ตอนที่3 พาเด็กออกไป

ตอนที่3 พาเด็กออกไป แต่ไม่ว่าญาอี๋จะทำอะไรกับประตู ประตูเหล็กนั่นก็ยังคงปิดและไม่ขยับเขยื้อนสักนิดเดียว ผู้รักษาความปลอดภัยสองคนอยู่ที่ประตูเพื่อคอยจับตาดูญาอี๋เข้าไปข้างใน ญาอี๋ไม่สามารถเข้าไปได้และรู้สึกเป็นห่วงซีซั่น เธอหมดหนทางเพราะมีประตูเหล็กกั้น เธอพยายามร้องตะโกนด้วยเสียงดังว่าให้ประยงตืนลูกกลับมาให้เธอ เธอตะโกนจนเสียงแหบแห้งและเกือบจะมีไฟขึ้นมาที่ลำคอ ในที่สุดก็มีใครบางคนออกมาจากห้องนั่งเล่น “พวกคุณคืนลูกชายมาให้ฉันนะ ไม่งั้นฉันโทรแจ้งตำรวจ !” หน้าผากของญาอี๋เต็มไปด้วยเหงื่อและใบหน้าขาวซีดอยากจนมุม แต่นัยน์ตาทั้งคู่ของเธอกลับสว่างขึ้น “ผมขอโทษครับคุณหญิงญาอี๋” ชายคนนั้นดูสุภาพแต่ลักษณะท่าทางของเขานั้นดูเย็นชาและแข็งแกร่งมาก “นายท่านประยงบอกว่าถ้าคุณโวยวายอีกสักคำ เขาจะตัดลิ้นลูกของคุณออกไป !” หัวใจของอี๋กระโดดอย่างรุนแรงแล้วจับประตูเหล็กอย่างเหนียวแน่น “ถ้าพวกแกกล้าทำร้ายลูกชายฉัน ฉันจะสู้กับพวกแก !” ชายคนนั้นพูดออกมาอย่างเยือกเย็น “คุณญาอี๋ ได้โปรดออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ นายท่านประยงบอกว่าถ้าคุณไม่หายหัวไปภายในสามนาที ลูกของคุณจะหายไปตลอดกาล” ยังไงก็ตาม ตราบใดที่ญาอี๋ทำให้ประยงไม่มีความสุข เขาจะแก้แค้นด้วยร่างกายของซีซั่นผู้ไร้เดียงสา ไม่มีจริยธรรมหรือข้อจำกัดใดๆ ในการจัดการกับเด็ก ญาอี๋ทั้งโกรธมากทั้งฝืนใจแต่ไม่รู้ว่าจะทำยังไง เธอจะให้เด็กเกิดความเสี่ยงไม่ได้ เพราะตาประยงนั่นกับยัยลันตามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมากขนาดนี้ก็พอรู้ว่าเขาไม่ใช่สิ่งของที่ดี “ไอ้ฉิบหาย !” เธอสาปแช่งอยู่ในใจ เธอขอให้ประยงจนสำลักน้ำตาย ขอให้มันแต่งงานแล้วโดนสวมเขา อย่าให้มันมีลูกทั้งชีวิต ! เมื่อเป็นห่วงเรื่องเด็ก ญาอี๋จึงออกไปอย่างเงียบๆ นั่งหมอบอยู่ที่ด้านข้างของคฤหาสน์ รอให้ประยงออกไปจากนั้นจึงรีบวิ่งเข้าไปคิดบัญชีของเธอ อีกด้านหนึ่งในคฤหาสน์ ซีซั่นกำลังนั่งกอดอกอยู่บนโซฟาอย่างเด็ดเดี่ยว อายุเพียงห้าขวบแต่รูปโฉมและนัยน์ตาอันแลดูสุขุมมีความเป็นผู้ใหญ่ที่ค่อนข้างสง่างามยังไงยังงั้น ยิ่งมองยิ่งดูเหมือน......