ตอนที่20 ห้ามเจ้าตาย!

หลินเยว่กำลังคิดหนักกับบุรุษตรงหน้าที่เอาแต่นอนแน่นิ่งหมดสติ นางรู้ว่าในร่างกายของซ่งฟูหัวมีพิษไม่น้อย หากปล่อยไว้นานเขาอาจจะตายได้ แต่ความคิดกับจิตใต้สำนึกของนาง ช่างขัดแย้งกันเหลือเกิน เดิมทีนางคิดที่จะกำจัดเขาผู้นี้เพื่อไม่ให้เป็นเสี้ยนหนามในภายภาคหน้า แต่จิตใต้สำนึกของนางกับสงสารคนอย่างเขา เขาผู้นี้ที่ปกป้องนางเมื่อครู่ เพียงเพราะเขาที่จับผิดนาง ถึงขั้นต้องฆ่ากันเชียวหรือ? เขาก็มีชีวิตและเป็นมนุษย์เช่นเดียวกันกับนาง จะกล้าสังหารเขาลงคอได้อย่างไร เฮ้อ~ หลินเยว่ถึงกับเศร้าใจ เมื่อจิตใต้สำนึกของนางช่างเป็นสตรีผู้ดีเลิศ นอกจากนางจะมีหน้าตางดงามแล้ว ยังมีจิตใจที่งดงามเช่นเดียวกันอีก ’เอาเป็นว่า..ข้าจะไว้ชีวิตเจ้าแล้วกัน’ ร่างสวยรีบพยุงร่างคู่หมั้นหนุ่มมาที่ใต้ร่มไม้ใหญ่ ชีพจร ของเขาที่กำลังเต้นอย่างอ่อนแรง ทำให้หลินเยว่ถึงกับคิดหนัก พิษที่อยู่ในร่างของเขานางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นพิษอะไร แล้วจะช่วยเขาอย่างไรดีล่ะ? ใช้สมองคิดอยู่ชั่วครู่ ก็พลันคิดอะไรได้บ้าง ’อย่าเพิ่งตายนะ ข้าไม่ยอมจริงๆด้วย’ เสียงหวานเอ่ยออกมาด้วยความวิตก นางไม่รู้เลยว่าวิธีนี้จะช่วยเขาได้หรือไม่ หากแต่ในยามนี้ก็คงมีเพียงนางเท่านั้นที่จะช่วยเขาได้ เมื่อคิดได้ดังนั้นนางจึงพยุงให้ตัวเขาลุกขึ้นนั่ง และใช้พลังจิตที่นางเคยร่ำเรียนมา ขับไล่พิษออกจากร่างกายของเขา พลังจิตที่ส่งออกมาทางฝ่ามือสวยเมื่อกระทบกับหลังกว้างไม่นานก็มีโลหิตไหลออกมาจากปากได้รูปของซ่งฟูหัว ผ่านไปชั่วคู่ หญิงสาวก็หยุดลงด้วยความเหนื่อยล้าและหมดแรง การใช้พลังจิตช่วยฟื้นฟูร่างกายของเขานั้น ทำให้เรี่ยวแรงของนาง แทบหมดไป การขับไล่พิษครั้งนี้ ทำให้ซ่งฟูหัวได้มีชีวิตอยู่ต่อหากแต่นางก็เกือบจะสละชีวิตเช่นกัน สายโลหิตหยุดไหลออกจากปากสวยงามของซ่งฟูหัวนั้นก็เท่ากับว่าพิษในร่างกายของเขาไม่เหลือแล้ว ร่างบอบบางที่หมดสิ้นเรี่ยวแรง แม้แต่จะลุกขึ้นยืน ก็ทำได้ยากยิ่งนัก นางจึงรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายพยุงร่าง ของบุรุษตรงหน้าพิงกับต้นไม้ใหญ่เพื่อให้เขาได้พักผ่อนรอแต่เขาจะฟื้นขึ้นมาเองเท่านั้น หากแต่นางตอนนี้ก็คงต้องพักผ่อนเช่นเดียวกันกับเขา