ตอนที่ 8 เจอกันอีกครั้งอย่างไม่คาดคิด

ตอนที่ 8 เจอกันอีกครั้งอย่างไม่คาดคิด เสี่ยวหนานเลิกงานก่อนเวลาครึ่งชั่วโมง นั่งรถไฟใต้ดินไปที่ร้านอาหารเซี่ยงซุ่ย แต่ไม่คาดคิดว่า พอเดินเข้าไปในร้าน ก็เจอเข้ากับผู้ชายที่ไม่ได้เห็นมาหลายวันแล้ว คือจิ่งอี้เซวียน เขาในวันนี้ ดูแตกต่างจากปกติเล็กน้อย พอถอดเสื้อกาวน์สีขาวที่เป็นสัญลักษณ์อาชีพของตัวเองออก แล้วถูกแทนที่ด้วยเสื้อสูทสีเข้มที่บ่งบอกถึงบุคลิกตัวเอง การตัดชุดสูทมองดูก็รู้แล้วว่าเป็นฝีมือการออกแบบจากนักออกแบบชาวต่างชาติที่มีชื่อเสียง รูปทรงของเนื้อผ้าคลุมร่างกายที่แข็งแกร่งของเขาได้อย่างสมบูรณ์แบบ ดูสง่างาม และยิ่งสะท้อนให้เห็นความสง่างามและหล่อเหลาของเขาอย่างชัดเจนมากขึ้น เขานั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาด้วยท่าทางสบายๆ สายตามองไปที่ทิวทัศน์ของเมืองที่อยู่นอกหน้าต่างไกลๆ ดวงตายิ่งเข้มขึ้นเล็กน้อย เขาเหมือนกับกำลังรอใครสักคน นิ้วมือที่เรียวยาว เคาะลงไปบนโต๊ะอย่างเป็นจังหวะ แสดงให้เห็นชัดว่าความอดทนในการรอของเขากำลังจะค่อยๆหมดไป เสี่ยวหนานกำลังจะละสายตาออกไป ไม่คาดคิดว่าจู่ๆเขาหันหน้ามามองทางเธอ สายตาสองคู่ประสานกัน เสี่ยวหนานรู้สึกร้อนรนจนทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะที่ถูกเขามองมา จะหลบก็ไม่ทันแล้ว เสี่ยวหนานรีบหาที่นั่งที่อยู่หลังเขานั่งอย่างรวดเร็ว สูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามจะทำให้หัวใจที่ประหม่าของตัวเองสงบลงเล็กน้อย หยิบข้อมูลออกมาจากกระเป๋า กำลังจะโทรหาลูกค้า แต่ยังไม่ทันเปิดข้อมูลของลูกค้าออก ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋าก็ดังขึ้นมา เสี่ยวหนานคิดว่าลูกค้าโทรเข้ามา จึงรีบหยิบโทรศัพท์มาเปิดดู เมื่อเห็นสายที่โทรเข้ามาอย่างชัดเจนบนหน้าจอ ก็ตกใจจนชะงัก สายที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์แปลกเบอร์หนึ่ง ไม่มีบันทึกไว้ในสมุดรายชื่อในโทรศัพท์ของเธอ แต่เบอร์นี้กลายเป็นเบอร์นั้น เหมือนเอามีดมาแทงหัวใจของเธออย่างลึก ถึงจะผ่านมาสี่ปี แต่เมื่อเวลาผ่านไปมันกลับยังคงอยู่ ตรงกันข้ามมันยิ่งเด่นชัดในความทรงจำมากขึ้น นี่เป็นเบอร์โทรศัพท์มือถือของจิ่งอี้เซวียน สี่ปีก่อนจนถึงตอนนี้ ไม่เปลี่ยนเบอร์เลย แต่ว่า ทำไมเขาถึงมีเบอร์ติดต่อของตัวเองได้ล่ะ ตั้งแต่เธอออกมาจากเมือง S เธอก็เปลี่ยนเบอร์ไปตั้งนานแล้ว เสี่ยวหนานหันหน้ามองไปทางเขา และเขาก็กำลังมองเธออย่างนิ่งๆเช่นกัน โทรศัพท์มือถือยังคงแนบหูของเขาไว้ เสี่ยวหนานลังเลสักพัก สุดท้ายก็กดรับสาย “คิดจะนั่งคนละโต๊ะคุยเรื่องงานกับฉันเหรอ” เสียงเข้มของจิ่งอี้เซวียน ดังออกมาจากโทรศัพท์มือถือด้วยเสียงเรียบนิ่ง “ห๊ะ” เสี่ยวหนานตะลึงงัน “หรือจะคุยผ่านโทรศัพท์มือถือนี้” ขณะนั้นเสี่ยวหนานก็มีสติกลับมา รีบเปิดข้อมูลของลูกค้าดู ชะงักไป เหมือนมีไม้มาทุบหัวของตัวเองจนทำให้งงงวย เวลานี้รู้สึกเสียใจเล็กน้อยที่ไม่ได้เปิดดูข้อมูลของลูกค้าให้ดีเสียก่อน “คุณหยี แม้แต่ข้อมูลพื้นฐานของลูกค้าคุณก็ยังไม่เปิดดูให้ดีก่อนงั้นเหรอ” เห็นได้ชัดว่าเขามีท่าทางไม่พอใจการทำงานของเธอมาก “ขอโทษค่ะ” เสี่ยวหนานรีบพูดขอโทษทันที เพราะต้องเลิกงานก่อนเวลาครึ่งชั่วโมง เลยตอกบัตรพนักงานจนรีบร้อนมาก ตอนบ่ายหลังจากที่รับข้อมูลมาจากผู้อำนวยการก็ยังไม่ทันได้เปิดดู ก็ยุ่งตลอดก่อนที่จะออกมา “คุณหมอจิ่ง ฉันจะไปเดี๋ยวนี้” เสี่ยวหนานพูดจบ วางสายไป รีบหยิบเอกสารขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แล้วรวบรวมความกล้าไปที่โต๊ะนั้นของจิ่งอี้เซวียน เธอยืนนิ่งอยู่ข้างหน้าโต๊ะของจิ่งอี้เซวียน “สวัสดีค่ะคุณหมอจิ่ง” เธอทักทายจิ่งอี้เซวียน อย่างไม่แข็งกร้าวแต่ก็ไม่ได้ดูนอบน้อม ท่าทางที่ดูห่างเหินและเป็นทางการ “ขอโทษค่ะ ฉันคิดไม่ถึงว่าจะเป็นคุณ” จิ่งอี้เซวียน นั่งไขว่ห้าง นั่งอยู่ตรงนั้นอย่างนิ่งเฉย สายตามองไปที่ใบหน้ารูปไข่ที่สงบนิ่งของเสี่ยวหนานอย่างลึกซึ้ง พูดอธิบายเบาๆว่า “ฉันก็เพิ่งรู้ก่อนหน้านี้แค่ครึ่งชั่วโมงเอง” เสี่ยวหนานยิ้มเล็กน้อย นำเอกสารที่อยู่ในมือไปวางไว้ข้างหน้าของจิ่งอี้เซวียน แล้วพูดเข้าประเด็นทันที ถามเขา “คุณหมอจิ่ง อยากจะได้ห้องของตัวเองออกแบบเป็นแบบไหนคะ คุณสามารถดูก่อนได้ค่ะ นี่คือรูปแบบการออกแบบและตกแต่งทั้งหมด คุณชอบแบบไหนเป็นพิเศษบอกฉันได้เลยนะคะ” จิ่งอี้เซวียน เงยหน้าขึ้นมา ไม่ได้มองเอกสารที่เธอส่งมา “ฉันหิวแล้ว กินข้าวก่อน” เสี่ยวหนานตะลึงงันไปครู่หนึ่ง ยิ้มออกมา เก็บเอกสารมาไว้ในมือ “ขอโทษค่ะ ที่ฉันเสียมารยาท” จริงๆแล้ว ปกติเธอไม่เป็นแบบนี้ ปกติตอนที่เธอคุยงานกับลูกค้า จำได้ว่ามักจะพูดน้อยคำเสมอ และต้องพูดในสิ่งที่ลูกค้าอยากฟังด้วย หลังจากนั้นถึงจะค่อยๆเข้าประเด็น แต่ว่า กับจิ่งอี้เซวียน มันไม่เป็นอย่างนั้น เธอเพียงแค่อยากจะรีบเข้าประเด็น หลังจากนั้นก็อยากจะจบการคุยงานในครั้งนี้ให้เร็วที่สุด “Waiter” จิ่งอี้เซวียน โบกมือเรียกพนักงานเสิร์ฟ “สั่งอาหาร” ไม่นานพนักงานเสิร์ฟก็หยิบเมนูอาหารมาวางไว้ตรงหน้าของทั้งสองคน เสี่ยวหนานรับเมนูมาแต่ไม่ได้สั่ง จิ่งอี้เซวียน ก็ไม่เกรงใจ เอ่ยปากสั่งก่อน “ซุปเนื้อไวน์แดง บาร์บีคิวไก่ มันฝรั่งทอด เต้าเจี้ยวหลน และเพิ่มของหวานเป็นแอปเปิ้ลอบเชยจีน เท่านี้แหละ” เขาสั่งอาหารเสร็จสรรพเรียบร้อยและครบถ้วน หยิบเมนูขึ้นมาแล้วส่งให้พนักงานเสิร์ฟ ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ เขาไม่ได้ถามความคิดเห็นใดๆของเสี่ยวหนานที่อยู่ตรงข้ามเลย “คุณจิ่ง สั่งเยอะขนาดนี้ พวกเราสองคนจะกินหมดเหรอคะ” ในที่สุด เสี่ยวหนานก็แสดงความคิดเห็นขึ้นมา เธอเป็นคนนิสัยกระเหม็ดกระแหม่ จิ่งอี้เซวียน เพียงแค่เงยหน้ามอง ไม่ได้สนใจความคิดเห็นของเธอ ไม่นาน อาหารก็มาเสิร์ฟ กลิ่นหอมที่อบอวลทำให้เสี่ยวหนานรู้สึกขึ้นมาเล็กน้อย เธอหยิบตะเกียบจะไปคีบ แต่กลับเห็นจิ่งอี้เซวียน ที่นั่งตรงข้ามไม่ได้จับตะเกียบเลย เธอจึงอดไม่ได้ที่จะถามว่า “คุณหิวไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่กินล่ะ” “จู่ๆก็ไม่อยากกิน คุณกินเถอะ” เขาตอบกลับมาเบาๆ สายตามองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่พูดอะไรอีก