ตอนที่17 ดึงความสัมพันธ์มาเกี่ยวข้อง

ตอนที่17 ดึงความสัมพันธ์มาเกี่ยวข้อง \"หยิ่ง \" พี่ซานจีตะโกนเรียกสองครั้ง จู่ๆก็ย้ายเอาเก้าอี้ตัวเล็กมานั่งตรงหัวเตียง \"โหรวเหวินน้องชาย คุณพูดสิ ฉันทำผิดไปแล้วจริงๆใช่ไหม\" \"พี่ซานจี คุณไม่ได้ทำอะไรผิด เป็นไปได้ว่าพี่หยิ่งอารมณ์ไม่ค่อยดี\"ฉันพูดต่อไปทันที \"พี่ซานจี เรียกฉันเสี่ยวเหวินตามพี่หยิ่งเถอะ เรียกน้องชายโหรวเหวินแล้วมันดูแปลกๆ \" ที่จริงฉันอยากบอกว่า น้องโหรวเหวิน ก็ดูจะไม่มีอะไรแตกต่าง \"เสี่ยวเหวิน มีเรื่องอะไรหรือเปล่า\" ตอนที่เขาถามประโยคนี้ออกมา ฉันประหลาดใจเล็กหน่อย ไม่คิดว่าคุณจะรู้สึกได้ แม้กระทั่งรายละเอียดเล็กน้อยก็สามารถมองออก ดูเหมือนเขายังคงรักพี่หยิ่งจริงๆ เมื่อมาคิดๆดูแล้ว ฉันควรบอกเรื่องผู้หญิงผมทองกับเขา เพราะตามนิสัยของพี่หยิ่งนั้น คงจะไม่บอกเขาแน่นอน \"วันนี้มีผู้หญิงผมทองมาหา ไม่เพียงแต่มาด่าพี่หยิ่ง แต่ยังตบหน้าเธออีก \"งั้นคุณทำอะไรไปล่ะ \" จู่ๆพี่ซานจีก้พูดอย่างกระวนกระวายใจขึ้นมา ก่อนจะมาขัดจังหวะตอนที่ฉันพูด เวลานั้นฉันยังไม่ได้โต้ตอบ หลังจากนั้นฉันก็ตบผู้หญิงคนนั้นทันที ไม่งั้นเธอคงจะไม่ออกไป\" ฉันพูดตามตรง เมื่อพี่หยิ่งบอกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นเมียเช่า ฉันก็รู้สึกกังวลใจเล็กน้อย ที่โรงเรียนก็ไปมีเรื่องกับจางเทียนแล้ว ออกมาข้างนอกยังจะมีเรื่องอีก ถ้างั้นฉันก็คงไม่ต้องมีชีวิตอยู่แล้วล่ะ \"เธอมาอีกแล้ว?\"พี่ซานจีถอนหายใจ หยิบบุหรี่ออกมาจากกระเป๋ากางเกง ส่งให้ฉัน เขาสูบมันหมดภายในลมหายใจเดียว ก่อนจะจ้องฉันแล้วพ่นควันออกมายาวๆ \"โอ้ เรื่องนี้เป็นเพราะฉันไม่เด็ดขาดเอง\" \"พี่ซานจี ฉันเพิ่งเห็นพี่หยิ่งร้องไห้เสียใจ พี่สามารถเล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟังได้ไหม?\" \"ที่จริงก็คือแฟนเก่าของฉัน เพียงแค่ในขณะนั้นฉันทำร้ายเธอมาก มากเสียจนเธอเรื่องนี้ทำให้เธอกระวนกระวายใจ จนพาลมาโทษหยิ่งอีก ที่จริงแล้วเธอเองก็ไม่ได้มีความผิดอะไร\" ขณะพูดทันใดนั้นพี่ซานจีโบกมือให้ฉัน \"ช่างมัน ช่างมัน เรื่องนี้ เลิกพูดถึงมันดีกว่า\" \"ฉันก็จนปัญญา ดูท่าผู้หญิงคนนี้จะหัวรั้นไม่เบา\" \"เสี่ยวเหวิน ฉันยังไม่ได้ถามว่าบาดแผลบนตัวคุณมันมาได้ยังไงกัน?