ตอนที่21 ข้าไม่ได้รักเจ้า

ยามอัสดงก็เดินทางมาถึงท้องฟ้าที่เคยสว่างสดใสก็เริ่มที่จะมืดมิดลงเรื่อยๆ ดวงตาที่อ่อนระโหยโรยแรงของหลินเยว่ บ่งบอกถึงความเหนื่อยล้าของนางนั้น สร้างความกังวลใจให้แก่ซ่งฟูหัวได้ไม่น้อยๆ จากที่เขาไม่เคยจะคิดอะไรแบบนี้กับนางมาก่อนแต่เมื่อรับรู้ว่านางเป็นผู้ที่ช่วยชีวิตเขาไว้ความคิดมากมายก็ผุดขึ้นมาในหัวของเขา หากเป็นแต่ก่อน เมื่อรับรู้ว่านางคือบุคคลที่เขาตามหานั้นเขาคงไม่รีรอที่จะจับตัวนางให้แก่ทางการ นั้นเป็นอันเสร็จสิ้นภารกิจของเขา แต่ดูเหมือนว่าครั้งนี้จะแตกต่างออกไป ท่าทางเหนื่อยล้าหมดเรี่ยวแรงของนาง ทำไมถึงได้มีผลต่อหัวใจเขาขนาดนี้ นี่!เขาปล่อยให้นางมีอิทธิพลต่อจิตใจของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ ข้าไม่ได้หลงรักเจ้าใช่ไหม่? เกิดคำถามมากมายในหัวของซ่งฟูหัวสร้างความไม่พอใจให้ตนเองยิ่งนัก ’ เจ้ารอข้าอยู่ตรงนี้ ข้าจะไปหาอะไรมาให้เจ้ากิน’ เสียงเข้มๆบอกหลังจากที่เพิ่งสะบัดความคิดไร้สาระออกจากหัวของเขาได้ ส่วนหญิงสาว ก็ได้แต่พยักหน้ารับ นางหมดสิ้นเรี่ยวแรงแม้แต่จะเอ่ยปากพูดก็ยังทำไม่ได้ หากรู้ว่าต้องสูญเสียพลังมากมายขนาดนี้นางคงไม่ยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อเขาแน่ คิดได้ตอนนี้ก็สายเกินไปเสียแล้ว นางอยากจะสังหารตัวเองให้สิ้น นางไม่เข้าใจ ตัวของนางเองเลยจริงๆ หากเรื่องนี้รู้ถึงหูเจ้าสำนักเข้า ได้อับอายขายขี้หน้า ว่าลูกศิษย์ของเขา เป็นคนใจอ่อนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร เมื่อถึงยามนั้น นางจะกล้าเอาหน้าที่ไหน ไปสู้หน้าเจ้าสำนักเล่า ย้อนไปเมื่อตอนไปพบเจ้าสำนัก ’คุณชายสามซ่งฟูหัว?’ เสียงชายชราเอ่ยย้ำอย่างไม่แน่ใจ ’ใช่ .. ผู้ที่ต่อกรกับข้า เมื่อครั้งอยู่น้ำตก9น้ำตาเมื่อ 2 ปีก่อน’ เสียงหวานเอ่ยย้ำเพื่อให้อีกฝ่ายได้แน่ใจ ’ บุรุษที่เจ้า..คิดจะให้เขาลืมใบหน้าของเจ้า ตอนนี้..เขาผู้นั้นเป็นคู่หมั้นของเจ้าอย่างนั้นเหรอ?’ เจ้าสำนัก ย้ำอีกครั้งเพื่อเป็นการบ่งบอกว่าตนนั้นไม่ได้เข้าใจผิดไป ’ ใช่เขาผู้นั้นล่ะ อีกไม่กี่วันข้าจะได้ไปท่องเที่ยวกับเขา เวลานั้น ข้าจะใช้โอกาสนี้กำจัดเขาทิ้งซะ’ เสียงหวานเน้นย้ำด้วยเสียงหนักแน่นและมั่นใจ นางจะใช้โอกาสนี้ กำจัดเขาผู้นั้นทิ้งตามที่ใจนางต้องการ ’ฮ่าๆๆๆ’ ทันใดนั้นเจ้าสำนักก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง สีหน้าที่มองจ้องหญิงสาว ลูกศิษย์ของตนเองที่อยู่เบื้องหน้า สร้างความประหลาดใจและสงสัยให้แก่หลินเยว่เป็นยิ่งนัก ’ ท่าน ท่าน หัวเราะอะไรข้าอย่างนั้นหลอ?’ ’หึ ข้ากลัวแต่เจ้า..จะหลงรักเขามากกว่าน่ะสิ ’เจ้าสำนักเอ่ยอย่างยิ้มๆ ’ท่าน! ท่านพูดเหลวไหลอะไร ข้าน่ะหรือ? ไร้สาระ!!’ ใบหน้าสวยงองุ้มด้วยความขัดใจ คนอย่างนางน่ะหรือที่จะหลงมีใจพิศวาสเขา ไร้สาระสิ้นดี! ’เมื่อใดที่เจ้ามีความรัก เมื่อนั้นเจ้าจะพบกับความทุกข์ที่แม้แต่ข้าก็ช่วยเจ้าไม่ได้’ (\"เมื่อใดที่เจ้ามีความรัก เมื่อนั้นเจ้าจะพบกับความทุกข์ที่แม้แต่ข้าก็ช่วยเจ้าไม่ได้\") เสียงของเจ้าสำนักดังก้องอยู่ในหัวของหลินเยว่ จู่ๆนางก็นึกถึงคำของเจ้าสำนักขึ้นมา ในยาม วิกฤตเช่นนี้ เหตุใดนางถึงได้คิดเรื่องแบบนี้ได้ ’ข้าไม่ได้หลงรักเจ้าเป็นแน่ซ่งฟูหัว ไม่มีทาง!!’ ผ่านไปได้ไม่นานนัก ซ่งฟูหัวที่เดินทางกลับมาที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นเดิมที่หญิงสาวพักอยู่ในมือถือไก่ป่าตัวใหญ่และผลไม้หากแต่เมื่อมาถึงหญิงสาวก็หลับเสียแล้ว ริมฝีปากสวยได้รูปเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ภาพหญิงสาวที่กำลังหลับไหลอยู่เบื้องหน้าแม้จะเป็นภาพธรรมดาที่สามารถเห็นได้ทั่วไป หากแต่ภาพครั้งนี้มันช่างดูงดงามเหนือสิ่งอื่น ชุดสวยที่นางสวมใส่แม้จะเปอะเปื้อนไปบ้าง ผมเผ้าที่รุงรังเล็กน้อยช่วยขับให้ดวงหน้าดูโดดเด่นขึ้น หากมองรวมๆแล้วนางช่างงดงามยิ่งนัก แม้แต่ตัวเขาเองก็อดที่หลงชื่นชมไม่ได้ ’หึ เจ้าต้องเสียสติไปแล้วแน่ๆ’ ซ่งฟูหัวเมื่อได้สติก็ถึงกับรีบหุบยิ้ม เขาหัวเราะให้กับความคิดไร้สาระของเขาที่หลงเผลอชื่นชมนางว่างดงาม แม้แท้จริงแล้วนางจะงดงามจริงๆ