บทที่16 ปัญหารุมเร้าเข้ามา

บทที่16 ปัญหารุมเร้าเข้ามา “เสี่ยวเหวิน เจ็บอีกแล้วใช่ไหม！พี่หยิ่งมองฉันด้วยใบหน้าที่อ่อนโยน พยุงพาฉันไปที่เตียง “ฉันไม่เป็นไร พี่หยิ่ง พี่ก็ไม่เป็นไรใช่ไหม” ฉันมองพี่ก่อนจะตอบกลับไป โดยเฉพาะรอยนิ้วมือทั้งห้านิ้วประทับบนใบหน้าของเธอ แอบตกใจเล็กน้อย สำหรับสิ่งที่ผู้หญิงผมทองกล่าว ก็เกิดความสงสัย “ฉันไม่เป็นไร แต่ต้องมาเหนื่อยเธออีกแล้ว” พี่หยิ่งพูด พลางมองฉันใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและเสียใจ ดวงตามองอย่างลึกซึ้ง “ฉันคิดไม่ถึงเลย ว่าเรื่องนี้ก็ผ่านมานานแล้ว แต่เธอก็ยังคงตามมา” ฉันทำหน้าสงสัยก่อนจะมองเขา ในใจฉันมันลังเลอยู่สักพัก ก่อนจะถามคำถามที่ฉันสงสัยออกไปว่า“พี่หยิ่ง พี่บอกกับฉันได้ไหม เรื่องนี้มันคืออะไรกันแน่” “ฮึ! เรื่องนี้พูดออกมามันก็ยาว” ฉันเห็นสีหน้าของพี่หยิ่งเปลี่ยนเล็กน้อยอย่างชัดเจน มองฉันแล้วถอนหายใจยาว “ไม่มีอะไร ก็คิดซะว่าพูดให้ครอบครัวฟังเถอะ!ไม่มีใครก้าวข้ามผ่านมันไปไม่ได้หรอก” ฉันมองพี่หยิ่งก่อนจะปลอบ ด้านหนึ่งฉันก็สนใจเรื่องนี้ ส่วนอีกด้านของเรื่องนี้ฉันเองก็ไม่เข้าใจ มันทำให้ใจฉันอยากรู้อยากเห็น “โอเค”พี่หยิ่ง ถอนหายใจมองฉัน ที่จริงแล้วเรื่องนี้ต้องเริ่มพูดจากหนึ่งปีก่อน ตอนนั้นฉันกับซานจีเพิ่งจะคบกัน เวลานั้น เธอก็ทะเลาะกันมาแล้ว ซานจีมักจะอธิบายว่าเป็นแฟนเก่า และความสัมพันธ์ของเขาทั้งสองคบกันได้ไม่นานก็เป็นอันต้องเลิกลาไป ผู้หญิงคนนั้นก็มาวุ่นวาย ต้องการเกาะเขาไม่ปล่อย” “พี่มั่นใจเหรอ? ”ไม่ใช่ว่าฉันไม่เชื่อคำพูดของพี่หยิ่ง แต่ทว่าผู้ชายเป็นพวกชอบเปลี่ยนสาวเป็นว่าเล่น และไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้งด้วย จึงทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะสงสัยและไม่เชื่ออย่างง่ายๆ “ฉันก็ไม่ค่อยมั่นใจ”ทันใดนั้นพี่หยิ่งก็พูดอย่างคับข้องใจ “เธอเองก็เห็นทั้งหมดแล้ว จนกระทั่งวันนี้ เธอยังมาหาเรื่องฉันถึงที่ แล้วบอกว่าฉันล่อลวงผู้ชายของเธอ” พี่หยิ่งพูดประโยคนั้นจบ ทันใดนั้นก็ร้องไห้โฮออกมา เดาว่าคงจะเป็นเพราะความไม่สบายใจที่อัดอั้นอยู่ในใจ ตอนนี้ฉันทำหน้าที่เป็นที่การระบายอารมณ์ ด้วยความรู้สึกสงสารผู้หญิงด้วยกันเองที่มีมาแต่กำเนิด จึงตบหลังเธอเบาๆ ก่อนจะพูดเสียงเบาว่า “พี่หยิ่งหรือว่าเรื่องพวกนี้พี่ยังไม่เคยถามพี่ซานจี เธอปกปิดใบหน้าพลางส่ายหัว “ที่จริงแล้ว เมื่อก่อนเด็กคนนี้ไม่ได้เป็นแบบนี้ ปัจจุบันเธอย้อมผมสีทอง จะไปต่างอะไรกับผู้หญิงที่เป็นชู้ไปวันๆกันเล่า หึ！ อย่าถอนหายใจเลยพี่หยิ่ง “ฉันรู้ว่าพี่หยิ่งก็ขี้ใจอ่อนแบบนี้ ทั้งๆที่เพิ่งจะถูกตบไป ตอนนี้ไม่ใช่แค่ให้อภัย แต่กลับเป็นห่วงเป็นใยคนนั้นอีกด้วย “เสี่ยวเหวิน ขอบคุณที่เป็นห่วง” “นี่เรื่องเล็ก ถ้าหลังจากนี้ผู้หญิงคนนั้นยังกล้ามา ฉันจะเป็นคนแก้แค้นแทนพี่เอง” “เธอยังเป็นเด็กที่เรียนหนังสือ ! อย่าออกไปมีเรื่องอะไรข้างนอกเลย” เธอพูดๆอยู่ จู่ๆ น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นเสียงสะอื้นออกมา “ตอนที่ฉันเรียนหนังสืออยู่เกรดก็ดีไม่ใช่น้อย น่าเสียดาย พ่อผิดใจกับพวกมาเฟีย วันๆถูกคนไล่ฆ่า แม้กระทั่งฉันเองก็พลอยซวยไปด้วย แถมในบ้านยังมีน้องชายอีกสองคน ฉันจะไม่นึกถึงพวกเขาเลยก็ไม่ได้ “พี่หยิ่งงั้นพี่เสียใจในภายหลังไหม？” เมื่อได้ฟังดังนั้นฉันก็รู้สึกตกใจเล็กน้อย เพราะการตัดสินใจทำแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยทีเดียว “เสียดายสิ ทำไมจะไม่เสียดาย” พี่หยิ่งมองฉันก่อนจะปรากฏรอยยิ้มจางๆออกมา “แต่ถ้าให้ฉันเลือกอีกรอบ ฉันก็ยังคงตัดสินใจทำแบบนี้” ฉันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกใจสั่นไหวเล็กน้อย มุมมองที่มีต่อพี่หยิ่งก็ค่อยๆเปลี่ยนอย่างช้าๆ อันที่จริงฉันก็ไม่ได้มีเจตนาร้ายต่อเขา แค่คราวข่าวของเมื่อคืน ฉันกลัวพวกเขาจะมาพังห้องจริงๆ “พี่หยิ่ง ชีวิตของพี่นี่ไม่ง่ายจริงๆ” ในใจของฉันชื่นชมเธอมากๆ หางตาพี่หยิ่งเต็มไปด้วยน้ำตา “ไม่มีอะไรที่ลำบากหรอก เดี๋ยวก็ค่อยๆชินไปเอง” กำลังพูดถึงประโยคนี้ มีเงาดำพุ่งเข้ามาในห้องของฉัน ดวงตาของฉันเบิกกว้าง ก่อนที่ฉันจะพบว่าคอเสื้อของฉันถูกดึงขึ้นมา หน้าอกที่เจ็บอยู่ก่อนแล้ว พอเป็นแบบนี้ยิ่งเจ็บเข้าไปใหญ่ “ บ้าเอ๊ย คุณทำอะไรเนี่ย！” เมื่อฉันถูกต่อยไปหนึ่งหมัด ฉันเพิ่งตระหนักว่า ตรงหน้าคือผู้ชายที่ถึงแม้ว่าจะสูงผอม แต่พละกำลังกลับไม่ธรรมดาอย่างมาก ตอนนี้มุมปากของฉันมีกลิ่นของเลือด ฉันจึงถ่มน้ำลายลงพื้น และก็เป็นอย่างที่คิดไว้ว่าปากของฉันถูกย้อมไปด้วยสีเลือด “ซานจีคุณทำอะไร” หลังจากฉันถูกต่อย