已经是第一章了
บทที่19 ลูกพี่ลูกน้องของซานจี
บทที่19 ลูกพี่ลูกน้องของซานจี
ในขณะที่ร่างของฉันกระโดดมาหวางเมิ่งฉีเข้ามาประคองฉันด้วยความบังเอิญ ไม่อย่างนั้นฉันคงล้มไม่เป็นท่าแน่ๆ
“ เมิ่งฉี ” ทันใดนั้นเสียงของผู้ชายวัยกลางคนก็ดังขึ้น ฉันมองไปยังชายวัยกลางคนผู้นั้นที่ยืนอยู่กลางลานบ้านกำลังกวักมือเรียกหวางเมิ่งฉี
“เฮ้ จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ” หวางเมิ่งฉี สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ย้ายเก้าอี้กลับเข้าห้อง พลางมองฉันแล้วพูดว่า “หลัวจื้อเหวินคุณลงไปลองเคเบิลเถอะ ”
“ ได้ วันนี้ขอบคุณคุณจริงๆ ” ฉันมองหวางเมิ่งฉีทันใดนั้นก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา
เมื่อหันหลังกลับไปมองชายกลางคนคนนั้นเดินขึ้นมาอย่างที่คิดไว้จริงๆ ฉันถือเคเบิลเดินลงไป ตอนที่จะลงไปฉันได้ยินเสียงของผู้ชายคนนั้น
“เมิ่งฉี ผู้ชายคนเมื่อกี้เป็นใคร คุณเป็นอะไรกับเขา ” เมื่อได้ยินเช่นนั้นจิตใต้สำนึกก็สั่งให้ฉันหยุดฝีเท้า ในใจของฉันอยากรู้ว่าหวางเมิ่งฉี มองฉันเป็นอย่างไร ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่ด้านเดียวก็ตาม แต่สำหรับการประเมินค่าของหญิงสาวสวยนี้ฉันสนใจมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว
“คือเพื่อนบ้านชั่นล่างที่เพิ่งย้ายเข้ามา เมื่อสักครู่เขามายืมม้านั่งไปต่อเคเบิลก็เท่านั้น คุณคิดว่าเขาเป็นอะไร ก็แค่นักเรียนที่เรียนอยู่ละแวกนี้ก็เท่านั้น ”
เมื่อฟังถึงบทสนทนาของสองคนนั้นฉันก็ไม่อยากที่จะฟังมันอีก แต่ชายกลางคนคนนั้นอาจจะเป็นพ่อของหวางเมิ่งฉีถ้าไม่อย่างนั้นคงไม่ก้าวก่ายหญิงสาวขนาดนั้น แต่เรื่องพวกนี้มันก็ไม่ได้เกี่ยวกับฉัน
คนเขาอาจมีแฟนก็ได้ สำหรับเรื่องการแย่งคนรักจากคนอื่น ฉันไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่
เมื่อกลับมาถึงห้องฉันเชื่อมอินเตอร์เน็ตเสร็จ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ฉันจึงเปิดคลังหนังขึ้นมาดู ฉันรู้สึกว่าได้ย้อนกลับไปอีกครั้ง เพราะไม่เจอกันนานเลยอาโออิ ส่วนยูอิ ฮาตาโนะกลับมาแล้ว
ในนี้มีเรื่องคลาสสิกหลายเรื่อง แถมยังมีเรื่องแปลกใหม่อีกด้วย
ฉันใดนั้นฉันหยิบม้วนกระดาษชำระมาไว้ข้างมือ ความฮึกเหิมของสองสามวันก่อนก็ค่อยๆปล่อยออกมาในขณะที่ภาพยนต์ก็ดำเนินไป.........
