จุดที่ 0 จุดเริ่มต้นก่อนการเปลี่ยนแปลง

เขาว่ากันว่า ปีใหม่ก็ต้องพบเจอกับอะไรใหม่ๆ แต่กับเธอแล้ว ในทุกๆปีกลับมีแต่เรื่องเดิมๆ กินข้าวคนเดียวเหมือนเดิม มีเพื่อนเป็นตุ๊ดเหมือนเดิม อยู่ที่เดิมๆ ไม่สวยเหมือนเดิม และ... ยังโสดเหมือนเดิม แต่เนื่องด้วยวันนี้ที่เป็นวันดี ในวาระดิถีขึ้นปีใหม่ Countdown 10 9 8 7 6 5 4 3 2 1 ปัง !ปัง !ปัง !ปัง !ปัง ! 00.01 น. 01 / 01 / 2019 ​ เสียงจุดพลุรอบกายดังสนั่น แต่ฉันก็หาสนใจไม่ สองมือพนมประสานไว้ระหว่างอก ก่อนจะยกขึ้นจรดตรงหว่างคิ้ว ตั้งจิตอธิษฐานพร้อมกับกล่าวว่า \"สาาาาาาาาาาธุ ขอให้ปีนี้ลูกได้เจอคนของใจขอให้ปีนี้ลูกได้เจอคนที่ลูกเฝ้าคอยมานาน ขอให้สมหวังดังใจคิดทุกประการ โปรดประทานผู้งานดีมาให้ลูกทีเถิดเจ้าค่ะ\" ฉันลดมือลงหลังจากที่เอ่ยอธิษฐานกับคนบนฟ้าที่เป็นใครก็ไม่รู้แต่แค่เชื่อว่าอะไรแบบนี้มันมีอยู่จริง ฉันเชื่อว่าสักวันคำอธิษฐานของฉันมันจะเป็นจริง สักวัน... \"เฮ้อ ขอแบบหล่อๆ รวยๆ ดีต่อใจเห็นแล้วต้องระทดระทวยมาให้ข้าวสักคนเถอะเจ้าค่ะ เอาแบบเฮียเลของลูกจะดีมาก ๆ เลยนะเจ้าคะ\" มิวายเอ่ยต่อขึ้นอีกนิดหน่อย กลัวว่าคนบนฟ้าจะได้ยินไม่ชัด อ่าสงสัยกันไหมล่ะว่าเฮียเลที่อยู่ในคำขอของฉันเมื่อครู่คือใคร? จริง ๆ เขาคือคนที่เป็นแรงบันดาลใจของฉันน่ะ เราเรียนอยู่คณะเดียวกัน สาขาเดียวกัน ชอบร้องเพลงเหมือนกัน แต่เราแค่ไม่รู้จักกัน เอ๊ะ ไม่สิ ไม่ใช่เราหรอก แต่เเค่เขาต่างหากที่ไม่เคยรู้จักฉันคนนี้ คนที่ไม่เด่นไม่ดัง ไม่ได้เป็นจุดสนใจของใคร ไม่ได้สวยไม่ได้น่ารัก แต่ฉันรักเขามาก เชื่อไหม? “อีข้าว! มึงมายืนทำหอยหลอดอะไรอยู่ตรงนี้ เฮียเลมึงขึ้นร้องแล้วยังไม่รีบอีกอีผี” เสียงเอ่ยเรียกชื่อของฉันด้วยน้ำเสียงและวิธีการพูดจาที่ออกจะไม่สุภาพสักเท่าไหร่ ของอีตุ๊ดผู้หนึ่งนามว่า ‘แมน’ ดังขึ้นข้างหลัง จนต้องรีบหันไปมองหน้ามันด้วยความตื่นเต้นที่ไม่คิดจะปกปิด “ขึ้นแล้วเหรอมึง! ฮะ.. เฮียเลกูจะร้องแล้วเหรอ” ถามมันรัวเร็วจนลิ้นพันกัน ก่อนจะเข้าไปจับแขนเพื่อนเขย่าไปมาด้วยความดี๊ด๊าเพราะความดีใจ ก็ที่ปีนี้ฉันไม่กลับบ้านตอนสิ้นปี เพราะเฮียเลเนี่ยแหละ ใครใช้ให้มหาลัยจัดงานเคาท์ดาวให้นักศึกษาล่ะ แล้วใครใช้ให้เอาเฮียเล ของฉันมาร้องเพลงวันงานด้วย แล้วแบบนี้จะให้ทิ้งเฮียกลับบ้านได้ยังไง ต้องมาเป็นกำลังใจให้เฮียเลของข้าวสิถึงจะถูก “เออ!!! แต่ถ้ามึงยังยืนเอ๋ออยู่ตรงนี้มึงจะไม่ได้เห็นเฮียเลมึงร้องเพลงห่าอะไรทั้งนั้น แล้วการที่มึงทรยศครอบครัวไม่ยอมกลับบ้านเพราะว่าจะมาดูผู้ชายร้องเพลงปิดงานแค่เพลงเดียวก็จะสูญเปล่า รีบ ๆ มึงวิ่งเลยอีข้าว” อีแมนตุ๊ดเพื่อนรักเอ่ยเตือนสติฉันขึ้นมาเสียงดัง ก่อนจะจับไหล่ฉันหมุนตัวให้หันไปทางเวทีที่ตอนนี้มืดมิด มีเพียงไฟฟอลโล่สีขาวกำลังส่องไปยังคนคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงกลางเวที เฮียเล...เขาอยู่ตรงนั้น เสียงอินโทรเพลงเเสนคุ้นหูที่เปิดฟังอยู่ทุกวันทุกเวลาค่อย ๆ ดังขึ้น เสียงกรี๊ดร้องของคนทุกเพศทุกวัยในงานก็ดังแข่งกับเสียงดนตรีไม่แพ้กัน และที่เสียงกรี๊ดมันดังขนาดนั้นก็เพราะว่าคนที่ยืนอยู่บนเวทีคือเขา ’ทะเล’ ฉันอยู่ตรงนี้ไม่ได้แล้ว “มึงกูไปก่อนนะ ฝากเก็บเสื่อให้กูด้วย” พูดจบฉันก็รีบใส่สเต็ปเท้านักวิ่ง วิ่งสุดใจขาดดิ้นพุ่งตรงไปที่เวทีเพื่อดูเฮียเลร้องเพลงทันที แม้ว่าจะได้ยินเสียงอีตุ๊ดตะโกนถามเสียงดังเกี่ยวกับเสื่อผืนนั้นที่ฉันบอกให้มันเก็บก็ตาม “อีข้าว มึงเอาเสื่อมาทำไมวะเนี่ย!!!” เออ เรื่องของกู ไว้จะตอบทีหลังตอนนี้กูขอไปดูเฮียที่รักของกูร้องเพลงก่อนอีตุ๊ดดดด เสียงหอบหายใจดังขึ้นพร้อมกับหัวใจที่เต้นรัวเมื่อฉันวิ่งฝ่าฝูงชนจนมายืนอยู่ตรงเกือบ ๆ หน้าเวทีได้ โชคดีที่เกิดมาเป็นคนตัวสูง น่าจะประมาณ 165 กว่า ๆ จึงทำให้ไม่เป็นปัญหากับการมองและการเบียดฝูงชนเท่าไหร่นัก ตอนนี้ไม่รู้ว่าเพราะเหนื่อยหรือตื่นเต้น หัวใจฉันถึงได้เต้นรัวเร็วขนาดนี้แต่เดาว่าคงจะเป็นอย่างหลังซะมากกว่า สายตาของฉันจับจ้องไปยังร่างสูงของเฮียเลบนเวที เขาก้มหน้ามองพื้นนิ่ง ๆ มือข้างขวาของเขาจับไมค์เอาไว้ด้วยท่าทางที่เเสนคุ้นชิน เสียงอินโทรเริ่มต้นของเพลงดังขึ้นเรื่อย ๆ และฉันจำได้ว่ามันใกล้จะถึงท่อนแรกของเพลงแล้ว คนบนเวทียกไมค์ขึ้นมาจ่อชิดตรงริมฝีปาก พร้อมกับเสียงกรี๊ดก่อนหน้าที่ที่ดังสนั่นกลับค่อย ๆ เงียบลงโดยอัตโนมัติเมื่อรู้ว่าเขากำลังจะเริ่มร้อง เสียงนุ่ม สุขุม และแหบพร่านิด