\" ทันใดนั้นพี่ซานจีหันมาหาฉันแล้วยิ้มให้ พลางมองแผลบนตัวฉัน \"คุณโดนคนทำร้ายมาใช่ไหม\" \"พี่ซานจี พี่ทำไมดูออก\" \"คุณประเมินพี่ซานจีต่ำไป ถึงฉันจะดูเป็นคนไม่เอาไหนแต่แผลแบบนี้กวาดตามองแปบเดียวก็รู้แล้ว\" ฟังคำพูดเขาจบ ภายในใจก็ยิ่งรู้สึกแย่มากขึ้นไปอีก ในเมื่อเขาพูดมาว่ามองเพียงแวบเดียวก็รู้ แล้วก่อนหน้านี้มาสงสัยฉันกับหยิ่งทำไมล่ะ แถมทำเรื่องเลวๆแต่ก็ยังให้คนอื่นมาเห็นได้ ไม่ใช่เพราะว่าอยากจะให้ถูกจับได้เหรอ เมื่อเห็นว่าฉันไม่ได้พูดอะไร ทันใดนั้นพี่ซานจีก็ตบไหลฉัน \"น้องชายคุณบอกพี่มา ใครเป็นคนแกล้งคุณ พี่จะไปเอาคืนให้เอง\" เมื่อได้ยินประโยคนี้ ฉันก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา ดูเหมือนวันนี้จะโชคดี ไม่ได้มีแค่พี่สาวเพิ่มขึ้นมา แต่ยังมีพี่เขยคอยช่วยเหลือเพิ่มขึ้นมาด้วย \"พี่ซานจี แบบนี้จะไม่รบกวนคุณหรอกหรอ?\" ถึงแม้ในใจฉันอยากจะพูดชื่อจางเทียนออกมาตั้งนานแล้ว แต่ฉันต้องดูให้ดีก่อนว่าพี่ซานจี นั้นอยากช่วยจากใจจริง \"ไม่เลย เธอก็เป็นน้องของหยิ่ง หลังจากนี้ก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของฉันด้วย น้องของตนเองถูกรังแก ฉันในฐานะพี่เขยทำไมจะแก้แค้นให้ไม่ได้ \" พี่ซานจีตบหน้าอกตัวเอง \"เธอวางใจ พี่จะจัดการแทนเธอเอง” \"พี่ซานจี งั้นฉันต้องขอบคุณพี่ก่อนเลย\" ฉันยิ้มไปยังเขา \" \"งั้นโรงเรียนของพวกเรามีชื่อจางเทียนคอยกุมอำนาจอยู่\" \"จางเทียน?\" พี่ซานจีพยักหน้า \"ดูเหมือนจะคุ้นๆชื่อนี้อยู่นะ ไม่เป็นไร เด็กน้อยแบบนั้น ต่อยแค่สองสามทีก็เอาอยู่แล้ว \"ดี งั้นฉันจะรอข่าวดีจากพี่ซานจี\" ที่จริงในใจฉันตอนนี้รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย เมื่อคิดว่าสภาพจางเทียนจะต้องถูกตบ\" หัวใจเล็กๆของฉันเริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกับร่างกายก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดขนาดนั้นแล้ว \"ได้ ให้เป็นหน้าที่ฉันเถอะ!