ตอนที่4 ฉันไม่ต้องการไป

ตอนที่4 ฉันไม่ต้องการไป นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว… ซูหน่วนหน่วนฉีกยิ้มที่ริมฝีปาก เธอพูดเบาๆด้วยเสียงที่นุ่มนวลและบางเบา “ตกลงค่ะ” ลู่จิ่นเฉินตกตะลึงเล็กน้อย คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะให้ความร่วมมือ ก่อนหน้านี้เห็นได้ชัดเลยว่า เธอขัดขืนมาตลอด หรือว่า…เพราะคืนนี้เขาให้เงินกับเธออย่างนั้นเหรอ? เงินเงินเงิน ผู้ญิงคนนี้ในใจมีแต่เรื่องเงินอยู่ตลอด! ซูหน่วนหน่วนใช้ประโยชน์ในช่วงเวลาที่เขานิ่งอึ้งอยู่ พลิกตัวกลับมา แล้วจูบอย่างน่าหลงใหลลงไปที่ด้านหลังคอของลู่จิ่นเฉิน เรือนร่างเพรียวบางและมีเสน่ห์ แต่ลู่จิ่นเฉินกลับรู้สึกขยะแขยงจริงๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นธนบัตรสีแดงกระจัดกระจายอยู่ข้างผ้าห่ม ไฟโกรธในใจก็เดือดเหมือนกับจะปะทุออกมา เขาผลักหญิงสาวที่อยู่บนตัวออกไปอย่างหยาบคาย “ออกไป!” เขาดึงตัวออกและก้าวถอยหลัง บนหน้ามีความรังเกียจและสะอิดสะเอียนอย่างสมบูรณ์ “ซูหน่วนหน่วน คุณไสหัวไปเลยนะ! ออกไปเดี๋ยวนี้!” ซูหน่วนหน่วนมองเขาอย่างงงงัน ปฏิกิริยาตอบสนองบางส่วนยังไม่กลับคืนมา : “จิ่นเฉิน หรือว่าคุณไม่ต้องการฉัน…อีกต่อไปแล้วคะ?” ดวงตาลู่จิ่นเฉินเต็มไปด้วยความรังเกียจ และท่าทางที่แสดงออกเพราะความโกรธจึงดูรุนแรงอย่างเห็นได้ชัด “แตะตัวคุณแล้ว ผมรู้สึกสกปรก! ซูหน่วนหน่วน คุณรีบไสหัวออกไปเลย! ออกไปเดี๋ยวนี้!” เขาพูดพลางเตะโต๊ะข้างเตียงอย่างแรงจนกรอบรูปที่อยู่บนชั้นวางด้านบนจึงหล่นลงมา ภาพถ่ายกระจัดกระจายออกมา ภาพนั้นคือรูปของเธอกับลู่จิ่นเฉิน ในตอนที่ทั้งสองยังไม่มีเรื่องเข้าใจผิดกัน ความรักยังเพิ่มพูนขึ้น… แต่ว่าตอนนี้ ทุกๆอย่างยังคงเดิมมีแต่คนที่เปลี่ยนไป ดวงตากลมโตของเธอกระตุก เธอนอนขดตัวอยู่บนเตียง ไม่ขยับ นี่คือคืนสุดท้ายของเธอกับเขา เธอไม่ต้องการให้มันจบลงด้วยผลลัพธ์เช่นนี้ อย่างน้อย ก็อยากจะให้เธอได้ทิ้งความทรงจำเอาไว้สักเล็กน้อย เพื่อให้ชีวิตของเธอได้เก็บเป็นความทรงจำเอาไว้ “ฉันไม่ไปค่ะ…” ซูหน่วนหน่วนแนบตัวเข้าไปกอดเอวของลู่จิ่นเฉินแน่นอย่างดื้อดึง น้ำตาเต็มแผงขนตาและเปียกครึ่งแก้มของเธอ “อย่างน้อย ก็อย่าเพิ่งไล่ฉันไปคืนนี้เลยนะคะ...” ลู่จิ่นเฉินหรี่เปลือกตาลง จ้องมองสีแดงเจิดจ้าที่ทำให้ขุ่นเคืองตาเหล่านั้น เงินสกปรกพวกนั้น... “ผมบอกให้คุณไสหัวไป!” เมื่อผลักซูหน่วนหน่วนออกแล้ว เขาก็คว้าข้อมือเรียวบางของเธอ แล้วลากออกไป “ออกไป!” เสียงทะเลาะวิวาทดังมาก จนทำให้คนรับใช้และแม่บ้านตื่นตระหนก “คุณผู้ชายคะ สงบอารมณ์หน่อยเถอะค่ะตอนนี้คุณซูยังตั้งท้องอยู่นะคะ...