ๆ ของเขาถูกเปล่งออกมาในท่อนเเรกของเพลง เพลงนี้เป็นเพลงของเขา เพลงที่เฮียเลแต่งขึ้นเอง และฉันชอบเพลงนี้มาก ๆ \"เวลาดึกขนาดนี้ ทุกคนก็คงจะนอน และล็อคประตูลงกลอน แล้วนอนหลับไป เหมือนฉัน ที่ยังฝันถึงเธอ ยังคงเก็บเอาไว้ รูปเธอที่ฉันแอบถ่าย เมื่อตอนเธอยิ้มให้กัน จำได้ไหม เธอจำได้ไหม เธอคงไม่รู้เลย\" ฉันได้แต่นิ่งฟังเขาด้วยความตั้งใจ คลี่ยิ้มออกมาโดยที่ไม่รู้ตัวเมื่อได้มองเขาร้องเพลงใกล้ ๆ แบบนี้ มันใกล้ที่สุดแล้วล่ะ ในฐานะของคนที่ไม่เคยรู้จักกัน ใกล้ที่สุดสำหรับคนแบบฉันที่ได้แต่แอบมองเขา ถึงแม้ว่าข้างหน้าจะมีผู้คนยืนบังฉันไว้อยู่ ถัดไปยังมีรั้วเหล็กกั้นเอาไว้ไม่ให้ไปถึงตัวของเขาได้ แต่ฉันก็ดีใจที่ได้มองเขาจากตรงนี้ เสียงร้องคลอตามจากผู้คนในงานดังขึ้นพร้อมกับโบกไม้โบกมือให้เข้ากับจังหวะเพลง ฉันก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ทำ...ร้องตามและโบกมือให้เฮียเลที่ยืนร้องเพลงอยู่บนเวที ทำไมฉันละสายตาไปจากเขาไม่ได้เลยนะ ไม่กล้าหันไปมองที่อื่นเพราะเวลามันช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน อีกไม่กี่นาทีเขาก็คงร้องเพลงจบแล้ว \"แต่ว่าภาพเธอในฝัน กอดฉันแน่นอยู่อย่างนั้น อยากจะรู้บ้างเหลือเกิน ว่าเธอคิดถึงบ้างไหม หรือเป็นไปไม่ได้ ช่วยบอก ฉันที...\" \"...\" \"อาจเป็นที่เราฝัน นั้นมันเป็นคนละเรื่องกัน และเธอกำลังจะบอก ว่าคนนั้น ที่อยู่ข้างในฝันมันไกลจากฉันคนนี้ ในความเป็นจริงแล้ว แม้เธออยู่ใกล้สักเพียงใด แต่ฉันก็คงไม่อาจ ที่จะไปนั่งข้างใน หัวใจเธอ ได้เลย\" ‘ชอบเนื้อเพลงนี้ของเฮียเลที่สุดเลย’ นี่คือความรู้สึกเเรกตั้งแต่ปีที่เเล้วที่เขาปล่อยเพลงนี้ออกมา เนื้อเพลงมันดูตรงกับความรู้สึกของฉันที่มีให้เขามาก แต่ก็รู้เเหละว่ามันคงไม่ใช่ เขาอาจจะกำลังแอบรักผู้หญิงคนหนึ่งอยู่เพราะเพลงแต่ละเพลงที่เราแต่งมักจะออกมาจากความรู้สึกลึก ๆ ของตัวเราเสมอ และเขาก็คงเป็นแบบนั้น เฮ้อ… หมดหวังตั้งแต่ยังไม่เริ่ม และฉันมันเป็นคนที่ไม่กล้าแม้แต่จะเริ่มด้วย นั่นยิ่งทำให้ดูรันทดเข้าไปใหญ่ ‘มึงอกหักมาเป็นปีแล้วเพิ่งรู้ตัวรึไงข้าว’ ความรู้สึกในใจร้องตะโกนบอกหัวใจเจ้ากรรมให้หยุดเพ้อฝัน