ตอนที่ 4 พบเจอคนรู้จักเก่าอีกครั้ง

ตอนที่ 4 พบเจอคนรู้จักเก่าอีกครั้ง เสี่ยวหนานอยากจะตามเขาไป แต่พอก้าวขาไปไม่กี่ก้าวก็หยุดลง หยีเสี่ยวหนานคุณกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย ผู้ชายคนนั้นทำไมจะต้องมาปรากฏที่นี่ด้วย ที่นี่เป็นเมือง A ห่างจากเมือง S ที่เขาอยู่ตั้งหนึ่งแสนกิโลเมตร อีกอย่างถึงเขาจะเป็นยังไง หรือว่าคุณจะไล่ตามเขาไปโดยที่ไม่สนใจอะไรเลยงั้นเหรอ สี่ปีก่อนทำไม่ได้ สี่ปีหลังก็ทำไม่ได้เหมือนกัน หยีเสี่ยวหนานกดน้ำเสร็จอย่างสติเลื่อนลอย ตลอดทางที่เดินจากห้องกดน้ำมาจนถึงห้องพักผู้ป่วย เธอก็ยังมีเหม่อลอยเล็กน้อย “อาการไข้หวัดของคุณใกล้จะหายดีแล้ว ตอนนี้ยังรู้สึกคลื่นไส้อยู่ไหม” หยีเสี่ยวหนานพอเดินเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายที่ไม่เหมือนจริง ดังเข้ามาในหูของเธอเบาๆ น้ำเสียงที่คุ้นเคย ถ้าเป็นเรื่องเหลือเชื่อ คงจะทำให้หัวใจเธอเต้นแรงมาก ตรงนั้นเหมือนถูกของบางอย่างอุดเอาไว้ จนทำให้เธอหายใจไม่ออกไปชั่วขณะ “ไม่มีอาการคลื่นไส้แล้ว” บนเตียงหยีซีโร่กำลังยิ้มอยู่ ตอบคำถามหมออย่างตั้งใจ ทันใดนั้นสายตาก็หันไปเห็นหยีเสี่ยวหนานที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู “พี่ คุณไปทำอะไรตรงนั้น ทำไมไม่เข้ามา” จิ่งอี้เซวียน ที่กำลังยุ่งอยู่กับการตรวจร่างกายของหยีซีโร่โดยไม่ได้หันไปมอง ก้มตัวลงแล้วตรวจสายตาของเธอ “สมองล่ะ ยังเวียนหัวอยู่ไหม” “นิดหน่อย”หยีซีโร่พยักหน้า เห็นหยีเสี่ยวหนานจ้องมองแผ่นหลังของจิ่งอี้เซวียน อย่างตะลึงงันอยู่ตรงหน้าประตูหยีซีโร่ก็ตะโกนออกมาอย่างล้อเล่นว่า “พี่ คุณทำอะไร ทำไมต้องจ้องมองคุณหมอจิ่ง ขนาดนั้นด้วย” จิ่งอี้เซวียน ยังคงไม่หันมามอง เสียงของเสี่ยวหนานที่อยู่ข้างหลังก็ดังขึ้นมา “ซีโร่ คุณจะดื่มน้ำแล้วใช่ไหม ฉันเทน้ำให้คุณเอง” จิ่งอี้เซวียน เหมือนกับตะลึงงันไปหนึ่งวินาที หันมามอง ก็เห็นหยีเสี่ยวหนานอยู่ตรงหน้าประตู สองสายตาประสานกันโดยไม่ได้นัดหมาย นัยน์ตาสีดำที่แหลมคมทำให้เสี่ยวหนานหยุดหายใจไปชั่วขณะ ตอนนั้นมันเหมือนหลอดเลือดในร่างกายรวมตัวกันแน่นกลายเป็นก้อนหิน หัวใจเต้นดังตึก ตึก ตึก เหมือนตีกลองระรัว แล้วโจมตีหัวใจของเธออย่างรุนแรง เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองกับจิ่งอี้เซวียน จะมีวันที่ได้พบกันอีกครั้ง เมื่อเทียบกับอารมณ์แปรปรวนของเธอแล้ว ตรงกันข้ามจิ่งอี้เซวียน จะรู้สึกสงบนิ่งกว่ามาก การแสดงออกที่ตะลึงงันเพียงเพราะแค่จ้องมองสายตาของเขา แล้วกลับมาเหมือนตอนแรกอย่างรวดเร็ว ถ้าหากว่าการปรากฏตัวของเธอ สำหรับเขาแล้วคงจะไม่รู้สึกแปลกใจอะไรเลย หรือว่าหยีเสี่ยวหนานในสี่ปีต่อมา สำหรับเขาเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้าที่ไม่มีความหมายพิเศษอะไรเลย “คนในครอบครัวของคนไข้หยีซีโร่เหรอ” เสียงที่ทุ้มต่ำของเขาเหมือนกับเสียงต่ำของเครื่องดนตรีเชลโล ทุ้มต่ำดังกึกก้องและตราตรึงเข้าไปในจิตวิญญาณ “ใช่” เสี่ยวหนานพยักหน้า มือที่ถือกาน้ำร้อนอยู่ก็บีบกันแน่นจนสั่นขึ้นเล็กน้อย “ฉันเป็นพี่สาวของเธอ” จิ่งอี้เซวียน