已经是第一章了
ตอนที่ 18 ความตื่นเต้นเล็กๆน้อยๆ
ตอนที่ 18 ความตื่นเต้นเล็กๆน้อยๆ
“คลังหนัง?” ฉันแอบดีใจเล็กน้อย แต่ยังคงทำหน้านิ่งสงบ มองพี่ซานจีด้วยใบหน้าซื่อๆโง่ๆ ก่อนจะถามว่า “พี่ คลังหนังอะไร คือโยวคู่หรือคูโก่ว”
“โอเคซานเอ๋อ คุณจัดหาโปรแกรมที่ครบถ้วนสมบูรณ์เลยนะ ถ้าไม่ครบก็คงจะใช้แบบไม่มีความสุข”
ฟังพี่ซานจีพูดจบ ในใจฉันแทบจะยกนิ้วหัวแม่มือให้ คิดไม่ถึงว่าพี่ซานจีเข้าใจตัวเองขนาดนี้
คิดว่าเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งหมด ความต้องการ ก็คงจะเหมือนๆกัน
คุณซานจีลูกพี่ลูกน้องคุณนี่บังเอิญมาพอดี สองวันนี้ฉันเพิ่งได้รับเครื่องมาเครื่องหนึ่ง สภาพค่อนข้างดี คนอื่นอยากจะได้กันจะเป็นจะตาย น้องชาย ต้องการดูเครื่องว่าเป็นยังไงก่อนไหม”
“โอเค งั้นฉันดูก่อนนะ” ฉันคิดในใจว่า หลังจากนั้นคอมพิวเตอร์จะถูกใช้งานทุกวัน หากไม่ถูกตาก็ไม่ซื้อ
เขาเอาคอมพิวเตอร์ออกมา ดูจากคุณภาพยังดูใหม่อยู่ประมาณแปดสิบเปอร์เซ็นต์ หน้าจอขนาดยี่สิบสองนิ้ว ไม่เลวเลยทีเดียว หลังจากเปิดเครื่องความเร็วก็ใช้ได้ ฉันจึงพูดพลางยิ้ม “โอเค งั้นก็เอาอันนี้เถอะ”
“ซานเอ๋อ ราคาเท่าไหร่”
“เป็นพี่น้องกันทั้งนั้น ไม่เก็บมากหรอก เอาแค่ค่าบุหรี่สักซองก็พอ พันห้าละกัน จ่ายเป็นเงินสดหรือบัตรเครดิตล่ะ!”
เมื่อได้ยินราคาที่เขาบอกมาก็ดูค่อนข้างจริงใจ อาจเหมือนที่เขาพูด ว่าเทียบเท่าเงินซื้อบุหรี่ก็พอ ถึงอย่างไรราคาพันห้าพันหกที่ฉันเคยดูในอินเตอร์เน็ตไม่มีแม้แต่คลังหนังด้วยซ้ำ
“รูดบัตรละกัน” ถึงแม้ว่าในบัตรจะมีไม่กี่แสน แต่สามารถประหยัดเงินได้ก็ดีกว่าหน่อย จากนี้ยังมีเรื่องที่ต้องใช้เงินอีกเยอะ
หลังจากที่จ่ายเงินแล้ว มีเด็กน้อยสองสามคนเดินเข้ามา มองพี่ซานจีด้วยความเคารพ
“พี่ซานจี สองวันมานี้ทำไมไม่เห็นพี่เลย ไปเช็คเรตติ้งที่ไหนล่ะ”
“เช็คเรตติ้งอะไรกัน เมื่อวานเกือบถูกเมียไล่ออกจากบ้าน โชคดีที่มีลูกพี่ลูกน้องอยู่” พี่ ซานจีพูดแล้วชี้มาทางฉัน
“อืม นี่คือลูกพี่ลูกน้องของคุณเหรอ” เขาเดินเข้ามาใกล้แล้วตบไหล่ฉัน “หนุ่มน้อยตอนนี้ไปซนที่ไหนมาล่ะ！”
“อย่าไปเยาะเย้ยเขา เดี๋ยวลูกพี่ลูกน้องเขาจะมามีปัญหากับฉันได้”
