已经是第一章了
บทที่13 ช่วยฉันออกหน้า
บทที่13 ช่วยฉันออกหน้า
“เจ้านาย？” ฉันตะโกน เมื่อฉันเงยหน้าขึ้น ฉันรู้สึกหดหู่อีกครั้ง เจ้านายก็เอื้อมมือมาหาฉัน อย่างไรก็ตามชามยังคงล้มลงกับพื้น. ฉันยังไม่ทันได้เงยหน้า ฉันก็เห็นเท้าทาบอยู่บนโต๊ะกินข้าวของฉัน.
ฉันด่าในใจ เชี้ย ไอห่านี้รบกวนการกินของฉัน.
ช่วงเวลาที่ฉันเงยหน้าขึ้นมองเห็นจางเทียนฉันก็รู้สึกหดหู่อีกครั้ง เห็นได้ชัดว่าฉันย้ายออกจากหอพักเพื่อหลบหนีกรงเล็บของจางเทียน เริ่มแรกต้องการทานอาหารดีๆ ดูเหมือนตอนนี้จะไม่เป็นแบบนั้นแล้ว.
“พี่เทียน พี่กินข้าวยัง？จะให้ฉันสั่งบางอย่างให้พี่กิน.”ฉันพูดอย่างนั้น ครั้งล่าสุดที่ฉันเห็นความแข็งแกร่งของพี่เขา วันนี้ข้างหลังมีพี่น้องห้าหรือหกคนติดตามมา ฉันไม่จำเป็นต้องไปชนกับก้อนกรวด.
“กินข้าว？นายคิดว่าฉันเป็นขอทานหรอ？” ข้างๆจางเทียนมีชายตัวเล็กผิวดำตะคอกอย่างหยาบคาย.
“ใช่ กินข้าว กินบ้านแกสิ.” ผู้ชายที่ดึงผมของฉันในหอพักก็สะท้อนออกมาเช่นกัน ฉันรู้สึกถูกบังคับ ฉันคิดว่าช่วงนี้ฉันเองก็ไม่ได้มีความแค้นอะไรกับเขา แต่เขากับหาเรื่องไม่เลิกลา.
“จางเทียน ร้านของพวกเราไม่อนุญาตคนของคุณทำอะไรตามอำเภอใจ.”เจ้านายออกมาและตะโกน ฉันก็รู้ว่าสถานการณ์ในถนนนักเรียนคนนี้มีความหลากหลาย ทุกครอบครัวมีค่าธรรมเนียมการคุ้มครอง แถมๆนี้ยังมีพวกนักเลงที่จางเทียนยังหาเรื่องไม่ได้.
“หลัวจื้อเหวิน ไสหัวออกไป！” จางเทียนตะคอก ทั้งหมดที่เมื้อกี้เจ้านายถ่มใสเขาแล้วมาถ่มใส่เราแทน.
ฉันดูเจ้านายและภรรยาของเขาเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่พวกเขายังแสดงความรักที่มีต่อความช่วยเหลือ
“ยังไม่ไปอีก？”ชายตัวเล็กผิวดำมีแรงเยอะ เขาดึงฉันออกจากเก้าอี้.
ฉันผลักมือเขาออกไป กล่าวด้วยความไม่พอใจ “ฉันไป ไปสำนักงานใหญ่ของพวกนาย.”
ทันใดนั้นฉันก็มีความคิดทำขวดให้แตก ฉันเดาว่าคนกลุ่มนี้จะตีให้ฉันตาย พ่อก็จะไม่สนใจ.
ตามพวกเขามาที่สถานที่ก่อสร้างหลังถนนนักเรียน สถานที่นี้ถูกวางแผนให้เป็นอพาร์ตเมนต์ ทันใดนั้นก็เรื่องในอดีตก็วกเข้ามา เมื่อก่อนฉันกับเสี่ยวผ้างเคยอยู่ที่นี่หัวเราะคนอื่น กาลเวลาเปลี่ยนไปก็ถึงทีของตัวเอง.
“อยากรู้ไหมว่าทำไมพวกเราถึงมาหานาย？” ชายตัวเล็กผิวดำมองฉันด้วยสายตาเยือกเย็น.
เชี้ย ฉันสาปแช่งในใจของฉันอีกครั้ง ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าทำไมพวกเขามาที่นี่อีกครั้ง ถึงแม้จะรู้ ฉันจะหลีกเลี่ยงในไม่ช้า. ฉันยังส่ายหัวอย่างเชื่อฟัง “ไม่รู้！”
“ไม่รู้หรอ？” พี่น้องจางเทียนเหมือนฟังเรื่องตลกอยู่ “ถ้าไม่รู้พวกเราพี่น้องจะบอกให้นายฟัง.”
เห็นรอยยิ้มที่ร้ายกาจแล้ว ฉันก็มั่นใจว่ามันต้องไม่ใช่เรื่องดี สมองก็รีบคิดอย่างรวดเร็ว สองวันมานี้ฉันเองก็ไม่ได้ไปยุ่งกับจางเทียนหนิ.