\" เมื่อพูดจบพี่ซานจีก็เดินออกไป แต่สักพักก็กลับเข้ามา \"น้องชาย คืนนี้ฉันอาจจะนอนกับคุณล่ะ\" \"พี่ซานจี แบบนี้มันไม่ได้! ร่างกายฉันยังเจ็บนะ\" ฉันชี้ไปที่บาดแผล ที่จริงแล้วฉันยังกังวลว่าต้องนอนกับผู้ชายแบบนี้ ฉันไม่ชินจริงๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนกลางคืนพี่ซานจีนั้นรุนแรง ฉันกลัวเขาจริงๆเมื่อเขากลายร่างเป็นสัตว์ป่าไปแล้วฉันจะทำอย่างไร \"ก็ถูก ฉันหาข้ออ้างได้แล้ว\" พี่ซานจีเหมือนกับได้รับของล้ำค่าอย่างไรอย่างนั้น ก่อนจะวิ่งออกไปอย่างมีความสุขเหมือนกับเด็กๆ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงปิดประตูอย่างหนัก \"หยิ่ง หยิ่งที่รัก คุณช่วยเปิดประตูหน่อย “ร่างกายของน้องชายเจ็บอยู่ ผมไปรบกวนเขาไม่ได้\" \"ได้ วันนี้ยอมคุณครั้งหนึ่งก็แล้วกัน\" ได้ยินเสียงของหยิ่ง ฉันมีรอยยิ้ม ดูพี่หยิ่ง อาจเป็นเพราะพี่ซานจีรับปากฉันไว้ ฉันจึงไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดบนร่างกาย ก่อนจะค่อยๆผล็อยหลับไป วันถัดมา ฉันว่าจะไม่ไปโรงเรียน แม้ว่าจะไม่ได้มีเรื่องใหญ่อะไรมาก แต่กระดูกร่างกายฉันก็ยังเจ็บมาก เหมาะเจาะพอดีฉันคิดขอลาอาจารย์หลิว ทันใดนั้นพี่หยิ่งก็เคาะประตูแล้วเดินเข้ามา \"วันนี้เธอขอลากับอาจารย์เถอะ ร่างกายแบบนี้ ยังไม่ทันจะเดินเข้าโรงเรียนก็คงจะล้มลงที่หน้าประตูแล้ว \"โอเค\" ฉันมองพี่หยิ่งพยักหน้า หันกลับมา มองเขาพูดด้วยเสียงเบา \"พี่หยิ่ง พี่ช่วยลาให้ฉันที อาจารย์ของพวกเราไม่ค่อยอยากจะเสียงจากนักเรียนหลังห้องสักเท่าไหร่ ไม่งั้นมีหวังห้องคงได้ตกต่ำเข้าไปอีก \"โอเค ฉันโทรเอง บอกหมายเลขโทรศัพท์มา\" \"136......\"ทันทีที่ฉันกดตัวเลขเสร็จ พี่หยิ่งก็กดรีบโทรออก \"เออใช่ คุณครูของเธอแซ่อะไร？\" \"แซ่หลิว ครูหลิว\" ในเวลานี้ฉันเห็นใบหน้าของพี่หยิ่งปรากฏรอยยิ้มและน้ำเสียงก็อ่อนโยนขึ้น \"ขอถามหน่อย นี่อาจารย์หลิวใช่ไหมคะ？ฉันคือลูกพี่ลูกน้องของหลัวจื้อเหวิน \" เมื่อวานเขาตกบันได ฉันเลยขอลาให้เขาแทนสักสองสามวัน ค่ะ ค่ะ ขอบคุณอาจารย์หลิว ขอบคุณที่เป็นห่วงค่ะ\" ทันใดนั้นเมื่อฉันเห็นพี่หยิ่งคุยกับคุณครูหลิวนานขนาดนั้น ฉันก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา เพราะครูหลิวเป็นตาเฒ่าหัวงู คงจะหลงใหลกับน้ำเสียงของวัยรุ่นเป็นอย่างมาก \"โอเค\" สองสามวันนี้เธอพักผ่อนให้เต็มที่ อยากกินอะไรก็บอกพี่ \"พี่หยิ่งทำท่าทีอ่อนโยนต่อฉันทันที นอกจากจะรู้สึกซาบซึ้งใจแล้วหัวใจก็ยังเต้นรัวอีกด้วย \"พี่หยิ่ง พี่ดีจริงๆ\" \"มันก็เป็นปกติอยู่แล้ว เธอเป็นลูกพี่ลูกน้องที่รัก!