เป็นแค่แฟนคลับของเขาก็พออย่าคิดเกินเลยไปมากกว่านี้เลยข้าว ฉันยิ้มเศร้า ๆ ให้กับตัวเองสักพัก ก่อนจะรู้ตัวอีกที เพลงนี้ก็จบลงแล้ว งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา ฉันคงปฏิเสธคำนี้ไม่ได้ แต่ก็นะยังไม่อยากให้จบเลยอยากฟังเฮียร้องเพลงต่อ อีกสักเพลงสองเพลงก็ยังดี “สวัสดีปีใหม่นะครับทุกคน ผมขอให้ทุกคนมีความสุขในปีนี้มาก ๆ นะครับ ขอให้มีแต่สิ่งที่ดี ๆ เข้ามาในชีวิตของทุกคน และหวังว่าจะชอบเพลงของผมกันนะครับ” “ชอบมากเลยค่าาาา” “ชอบที่สุดเลยค่าาพี่ทะเล” “ชอบมากเลยครับพี่เลของผม” “รักเลยจ้าาา เอาใจเจ๊ไปเลย” “กรี๊ดดดดด พี่ทะเลเสียงโครตหล่อ โอ๊ยคนอะไรงานดีไปหมดแบบนี้” “ชอบมากเลยค่ะสามี” “ขออีกเพลงได้ไหมคะพี่เล” เสียงตะโกนตอบกลับดังขึ้นจากผู้คนในงาน จนฟังแทบจะจับใจความไม่ได้ ที่พอฟังออกก็คงจะมีประมาณนี้ แต่ประโยคที่ชอบที่สุดในบรรดาเสียงที่ตะโกนบอกเขาไป คงจะเป็น ‘ขออีกเพลงได้ไหมคะพี่เล’ “ยังไม่อยากกลับเลยนะเฮียเล” เธอเอ่ยขึ้นเสียงเบา และมันก็ถูกกลบหายไปพร้อมกับเสียงกรี๊ดกร๊าดที่ดังลั่นแทบจะทันที 00.39 น. “อีข้าว นี่มึงจะนั่งซึมเป็นหมาหงอยไม่ยอมกลับหอไปหาที่นอนนุ่ม ๆ นอนจนถึงเมื่อไหร่ กระเทยง่วงแล้วค่าตอนนี้” เสียงอีตุ๊ดแมนดังขึ้นข้าง ๆ หูแบบนี้มาได้สักพักแล้ว แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจ สติมันไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวสักเท่าไหร่ จะอธิบายความรู้สึกตอนนี้ยังไงดีล่ะ จะสุขก็สุขไม่สุด เพราะมันมีความเจ็บปวดแฝงเอาไว้อยู่ลึก ๆ น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ตั้งแต่เมื่อกี้ เหมือนจะเริ่มล้นเอ่อออกมาคลอในดวงตาที่เคยสดใส ทว่าตอนนี้กลับเศร้าหมองเหมือนไม่ใช่ไอ้ข้าวคนเก่าเลย เป็นแบบนี้ไม่ใช่ตัวฉันเลย แล้วต้นเหตุที่ทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะเขา... เฮียเล ไอ้ผู้ชายใจร้าย ใจดำ ถ้าจะร้องอีกเพลงแล้วเอาผู้หญิงที่เป็นคู่อริของฉันขึ้นมาร้องด้วยแบบนั้น ก็เอามีดมาแทงหัวใจฉันเลยดีกว่า มันก็เจ็บไม่ต่างกันหรอกนะ “ฮึก...