ฉันนอนจนมาถึงวันที่สอง เมื่อฉันเห็นอาจารย์หลิวส่งข้อความมาหาฉันในโทรศัพท์
ยืดเส้นยืดสายแขนขาทั้งสี่ มุมปากยิ้มขึ้นมาอย่างพอใจ แผลก็ดูดีขึ้นแล้ว ไปโรงเรียนได้แล้ว
เมื่อดูเวลาตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงกว่าแล้ว ฉันอาบน้ำเสร็จก็ออกไป ตอนที่เปิดประตู พี่หยิ่งก็มายืนที่หน้าประตูพอดี
\"เสี่ยวเหวิน คุณจะไปไหน?\"
\"ฉันจะไปโรงเรียน อาจารย์หลิวส่งข้อความมาหาฉันแล้ว เอ่อใช่แล้ว พี่หยิ่งคุณมีธุระอะไรหรอ?
พี่หยิ่งที่ยืนหน้าประตูตั้งแต่เช้าตรู่ขนาดนี้ ไม่ปล่อยให้ฉันแปลกใจเลยสักนิด ฉันเดาว่าอาจเป็นเรื่องของพี่ซานจีเมื่อวานแน่ๆ\"
\"ถ้างั้นไม่มีอะไรหรอก เมื่อวานอาจารย์หลิวยังโทรมาถามว่าแผลคุณเป็นอย่างไรบ้าง ฉันบอกว่าเดี๋ยววันนี้มาดู ถ้าไม่มีอะไรก็ไปโรงเรียนเถอะ\"
\"พี่หยิ่งงั้นทำไมคุณไม่ให้ฉันโทรหาล่ะ ทำให้คุณลำบากแต่เช้า\" ตั้งแต่หลังจากฉันมีคอมพิวเตอร์กลางคืนก็ใส่แต่หูฟังนอน ฉันไม่ได้ยินอะไรเลย \" ฉันยังไม่ได้บันทึกเบอร์คุณเลย!\" พี่หยิ่งพูดออกมาโดยที่ทำตัวไม่ถูก พลางตีมาทีหัวฉันทีหนึ่ง
\"พี่หยิ่ง ฉันบันทึกเบอร์พี่ ถ้าให้สะดวกก็เพิ่มเพื่อนในวีแชทด้วยเลยละกัน\" พูดตรงๆก็คือ คืนที่ฉันเจ็บกลับมาความสัมพันธ์ของฉันกับเธอก็เพิ่งจะเริ่มพัฒนา แถมยังได้ลูกพี่ลูกน้องเพิ่มมาอย่างงงๆอีกด้วย
\"โอเค\"
\"งั้น ฉันไปแล้วนะ\" ฉันบอกลา แล้วเตรียมไปโรงเรียน อีกไม่นานก็จะจบแล้ว
บนถนนฉันกดวีแชทของพี่หยิ่งดู โปรไฟล์นั้นสะดุดตาอยู่ไม่น้อย แต่ส่วนใหญ่โปรไฟล์ก็ยังมีรูปของเขาและพี่ซานจีถ่ายด้วยกัน เห็นรูปของทั้งสองคนที่แสดงความรักกันแล้ว ฉันก็รู้สึกกลุ้มใจอีกครั้งน่าเวทนากูน่าสงสารที่ยังคงโสดอยู่
เมื่อตอนที่ใกล้จะถึงประตูโรงเรียน ฉันบังเอิญพบกับหวงหยูนหยูน เธอเพิ่งจะลงจากรถเห็นเธอเร่งฝีเท้าก้าวเข้ามาหา \"หลัวจื้อเหวิน คุณไม่เป็นไรใช่ไหม ทำไมไม่พักอีกสักหน่อย\"
\"ฉันไม่เป็นไร \" พร้อมกับยิ้มให้เขา \"หวงหยูนหยูน คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่ได้มาเรียน เป็นห่วงฉันขนาดนี้ แอบรักฉันหรอ\"
\"คุณ จริงจังหน่อย คุณไม่เป็นไรจริงๆหรือว่าแกล้งเนี่ย อย่ามาโอ้อวด วันนั้นหมอบอกว่าพักอย่างน้อยสองสัปดาห์นะ!\"
เห็นหวงหยูนหยูนเป็นห่วงฉันขนาดนี้ ฉันก็ตื้นตันใจขึ้นมา นี่คือท่าทีธรรมดาของดาวโรงเรียนที่เข้ากับคนง่ายอย่างคาดไม่ถึง ฉันมองเธอแล้วยิ้ม \"ฉันไม่เป็นไรแล้วจริงๆ ดูสิ นี่แข็งแรงแล้ว\" ฉันจงใจหมุนตัวให้เธอดู
“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว คุณต้องพักเยอะๆ\" หวงหยูนหยูนหยุดพูดเหมือนกับเห็นอะไรบางอย่างเข้า ทันใดนั้นก็มองมาที่ฉันแล้วพูดว่า \"พวกเรารีบเดินเถอะ อย่าหันไปนะ\"
\"ทำไมหล่ะ?\" ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ฉันหันกลับไป ท่าทางของหวงหยูนหยูนเมื่อสักครู่นี้ทำให้รู้สึกประหลาดใจ
เมื่อฉันหันกลับไปก็เห็นจางเทียนรีบวิ่งไป แต่ในหัวก็คิดถึงคำที่พี่ซานจีพูดขึ้นมา
ในเมื่อเขาพูดว่าจัดการพวกของจางเทียนแล้ว งั้นคงไม่เป็นไรหรอก แต่ตอนที่เดิมมาเจอจางเทียนใจฉันยังคงตื่นเต้นอยู่เล็กน้อย ข้างๆจางเทียนมีคนร่างเล็กผิวคล้ำเดินมา มองที่ฉันแล้วพูดกับฉันอย่างหยาบคายว่า \"หลัวจื้อเหวิน แกยังกล้ามาโรงเรียนอีกหรอ?\"
\"ไอ้บ้านี่ แกพูดกับพี่หลัวว่าอย่างไรนะ\" ทันใดนั้นจางเทียนก็เตะไปที่ร่างเล็กผิวคล้ำอย่างไม่เบาเลย จนคนนั้นลงไปหมอบอยู่กับพื้น \"พี่ใหญ่ พี่ทำอะไร?\"
\"แกไม่รู้จักพี่หลัว แต่นี่คือน้องของพี่ซานจี ตาของพวกแกยาวไปถึงไหน ครั้งที่แล้วยังกล้าแตะต้องพี่หลัวโดยไม่คิดอีก\"
ได้ยินจางเทียนเรียกว่าพี่หลัวแล้ว ฉันก็รู้สึกเอือมขึ้นมา คิดไปถึงเมื่อก่อนยังถูกพวกเขาเรียกเทียวมาเทียวไป ตอนนี้เรียกฉันว่าพี่หลัวอย่างเคารพนพน้อม ฉันเองก็ยังไม่ค่อยชินเท่าไหร่
\"ยังไม่ขอโทษพี่หลัวอีก\" จางเทียนตะโกนลั่น มองมาที่ฉันแล้วก็ยิ้ม\"พี่หลัวพวกเรามีตาหามีแววไม่ ก่อนหน้าไม่ได้ตั้งใจทำให้พี่เจ็บตัว ตอนนี้พี่จะลงโทษอะไรอย่างไรก็ได้แล้วแต่พี่เลย....\"
\"หลัวจื้อเหวิน ผลสุดท้ายจะเป็นอย่างไรนะ?\" หวงหยูนหยูนพูดกับฉัน หน้าตาที่งงงวย \"บางทีพี่เขยฉันสั่งสอนพวกคุณได้ แต่รายละเอียดฉันยังไม่แน่ใจสักเท่าไหร่\"
\"โอ้ยยย แค่ตราบใดที่พวกเจ้าไม่มารังควานก็ดีแล้ว\"
\"ฉันจะลงโทษอย่างไรก็ได้จริงหรอ? \" ฉันมองจางเทียนพวกเขายิ้ม นึกในใจพวกนี้ทำกับฉันอย่างไร ฉันก็จะทำอย่างนั้นกลับ