ยังคงเป็นผู้ชายตัวเล็กผิวดำเป็นคนพูด “นายนี่กล้าเหมือนกันนะ กล้ามายุ่งกับผู้หญิงของพี่เทียน?”
“แฟนสาว？” ฉันถามตัวเอง ฉันมักจะได้ยินชื่อเสียงของจางเทียนเสมอ ฉันไม่เคยได้ยินเรื่องแฟนสาวของเขา.
“ไอหนุ่มนายไม่ต้องการที่จะยอมรับแล้วหรอ？”อีกคนมองมาที่ฉันแล้วก็หัวเราะทันที “นายคิดว่าหวงหยูนหยูนสะใภ้ของพวกเราคือสิ่งที่นายอยากสัมผัสก็สัมผัสหรอ.
“หวงหยูนหยูน?” ฉันมองจางเทียนอย่างตกใจ ท่าทีของเขาอย่างนี้ ยังสามารถไปดื่มด่ำกับดาวห้องข้างๆ แถมท่าทีของหวงหยูนหยูนตอนอยู่ร้านอินเทอร์เน็ต ดูไม่เหมือนว่าจะมีแฟน.
“ในที่สุดนายก็นึกออกแล้ว?” ชายตัวเล็กผิวดำมองไปที่จางเทียนอย่างประจบและพูด “พี่เทียน ไอหนุ่มนี่มันยอมรับแล้ว.”
“ยอมรับอะไร!” ฉันมองไปที่ผู้ชายตัวเล็กคนนั้นด้วยสีหน้ามึนงง ความผิดแบบนี้ยังคิดจะโยนมาให้ฉัน ความจริงที่ว่าฉันแตะต้องหวงหยูนหยูน อันนั้นเธอเป็นคนยอมเอง.
แน่นอนว่าความคิดนี้มันแวบผ่านในหัว ถ้าให้จางเทียนรู้เข้า มันคงมีคำถามที่ว่าฉันจะมีชีวิตอยู่หรือไม่.
“หลัวจื้อเหวิน กางเกงของหวงหยูนหยูนใช่นายขโมยไปหรือเปล่า?”
ขโมยกางเกง? ฉันตกใจคำพูดนี้และพูดไม่ออก ทำให้ข่าวนี้ไปถึงจางเทียนถึงเปลี่ยนเป็นแบบนี้! ฉันไม่ได้มีงานอดิเรกที่พิเศษแบบนี้ ไม่มีเรื่องอะไรฉันจะไปขโมยกางเกงของเธอทำไม! นอกจากนี้ คนที่น่าน้อยใจก็คือฉัน.
“พี่เทียน มันไม่มีเรื่องนี้จริงๆ ฉันแค่ขอร้องเธอตอนที่เธอมาตรวจความสะอาดในวันนี้ มันไม่มีเรื่องอื่นจริงๆ.
“จะเป็นไปได้ยังไง?” เห็นได้ชัดเลยว่าจางเทียนไม่เชื่อในคำพูดของฉัน “ถ้านายยังไม่พูดความจริง นายมีเรื่องแน่.”
จางเทียนถีบที่หน้าอกของฉัน ด้วยความเจ็บร่างของฉันล้มลงกับพื้น.
“พี่เทียนพี่ต้องเชื่อฉันนะ ระหว่างฉันกับหวงหยูนหยูนจะมีเรื่องอะไร พี่ก็รู้ เธอเป็นถึงดาวโรงเรียน ฉันเป็นแค่คนจนคนหนึ่ง จะไปสมคู่กับหวงหยูนหยูนได้ยังไง!”
“อืม ประโยคนี้นายพูดถูก!” จางเทียนพยักหน้าด้วยความพอใจ แต่แล้วก็เหมือนคิดอะไรได้ขึ้นมา ก็มาลงที่ร่างฉันรักแล้ว.
“พี่เทียน ฉันไม่ได้คิดเกินเลยกับเธอเลย พี่เชื่อฉันนะ.” ฉันขยับตัวเล็กน้อย แต่ไม่คิดว่าตรงอกจะเจ็บขึ้นมา.
“หลัวจื้อเหวิน ฉันให้นายอธิบายเรื่องกางเกง นายพูดเรื่องบ้าอะไรน่ะ?” จางเทียนตะคอกออกมา จางเทียนกวักมือเรื่องคนข้างหลัง พอเห็นท่านี้ ฉันฉี่แทบจะราดออกมา ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย แล้วทำไมคนที่คนที่ได้รับบาดเจ็บเป็นฉันตลอด.
หนึ่งหมัดหนึ่งเท้าก็พุ่งมาหาร่างฉัน ร่างกายนี้ของฉันก็ถูกทำร้ายอย่างนี้ทุกวัน ดังนั้นก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บขนาดนั้น แต่ว่าเมื่อกี้ขาของจางเทียนถีบมาที่อกของฉันแรงๆ ดังนั้นเมื่อถูกตีหนึ่งครั้งก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา.