มึง! กูเสียใจ ทำไมวะ ร้องเพลงคนเดียวมันจะตายรึไงทำไมต้องเอาผู้หญิงคนอื่นขึ้นมาร้องด้วย ฮึก...” “เฮ๊ย! อีข้าวนี่มึงเฮิร์ทขนาดนี้เลยเหรอวะ มึงก็รู้นี่ว่าอีชะนีแอ๊บแบ๊วนั่นมันเป็นคนยังไงเฮียเลมึงไม่ได้คิดอะไรหรอกคงปฏิเสธไม่ได้มากกว่า” อีแมนลูบหลังปลอบใจฉันเบา ๆ พร้อมกับเอ่ยปลอบออกมาเมื่อเห็นว่าฉันร้องไห้ขึ้นมาจริง ๆ ถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ผู้หญิงที่เป็นศัตรูกับฉัน ฉันจะไม่เสียใจเลยนะ แต่นี่มัน...หยามกันเกินไป อีชะนีแอ๊บแบ๊วที่อีแมนมันพูดถึงชื่อ ’มิลค์’ มันตั้งตัวเป็นคู่เเข่งกับฉันตั้งแต่วันแรกที่เหยียบเท้าก้าวแรกเข้ามาในมหา’ลัย มันกับฉันเรียนคณะเดียวกันสาขาเดียวกันปีเดียวกัน เเละเจอกันเกือบทุกวันเพราะวิชาที่ลงเรียนของสาขาเรามักจะต้องเรียนด้วยกันตลอด ไม่ว่าจะเรื่องเรียนหรือกิจกรรม มันจะชอบเอาชนะฉันเสมอ ทั้ง ๆ ที่ฉันก็อยู่ของฉันดี ๆ ไม่เคยคิดที่จะไปแข่งอะไรกับมัน หน้าตาฉันก็ไม่ได้สวยไม่ได้น่ารักเหมือนมันด้วยซ้ำแต่ไม่รู้ว่าเป็นโรคจิตรึเปล่าถึงชอบมาแข่งกับฉันได้ทุกเรื่อง หาเรื่องได้ทุกวี่วันพยายามจะเก่งกว่าฉันอยู่ได้ ฉันไม่เข้าใจ ไม่เว้นแม้กระทั่งเรื่องเฮียเล พอมันรู้ว่าฉันชอบเฮียเลเมื่อปลายเดือนที่แล้วที่มันบังเอิญมาได้ยินฉันเพ้อให้อีแมนฟังพอดี ตั้งแต่นั้นมามันก็ชอบหาเรื่องไปใกล้ชิดกับเฮีย และก็ทำสำเร็จซะด้วย เฮ้อ...ก็นะดาวคณะกับเดือนคณะมันก็สมกันอยู่แล้วนี่ แต่ทำไมล่ะ ทำไมต้องมายุ่งกับเฮียเลของฉันด้วยเพราะฉันรู้ว่านิสัยมันไม่ได้ดีเหมือนหน้าตามันไง ฉันเลยไม่อยากให้เฮียตกหลุมพรางผู้หญิงเหลี่ยมจัดที่สวมหน้ากากแอ๊บแบ๊วไว้ ทั้งที่ความจริง นางมันอสรพิษชัด ๆ! “กูแม่งโคตรเสียความรู้สึก แม่งวันแรกของปีกูก็ต้องมาร้องไห้เพราะเขา แล้ววันต่อ ๆ ไปที่เหลือกูไม่เป็นหมาเลยเหรอวะอีแมน” “อีชะนีน้อยยย มึงก็อย่ายอมแพ้มันสิวะ อีชะนีแอ๊บแบ๊วนมปลอมนั่นน่ะมันก็สวยด้วยมีดหมอทั้งหน้านั่นแหละ มึงจะไปกลัวอะไรเก่งมึงก็เก่งกว่ามัน ร้องเพลงมึงก็ร้องเพราะกว่า แถมหน้าตามึงก็ยังสวยกว่ามันตั้งเยอะ” อีแมนพูดปลอบใจฉันยกใหญ่ แต่เอ๊ะ? ทุกอย่างที่มันพูดมาก็ถูกหมดนะ แต่ไอ้ประโยคสุดท้ายนี่มันใช่เหรอ? “กูเนี่ยนะสวย อีแมน...