“โอเค โอเค โอเค！พวกเรารู้ว่าพี่ซานจีรักและทะนุถนอมภรรยามาก ตอนนี้คุณว่างไหม ไปสนุกกันหน่อยไหม
“ตกลง” พี่ซานจีแสยะยิ้ม “ซานเอ๋องั้นรบกวนคุณส่งเสี่ยวเหวินกลับไปก่อนนะ”
“โอเค” ฉันกับเจ้าของร้านตอบพร้อมกัน
หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งเจ้าของร้านก็ขับมอเตอร์ไซไฟฟ้ามาพาฉันและคอมพิวเตอร์ที่ซื้อมาส่งที่ห้องเช่า
“น้องชาย ที่จริงแล้วคุณก็อยู่ข้างบ้านซานจีหรอ” พูดไปก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา ตอนกลางคืนคงมีเสียงดังขึ้นไม่น้อย”
“เอ่อ ตอนกลางวันฉันต้องไปโรงเรียน ตอนกลางคืนก็หลับเป็นตาย ไม่ได้ยินอะไรเลย” ฉันพูดประโยคนี้จบคิดอยากจะตีปากใหญ่ๆนั่น แต่คิดๆดู ก็ต้องอดทนเอาไว้ เพราะถ้าพูดว่าได้ยินเสียงอะไรบ้าง คงจะทำตัวไม่ถูกกันเลยทีเดียว！
“น้องชาย คุณลองดูคอมพิวเตอร์ก่อนนะ ถ้ามีปัญหาอะไรก็เรียกฉันได้”
“โอเค ขอบคุณมากนะ”
หลังจากติดตั้งหน้าจอและตัวเครื่อง ทันใดนั้นก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีอินเตอร์เน็ต ฉันเดินไปเคาะประตูถามพี่หยิ่ง
“พี่หยิ่ง บ้านเรามีสายแลนไหม?”
ผ่านไปสักพักพี่หยิ่งก็เปิดประตู สวมชุดนอนหลวมๆ สายตาที่เลอะเทอะมองฉัน “มีสิ ห้าสิบหยวนต่อเดือน รหัสล็อกอินอะไร เธอต้องถามเจ้าของห้อง”
“ได้ งั้นฉันจะไปโทรศัพท์หาเขา” ขณะพูดฉันส่งยิ้มไปทางเธอ กล่าวติดตลกเล็กน้อยว่า “พี่หยิ่งพี่ควรจะนอนให้เยอะๆนะ พี่ดูตาพี่สิดำเป็นวง ทันที่เปิดประตูฉันคิดว่าแพนด้าเดินออกมา”
“เข้าใจแซวพี่นะ” พี่หยิ่งตบไหล่ฉันเบาๆ ก่อนจะยิ้มให้ฉัน ตอนที่ร่างกายของเธอสั่นไหวจู่ๆฉันก็เห็นปทุมถันของเธอขยับขึ้นลง พอเห็นแล้วมันทำให้ฉันรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที
“โอเคพี่หยิ่งฉันไปโทรหาเจ้าของห้องล่ะ” ฉันก็กลัวว่าถ้าตัวเองมองนานกว่านี้เลือดกำเดาจะไหลได้ เลยเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว
“โอเค งั้นฉันไปนอนแล้วนะ ”
หลังจากหลังมาถึงห้องฉันก็โทรหาป้าเจ้าของห้องทันที จะให้ดูคอมที่ไม่มีอินเตอร์เน็ต ยอมไปเล่นกับตุ๊กตายางยังจะดีเสียกว่า