พี่หยิ่งถึงจะดึงสติตัวเองมาได้ ก่อนจะดึงหมัดของชายคนนั้น และในเวลานั้นเองฉันถึงได้รู้ว่านี่คือพี่ซานจีที่ทะเลาะกันมานาน “บ้าเอ๊ย! เขากล้ามาดึงเธอแบบนั้นเหรอ ต้องข้ามศพฉันไปก่อน ฉันจะบอกเธอให้นะหลินหยิ่ง ถ้าวันนี้ฉันไม่ฆ่าเขา ก็อย่ามาเรียกฉันว่าซานจี” ฉันเห็นดวงไฟลุกออกมาจากตาเขา ฉันรู้ว่าตัวเองถูกเข้าใจผิดแล้ว และยังถูกคิดว่าเป็นสามีของพี่หยิ่งไปเสียแล้ว เมื่อก้มมองดู เสื้อผ้าที่ฉันสวมอยู่ดูไม่เรียบร้อย ราวกับว่าเพิ่งจะไปทำอะไรกันมา พอนึกถึงประโยคนั้นก็อดไม่ได้ที่จะเกลียด เพราะในเมื่อเขาจะเข้าใจผิด ก็เข้าใจผิดสุดๆไปเลย “ซานจีคุณทำอะไร เขาคือลูกพี่ลูกน้องของฉัน!” ไม่รู้ว่าทำไมพี่หยิ่งถึงบุ่มบ่ามพูดประโยคนี้ขึ้นมา แต่ซานจีก็ยอมยั้งมือ “ลูกพี่ลูกน้อง？คุณมีลูกพี่ลูกน้องที่ไหน ทำไมผมไม่รู้” “คือลูกของลุงกับป้าฉัน เขาชื่อหลัวจื้อเหวิน คุณน่าจะพอคุ้นๆอยู่บ้างนะ！” เมื่อได้ยินคำพูดที่ออกมาจากปากของพี่หยิ่ง ฉันก็เริ่มเชื่อขึ้นมาเล็กน้อย พยายามคิดทบทวนดู ฉันคงไม่ได้เป็นญาติอะไรของพี่หยิ่งจริงๆใช่ไหม！ ฉันตบตัวเบาๆทันที พลางพึมพำกับตัวเอง โถ่！หลัวจื้อเหวิน เธอนี่มันทึ่มจริงๆเลยนะ “ลูกของลุงกับป้า？” ฉันจ้องพี่ซานจีที่ทำหน้างุนงง เพราะไม่เคยได้ยินเสียงเย็นชาของพี่หยิ่ง เขาก็พูดทันที “พอจำได้ พอจะจำได้บ้าง เขาเป็นลูกของป้าไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงมาอยู่ข้างห้องของเราได้ล่ะ！” “พ่อแม่ของเขาทะเลาะกัน แล้วโรงเรียนอยู่ละแวกนี้ ดังนั้นตัวเขาเองย้ายมาอยู่ ก็เลยบังเอิญมาอยู่แถวๆห้องเราพอดีเลย” พี่หยิ่งจ้องตาพี่ซานจี “คุณดูร่างกายของเขามีบาดแผลขนาดนั้นแล้ว ยังจะลงมือหนักอีก！” เมื่อได้ยินคำตำหนินี้ ใจฉันก็แอบสั่นกลัว ที่จริงพี่หยิ่งก็เป็นผู้หญิงที่มีคำพูดที่น่าเชื่อถือ แม้แต่การพูดก็ทำให้ใครต่อใครรู้สึกเกรงกลัวได้ “น้องชาย พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่ไม่เห็นบาดแผลของคุณ แถมคุณทั้งสองทำแบบนั้นพอดี เป็นใครใครก็โกรธ!” \"ซานจี！