\" ตีหัวฉันเบาๆ กลางวันฉันจะเอาซุปมาให้เธอ ส่วนอาหารเช้าหากินเอาเองนะ\" \"พี่หยิ่ง ฉันไม่ค่อยชินกับการกินอาหารเช้า\" \"ไม่ได้ เดี๋ยวจะเป็นโรคกระเพาะเอาได้ง่ายๆนะ\" ขณะพูดพี่หยิ่งก็รีบวิ่งไปและวิ่งกลับเข้ามา \"เธอกินขนมปังกับดื่มนมหน่อย\" \"ขอบคุณ พี่หยิ่ง！\" พีหยิ่ง ยิ้มออกมา แล้วเดินออกไป ขณะที่ฉันถือขนมปังและดื่มนม จู่ๆในใจก็รู้สึกซาบซึ้งขึ้นมา เมื่ออยู่ภายใต้การดูแลเอาใจใส่ของพี่หยิ่ง สามวันบาดแผลของฉันดีขึ้นหมดแล้ว เพียงแต่คุณครูหลิวไม่โทรหาฉัน แสดงว่าบางทีเขาอาจจะให้ฉันหยุดยาว ฉันคิดในใจ เมื่อหลายวันก่อนอยากจะซื้อคอมพิวเตอร์มือสอง ในเมื่อช่วงนี้มีเวลาว่าง ฉันก็อยากจะไปซื้อ เพิ่งออกจากประตู ก็ชนเข้ากับพี่ซานจีที่สวมใส่กางเกงสีสันสดใส ลักษณะท่าทางองอาจกล้าหาญแบบนั้น เมื่อคืนน่าจะสนุกสนานไม่เบาเลย “พี่ซานจี” \"เสี่ยวเหวิน คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?\" ฟังเขาเป็นห่วง ฉันจำได้ขึ้นมาทันที่เรื่องที่เขาสัญญากับฉัน ดูเขายิ้มขึ้นก่อนจะถามว่า “ร่างกายฉันไม่เป็นอะไร แต่ในใจฉันพังไม่น้อย “เรื่องนั้นฉันแก้ไขแทนแล้ว จางเทียนนั่นน่ะ ฉันได้สั่งสอนแทนคุณไปแล้ว” “พี่ซานจี ขอบคุณพี่จริงๆ” “จริงสิ เสี่ยวเหวินนี่คุณเตรียมจะไปทำอะไร?” “ฉันเตรียมจะออกไปซื้อคอมพิวเตอร์มือสอง แบบนี้ก็ไม่ต้องไปร้านเน็ตแล้ว” หลังจากที่ฉันย้ายออกมาอยู่นี่ เล่นคอมที่บ้านตัวเองนี้ฟินกว่าเยอะเลย บางครั้งตอนกลางคืนยังสามารถดูหนังได้จนถึงเช้าอีกด้วย “คอมพิวเตอร์มือสอง ฉันมีเพื่อนขายอยู่ ต้องการให้พาคุณไปดูไหม ราคายังถูกมากด้วย” “งั้นก็ดีเลย ขอบคุณพี่ซานจีจริงๆ” “ฉันไปบอกหยิ่ง ก่อนว่าจะพาคุณไป” “โอเค “ ฉันยิ้มไปทางเขา ก็อดไม่ได้ที่จะแอบดีใจขึ้นมา จะมีคอมพิวเตอร์แล้ว พ่อหนุ่ม แต่ฉันต้องรวบรวมความฉลาดเลยล่ะ พี่ซานจีพาฉันมาร้านคอมพิวเตอร์ละแวกใกล้เคียงร้านหนึ่ง เมื่อเขาทั้งสองเจอหน้ากันทักทายกันสักพัก ดูเหมือนเจ้าของร้านกับพี่ซานจีจะคุ้นเคยกันเป็นอย่างมาก “น้องชาย ลูกพี่ลูกน้องของฉันต้องการคอมพิวเตอร์มือสอง นายแนะนำให้สักหน่อย” “น้องชาย คุณต้องการแบบไหน “ต้องการแบบรูดได้หรือไม่ได้ล่ะ?” ฉันแกล้งทำเป็นฟังไม่ออก จากนั้นจึงยิ้มให้เขา “อืม ที่คุณพูดหมายถึงเกมใช่ไหมLOLไหม เอาสิ “ “ได้ งั้นต้องการคลังหนังไหม”