“ ป้า แล้วมีสายอินเตอร์เน็ตไหม? เอ่อ ต้องจ่าย50หยวนใช่ไหม เดี๋ยวฉันโอนให้ทางวีแชท” พูดจบฉันก็โอน50หยวนให้ป้า พร้อมสติ๊กเกอร์หน้ายิ้มพลางถามว่า “ป้า แล้วบัญชีกับรหัสคืออะไร ”
เมื่อได้รับเงินคุณป้าก็มีความสุขขึ้นมาโดยทันที ส่งบัญชีมาให้ แต่ตอนนี้เจอปัญหาอย่างหนึ่งเข้าแล้ว ทำไมห้องของฉันไม่มีพอร์ตเคเบิลล่ะ ไม่มีทางเลือกแล้ว ฉันหยิบโทรศัพท์ส่งข้อความไปหาป้าอีกครั้ง “ป้า เชื่อมเคเบิลตรงไหน ”
“บนตึกหน้าห้อง หวางเมิ่งฉี เธอจัดการเองได้มั๊ย ถ้าไม่ได้ อีกสองวันเดี๋ยวฉันไปจัดการให้ ”
“ ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันทำเอง” ตอนนี้ฉันคิดว่ารอหนึ่งนาทีก็นานเกินรอ จริงๆแล้วพักอยู่บ้านสามวัน ตอนนี้เวลาหนึ่งวินาทีสำหรับฉันมันล้วนมีค่ามากๆ ยิ่งไปกว่านั้นคลังหนังที่เขาพูดถึงกัน ทำให้ฉันสนใจมากๆ
ฉันถือเคเบิลของตัวเองขึ้นมาบนตึก ตอนนี้หาพอร์ตที่อยู่ตรงหน้าประตูห้องของ หวางเมิ่งฉีตามที่เจ้าของบอกเจอแล้ว
แต่ทำไมถึงแขวนไว้บนกำแพงสูงขนาดนั้น คาดว่ามือของฉันจะไม่ถึง
ไม่มีทางเลือกฉันจำใจต้องเคาะประตูห้องของหวางเมิ่งฉี จริงๆแล้วในใจของฉันมีความดีอกดีใจอยู่บ้าง
แม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เข้าห้องของผู้หญิง แต่ตั้งแต่วันนั้นที่พบเธอ ก็เหมือนว่าจะไม่ได้เห็นหวางเมิ่งฉีอีกเลย เมื่อคิดขึ้นมาก็ตื่นเต้น
เพียงแต่ทว่าชั่วครู่หวางเมิ่งฉีก็เปิดประตูมา เธอสวมกระโปรงยาวสีขาว แถมกระโปรงตัวนั้นมันห่อหุ้มเรือนร่างอกตูมก้นงอนที่สมบูรณ์แบบของเธอไว้อยู่ บวกกับใบหน้ารูปไข่สวยงามนั้น เพอร์เฟคราวกับนางในฝัน ฉันยังคงตกตะลึงจนตาค้าง จนกระทั่งหวางเมิ่งฉีพูดกับฉันว่า
“ ที่แท้เสี่ยวเหวินนี่เอง มีอะไรหรือป่าว”
ฉันถูกเสียงของเธอดึงสติให้กลับมา แต่ทว่าสายตายังไม่ละไปจากหน้าอกและขาเรียวขาวราวกับหยก
“ฉันอยากได้เก้าอี้ม้านั่งจากห้องของคุณ ” เธอพูดพลางชี้ไปที่พอร์ตนั้น
“ฉันจะเสียบสายอินเตอร์เน็ตน่ะ ”
“ได้สิ แต่บนนั้นมันสูงนะ เดี๋ยวฉันช่วยคุณจับเก้าอี้เอาไว้ให้เอง ”
“โอเค ”ฉันยิ้มให้เขา ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม พลางมองเธอก่อนจะถามด้วยความสงสัยว่า “ถ้าอย่างนั้นให้ฉันเข้าไปยกเก้าอี้ให้ไหม? ”
“ ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันยกมาให้ก็ได้” ในขณะที่หวางเมิ่งฉีทันใดนั้นจิตใต้สำนึกฉันก็รู้ทันทีเธอกำลังหลบหน้า ได้แต่คิดในใจว่าห้องของหญิงสาวอาจจะรก อาจจะรู้สึกอาย แต่ตอนที่เธอยกเก้าอี้ให้ทันใดนั้นฉันก็เห็นกางเกงในของผู้ชายแขวนอยู่ แถมยังเป็นสีดำ เขาก็รู้สึกตกอกตกใจขึ้นมา
ดูๆแล้วสาวคนนี้มีแฟนแล้วแน่ๆ เขาจึงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา
“นี่ อันนี้น่าจะได้แล้ว ”
“อืม ขอโทษที่รบกวนนะ ” จริงๆแล้วประตูของเธอถูกล็อกเอาไว้ทั้งหมด ฉันมองภายในไม่ค่อยชัดว่ามีคนอยู่หรือเปล่า ดังนั้นจึงไม่กล้าคิดอะไรกับเธอไปมากกว่านี้
ฉันนำเก้าอี้ม้านั่งมาไว้ด้านล่างของพอร์ด หวางเมิ่งฉีเดินมาพร้อมโบกมือ “ไม่เป็นไร เพื่อนบ้านกันช่วยกันเล็กน้อยไม่เป็นไรหรอก ฉันช่วยคุณจับเก้าอี้ดีกว่า ไม่งั้นมันจะสั่นเอา”
ฉันพยักหน้าให้เธอ ขึ้นไปบนเก้าอี้ม้านั่ง คิดไม่ถึงว่าพอร์ตที่ระยะแค่นี้ จริงๆแล้วยังห่างอยู่อีกนิดนึง ถึงฉันยืนอยู่บนเก้าอี้ม้านั่ง แล้วแต่ก็ยังห่างอยู่ ดังนั้นฉันเลือกที่จะยืนบนพนักพิง ที่กว้างสามเซน
หลังจากที่เหยียบขึ้นไปมันสั่นโยกอย่างยิ่ง “หลัวจื่อเหวิน คุณไม่เป็นไรใช่ไหม หรือจะรออีกสักสองวัน จะได้เอาบันไดจากป้าเจ้าของมาดีไหม ”
ถ้าหวางเมิ่งฉีไม่พูดประโยคนี้ ฉันอาจเลือกที่จะยอมแพ้ แต่พอเธอพูดมันก็ทำให้ความกล้าหาญและในศักดิ์ศรีพุ่งขึ้นมา พลางก้มลงไปมองเธอแล้วยิ้ม “ไม่เป็นไร ทำได้ ”
แต่ในขณะนั้น ฉัน ฉันเห็นขอบลายลูกไม้สีดำที่อยู่ภายในชุดกระโปรงสีขาวที่กำลังโอบอุ้มปทุมถันคู่นั้นอยู่
ฉันมองลงไปที่วิวที่สมบูรณ์แบบนั่น ก็ยังอดคิดไม่ได้ อกของหวางเมิ่งฉีเหมือนกับเหล่าพิธีกรนั้นไหม ที่สามารถใช้หน้าอกหนีบโทรศัพท์เอาไว้ได้น่ะ !
แต่ความคิดอันชั่วร้ายของฉันก็กลับมาปกติภายในไม่กี่วินาที เก้าอี้ม้านั่งตัวนี่ยังคงสั่นอยู่มากๆ มือข้างหนึ่งของฉันเหมือนตุ๊กแกที่เกาะเข้ากับกำแพง ส่วนอีกข้างหนึ่งเริ่มเสียบสายเคเบิล ฉันจัดการเรียบร้อยภายในเวลาไม่กี่วินาที หลังจากที่อารมณ์ผ่อนคลายลง ฉันก้มไปมองสักครู่ก่อนจะกระโดดลงมา
已经是最新一章了
加载中