คุณพูดอะไรเนี่ย! เธอเริ่มโกรธขึ้นมานิดหน่อย เพราะเมื่อได้ฟังคำอธิบายของพี่ซานจีแล้วก็รู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อย แต่ลองคิดดูจากอีกมุม ถ้าเป็นฉันถูกคนอื่นสงสัย ก็คงจะรู้สึกไม่สบายใจ แต่ฉันคงจะเลือกที่จะเป็นตัวเชื่อมความสัมพันธ์ของทั้งสองคนดีกว่า ฉันยิ้มไปทางพี่ซานจี (แน่นอนว่ารอยยิ้มนั้นเป็นการฝืนยิ้ม) \"พี่ซานจี ฉันไม่เป็นไร\" ชั่วพริบตาเดียวก็หันไปจับแขนของพี่หยิ่ง ก่อนจะพูดว่า \"ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ พี่ก็อย่าตำหนิพี่ซานจีเลย\" \"ฮึ! \"พี่หยิ่งส่งเสียงอย่างเย็นชา ก่อนจะเบือนหน้าหนี \"น้องชาย ฉันผิดไปแล้วจริงๆ\" ขณะพูดก็เอามือเข้าไปค้นหาในกระเป๋ากางเกง เมื่อฉันเห็นสิ่งของสี่เหลี่ยมๆที่ออกมาจากกระเป๋าของเขา ก็พลันปรากฏรอยยิ้มและความชื่นชมขึ้น พี่ซานจีนี่ไม่เลวเลย หยิบของแบบนี้ออกมาจากกระเป๋ากางเกงด้วย เขาคงมีความต้องการที่ไม่ธรรมดาเลยล่ะ \"พี่ซานจี นี่คืออะไร？” ฉันแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจมองและถามเขา โดยเฉพาะเวลานี้ฉันแกล้งทำตาใส ทำเหมือนตัวเองเป็นเด็กที่ไม่รู้อะไร \"ซานจีคุณ! คุณไปทำอะไรลับหลังฉันอีกล่ะ？” พี่หยิ่งโมโหดึงหมอนจากบนเตียงของฉันทุบไป แต่พี่ซานจีรับหมอนในมือได้ทันควัน\" \"ที่รัก คุณอย่าโกรธไปเลย ของนี่คือผมเอาไว้ในกระเป๋าเองกับมือเมื่อคืน ผมไม่ได้ทำอะไรเลยจริงๆ ไม่เชื่อคุณก็ตรวจสิ \"พี่ซานจีเปลี่ยนเป็นเด็กที่เชื่อฟังทันที ยิ่งไปกว่านั้นทำตัวเองเผชิญหน้า ทำเอาฉันเอือมระอา คนอะไรเปลี่ยนได้ไวเช่นนี้นะ เมื่อเห็นสถานการณ์แบบนี้ ฉันจึงพูดออกไปด้วยความโกรธ \"พี่หยิ่ง ฉันรู้สึกว่า พี่ซานจีคงไม่ใช่คนแบบนั้น น่าจะไม่ทันระวังของนี้วางไว้ในกระเป๋าสตางค์\" \"ใช่แล้ว น้องชายพูดถูก!\" พี่ซานจีได้คว้าฟางเส้นสุดท้ายเพื่อช่วยชีวิตเขาเอาไว้ได้อย่างซาบซึ้งใจ \"ฮึ คืนนี้คุณไม่ต้องกลับไปนอนที่ห้องเลย ไม่ใช่แค่ทำน้องชายฉันแบบนั้น แต่ยังคิดทำเรื่องไม่ดีอีก\" \"นี่คือ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ\" ในขณะที่พูดพี่ซานจีหยิบเงินจากกระเป๋าของเขาออกมาสองร้อยหยวนอย่างรวดเร็วแล้วมอบให้ฉัน \"โหรวเหวินน้องชาย ถือว่าพี่เขยให้เงินชดเชยก็แล้วกัน อย่าโกรธแค้นพี่เลยนะ\" \"ใครบอกว่าคุณเป็นพี่เขย เสี่ยวเหวินอย่าไปฟังคนสารเลวนี่!\" ขณะพูดพี่หยิ่งก็รีบเปิดประตูแล้วเดินออกไป ทันทีหลังจากนั้นฉันได้ยินห้องข้างปิดประตูเสียงดังครืนครั่นสะท้อนมา จนหน้าต่างด้านข้างก็พลางสั่นไปด้วย