บทที่14 คนเดิมและมือที่สาม

บทที่14 คนเดิมและมือที่สาม จู่ๆฉันก็รู้สึกหลงในความสุขสั้นๆนี้ เมื่อหมอดึงเข็มออกมาให้ฉัน ทันใดนั้นรู้สึกถึงความสูญเสียอย่างหนัก. ฉันซ่อนสีหน้าของฉันแล้วมองหวงหยูนหยูนด้วยรอยยิ้ม “จะกินอะไรก่อนกลับไหม.” “ไม่กินแล้ว ตอนนี้ดึกมากแล้ว.” หวงหยูนหยูนพูดจบ ฉันก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น. “แม่คะ หนูบอกแม่แล้วว่าตอนกลางคืนจะติวหนังสือให้เพื่อน หนูจะกลับเดี๋ยวนี้ โอเคค่ะ ไม่ต้องเร่งแล้ว หนูจะกลับแล้วค่ะ.” สงสัยคงที่โทรมาคงจะเป็นแม่ของหวงหยูนหยูน พอคิดถึงท่าทีของเธอที่เฝ้าฉันที่โรงพยาบาล ในใจฉันก็รู้สึกตื้นตัน. “ฉันจะกลับแล้ว?” หวงหยูนหยูนวางสาย มองมาที่ฉันแล้วพูดอย่างจริงจัง ในความเป็นจริง เธอทำงานหนักเพื่อธุรกิจของฉัน และบางครั้งก็รู้สึกเศร้า. “ฉันไปส่งเธอ.”พอฉันพูดจบ ตรงอกก็เหมือนมีอะไรมาโดน ความรู้สึกเจ็บก็พุ่งมาหาฉัน ฉันจับตรงอก มองหวงหยูนหยูนแล้วพูด “ฉันไปส่งเธอเอง.” “ห่ะ! ไม่ต้อง.” หวงหยูนหยูนคงไม่คิดว่าฉันจะพูดว่าไปส่งเธอ เธอตกใจเล็กน้อย. “เธอดูตอนนี้สามสี่ทุ่มแล้ว เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวมันไม่ปลอดภัย ถ้าถึงกลางแล้วเจอกับพวกขี้เมาเข้า ฉันคงช่วยเธอไม่ไหว.” “พูดมากหน่า ฉันสามารถขึ้นแท็กซี่ได้.” หวงหยูนหยูนมองมาที่ฉัน อาจเป็นเพราะรู้ว่าฉันหวังดี เลยไม่ค่อยว่าฉัน. “เธอผู้หญิงคนเดียวจะขึ้นแท็กซี่？ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้ คนขับรถที่ไม่ดีตอนนี้มันมีทุกที่ ไม่กี่วันก่อนมีรายงานข่าวเกี่ยวกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่หายตัวไป. เธอแน่ใจนะว่าจะขึ้นแท็กซี่คนเดียว？” จริงๆแล้วย่านนี้ค่อนข้างปลอดภัย แต่ไม่มีใครรู้หรอก เมื่อไหร่จะโดนทำร้าย. “นี่！”หวงหยูนหยูนลังเลอย่างชัดเจน เห็นได้ชัดว่าถูกตกใจกับสิ่งที่ฉันพูด. “ฉันไปส่งเธอดีกว่า! ยังไงฉันก็เป็นผู้ชาย ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก.” ฉันตบลงที่อก แต่ไม่คิดว่าตรงอกมันจะเจ็บขึ้นมาอีก. “ไม่ได้ ถ้าแม่ฉันเห็นเข้าจะทำยังไง?” เฮ้อ！！！ฉันหมดหนทางอีกครั้ง ฉันแค่จะไปส่งบ้านที่เธอมันต้องขนาดนี้เลยเหรอ？แต่ในพริบตา ก็หมายความว่าแม่ของหวงหยูนหยูนเข้มงวดกับเธอมาก คิดได้แบบนี้ ฉันก็รู้สึกดีใจ. “ฉันจะอยู่บนแท็กซี่ไม่ลงไป เธอคิดว่ายังไง？”จริงๆแล้วฉันยังมีความคิดอื่นที่จะส่งหวงหยูนหยูนในครั้งนี้ รู้จักเธอในฐานะดาวประจำโรงเรียนมาหลายปีแล้ว ฉันยังไม่รู้ว่าบ้านเธออยู่ที่ไหน. “งั้น ก็ได้！”