มึงไม่ต้องพยามปลอบใจกูขนาดนั้นก็ได้ กูโอเค” “อีข้าววว นี่มึงไม่รู้ตัวเหรอยะมึงสวย อีชะนีไม่ส่องกระจก กูไม่รู้จะด่ามึงยังไง มึงน่ะทั้งน่ารักทั้งสวยแต่มึงแค่ไม่ยอมแต่งหน้าแต่งตัวให้ดี ๆ ก็เท่านั้นเอง มัวแต่ทำตัวอินดี้ไม่สนใจโลกของแฟชั่นและการรักสวยรักงาม วัน ๆ เอาแต่เพ้อถึงเฮียเล ๆ จนกูเก็บเฮียมึงไปฝันเปียกหลายรอบแล้วเนี่ย แต่แม่งมึงก็ไม่ยอมเปลี่ยนตัวเองสู้เพื่อตัวเอง แบบนี้มันได้เหรอวะอีข้าว” รัวเลย อีตุ๊ดมันด่าฉันรัวเลยค่ะ แต่เพิ่งรู้ว่ามันแอบเอาเฮียฉันไปฝันเปียก หยี! อีต๊ดบ้ากาม แต่ว่าที่มันพูดนี่ไม่ได้อำฉันเล่นจริง ๆ ใช่ไหม “จริงเหรอมึง” ถามกลับด้วยความสงสัยที่เเสนจะใสซื่อ “เออสิ ยังมีหน้ามาถาม มึงไม่เอะใจบ้างรึไงล่ะว่าทำไมอีชะนีแอ๊บแบ๊วนั่นถึงชอบมาแข่งกับมึงก็เพราะมึงเหนือกว่ามันไงมันเลยไม่อยากเป็นที่สอง” เพิ่งรู้วันนี้อีกแล้วเหมือนกัน นี่ชะนีแอ๊บแบ๊วมันไม่ชอบฉันเพราะแแบบนี้เองเหรอ “ฟังกูนะอีข้าว มึงต้องเปลี่ยนตัวเองมึงต้องไม่ยอมแพ้มัน และปีนี้มึงต้องเอาเฮียเลที่มึงเพ้อฝันถึงเขามาเป็นปี ๆ มาเป็นผู้มึงให้ได้” “มึงพูดบ้าอะไรของมึงอีแมน กูกับเขามันอยู่คนล่ะชั้นกันเขากับกูต่างกันแค่ไหนมึงก็รู้” ฉันหันไปมองหน้าอีแมนทันทีที่มันพูดแบบนั้นออกมา ก่อนจะปฏิเสธมันไปโดยที่ไม่ต้องคิดให้มาก เคยได้ยินไหมล่ะ เพลงคนละชั้นน่ะ แม่งโคตรตรง ~ ~ ก็เรานั้นมันคนล่ะชั้น จะทำเช่นไรให้มองเห็นกัน ~ ~ ตรงเกิ๊นนนน “กูไม่ได้พูดบ้า ๆ กูเอาจริงนับตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไปมึงต้องเป็นอีข้าวคนใหม่ มึงต้องสวย มึงต้องเด่น มึงต้องเริ่ด ต้องเชิ่ด แล้วเฮียเลก็จะต้องหลงรักมึงแน่นอนกูเอาเกียรติของสายเลือดตุ๊ดกูมารับประกันเลย!” “มึง! นี่มึงเอาจริงเหรอ กูเนี่ยนะ?” ถามกลับไปเพื่อย้ำในความต้องการของมัน ชี้มาที่ตัวเองด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยอยากจะเชื่อเสักเท่าไหร่ “เออ!!! มึงเนี่ยแหละเลิกเฮิร์ทเลิกเศร้า กลับหอไปนอนให้เต็มอิ่มพรุ่งนี้กูเนี่ยแหละจะเปลี่ยนหงส์อินดี้ไม่ยอมแต่งสวยให้กลายเป็นพญาหงส์เอาให้อีชะนีแอ๊บแบ๊วตะลึงกระเด็นตกสระอโนดาตหลังมอไปเลยคอยดู” \"...\" แต่ถ้าอีตุ๊ดจะเอาจริงแล้วก็ไม่มีใครขัดใจมันได้ทั้งนั้น... หมายเหตุ : ฝันคนละเรื่อง - PONWP x PONCHET