ตอนที่ 3 ลูกไม่อยู่แล้ว

ตอนที่ 3 ลูกไม่อยู่แล้ว “นวัตว์” ไอริณถูกกดลงบนเตียง หมอที่แอบอยู่รีบเข้ามา ไอริณสะบัดขา พยายามอย่างถึงที่สุดเพื่อคว้าเสื้อของเขา พลางพูดอย่างอ้อนวอน “คุณอยากได้อะไรฉันให้ได้หมด ไตของฉัน หัวใจของฉัน ไม่ว่าอะไรฉันก็ตกลง แค่ลูกเท่านั้น ปล่อยเขาไปได้ไหม นี่คือเลือดเนื้อเชื้อไขของตระกูลหลวงเสนา ทายาทคนต่อไปของพวกเขานะ ดารุเองร่างกายก็ไม่ได้แข็งแรง คุณจะยอมให้เธอคลอดลูกของคุณเหรอ” ไอริณงัดทุกวิธีทาง เพื่อที่จะรักษาลูกของเธอไว้ ให้ฉันคลอดแทนเธอ นวัตว์ ฉันขอร้องคุณล่ะ อย่าทำร้ายลูก ไอริณร้องไห้ทั้งน้ำตา คุกเข่าลงที่พื้นทั้งแข็งและเย็น นวัตว์ก้มมองลงต่ำด้วยสายตายทมึงทึง “ใช่ ฉันไม่มีทางยอมให้ดารุคลอดลูก แต่ว่าฉันยิ่งยอมไม่ได้ที่จะให้เธอต้องเจ็บปวด ไอริณ ฉันยอมที่จะไม่มีลูก เพื่อที่จะไม่ให้ผู้หญิงที่ไม่ใช่ดารุเป็นคนคลอดลูกให้ฉัน” คิ้วที่ขมวดยุ่งของไอริณ มือที่กำเสื้อของนวัตว์แน่น ค่อยค่อยคลายลงอย่างช้าๆ เธอรู้แล้ว นวัตว์คือคนที่ใจแข็งเหมือนเหล็ก ต้องให้เธอทำแท้ง “นวัตว์ ทำไมคุณใจร้ายขนาดนี้ ทำไมถึง... “รีบพาเธอเข้าไปในห้องผ่าตัด เห็นแล้วรำคาญลูกกระตา นวัตว์ถอยหลังลงไปนิดหน่อย แล้วมองไปที่ไอริณอย่างสมเพชราวกับขยะไร้ค่าชิ้นหนึ่ง ไอริณถูกสายตาที่ทำร้ายจิตใจ เล็บมือจิกลงไปในเนื้อ ปากของเธอขยัยเผยให้เห็นรอยยิ้มที่น่าสงสาร บรรดาหมอที่ยืนอยู่รอบตัวเธอต่างก็ตกใจทั้งสิ้น ไอริณใช้ช่วงเวลาตอนนั้น รีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ผลักคนที่อยู่ด้านหน้าออก รีบไปที่ตู้ข้างเตียง คว้าโทรศัพท์โทรหาจรัศมี ตอนนี้แค่ช่วยลูกได้ เพิ่งจะโทรติด ก็ถูกนวัตว์แย่งไปก่อน เขาขว้างโทรศัพท์ทิ้งแตกดังเพล้ง แตกกระจายเป็นชิ้นๆ ไอริณ คำเตือนของฉันเธอฟังเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาอย่างนั้นเหรอ ต่อหน้าฉัน ยังกล้ารายงานแม่ฉัน เธอคิดว่าฉันตายแล้วรึยังไง โทรศัพท์โดนแย่ง ความหวังสุดท้ายของไอริณพังทลายลงแล้ว ไม่มีใครมาช่วยรักษาชีวิตลูกเธอไว้แล้ว รีบส่งเธอเข้าไปให้ห้องผ่าตัด” สายตาทมึงทึงของนวัตว์เต็มไปด้วยความโกรธ “ทำแท้งให้เธอก่อน โดยที่ไม่ต้องฉีดยาสลบ ให้ร่างกายของเธอได้ซึมซับถึงความรู้สึกของการที่เอาเด็กออก ดวงตาของไอริณเบิกกว้าง สายตาสิ้นหวังน่าสงสารมองไปที่นวัตว์ ริมฝีปากซีดเซียว นวัตว์ คุณมันร้ายกาจอะไรขนาดนี้ เธอพูดตอนที่ร้องไห้สะอึกสะอื้น น้ำตาร่วงเป็นเม็ด “ใจร้ายมาก ฉันเกลียดคุณ เกลียดคุณ... เกลียดคุณ สองคำนี้รุนแรงมาก สีหน้าของนวัตว์ ยิ่งน่าเกลียดเข้าไปใหญ่ “ยืนเหม่ออะไรอยู่ รีบส่งเธอเข้าไปในห้องผ่าตัดสิ” เสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธ เหล่าบรรดาที่ยืนตะลึงก็ได้สติ เข็นไอริณเข้าห้องผ่าตัดไป ไอริณไม่มีแรงที่จะขยับตัว ไม่ขัดขืน ไม่มีความรู้สึก เหมือนกับตุ๊กตาของเล่น ยอมให้หมอเข็นเธอเข้าไปในห้องแต่โดยดี นอนลงบนเตียงอีกครั้ง ข้อมือช้ำเพราะถูกรัดแน่นไว้ด้วยเชือก ดวงตาไอริณเศร้าสร้อย น้ำตาไหลแบบไร้ซึ่งเสียง ขาสองข้างถูกแยกออก เครื่องที่เย็นเฉียบถูกสอดเข้าไปในร่างกาย ก้อนเลือดถูกขูดออกมาด้วยความเจ็บปวด หลุดออกมาอย่างรวดเร็ว ไอริณกำมือแน่กับเตียงคนไข้ ออกแรงจนมือขาวซีด เล็บแทบจะหลุด เจ็บ เจ็บเหลือเกิน ราวกับขูดเนื้อออกจากกระดูก เธอกัดริมฝีปากจนทะลุ เลือดไหลซึม แต่เธอไม่ได้ร้องสักแอ๊ะ แค่ใช้พลังทั้งหมดที่มี จดจำเรื่องราวนี้ ลูกลูกขูดออก ความเจ็บปวดและทรมาน หมอที่ทำการผ่าตัดเห็นเธอที่อดทนกล้ำกลืนแบบนั้น ใจก็อ่อนลง รีบผ่าให้เร็วขึ้น ลูก สุดท้ายก็ถูกเอาออกไปแล้ว ออกไปกับเลือดจำนวนมากมายจากร่างกายของไอริณ การทำแท้งจบลง หมอวางเครื่องมือในมือ พยาบาลอีกคนผลักประตูเข้ามาแล้วพูดอย่างไร้อารมณ์์กับคนในห้องว่า “ที่เหลือจัดการต่อให้เรียบร้อย เดี๋ยวการผ่าตัดเปลี่ยนไตกำลังจะเริ่มขึ้น”