ตอนที่6 ซีซั่นเหมือนเขา

ตอนที่6 ซีซั่นเหมือนเขา ญาอี๋นำสิ่งที่ดีของเธอมาและมาทันเวลาสำหรับการสัมภาษณ์ หลังจากที่พูดคุยกับแผนกบุคคลเกี่ยวกับเรื่องพื้นฐานทั่วไปและถูกขอให้โชว์ผลงานเยอะกว่านี้ ญาอี๋จึงหยิบเอารูปงานออกแบบชั้นยอดเยี่ยมออกมา ภาพเหล่านี้ทำให้ผู้สัมภาษณ์ตกตะลึงจริงๆ หลังจากที่ชื่นชมภาพเหล่านั้นอยู่ซ้ำๆ ผู้จัดการก็เก็บภาพนั้นไว้ในอ้อมแขนและพูดกับญาอี๋ว่า: “คุณตามผมมาที่อออฟฟิศ แล้วทำสัญญาจ้าง ผมตัดสินใจจะรับคุณแล้ว” ในใจของญาอี๋รู้สึกดีใจแล้วก็ไม่ได้คิดอะไรมากนัก เพราะนี่คือบริษัทออกแบบชั้นนำของประเทศ มันคือความฝันของเธอที่อยากจะเข้ามาในสถานที่แห่งนี้ เมื่อเข้าไปในออฟฟิศ ผู้จัดการก็ส่งสัญญาการทำงานมาให้ ญาอี๋ง่วนอยู่กับรายละเอียดของสัญญาโดยไม่รู้เลยว่าผู้จัดการได้ถ่ายภาพการออกแบบของเธอทุกชิ้นไปให้ลันตา หลังจากที่เซ็นสัญญาแล้วผู้จัดการก็ยิ้มและพูดว่า “คุณกลับไปเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการทำงานในวันพรุ่งนี้นะ” “ค่ะ ขอบคุณนะคะ” ญาอี๋เก็บรวบรวมผลงานต่างๆ ของเธอและออกจากบริษัทไป ทันทีที่ออกจากบริษัทเธอก็อดไม่ได้ที่จะแบ่งปันข่าวดีนี้ในแวดวงของเพื่อนๆ ชุติภาสโทรมาแล้วพูดว่า “ยินดีด้วยนะที่คุณหางานได้ คุณอยากจะไปทานอาหารเย็นกับผมไหม ?” ญาอี๋อยากที่จะปฏิเสธออกไป แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นชุติภาสอยู่ที่ถนนฝั่งตรงข้าม ส่งยิ้มออกมาอย่างละมุนละไมพลางโบกมือให้กับเธอ ไม่มีทางเลือก เธอไปทานข้าวได้เพียงแค่กับชุติภาสเท่านั้น สถานที่ตั้งอยู่ห่างไกล แต่ห้องอาหารส่วนตัวมีความละเอียดอ่อนประณีตมาก มีสภาพแวดล้อมที่สวยงามและเงียบสงบทั้งทันสมัยเป็นอย่างยิ่ง ชุติภาสเทชาหลงจิ่นให้ญาอี๋ แล้วพูดเบาๆว่า “ผมไม่รู้ว่าทำไม ผมมักจะรู้สึกเหมือนเคยเห็นคุณที่ไหนมาก่อน”...... “หึ ?” ญาอี๋พูดขึ้นอย่างเซ่อๆ ชุติภาสขมวดคิ้วแล้วทำเหมือนพยายามนึกภาพ “เมื่อหกปีก่อน มีครั้งหนึ่งที่ผมเมาและผมก็อยู่กับผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่ง......แล้วก็ทำในสิ่งที่ผิดศีลธรรม หลายปีที่ผ่านมานั้นผมรู้สึกเสียใจมาก อยากจะรับผิดชอบแต่ว่าผู้หญิงคนนั้นหายไปแล้ว......