หันหน้ากลับไป ก้มตัวตรวจร่างกายของหยีซีโร่ต่อ “คนไข้อาจจะยังต้องพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลอีกสักสองสามวันเพื่อตรวจอย่างละเอียดอีกที คุณต้องดูแลให้มากๆ ถ้ามีอาการคลื่นไส้อีก ให้รีบแจ้งฉันทันที” “โอเค ขอบคุณมาก” อารมณ์ของเสี่ยวหนานยังคงแปรปรวนอยู่เล็กน้อย เธอเดินเข้าไปใกล้ๆโต๊ะ แล้วเทน้ำให้น้องสาว “พี่ เขาคือคุณหมอจิ่ง ที่ฉันบอกคุณน่ะ จิ่งอี้เซวียน เป็นหมอที่รักษาฉัน”หยีซีโร่ส่งสายตาไปให้หยีเสี่ยวหนานอย่างไม่หยุด มือที่กำลังถือกาน้ำร้อนของเสี่ยวหนาน ก็ไปโดน น้ำที่ต้มเดือดก็ไหลออกมา จนไปโดนหลังมือของเธอเข้า ร้อนจนเธอส่งเสียงออกมาอย่างลืมตัว เพียงครู่เดียวหลังมือก็เริ่มปวดแสบปวดร้อนขึ้นมา เธอรีบเอามือขวามาปิดบนหลังมือเอาไว้ ก้มหน้าเทน้ำชาต่อ แต่ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าหลังมือเย็นๆ และมือขวาก็ถูกคนจับเอาไว้ เป็นจิ่งอี้เซวียน เสี่ยวหนานรู้สึกหายใจแน่นไปหมด จิตใต้สำนึกอยากจะผลักมือที่ถูกเขาจับเอาไว้ออก แต่กลับพบว่าแรงของเขาทำให้เธอไม่สามารถขัดขืนได้เลย “รอยแดงที่เกิดจากน้ำร้อนลวกไม่ถือว่าร้ายแรงอะไร มันแค่เป็นแผลพุพองขึ้นมาเล็กน้อย ทาครีมรักษาแผลน้ำร้อนลวกก็หายแล้ว” การกระทำและคำพูดเหล่านี้เป็นเพียงแค่สัญชาตญาณของหมอเท่านั้น เพราะสายตาที่ลึกซึ้งคู่นั้นของเขา เสี่ยวหนานไม่เคยเห็นสายตาที่มีความเป็นห่วงและรู้สึกกังวลแบบนี้เลยสักนิด เขายังคงมีท่าทางนิ่งเฉยและไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย “เสี่ยวหลิน พาคุณหยี ไปทาครีมรักษาแผลน้ำร้อนลวกหน่อย” จิ่งอี้เซวียน ปล่อยมือของเธอ แล้วหันไปพูดกับพยาบาลที่อยู่ข้างๆ เขาพูดจบก็เดินไปใกล้ๆหยีซีโร่อีกครั้ง ก้มตัวหยิบใบ CT สมองของเธอออกมาจากช่องที่อยู่ปลายเตียงของเธอ แล้วเอาไปส่องกับแสงแดดนอกหน้าต่างมองดูอย่างจริงจัง แสงแดดสีทองส่องทะลุผ่านต้นไม้ที่อยู่นอกหน้าต่าง เป็นเงาสะท้อนเข้ามายังห้องพักผู้ป่วย จิ่งอี้เซวียน ยืนอยู่ในรัศมีนั้นพอดี ใบหน้าที่โดนแสงแดดนั่นก็ยิ่งขับให้ดูหล่อเหลาและคมชัดมากขึ้น ดวงตาคมลึกถูกแสงแดดส่อง ทำให้ดูดวงตาเงางามจนทำให้คนหลงใหล คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ริมฝีปากบาง เผยให้เห็นถึงความสูงส่งและความสง่างามของเขา “คุณหยี พวกเราไปกันเถอะ” พยาบาลเสี่ยวหลินเร่งเสี่ยวหนาน “ไม่ต้องหรอก” เสี่ยวหนานปฏิเสธ ยิ้มเล็กน้อย “แค่แผลเล็กๆเท่านั้น ฉันจัดการเองได้” “อาการถือว่าไม่ร้ายแรงมาก” จิ่งอี้เซวียน ที่กำลังเงยหน้าส่องใบ CT อยู่ข้างหน้าต่างจู่ๆก็พูดขึ้นมา เขานำใบ CT ใส่กระเป๋าเสื้อกาวน์สีขาวไว้ แล้วพูดต่ออย่างไม่รีบร้อนว่า “แผลน้ำร้อนลวกเล็กน้อยถือว่าเป็นเรื่องเล็ก แต่ถ้าไม่จัดการทำแผล เกิดเป็นแผลพุพอง ติดเชื้อแบคทีเรีย แผลก็จะเกิดการอักเสบจนทำให้มีไข้ พอไข้สูงก็จะ......” เขาพูดถึงตรงนี้ก็หยุดไปสักพัก หันไปมองเสี่ยวหนานสายตามองเธออย่างนิ่งๆ “คิดให้ดีๆนะ พอถึงตอนนั้นกลัวว่าครีมทากันแผลน้ำร้อนลวกจะไม่สามารถช่วยได้” เสี่ยวหนานเม้มริมฝีปากมองเขา จงใจพูดให้คนอื่นกลัวนี่