ประยง ลันตามองดูตาแล้วมองอีก ในใจก็ยิ่งรู้สึกกระวนกระวายมากขึ้น รีบคว้าแขนของประยงและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่น่าหลงไหล “ประยงคะ ฉันไม่สบาย คุณไปส่งฉันที่โรงพยาบาลหน่อยได้ไหมคะ ?” ประยงตอบตกลงเธออย่างลอยๆ,แต่ดวงตาดำสนิทจ้องมองไปที่เด็กบนโซฟาตลอด ซีซั่นเงยหน้าขึ้นจ้องมองเขาโดยไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา พวกเขาสองคนไม่ได้รู้สึกอะไร แต่คนอยู่ข้างๆ กลับมองว่าสองคนนี้มีสีหน้าท่าทางคล้ายกัน ยิ่งลันตามองมากเท่าไร เธอก็ยิ่งตกใจมากเท่านั้น เมื่อหกปีที่แล้วเธอไปที่บาร์เพื่อหาคนที่ไปหลอกล่อญาอี๋ให้มีมลทิน แต่คิดไม่ถึงว่าจะไปเจอประยงนอนอยู่ในห้องพอดี เธอไม่เข้าใจสถานการณ์ตอนนั้นที่ถูกประยุงตรงเข้ามาจับไว้แล้วพูดว่า “ผมจะรับผิดชอบ” หลังจากนั้นทั้งสองคนก็มีความสัมพันธ์ที่คลุมเครือเกิดขึ้น แม้ว่าประยงจะไม่เคยพูดออกมาเอง แต่ในใจของลันตาก็คิดว่าทั้งสองคนได้เป็นแฟนกันอย่างสมบูรณ์แล้ว หลังจากจับขาใหญ่ของตระกูลปนันท์ได้แล้ว แม้แต่อาชีพของลันตาและธุรกิจของตระกูลพิชาทั้งหมดลุกเป็นไฟรุ่งโรจน์ขึ้นเรื่อยๆ และทั้งหมดนั่นเป็นเพราะว่าการเข้าใจผิดเมื่อหกปีที่แล้ว แต่ว่าตอนนี้เมื่อมองไปที่ซีซั่นแล้ว......ลันตาก็คิดถึงเรื่องผู้หญิงที่มีความสัมพันธ์กับประยงเมื่อหกปีที่แล้ว นี่มันคือญาอี๋จริงๆ หรอเนี่ย ? มิหนำซ้ำเธอยังให้กำเนิดลูกอีกด้วย...... ถ้าเกิดว่าประยงรู้ความจริงล่ะ......ลันตาไม่อยากจะคิดภาพ ไม่ จะให้ประยงรู้เรื่องนี้ไม่ได้แน่นอน ต้องกำจัดเด็กคนนี้ให้เร็วที่สุด…… “ประยงคะ ?” ลันตากระตุ้นเขาให้ไปโรงพยาบาล แล้วหันหัวของเธอไปด้านข้างพลางสั่งคนรับใช้อย่างอ่อนโยน “พาซีซั่นไปพักผ่อนเถอะนะ แล้วก็ดูแลให้ดีอย่าให้ขาดตกบกพร่องนะจ๊ะ” ปากพูดออกไปแบบนั้นแต่ภายในใจของเธอคิดว่ารอให้ประยงออกไปก่อนเถอะ เธอจะส่งลูกนังเมียน้อยตัวเล็กๆ นี่ออกไปทันที ! ให้มันไม่ได้มีโอกาสปรากฏตัวต่อหน้าประยงอีกเลย ประยงมองใบหน้าเล็กๆ สีขาวและละเอียดอ่อนของเด็กแล้ว หัวใจก็ขยับขึ้นฉับพลันโดยไม่มีเหตุผล: “เดี๋ยวก่อน ส่งเด็กนั่นไปที่อยู่ของฉัน”