已经是第一章了
ตอนที่ 3 ผู้หญิงบ้า
ตอนที่ 3 ผู้หญิงบ้า
หยีเสี่ยวหนานเพิ่งเดินออกมาจากห้องทำงานของหัวหน้า หลี่ซานซานก็ยื่นโทรศัพท์มือถือมาตรงหน้าเธอ “เสี่ยวหนานโทรศัพท์มือถือของคุณเสียงดังมาสิบกว่ารอบแล้ว รีบดูเลยว่ามีคนโทรหาคุณเพราะมีเรื่องด่วนหรือเปล่า”
“เป็นสายจากโรงพยาบาลใช่ไหม” หยีเสี่ยวหนานยังไม่ทันวางกระดาษที่อยู่ในมือก็รีบร้อนรับโทรศัพท์มือถือมาดู
“ไม่ใช่ๆ วางใจเถอะ ถ้าเป็นสายจากโรงพยาบาลฉันช่วยคุณรับสายไปนานแล้ว”
เสี่ยวหนานเปิดโทรศัพท์ขึ้นมาดู ถอนหายใจออกมายาวๆอย่างโล่งอก เพียงแค่เป็นสายของหลี่มี่หย่าเพื่อนสนิทของน้องสาวที่โทรเข้ามา
เธอรีบโทรกลับไปทันที ไม่นานก็โทรติด “พี่เสี่ยวหนานแย่แล้ว”
“เป็นอะไร เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ”
“เป็นซีโร่ ซีโร่ เธอ.......กระโดดตึกฆ่าตัวตาย”
ตู้ม คำนี้ ถ้าเป็นเหมือนระเบิด สมองของเสี่ยวหนานคงแตกกระจุยกระจายไปหมดแล้ว
“แต่คุณวางใจได้ พี่เสี่ยวหนานซีโร่ ตอนนี้ไม่ได้เจ็บหนักอะไรแล้ว”
หลี่มี่หย่าพูดมาสองประโยค ทำให้เสี่ยวหนานราวกับว่านั่งอยู่บนรถไฟเหาะ เธอจับหน้าอกที่เต้นแรง แล้วรีบถามเธอว่า “งั้นสรุปแล้วตอนนี้ซีโร่ เป็นอย่างไรกันแน่”
“พวกเราพาเธอมาส่งโรงพยาบาลแล้ว หมอบอกว่าไม่ได้บาดเจ็บหนักอะไร แต่.....ขาหักไปข้างหนึ่ง และสมองกระทบกระเทือนเล็กน้อย......”
เสี่ยวหนานกลับอ้าปากค้าง “นี่ยังเรียกว่าไม่ได้บาดเจ็บหนักอะไรอีกเหรอ หมอคนไหนพูด”
เธอรู้สึกโกรธเล็กน้อย
“คือ.....คือหมอที่รักษาซีโร่ พูด”
“ช่างเถอะๆ ตอนนี้พวกคุณอยู่ที่โรงพยาบาลไหน ฉันจะรีบไปหา”
“โรงพยาบาลฟู่เรน”
“ได้ ฉันไปลางานก่อน อีกสักพักจะโทรไปหาคุณใหม่”
เสี่ยวหนานรีบกดวางสาย แล้วไปลางานกับหัวหน้า
เธออยู่บนรถไฟใต้ดินแล้วกดโทรหาหลี่มี่หย่าอีกครั้ง “ซีโร่ ทำไมจู่ๆถึงฆ่าตัวตาย”
“คือ.......”
หลี่มี่หย่ารู้สึกอึกอักใจเล็กน้อย
“มี่หย่า คุณยังเห็นฉันเป็นพี่อยู่ไหม คุณบอกความจริงกับฉันมา”
“โอเค ฉันจะบอก คือมันเป็นแบบนี้ จริงๆแล้วซีโร่ ก็ได้ถือว่าฆ่าตัวตายหรอก เธอตั้งใจจะกระโดดลงมาจากชั้นสาม
“เธอบ้าไปแล้วงั้นเหรอ” เสี่ยวหนานตะโกนออกมาด้วยความโมโห และก็ไม่สนใจว่าตัวเองจะยังอยู่ในที่สาธารณะ
“เธอ....จริงๆแล้วเธอเห็นหมอศัลยแพทย์ระบบประสาทและสมองคนหนึ่งในโรงพยาบาลฟู่เรน เหมือนจะนามสกุลว่าจิ่ง แต่คุณหมอจิ่ง คนนี้ไม่ได้สนใจและรักเธอเลยสักนิด สุดท้ายเธอทำได้แค่คิดวิธีแย่ๆแบบนี้ออกมา”
คุณหมอจิ่ง งั้นเหรอ คงจะไม่ใช่คนเดียวกันกับพวกพยาบาลพูดถึงวันนั้น ที่แม้แต่น้ำเสียงก็สามารถทำพวกผู้หญิงท้องได้หรอกนะ
“ฉันคิดว่าเธอคงจะบ้าไปแล้วจริงๆ เธอไม่น่าไปหาหมอศัลยกรรมสมองเลย น่าจะไปหาหมอจิตเวชถึงจะถูก” เสี่ยวหนานโกรธจนตัวสั่น “รักคนๆหนึ่งมากขนาดนี้เลยเหรอ หา ถึงได้เอาชีวิตตัวเองมาล้อเล่น เธอคิดว่าเธอเป็นใคร เธอรู้หรือเปล่าว่าใครเป็นผู้ให้กำเนิดเธอมา เธอถึงได้ทำเรื่องที่อกตัญญูต่อแม่ ต่อพี่สาวของเธอ ต่อทุกคนที่เป็นห่วงเธองั้นเหรอ อ่อนต่อโลกจริงๆ”
“พี่เสี่ยวหนานคุณก็อย่าไปโกรธเลย ฉันด่าเจ้าโง่นั่นหลายรอบแล้ว แต่เธอก็ไม่เข้าใจ เธอบอกว่าถ้าเธอไม่ทำแบบนี้ ก็จะไม่โอกาสได้เข้าไปใกล้ชิดกับหมอศัลยแพทย์ประสาทและสมองคนนั้น คุณก็เห็นว่าตอนนี้เธอกำลังหลงใหล ก็อย่าไปโกรธเธอเลย”
“เหอะ” เสี่ยวหนานยิ้มอย่างเย็นชา “ฉันคิดว่าสมองของเธอคงกระทบกระเทือนจนแตกไปนานแล้ว”
“หยีซีโร่ทางที่ดีคุณต้องอธิบายเรื่องนี้กับฉันมาซะดีๆ”
เสี่ยวหนานพอเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย เอากระเป๋าวางไว้บนโต๊ะข้างๆเตียงด้วยความโกรธ จ้องมองไปที่หยีซีโร่ที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผลอยู่บนเตียงด้วยความโกรธ
“พี่.....”