หวงหยูนหยูนลังเลอยู่พักหนึ่งแล้วก็ยังเห็นด้วยกับข้อเสนอของฉัน คิดๆดู ฉันน่าจะปลอดภัยกว่า. ฉันโบกมือเรียกรถ คนขับรถมองเราด้วยรอยยิ้ม “หนุ่มน้อย ดึกขนาดนี้แล้วจะพาแฟนไปไหน！” เมื่อเผชิญหน้ากับการล้อของเขา ฉันโพล่งออกมา “กลับบ้าน！” พอฉันพูดคำนี้เสร็จ ฉันเห็นหน้าของหวงหยูนหยูนแดงเหมือนมะเขือเทศ แดงมากๆ แต่น่ารักดี. “ที่ไหนล่ะ?” ฉันใช้ไหล่แตะที่หวงหยูนหยูน เธอก็รีบตอบ “ย่านเขตส่วนจื่อเวย.” “ได้เลย.” พี่ชายของคนขับรถยิ้มมาที่ฉันหลังจากได้ยินเรื่องนั้น ฉันตบสมองที่นึง ย่านเขตส่วนจื่อเวยเป็นพื้นที่ที่มีคนร่ำรวยและมีอำนาจอาศัยอยู่ ไม่แปลกใจเลยที่คนขับให้การแสดงออกว่าฉันโชคดีมาก. ฉันขอให้คนขับจอดรถในชุมชน แม้ว่าชุมชนระดับไฮเอนด์นี้จะมีการดูแลที่เข้มงวด ขอแค่ลงทะเบียนก็ได้แล้ว. เพราะสถานที่ระดับสูงขนาดนี้ คนที่จิตใจไม่ดีจ้องมอง และแน่นอน ว่าฉันเองก็มีความเห็นแก่ตัว. ทำตามคำชี้แนะของหวงหยูนหยูน คนขับรถขับรถไปที่หยุดที่วิลล่า ฉันรู้สึกหมดหวัง บ้านของดาวโรงเรียนยังเป็นวิลล่าอีก ทำให้ฉันรู้สึกต่ำต้อย. “ฉันกลับบ้านละนะ!” หวงหยูนหยูนหันมายิ้มให้ฉัน ตอนที่เธอกำลังจะจ่ายเงินฉันก็ดันมือเธอออก. “พอเลยเธอรีบกลับบ้านเถอะ เดี๋ยวคุณป้าเป็นห่วง.” หลังจากที่มองหวงหยูนหยูนลงรถ หญิงวัยกลางคนก็ปรากฏตัวที่หน้าประตู ไม่เพียงดูดีเท่านั้น ท่าทางก็มีความสง่างามเช่นกัน. เธอเดินเข้าหาและจับแขนของหวงหยูนหยูน ใบหน้าเต็มไปด้วยความดีใจ. เมื่อฉันเห็นฉากนี้ ฉันตีต้นขาไปที่นึง แน่นอนว่ามีแม่ยังไงก็มีลูกสาวอย่างนั้น การถ่ายทอดทางพันธุกรรมก็ดีเช่นกัน. “หนุ่มน้อย ที่แท้นายมาส่งคนเองเหรอ.” ได้ยินเสียงเยาะเย้ยของเขา ที่จริงฉันจะสวนกลับ คิดถึงแผลบนตัว ฉันเดาว่าตอนนี้ฉันไม่สามารถเอาชนะเด็กได้. ฉันบอกที่อยู่ของบ้านเช่า และคนขับเหยียบคันเร่ง และออกอย่างรวดเร็ว. พอหลังจากกลับถึงบ้านเช่า ฉันเห็นแสงไฟข้างบ้านของพี่หยิ่งเปิดไว้ แล้วก็มองห้องข้างล่างของหวางเมิ่งฉีว่ายังเปิดไฟอยู่ไหม แต่สิ่งที่ฉันเห็นคือความมืดสนิท. ฉันลากร่างอันหนักอึ้งของฉันไปที่ห้องเช่าของตัวเอง เมื่อกี้ตอนอยู่ที่รถฉันทำท่าเหมือนกับว่าสบายดีมาตลอด แต่ตอนนี้ลงจากรถแล้ว ทั้งร่างเหมือนกับหมดแรงไปเลย. พอเดินหนึ่งก้าว ก็รู้สึกว่าที่เท้าไม่มีแรง แต่พอมองแล้วว่าใกล้จะถึงแล้ว ฉันก็กัดฟันอดทนไปต่อ ไม่คิดว่าร่างกายจะล้มลงตอนอยู่ที่หน้าห้องของพี่หยิ่ง และตอนนี้เองก็ได้ยินเสียงของพี่หยิ่งจากในห้อง “อีผี ดื่มหนักกลับมาอีกแล้วใช่ไหม! ฮึ นายดีไม่ดีไม่ต้องกลับมา ดื่มให้ตายอยู่ข้างนอกไปเลย.” แม้ว่าพี่หยิ่งจะดุด่า แต่ก็เป็นคนที่ปากร้ายแต่ใจดี ก็เปิดประตูให้อย่างใจดี. ฉันเห็นแล้ว ตอนเธอเห็นความรู้สึกของฉัน และความประหลาดใจ มันทำให้ฉันตกใจ. “น้องชายทำไมเป็นนาย？