\"แน่นอน ขอแค่พี่หลัวมีความสุข ได้ทั้งนั้น \" จางเทียนยิ้มให้ฉัน แต่จะว่าไปยิ้มของเขาดูทุเรศกว่าร้องไห้ซะอีก แต่ฉันกลับมีความสุขที่ได้เห็นฉากนี้ ยิ่งไปกว่านั้นมองแว๊บเดียวก็ดูออกว่าหวงหยูนหยูนไม่รังเกียจเหตุการณ์นี้
อย่างไรก็ตามเวลานี้ดูเหมือนจะไม่ดีนัก เสียงกระดิ่งเข้าเรียนดังขึ้น ฉันมองพวกเขาหัวเราะพลางพูดว่า\"บทลงโทษตอนนี้ฉันยังไม่ได้คิด ไว้คิดออกค่อยพูดแล้วกัน\"
\"ได้ ได้ ได้ \" จางเทียนพูดกับสุนัขรับใช้ว่า \"ยังไม่รีบขอบคุณพี่หลังอีก\"
\"ขอบคุณพี่หลัว ขอบคุณพี่หลัวจริงๆ\"
ผู้คนที่เดินผ่านไปมาในโรงเรียนไม่น้อย เดาได้ว่ามีหลายคนที่ต้องการอยากดูละครฉากนี่ แต่ก็ไม่ได้เห็นอะไรมากมายเท่าไหร่ แต่ก็ยังคงเห็นสายตาที่ประหลาดใจของคนที่เดินผ่าน ในที่สุดจางเทียนก็เรียกฉันว่าพี่หลัว แน่นอนเรื่องนี้สุดท้ายก็แพร่สะพัดไปทั้งโรงเรียน แต่ก็แพร่สะพัดไปหลายแบบบ้างก็ว่าครอบครัวฉันกลายเป็นเศรษฐีใหม่เลยได้รับการดูแลจากอาจารย์ บ้างก็บอกว่าฉันเข้าไปอยู่ในสังคมอิทธิพลมืด ไปจนถึงพี่ซานจีเป็นหัวหน้าแก็งมาเฟีย ครั้งนี้ทำให้จางเทียนย่อยยับป่นปี้
ฉันกลับมาที่ห้องเรียน ได่ยินเสียงพูดคุยกันยังไม่หมดไป ฉันที่เพิ่งนั่งลงเสี่ยงผ้างก็มาดึงมุมเสื้อฉัน \"เสี่ยวเหวิน ที่พวกเขาพูดกันในห้องนะ จริงมั๊ย?\"
\"คุณพูดเรื่องอะไร?\" ฉันพูดเสร็จก็ทำเป็นไม่รู้เรื่อง
\"ก็ที่คุณถูกเรียกว่า พี่หลัวน่ะ เสี่ยวเหวินคิดไม่ถึงเลย ตอนนี้คุณดูไม่เลวเลย ในเมื่อจางเทียนเรียกคุณว่าพี่หลัง คุณรีบเล่าให้ฉันแบบละเอียดๆสิ คำพูดพวกนั้นฉันไม่กล้วเชื่อหรอก\"
\"ไม่มีอะไรไม่น่าเชื่อ ความจริงก็เป็นแบบนั้นแหละ\" ฉันผายมือออก มองเสี่ยวผ้างยิ้มพลางพูดว่า\"จากนี้คุณอยู่หอก็ไม่ต้องกลัวเขานะ มีอะไรก็บอกฉันได้\"
\"โอเค งั้นฉันขอบคุณ ไว้ก่อน\"
เสี่ยวผ้างเป็นคนฉลาด ไม่เพียงแค่เคยช่วยฉันเอาไว้ แต่สำหรับฉันแล้วเขาคือพี่น้องคนหนึ่ง ที่ฉันจะลืมไม่ได้ แต่สำหรับจางเทียนความสำนึกดีของพวกเขา ฉันรู้สึกว่ามันไม่ได้ดีนัก เพียงแต่ว่าเขายังคงยืนยันที่จะแกล้งคนที่อ่อนแอกว่า หากว่ากลัวพี่ซานจีลงโทษก็อาจเป็นไปได้
ทันใดนั้นในหัวฉันก็อุปทานขึ้นมา ห้าหกคนนั้นที่ยืนอยู่ให้ฉันจัดการ มันจะเป็นอย่างไรกันนะ
已经是最新一章了
加载中