มันเป็นสิ่งที่น่าอัปยศอดสูคือผมไม่เคยรู้จักชื่อของเธอเลย” คำพูดเหล่านี้ทำให้หัวใจของญาอี๋เต้นแรง ชุติภาสเปลี่ยนเรื่องอีกครั้ง แม้กระนั้นก็ยังเหมือนกับพูดทั่วๆ ไป: “คุณมีภาพลวงตาไหมว่าซีซั่นดูคล้ายกับผมมากทีเดียว ?” ในคำนี้มันทำให้ความคิดของญาอี๋สับสนอย่างสิ้นเชิง คิดดูดีๆ คิ้วและดวงตาของซีซั่นก็มีส่วนคล้ายกับเขาจริงๆ ด้วย หรือว่าคนเมื่อหกปีที่แล้ว......คือชุติภาสจริงๆ หรอเนี่ย ? ไม่นะ..... มีการสั่นไหวเกิดขึ้นในนิ้วมือของญาอี๋และตลอดเวลาที่เธอกินอาหารก็รู้สึกไร้รสชาติ ในสมองก็เต็มไปด้วยความทรงจำเมื่อหกปีที่แล้ว เธอไม่คิดเลยว่าจะได้มาพบกับไอ้สัตว์นรกอีกครั้ง แต่......ทำไมต้องเป็นคนของตระกูลปนันท์ด้วยล่ะ ? ตระกูลปนันท์ที่มือกุมท้องฟ้า หลังจากทานอาหารเสร็จ เมื่อเธอกลับมาถึงบ้าน ญาอี๋ก็รีบคว้าตัวซีซั่นมาเปรียบเทียบกับชุติภาสอย่างละเอียด ตายละ...... ถ้าเกิดว่าคล้ายกันอย่างน้อย 50 เปอร์เซ็นต์ จะทำยังไงดีล่ะ ? ต้องไปคุยกับชุติภาสหรอ ? ไม่นะ ! ญาอี๋ส่ายหัวของเธอในทันที คุยแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้น เพราะเธอก็ไม่ชอบชุติภาสอยู่ดี...... เธออุ้มซีซั่นไว้ ญาอี๋ถามอย่างลังเลว่า: “ซีซั่น อยากมีปะป๊าไหม ?” สองมือของซีซั่นโอบล้อมไปด้านหลังลำคอของญาอี๋ ดุนทาบใบหน้าอันอ่อนนุ่มของหม่ามี๊อันนุ่มราวกับขี้ผึ้งแล้วพูดออกไปว่า “ซีซั่นจะมีแค่หม่ามี๊ก็พอ”...... ญาอี๋ย้ายไปกอดหลังของซีซั่นอย่างซึ้งใจ หลับตาลงและตัดสินใจอยู่ในใจ เรื่องราวชีวิตที่ผ่านมาของซีซั่นจงเป็นความลับซ่อนไว้ตลอดชีวิต..... ญาอี๋เก็บซ่อนความลับอย่างจงใจและเริ่มเอาเขาออกห่างจากชุติภาส แต่ชุติภาสยังตามตื๊อไม่หยุด มีเรื่องหรือไม่มีเรื่องก็มาหา แล้วก็ชวนญาอี๋ทานข้าว แล้วส่งของขวัญทุกอย่าง ญาอี๋ยุ่งเรื่องงานจึงไม่จะแยแสในตอนนี้ คาดไม่ถึงจริงๆ เลยว่า ในสัปดาห์แรกที่เข้าไปในบริษัท ก็ถูกผู้จัดการของบริษัทเรียกเข้าไปที่ออฟฟิศของประธาน เธอรู้สึกกังวลและคิดไม่ออกว่าเธอทำอะไรผิดไป เธอไม่รู้ว่าท่านประธานเรียกเธอไปเรื่องอะไร？ เคาะประตูออฟฟิศและดึงเข้าไป ร่างสูงและตรงเข้ามาในสายตาทันที ญาอี๋ตัวแข็งทื่อและมีอาการหนาวสั่นขึ้นมาบนหลังของเธอราวกับว่ามันคือสัญชาตญาณ ผู้ชายที่ยืนอยู่คือประยงผู้มีสีหน้ามืดอันเย็นชาและน่าเกรงกลัว จริงๆ แล้วบอสผู้ลึกลับที่อยู่เบื้องหลังบริษัท AY คือเขานี่เอง !