ตอนที่18 แผนประชิดตัว

หญิงงามในชุดคุณหนูสีสดใสใบหน้าเปื้อนยิ้มอย่างเริงร่า สร้างความไม่พอใจให้กับซ่งฟูหัวยิ่งนัก วันนี้คือวันที่เขาต้องออกเดินทางท่องเที่ยวพร้อมกันกับนาง เนื่องจากเป็นพระราชทานการท่องเที่ยวทั้งเขาและนางจึงขัดไม่ได้อีกทั้งนี้เป็นภารกิจใหม่ที่พระองค์ทรงมอบหมายให้แก่เขา ซ่งฟูหัวเลือกที่จะเดินทางเพียงลำพังกับนางเท่านั้นเพื่อไม่ให้งานของเขานั้นวุ่นวายและเป็นไปตามอย่างที่เขาคิด การมีขบวนมากมายสร้างความโกลาหลให้เขาแน่นอนเขาจึงเลือกที่จะไปกับนางเพียง 2 คน หากแต่เวลานี้ยิ่งเห็นสตรีที่อยู่เบื้องหน้ายิ่งทำให้เขาหงุดหงิดยิ่งนักหากไม่ใช่เพราะหน้าที่และภารกิจใหม่ที่ฝ่าบาททรงมอบหมายให้เขา เขาคงไม่คิดจะมาเหยียบที่จวนนี้อีกเป็นแน่ หลินเหย่ที่กำลังแสดงท่าทางดีอกดีใจ อารมณ์สดใสของนางนางรู้ดีว่าจะต้องสร้างความหงุดหงิดเป็นอย่างมากให้แก่บุรุษผู้อยู่เบื้องหน้าเป็นแน่ หึ.. นางถึงกับหัวเราะในใจ ซ่งฟูหัวผู้นี้คิดการใหญ่ไม่ผิดแน่ การที่เขาต้องการจะไปลำพังกับนาง ก็เพื่อจะไม่ให้เป็นที่สงสัย แก่พวกบ่าวไพร่ที่ติดตามไปด้วย ’เจ้าคิดว่า สิ่งที่เจ้าจะทำ...มันจะลงมือทำได้ง่ายๆอย่างนั้นหรือ’ หลินเยว่คิดในใจ สายตาที่มองนั่นมองนี่ ทำเป็นไม่สนใจบุรุษตรงหน้ายิ่งยั่วยุอารมณ์ของเขายิ่งนัก ’คุณชายสาม ไปเพียงลำพังเช่นนี้จะดีหรือ? ข้าว่าเอาองครักษ์ฝีมือดีติดตามสักคนสองคนจะดีไหม?’อวี่เทียนจือ ผู้เป็นบิดาของหลินเยว่เอ่ยขึ้น แน่นอนว่าเขานั้นเป็นห่วงบุตรสาวของเขามาก แม้วันนี้้นางจะเดินทางท่องเที่ยวกับคู่หมั้นของนางก็ตาม ’ ท่านพ่อ... ข้าไปท่องเที่ยวไม่มีผู้ใดกล้าทำร้ายข้าหรอก อีกอย่าง..ข้าเดินทางไปกลับคุณชายสามทั้งคนไม่มีผู้ใดกล้าปองร้ายพวกเราหรอกนะเจ้าคะ ’ เสียงหวานเอ่ยแทรก การที่นางได้ไปลำพังเช่นนี้แล้วเป็นเรื่องดีนัก การที่จะหาโอกาสกำจัดซ่งฟูหัวก็จะมีมากขึ้น ดูท่าแล้วเรื่องนี้จะไม่ได้ยากอย่างที่นางคิด ’ คุณหนูให้บ่าวไปด้วยนะเจ้าคะระหว่างทางหากเกิดอะไรขึ้น บ่าวจะได้ช่วยเหลือคุณหนูได้’ เสี่ยวผิงบ่าวรับใช้ผู้ซื่อสัตย์พูดออกมาด้วยใจจริง ’เจ้าต้องอยู่ที่จวนรับใช้ท่านพ่อของข้า ’ เสี่ยวผิงได้ยินดังนั้นก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีกได้แต่จำยอมทำตามที่คุณหนูของตนเอ่ย ’ จะยังไง พ่อว่าก็ควรจะเอาองครักษ์ไปซะหน่อยจะดีกว่าไหม’ ผู้เป็นบิดายังคงห่วงใย หลินเยว่เห็นเช่นนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน ’ท่านพ่อวางใจเถิด...