ตอนนั้นเองฉันรู้สึกเจ็บจนสลบไป มือเท้าก็เริ่มชา ตอนแรกฉันคิดว่ามือเท้ากับร่างกายไม่ใช่ของตัวเอง แม้แต่จิตใต้สำนึกของตัวเอง ฉันอยากถูกกระทืบตายแบบนี้ เพื่อที่ฉันจะได้ตามแม่ไปเร็วๆ อย่างน้อยจะได้ไม่ต้องทรมานแบบนี้.
“พวกนายทำอะไรกัน หยุดนะ!” พอได้ยินเสียงที่คุ้นหู ฉันก็ค่อยๆลืมตา ตอนฉันเห็นหวงหยูนหยูนยืนอยู่ตรงหน้าฉัน ก็เอาหัวซ่อนไว้ที่เสื้อ ฉันรู้สึกกลัว กลัวเธอเห็นสภาพที่มันอนาถของฉัน.
“หยูนหยูน เธอมาได้อย่างไร？” จางเทียนก็เหมือนกับจิ้งจอกตัวนึง พอเห็นหวงหยูนหยูนแล้ว ก็เปลี่ยนไปเลย เปลี่ยนเป็นกระต่ายน้อย.
“ฉันมาหาหลัวจื้อเหวินเพราะมีเรื่องให้ช่วย พวกนายทำอะไรกันน่ะ？”การแสดงออกที่ไร้เดียงสาของหวงหยูนหยูนทำให้ฉันตกใจ ฉันโดนกระทืบอย่างอนาถ เธอมองมันไม่ออก.
“เธอมาหาเขามีเรื่องอะไร?”
“ฉันทำตารางเวรทำความสะอาดของพวกเขาผิดเอง ฉันให้เขาช่วยฉันไปเอา.” หวงหยูนหยูนพูดออกมาอย่างสงบ แม้แต่ฉันเองก็ยังเชื่อเลย.
“หยูนหยูน เธอมีเรื่องอะไรก็ให้พวกเขาไปทำ ทำไมเธอถึงต้องมาหาหลัวจื้อเหวิน?”
“ฉันบอกว่ามาหาเขาเพราะมีเรื่องก็คือมีเรื่อง หรือว่านายอยากถูกลงโทษ?” ตอนหวงหยูนหยูนพูดเหมือนจะโกรธเล็กน้อย หน้าก็เริ่มแดงด้วยความโกรธ.
ฉันเห็นจางเทียนเริ่มลนลาน ฉันคิดว่าไม่ใช่เพราะหวงหยูนหยูนเป็นสหภาพนักเรียน คงจะมีเรื่องอื่นอีกแน่.
“ได้ เธอเอาตัวหลัวจื้อเหวินไปเลย!” ฉันเห็นจางเทียนเดินมาหาฉัน มองฉันแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆ “หลัวจื้อเหวิน เมื่อกี้ที่ฉันพูดไว้ นายจำเอาไว้ นายห้ามแตะต้องหวงหยูนหยูน.”
เขาขยิบตาให้คนของเขา และพวกเขาถึงค่อยๆปล่อยฉันออก.
“ไอหนุ่ม นายควรขอบคุณพี่เขยที่มีน้ำใจ มิฉะนั้นวันนี้นายต้องทนทุกข์ทรมานแน่.”
ฉันมองไปที่หวงหยูนหยูน เธอถูกประโยคทำให้หน้าเธอแดง พอมองดีๆ ก็เหมือนจะมีความโกรธอยู่บ้าง.
หลังจากจางเทียนและคนอื่นๆเดินออกไป ฉันค่อยๆปีนออกมา แต่ร่างกายดูเหมือนจะถูกมัดด้วยโซ่เหล็ก เขาขยับไม่ได้ในหนึ่งนาที และเหงื่อก็เริ่มไหลออกมาที่หน้าผากของเขา.
“หลัวจื้อเหวิน นายเป็นอะไร?”
เห็นเธอกังวลเล็กน้อย ทันใดนั้นฉันรู้สึกใจอ่อน “ฉันไม่เป็นอะไร แต่ว่าฉันไม่สามารถช่วยเธอได้.”
“ฉันไม่ได้บอกให้นายช่วยสักหน่อย.” หวงหยูนหยูนเดินมาหาฉันและช่วยฉันพยุงขึ้นมา เมื่อฉันได้กลิ่นหอมจางๆของเธอ ใจของฉันเริ่มกระเพื่อม.
“หวงหยูนหยูน วันนี้ขอบคุณเธอนะ.”ฉันเอนตัวเธอครึ่งแล้วลุกขึ้นอย่างช้าๆ ความประทับใจในความงามของดาวโรงเรียนนี้ดีขึ้นมาก. มันเป็นจุดประสงค์ที่ใจดีที่จะช่วยตัวเอง.
“เธออย่าคิดมาก ฉันแค่ได้ยินมาว่าจ่างเทียนกำลังตามหาคุณเมื่อฉันอยู่บ้านได้ครึ่งทาง.”ฉันคิดว่า หวงหยูนหยูนอาจรู้จักดีเช่นกัน เธอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่เป็นจุดกำเนิด ดังนั้นเธออาจรู้สึกผิดเล็กน้อยสำหรับฉัน.
已经是最新一章了
加载中