นายกำลังทำอะไรอยู่ที่หน้าประตูของฉัน. “ฉันบอกแล้ว ฉันไม่เด็กแล้ว และฉันก็มีชื่อ ฉันชื่อหลัวจื้อเหวิน.” ฉันโกรธเล็กน้อย แม้แต่เสียงพูดก็เพิ่มขึ้น แต่มันก็เป็นเพราะอารมณ์ของฉันไม่สามารถควบคุมได้ในขณะนี้ หลังจากพูดเสร็จ มีอาการไออย่างกะทันหัน เสียงที่ขยับส่งผลกระทบต่อร่างกายของฉัน. “นายบาดเจ็บหรอ？” พี่หยิ่งมองหน้าฉัน รีบยื่นมือมาสัมผัสตัวฉัน มันทำให้ใจฉันแน่นและอาย กับสถานการณ์แบบนี้ เมื่อฉันโดนสัมผัส และฉันไม่ได้ต่อต้าน. “ค่อยยังดี！มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ แค่นอนลงสักสองสามวันก็ได้แล้ว.” พี่หยิ่งดึงฉันขึ้นมา และปล่อยฉันลงบนเตียง ยังไม่ทันที่เธอปล่อยมือ มีผู้หญิงผมสีบลอนด์รีบพุ่งเข้ามา หันหน้าไปตบพี่หยิ่ง. “เชี้ย เธอตีคนทำไม？” ฉันดูผู้หญิงผมบลอนด์ตะโกน ก่อนที่เธอจะเดินไปเธอเป็นเหมือนเด็กหญิงตัวเล็กๆ ตอนนี้เปลี่ยนเป็นปีศาจได้อย่างไร. “ไอ้เด็กน้อย ฉันตีหลินหยิ่ง มันไม่ใช่เรื่องที่นายจะแทรกได้.” เธอพูดอยู่ก็เตรียมดึงผมของพี่หยิ่ง แถมยังด่าด้วย “หลินหยิ่ง เธอแน่มาก เพิ่งจะคบกับพี่ซานจีของฉัน ตอนนี้ก็มาหาไอหน้าขาวนี่ เธอนี่มีวิธีเยอะเนอะ!” “เธอ เธอพูดบ้าอะไร!” พอเห็นพี่หยิ่งโกรธ ผู้หญิงคนนั้นก็หัวเราะออกมา “ผู้หญิงอย่างเธอกล้าพูดกับฉันแบบนี้ วันนี้ฉันจะสั่งไม่สั่งสอนเธอ คราวหน้าเธอจะยังไปมีความสัมพันธ์กับคนอื่น.” เห็นได้ชัดเลยว่าผู้หญิงผมบลอนด์คนนั้นโกรธมาก แต่พี่หยิ่งก็จ้องกลับเช่นกัน. ตอนที่ผู้หญิงผมบลอนด์ยื่นมือออกมา ฉันก็ลุกออกจากเตียงและเตะที่ท้องของเธอ “เธอนี่ ไม่มีคำพูดดีๆในปากเลย.” พูดๆอยู่ฉันก็ถอนหายใจใส่เธอ “เห้อ ฉันไม่เคยตีผู้หญิง แต่เธอไม่ได้เป็นผู้หญิงในสายตาของฉัน.” “ ไอ้เด็กน้อยพูดอะไร. ฮึ ฉันจะไม่ทำให้คุณมีปัญหาใดๆ ยังไม่รู้ว่าสกุลกูคืออะไรล่ะสิ.” ผู้หญิงผมบลอนด์พร้อมที่จะเตะฉันหลังจากที่เธอยกเท้า และฉันก็ตอบอย่างรวดเร็วและคว้าเท้าของเธอ ปล่อยให้เธอยืนอยู่คนเดียว. “นาย นายปล่อยฉันนะ.” ผู้หญิงผมบลอนด์หน้าแดงทันที เห็นได้ชัดว่าเธอมีพลังมากเกินไป แต่ฉันก็รู้สึกคุ้มและรีบทำตัวดีๆ และไม่ได้ปล่อยไป แต่ทันใดนั้นก็ใส่เธอเมื่อเธอไม่ได้เตรียม เมื่อเธอล้มลงกับพื้นอย่างหนัก ฉันเห็นความโกรธในดวงตาของเธอ แต่เธอก็ยังไม่ฉลาด ตีกับผู้ชาย ไม่เดือดร้อนก็แปลก. “ฉันขอเตือนเธอว่าให้รีบกลับดีกว่า เดี๋ยวพี่ซานจีจะกลับมาแล้ว.” ฉันยิ้มใส่เธอ “ถ้าเขารู้ว่าเธอมาหาเรื่องพี่หยิ่ง จะมีผลอะไรตามมา ฉันเองก็ไม่รู้นะ.” “นาย พวกนาย  พวกนายฝากไว้ก่อน！” เธอรุกออกจากพื้น ถ่มน้ำลายใส่พวกเรา วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว. “อุ๊ยตาย！”หลังจากผู้หญิงผมบลอนด์จากไป ฉันรู้สึกปวดที่ขาอีกครั้ง ฉันยอมรับ ฉันใจร้อนอีกแล้ว.