ลูกดูแลตัวเองได้ ไม่ต้องเป็นห่วงลูก ลูกไปไม่กี่วันก็กลับแล้วเจ้าค่ะ’ ’ออกเดินทางกันเถอะเดี๋ยวจะค่ำเสียก่อน’ ซ่งฟูหัวเมื่อเห็นว่าเวลาจะร่วงไปมากแล้วก็เอ่ยขัดสองพ่อลูกที่ดูเหมือนว่ากำลังร่ำลากันหนักหนาทำอย่างเสียว่านางจะไปเป็นเดือนเป็นปี แต่ก็ว่าแหล่ะนะ การไปคราวนี้นางคงอาจไม่ได้กลับมาจริงๆ หลินเยว่เมื่อกระโดดขึ้นหลังม้า ของซ่งฟูหัวแล้ว นางก็เพิ่งรับรู้ว่า ชุดเสื้อผ้าของนางช่างเกะกะ และลุ่มล่ามยิ่งนัก หากจะไปเปลี่ยนเวลานี้ก็รู้สึกว่าจะยุ่งยากเสียจริง แต่อย่างไร อุปสรรคแค่นี้ก็ไม่อาจขัดขวางนางได้ หลินเยว่หันไปส่งยิ้มให้แก่บิดาของตนและเสี่ยวผิงนางรับใช้ บ่งบอกว่า ตัวนางไม่เป็นอะไร กระนั้น ผู้เป็นบิดาจึงโบกมือส่งให้และส่งยิ้มอย่างอ่อนโยน หญิงสาวยังคงมองการโบกมือของผู้เป็นบิดาและสาวใช้อยู่หน้าจวน จนลับหายไปในที่สุด จะอย่างไรเสียนางจะต้องมีชีวิตรอดกลับมาอย่างแน่นอน รอข้านะท่านพ่อ.. หากแต่เมื่อหันกลับมา ม้าที่กำลังควบอยู่ก็หยุดนิ่งใบหน้าอันหล่อเหลาของซ่งฟูหัวที่ไม่รู้ว่าหันกลับมาจ้องมองนางตั้งแต่เมื่อไหร่ เล่นทำเอาหลินเยว่ตกใจจนแทบตกจากหลังม้า ’ ท่านหยุดม้าทำไมคุณชายสาม?’ เสียงหวานเอ่ยถามกระนั้นก็ไม่กล้ามองหน้าตรงๆของเขา นางไม่รู้ว่าทำไมทุกครั้งที่อยู่ใกล้ชิดบุรุษผู้นี้จิตใจของนางเป็นอันต้องว้าวุ่นทุกครั้งไป ’มานั่งข้างหน้า’ เสียงเข้มเอ่ยตอบแต่ก็ยังจ้องมองใบหน้าของหญิงสาวอยู่ ’ฮะ?’ หลินเยว่ถึงกับอึ้งไปนิด แน่นอนว่านางไม่คิดมาก่อนว่าเขาผู้นี้จะเล่นแผนการนี้กับนาง แผนประชิดตัว!! ยังไม่ทันได้คิดอะไรมาก ร่างสูงใหญ่ก็กระโดดลงจากหลังม้า วินาทีนี้ทำเอาหลินเยว่ทำตัวแทบไม่ถูก สตินางหลุดลอยไปชั่วขณะเหมือนครั้งเมื่ออยู่ในห้องนอนครานั้น และเพียงไม่นานบุรุษผู้เดิมก็กระโดดขึ้นม้ามาข้างหลังของนาง หลินเยว่ที่เผลอตัวเขยิบให้เมื่อได้สติก็ถึงกับหน้าซีดเซียวอีกครั้ง แผ่นอกกว้างที่อยู่ด้านหลังของนาง เล่นเอาใจสาวเต้นไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าสวยแดงก่ำเพราะความเขินอาย เนื้อตัวเริ่มสั่นเทา หมดสิ้นคราบ มือสังหารผู้เหี่ยมโหดอีกครั้ง ข้าล่ะอยากจะบ้าตายกับตัวเองเสียจริง!!!