ถ้าหากเธอตกเลือดขึ้นมา จะทำยังไงคะ?” การเคลื่อนไหวของลู่จิ่นเฉินชะงักไปเล็กน้อย ท่าทางหดหู่ “เด็ก...” ซูหน่วนหน่วนรีบจับมือเขาอย่างรวดเร็ว “จิ่นเฉิน...” “อย่าแตะต้องผม!” ลู่จิ่นเฉินสะบัดเธอออก และจ้องเขม็งไปที่ซูหน่วนหน่วน อย่างรังเกียจ “มูลค่าของคุณที่มีอยู่ตอนนี้ ก็คือเด็กที่อยู่ในท้อง!” ลู่จิ่นเฉินถอยหลังออกไปสองสามก้าว บนหน้านอกจากอารมณ์ที่เย็นชาแล้วก็ไม่มีอารมณ์ใดๆเลย “รอจนเธอคลอดเด็กออกมาแล้ว ค่อยไสหัวไป!” พูดจบ เขาก็ไม่หันไปมองซูหน่วนหน่วนและจากไปเลย ทิ้งไว้เพียงฉากหลังที่เย็นเยียบและว่างเปล่า ในตอนนี้ซูหน่วนหน่วนไม่สามารถควบคุมน้ำตาไว้ได้ เธอร้องไห้จนตัวสั่น “คุณซู คุณไม่เป็นไรนะคะ...” แม่บ้านที่อยู่ข้างๆรีบพยุงเธอขึ้นและถามว่า: “เด็กในท้องของคุณไม่เป็นไรใช่ไหมคะ? มีอะไรผิดปกติตรงไหน ฉันจะได้พาคุณไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจดู...” “ฉันไม่เป็นไรค่ะ...” ซูหน่วนหน่วนปฏิเสธ และจนกระทั่งเงาของลู่จิ่นเฉินหายไปที่ปากประตูเธอถึงจะลุกขึ้นยืนพิงกำแพง และเข้าไปในห้องนอน หลังจากปิดประตูลงแล้ว ก็ทรุดตัวลงบนพื้นนั่งกอดเข่าแล้วร้องไห้คร่ำครวญ ค่ำคืนนั้นยาวนาน ซูหน่วนหน่วนไม่รู้ว่าผ่านไปได้อย่างไร เพิ่งจะรุ่งสาง เธอก็จัดเก็บห้องนอนของเธอ เงินที่ลู่จิ่นเฉินโยนใส่เธอ เธอหยิบขึ้นมาทีละใบ และวางลงในลิ้นชักที่โต๊ะข้างเตียงอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย และยังมีกรอบรูปที่แตกกระจาย เธอหยิบภาพถ่ายออกมา มองดูคนสองคนในภาพที่มีความใกล้ชิดสนิทสนม ในใจทั้งขมขื่นและหวานชื่น เมื่อพับเก็บภาพนั้นแล้ว ซูหน่วนหน่วนก็ไปล้างเนื้อล้างตัวในห้องน้ำ หลังจากมองดูในกระจกแล้ว เธอก็ค้นพบว่า คอและคางของตัวเองเป็นสีเขียวอย่างมาก ราวกับถูกคนตีอย่างแรง เมื่อคืนนี้ถึงแม้ว่าลู่จิ่นเฉินจะดูหยาบคายก็ตาม แต่ก็ไม่ได้ใช้กำลังรุนแรงกับเธอเลย... ซูหน่วนหน่วนแตะรอยแผลเหล่านั้น รู้สึกเจ็บเล็กน้อย แต่ก็ไม่ใช่... ไม่รู้ว่าเป็นเพราะลู่จิ่นเฉินทิ้งรอยแผลเหล่านี้เอาไว้ และอาจเป็นพราะ...เธอโดนพิษที่ซ่อนอยู่ในร่างกายโจมตีเข้าให้แล้ว *********************************************************