยาะเย้ยฉัน “หลัวจื้อเหวิน ดูไม่เลวหนิ นายสามารถทำให้ดาวโรงเรียนหวงหยูนหยูนให้โอกาสนาย！” “หัวหน้าห้องนายว่าไง หลัวจื้อเหวินไอเด็กนี้สนิทกับหวงหยูนหยูน นั่นคือเทพธิดาของฉัน นายอย่าทำให้คนอื่นมีมลทินล่ะ.” “ใช่สิ! นายดูหลัวจื้อเหวินที่น่าสะอิดสะเอียนนั้น ถ้าหวงหยูนหยูนเลือกเขา ฉันจะตัดหัวออกทันทีให้นายใช้เป็นลูกบอล.” ได้ยินคำพูดสั้นๆเหล่านี้ ฉันอารมณ์เสียทันที ฉันรู้จักดาวโรงเรียนเป็นเรื่องที่แปลกเหรอ ถ้าพวกเขารู้ว่าดาวโรงเรียนเคยใส่กางเกงของฉัน คงจะต้องควักตาของตัวเองออกมา. เมื่อฉันกำหมัดของฉัน เจ้าอ้วนเดินเข้ามา “เสี่ยวเหวิน อย่าไปใส่ใจ กลุ่มพวกนั้นก็แค่ชอบพูดให้สนุกปาก พวกเราถูพื้นก่อนนะ เมื่อถึงเวลาอาจารย์หลิวควรเรียกนายให้คุยด้วย.” “เสี่ยวผ้าง เพื่อนรัก.”ฉันยิ้มให้เขา เอาไม้กวาดขึ้นมา เมื่อฉันเตรียมทำความสะอาดเศษแก้ว หยางเหว่ยเหยียบไม้กวาดของฉัน ทำให้ฉันขยับไม่ได้. “พี่เหวย รบกวนช่วยหลีกหน่อย.” จริงๆแล้วทุกครั้งที่ฉันเรียกชื่อนี้ หัวเราะในใจตั้งนานแล้ว พี่เหวย พี่เหวย เริ่มแรกที่พ่อกับแม่ของเขาเพื่อที่จะสร้างลูกคนนี้ ต้องใช้พี่เหวยไปเยอะเท่าไหร่. “หลัวจื้อเหวิน นายมีคุณสมบัติอะไรถึงต้องให้หลีกออกไป.”หยางเหว่ยยิ้มมาที่ฉัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งลักษณะที่ไม่ยิ้ม ทำให้ฉันรู้สึกหนาว. “ฉันกำลังทำความสะอาดอยู่ไง! อีกสักพักพวกสหภาพนักเรียนก็มาตรวจอีก!” ฉันก็พูดด้วยความหวังดี ถ้าไม่ใช่ว่าวันนี้เป็นวันของฉัน ฉันไม่ทำตั้งนานแล้ว. “ตอนนี้นายกล้าใช้สหภาพนักเรียนมาบังคับฉัน.” หยางเหว่ยอารมณ์ไม่ดีมาก ตอนที่เขาปล่อยเท้า เท้าของฉันสั่นทำให้ร่างของฉันยืนไม่ไหว. พี่เหวยฉันกล้าที่ไหนล่ะ แต่ว่านายก็รู้ว่ามันเกี่ยวกับรางวัลของเหล่าหลิว ดังนั้น……” คำพูดต่อจากนี้ฉันพูดไม่จบ แต่ฉันเชื่อว่าหยางเหว่ยจะเข้าใจ ถึงแม้จะเป็นเด็กที่เกเร แต่คงจะกลัวคุณครู. “หยางเหว่ย นายให้หลัวจื้อเหวินทำความสะอาดก่อน เดี๋ยวจะก่อเรื่องอะไรอีก.” คำพูดนี้ของหวางจื้อหย่วนฟังแล้วดูเหมือนจะช่วยฉัน แต่ว่าคนมี่ฉลาดจะเข้าใจ เขากำลังนำเหล่าหลิวมาบังคับหยางเหว่ย แต่ดีที่รอบนี้หยางเหว่ยรู้ตัว. “พวกเราไป ไปร้านอินเทอร์เน็ตกัน ห้องนี้ก็ให้หลัวจื้อเหวินทำความสะอาด.” ฟังเสียงของหยางเหว่ยจบ ฉันก็รู้สึกแปลกๆ เขาพูดง่ายๆแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ถ้าเป็นไปตามที่ฉันคิด คนสนิทของเขาก็ล้วงขยะในลิ้นชักทิ้งลงที่พื้น ก่อนจะไป ยังหันมาทำหน้าใส่ฉันอีก. “เหี้ย.” ฉันได้แต่ด่าในใจ ด่าเสร็จ ก็หยิบไม้กวาดไม้ถูพื้นทำความสะอาดดีๆ. รอบนี้ก็มีเพื่อนมาช่วยกันเยอะอยู่ ถ้าเรื่องนี้หลุดไปถึงหูของเหล่าหลิวแล้ว ทุกคนก็มีชีวิตที่ไม่สงบสุข. รอให้สหภาพนักเรียนมาตรวจอีกรอบ ก็ผ่านมาได้อย่างราบรื่น แต่ตอนที่ฉันมองหวงหยูนหยูน เห็นได้ชัดว่าเธอหลบสายตา ฉันคิดในใจ หรือว่าเรื่องของฉันกับหวงหยูนหยูนมันแพร่ออกไปแล้ว. “เสี่ยวเหวิน ตอนนี้นายอาศัยอยู่ที่ไหน.” เสี่ยวผ้างดึงฉันเอาไว้ แถมยังดึงความคิดฉันกลับมาด้วย. “อยู่ข้างนอก.” “เช่าบ้าน?” “ใช่ หนึ่งเดือนไม่กี่ร้อยหยวน แถมยังสบายอีกด้วย.” ตอนแรกอยากจะพูดว่าไม่ต้องทนทรมานอยู่ที่ห้องนอน แต่คิดๆดูแล้ว ไม่ควรพูดที่ทำให้เราไม่ดีใจออกมา. “งั้นนายอยู่คนเดียวก็ระวังตัวหน่อย.” “ทำไม?” เห็นเจ้าอ้วนดึงฉันมาอย่างลับๆล่อๆ ทำให้ฉันรู้สึกตกใจ หรือว่าเสี่ยวผ้างจะมีเรื่อง. “เมื่อกี้ฉันไปเข้าห้องน้ำมา ได้ยินพวกaเขาพูดว่านายกับหวงหยูนหยูนมีอะไรกัน ดังนั้นนายระวังตัวไว้หน่อยดีกว่า.” เสี่ยวผ้างคงจะได้ยินอะไรอีกแน่ ด้วยความที่มีนิสัยที่ขี้กลัวอย่างเขา สามารถมาบอกฉันได้ประมาณนึง ก็นับว่าไม่เลว ในความเป็นจริง ในห้องนอกจากเสี่ยวผ้างที่มักจะช่วยฉันคิดก็ไม่มีใครแล้ว. “ได้ ฉันจะระวัง คราวหลังถ้านายอยู่หอพักแล้วมันไม่สบาย ยินดีต้อนรับนายมานอนด้วย!” ฉันกล้าพูดเลยว่า จากอารมณ์ของจางเทียนแล้ว เลิกไปยุ่งด้วยจะดีกว่า. พูดกับเจ้าอ้วนไม่กี่คำ ฉันก็เตรียมไปร้านอินเทอร์เน็ต ตอนนี้คอมในตลาดมือสองก็ไม่ถือว่าแพง พอถึงเวลาค่อยซื้อบ้านให้เช่า ไม่ใช่คิดจะเล่นยังไงก็เล่นอย่างนั้น. ตอนฉันเดินออกจากห้อง ก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งชี้มาที่ฉัน ฉันยังได้ยินมีคนพูดชื่อของหวงหยูนหยูนด้วย ฉันส่ายหน้า ฉันรู้สึกอาย แถมความนิยมของตัวเองก็เพิ่มขึ้นด้วย. ทางกลับบ้านต้องผ่านถนนนักเรียน ส่วนใหญ่แล้วในสามมื้อจะแก้ปัญหาได้ที่นั่น แต่ไม่ใช่ที่โรงอาหารของโรงเรียนมันไม่อร่อย แต่ก็ต้องหาที่สะดวกสบาย แถมที่นี่จะมีรุ่นพี่มา มันก็เป็นทางเลือกที่ไม่เลวที่บางครั้งจะได้มองผู้หญิงสวย แถมยังได้ฝึกการควบคุมอารมณ์อีกด้วย. มาถึงร้านที่คุ้นเคย ก็พูดกับเจ้าของว่า “เอาเนื้อตุ๋นหนึ่ง และผัดมันฝรั่งแห้งอีกหนึ่ง.” คิดในใจว่าวันนี้เสียแรงไปเยอะ ต้องเสริมดีๆ. “ได้เลย  นักเรียนนั่งก่อน รอสักครู่.” สักพักก็มีกลิ่นหอมฟุ้งลอยมาจากห้องครัว ทำให้ท้องของฉันร้อง เจ้าของร้านเพิ่งมาเสิร์ฟอาหาร ฉันก็กินข้าวไปหนึ่งถ้วย. “เจ้าของร้าน เพิ่มข้าวอีกถ้วยนึง!” พูดเสร็จก็ยื่นถ้วยไปให้เจ้าของร้าน แต่ไม่คิดว่าถ้วยจะถูกเขวี้ยงลงกับพื้น.