หวังว่าเหล่ามือสังหารพวกนั้นจะไม่ย้อนกลับมาทำร้ายพวกนางอีก ไม่นานดวงตาสวยก็หลับไป สายลมที่พัดอย่างเอื่อยๆ พร้อมแสงแดดอ่อนๆยามค่ำ แสงของมันเล็ดรอดจากร่มไม้ใหญ่แยงดวงตาคม ทำให้เขาตื่นจากการหลับไหล ซ่งฟูหัวลืมตาขึ้นมาก็พบว่านี่เป็นเวลายามค่ำแล้ว ความเจ็บปวดในร่างกายยังคงหลงเหลือและบาดแผลที่แม้จะเล็กน้อยแต่ก็ยังสร้างความเจ็บแสบให้เขาได้ นั่นถึงทำให้เขาได้สติกลับคืนมาหลังจากที่จำได้ลางๆว่าเกิดอะไรขึ้นเขาจึงหันไปมองข้างกายของตน หญิงสาวยังคงหลับไหลไม่ได้สติอยู่ข้างๆเขานั้น นางคือผู้เดียวที่ถือกระบี่แสงจันทราเมื่อก่อนหน้านี้ ’เหมยหลิน ..’ เสียงเข้มเอ่ยเรียกคู่หมั้นสาว ไม่สิ! เจ้า! ผู้ที่สามารถควบคุมกระบี่แสงจันทรานี้ได้ มีอยู่ผู้เดียวนั่นคือมือสังหารหมายเลข 1 เจ้า.. คือคนเดียวกันอย่างนั้นหรือ? เสียงเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงคมเข้มคุ้นหู ทำให้หลินเยว่ที่กำลังหลับไหลลืมตาตื่นขึ้นมา ดวงตาสวย จับจ้องที่บุรุษตรงหน้า ด้วยแววตาอ่อนล้า แม้นางจะตื่นขึ้นแต่เรี่ยวแรงของนางก็ยังไม่กลับคืนมา ’ เจ้าเป็นใครกันแน่?’ ทันทีที่ได้สติ บุรุษผู้อยู่ตรงหน้าก็เอ่ยถามขึ้นมาทันที ’ ข้าหรอ? หึ.. ข้าก็คือผู้ที่มีบุญคุณกับเจ้ายังไงล่ะ’ เสียงหวานไร้เรี่ยวแรงเอ่ยตอบอย่างยากลำบาก ’ผู้ที่มีบุญคุณ?’ เสียงเข้มปนสงสัยของซ่งฟูหัวนำพาเสียงหัวเราะมาให้แก่หญิงสาวเบื้องหน้า ’ฮ่าๆๆๆ ใช่ ข้าเอง...หากไม่ใช่ข้าแล้วใครจะช่วยเจ้าไว้เล่า’ ’อวี่เหมยหลิน เจ้าเป็นใครกันแน่?’ ซ่งฟูหัวยังคงเข้นถาม เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสตรีตรงหน้าคือผู้ที่ขับไล่พิษออกจากตัวเขานอกจากนาง..จะคือมือสังหารหมายเลข1จริงๆ ’ แล้วเจ้าคิดว่าข้าเป็นใครกันล่ะข้าต้องหมดเรี่ยวแรงแบบนี้ก็เพราะใครกันเล่าคุณชาย...’ หลินเยว่พยายามที่จะลุกขึ้น หากแต่เรี่ยวแรงที่น้อยนิดของนางทำให้ไม่เป็นผล นางจึงได้แต่นั่งพิงต้นไม้ใหญ่ดั่งเดิม ซ่งฟูหัวที่เห็นท่าทางอ่อนแรงของนางก็ถึงกับนิ่งไปชั่วครู่ มือสังหารหมายเลข1จริงๆสินะ แล้วทำไมนางถึงช่วยเขาใว้ ทั้งๆที่มีโอกาศจะกำจัดเขาทั้งทีแต่นางกลับเลือกสละพลังของตนเพื่อเขา หรือนาง...จะไม่ใช่คนเลวอย่างที่เขาเคยคิด