หยีซีโร่มองเสี่ยวหนานที่กำลังโกรธจนขอบตาแดงขึ้นมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและน่าสงสาร “ฉันเจ็บ......”
“คุณก็ยังไม่ตายหนิ”
เสี่ยวหนานนั่งลงไปบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างเตียงของเธอด้วยความโกรธ
เห็นอารมณ์แบบนี้ของพี่สาวหยีซีโร่ก็น้ำตาไหลออกมาจากขอบตาด้วยความรู้สึกผิด “พี่ คุณอย่าโกรธเลยนะ คราวหลังฉันไม่กล้าทำแล้ว”
“ถ้ายังมีครั้งหน้า ฉันจะไม่ให้อภัยคุณเลย”
เสี่ยวหนานมองขาที่เข้าเฝือกข้างนั้นของน้องสาวตัวเอง ในใจก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา แต่ปากกลับต่อว่าเธออย่างแรง “ไล่ตามผู้ชาย แม้แต่ชีวิตก็เอาไปแขวนบนเส้นด้ายเอาไว้ ช่างไร้สาระจริงๆ”
หยีซีโร่แอบมองเสี่ยวหนานที่กำลังโกรธ แล้วพูดอย่างระมัดระวังว่า “พี่ ฉันชอบเขามากจริงๆนะ”
“หยีซีโร่ฉันจะเตือนคุณเอาไว้เลยนะ ชอบก็ส่วนชอบ แต่ห้ามทำเรื่องแบบนี้อีกเด็ดขาด”
เธอไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ ว่าผู้ชายแบบไหนถึงสามารถทำให้น้องสาวของตัวเองทำเรื่องสิ้นคิดได้ขนาดนี้
หยีซีโร่ออดอ้อน ขอความเมตตากับเสี่ยวหนาน“พี่ ฉันรับปากว่าจะไม่มีครั้งหน้าอีกแน่นอน”
“ถ้ามีครั้งหน้าอีก คนที่กระโดดตึกจะเป็นฉัน พี่สาวของคุณเอง” เสี่ยวหนานพูดอยู่ก็ลุกขึ้นไปเทน้ำ “เอาเถอะ มาพูดเรื่องคุณหมอจิ่ง อะไรนั่นที่คุณชอบกันเถอะ เขาเป็นคนยังไง เชื่อถือได้ไหม ตกลงคนนั้นเขามีเสน่ห์อะไรที่สามารถทำให้คุณทำเรื่องสิ้นคิดแบบนี้ได้”
“พี่ จู่ๆคุณก็ถามมาเยอะขนาดนี้ ฉันจะตอบคุณยังไงล่ะ เขาเป็นหมอที่รักษาฉัน เดี๋ยวอีกสักพักเขาก็จะมาตรวจ คุณก็ดูเองเถอะ แต่ดูก็ส่วนดูนะ คุณจะหลงใหลเขาอีกคนไม่ได้ เขาเป็นของฉัน”หยีซีโร่พูดอย่างล้อเล่น
เสี่ยวหนานไม่ได้ตลกด้วย “เอาเถอะ ฉันไม่เหมือนสิ้นคิดเหมือนคุณหรอก เดี๋ยวสักพักก็มาแล้ว ฉันจะต้องถามเขาให้ได้ ว่าในสายตาของหมอใหญ่จิ่งอย่างเขา ว่าตกลงอาการป่วยแบบไหนถึงจะเรียกว่าหนักหนาสาหัสกันแน่”
เธอพูดอยู่แล้วก็ยกกาน้ำร้อนในมือขึ้น “น้ำหมดแล้ว ฉันไปเติมน้ำก่อน”
เสี่ยวหนานถือกาน้ำร้อนออกไปจากห้องพักผู้ป่วย
ออกจากห้องแล้วเลี้ยวขวา ตามทางเดินยาวตรงไปยังห้องกดน้ำ
ระหว่างที่เงยหน้าขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ ก็เหมือนกับว่าเห็นแผ่นหลังของคนที่ห่างหายไปนาน เสื้อกาวน์ใหญ่สีขาวที่สะอาดสะอ้านของเขา สองมือที่ล้วงอยู่ในกระเป๋าเสื้อกาวน์ เดินไปข้างหน้าด้วยท่าทางสบายๆ แต่กลับนังไม่ทันได้มองเห็นเขาชัดเจน แผ่นหลังนั้นก็หายไปตามทางเดินยาวอย่างรวดเร็ว
已经是最新一章了
加载中
