ตอนที่ 10 เจ้าตัววุ่นวาย

ตอนที่ 10 เจ้าตัววุ่นวาย ช่วงบ่าย ดวงอาทิตย์สงบ จิ่งอี้เซวียนกำลังนั่งพักอยู่ตรงเก้าอี้ยาวในสวนของโรงพยาบาล นั่งไขว่ห้าง หรี่ตา เหมือนกำลังรับแสงแดดอันอบอุ่นหลังผ่านฤดูใบไม้ร่วง ทันใดนั้น ขาก็ถูกสิ่งของบางอย่างชนเข้า เขาลืมตามองด้วยความมึนงง “ขอโทษครับคุณอา” เสียงที่นุ่มนวลดังขึ้นมาอยู่ข้างๆขาของเขา จิ่งอี้เซวียน ก้มหน้ามอง ก็เห็นเด็กคนหนึ่งกำลังอุ้มลูกบอลเล็กๆอยู่ ดวงตากลมโตกะพริบด้วยความบริสุทธิ์ มองมาทางเขา เจ้าเด็กคนนี้ดูเจ้าเล่ห์สุดๆ ถึงแม้จะมีสมองเล็ก แต่กลับไม่มีผลต่อความน่ารักและความหล่อของเขาเลยสักนิด ดวงตาเรียวเล็กกะพริบตาเล็กน้อย ดวงตาที่เปล่งประกายมากพอที่จะทำให้สาวๆใจเต้นได้ ใต้ตาลงมา ก็เป็นจมูกเล็กที่ดูซุกซนโด่งมาก ลงมาอีกก็เป็นปากที่เรียวสวยจนหาข้อบกพร่องไม่ได้ “ขอโทษครับ ที่ลูกบอลของหยังหยังมาโดนขาของคุณอาเข้า” เจ้าเด็กน้อยขอโทษอย่างสุภาพขึ้นอีกครั้ง แสดงถึงการยอมรับผิด จิ่งอี้เซวียนขมวดคิ้วอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปลูบหัวเล็กๆที่หัวโล้นของเจ้าเด็กน้อย “ไม่เป็นไร” “คุณอา คุณก็เป็นหมอใช่ไหม” เข้าเด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมา มองเสื้อกาวน์สีขาวที่อยู่บนตัวเขา แล้วถามเขาด้วยความแปลกใจ “ใช่แล้ว” จิ่งอี้เซวียน พยักหน้า “คุณอา คุณดูหล่อมากจริงๆ” เจ้าเด็กน้อยอดไม่ได้ที่จะชื่นชมเขา “หล่อกว่าหยังหยังอีก ถ้าพี่เสี่ยวเหม่ยมาเจอคุณ จะต้องเปลี่ยนใจแน่นอนเลย” เจ้าเด็กน้อยพูดไปด้วยพร้อมกับอุ้มลูกบอลไปด้วย พยายามจะปีนขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ยาว เพราะเขายังตัวเล็กเกินไป เก้าอี้ก็สูงมาก เขาใช้แรงปีนไปเยอะ แต่ก็ยังปีนขึ้นมาไม่ได้ เห็นท่าทางของเขาที่ดูตลก จิ่งอี้เซวียน ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา ยื่นมือไปอุ้มเขาขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ข้างๆเขา “ขอบคุณครับคุณอา” เจ้าเด็กน้อยดีใจจนหัวเราะฮ่าๆออกมา สองขาสั้นก็แกว่งไปมาไม่หยุด “เจ้าตัววุ่นวาย คุณชื่ออะไร” จิ่งอี้เซวียน ลูบหัวเล็กที่โล้นของเขา “ฉันชื่อหยังหยัง เซี่ยงหยัง หันไปหาแสงอาทิตย์ คุณอา คุณล่ะ ชื่ออะไร” เจ้าเด็กน้อยกะพริบตาสองข้าง แล้วถามเขาอย่างสำเนียงเด็ก “ฉันนามสกุลจิ่ง ชื่อว่าจิ่งอี้เซวียน” เขาตอบอย่างตั้งใจ “คุณหมอจิ่ง งั้นเหรอ” เจ้าเด็กน้อยเบิกตากว้างจ้องมองคุณอาหมอที่ดูหล่อและสูงที่อยู่ตรงหน้านี้ ดวงตากลมโตมองสำรวจเขาอย่างละเอียด “คุณอาจิ่ง คุณคงไม่ใช่หมอที่อยู่แผนกศัลยกรรมสมองใช่ไหม” “ถูกต้องแล้ว ฉันเป็นหมอในแผนกศัลยกรรมสมอง” จิ่งอี้เซวียน วางแขนบนพนักพิงของเก้าอี้ด้านหลัง มองเจ้าเด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้านี้ด้วยความแปลกใจ “อาจารย์หมอที่มาใหม่งั้นเหรอ” “ใช่” เขาพยักหน้า “มีบ้านมีรถ และยังมีคฤหาสน์เดี่ยวๆในเขตคนรวยอีก” “.......” ก็ใช่ “มีครอบครัวที่เป็นนักการเมืองที่แข็งแกร่งด้วยใช่ไหม” “เฮ้ เจ้าเด็กร้ายกาจ คุณเป็นนักสืบใช่ไหม” “แท้แต่เสียงก็สามารถทำให้เหล่าพี่ๆพยาบาลท้องได้งั้นเหรอ” “……” จิ่งอี้เซวียน เกือบสำลักออกมา เขาอยากจะหัวเราะออกมาก็หัวเราะไม่ออก “คำนี้อย่าได้พูดส่งเดชเชียวนะ” แม้แต่เสียงของเขาก็สามารถทำให้พยาบาลท้องได้ นั่นมันเกินไปแล้ว “คุณอา งั้นตอนนี้คุณก็ยังโสดใช่ไหม” เขาจำได้ว่าพวกพี่พยาบาลพูดแบบนี้ จิ่งอี้เซวียน ส่ายหน้า “ลุงมีแฟนแล้ว” “อ้อ.....แบบนี้นี่เอง” เจ้าเด็กน้อยแสดงสีหน้าเสียดาย จิ่งอี้เซวียน ยิ้มออกมา “ฉันมีแฟนแล้ว ทำไมคุณต้องทำท่าทางเสียดายแบบนั้นด้วย ทำไม หรือว่าคุณแอบรักฉันมาตลอดงั้นเหรอ” เขาอดไม่ได้ที่จะแหย่เซี่ยงหยังเล่น “ไม่ใช่สักหน่อย” เซี่ยงหยังก้มหน้า ลูบลูกบอลที่อยู่อ้อมกอดตัวเอง “ฉันคิดว่า ถ้าคุณอายังไม่มีแฟน ฉันจะแนะนำแม่ของฉันให้เป็นแฟนของคุณ” จิ่งอี้เซวียน ตะลึงงัน “เซี่ยงหยังไม่มีพ่องั้นเหรอ” “เซี่ยงหยังมีพ่อ แต่พ่อกับแม่หย่าร้างกันแล้ว” “แบบนี้เองสินะ......” “คุณอาจิ่ง ถึงแม้ว่าแม่ของฉันจะมีภาระอย่างเซี่ยงหยังลูกคนนี้ แต่ว่าเธอก็ฉลาดมาก เธอสวย มีจิตใจที่ดี และมีหยังหยังที่ป่วยเป็นโรค ก็ยังแข็งแกร่งมาก เธอดีขนาดนี้ แต่คุณยายก็จะนัดดูตัวให้เธอทุกครั้ง เธอไม่อยากไป คุณอาจิ่ง คุณคิดว่า ขอแค่หาผู้ชายที่ฉลาดเหมือนอย่างคุณให้แม่ของฉันสักคนหนึ่ง เธอก็จะไม่ลำบากขนาดนี้ใช่ไหม” “คุณอา คุณคิดว่าอาการป่วยของหยังหยังจะดีขึ้นไหม” ทันใดนั้นเจ้าเด็กน้อยก็ถามเขา ด้วยน้ำเสียงที่ดูเศร้าสร้อย “ต้องดีขึ้นแน่นอน” เขาตอบอย่างมั่นใจมาก จริงๆแล้วเจ้าเด็กน้อยป่วยเป็นโรคอะไรกันแน่ จิ่งอี้เซวียน ไม่รู้แน่ชัด แต่เขารู้ว่าอาการป่วยของเจ้าเด็กน้อยคนนี้ต้องหนักแน่นอน ไม่งั้นคงจะไม่ต้องทำเคมีบำบัด เจ้าเด็กน้อยถอนหายใจออกมา “ถ้าวันไหนฉันเหมือนเสี่ยวเมิ่งเมิ่งที่หลับแล้วไม่ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง งั้นแม่ของฉันจะต้องร้องไห้แน่นอน ฉันไม่อยากเห็นน้ำตาของเธอ ดังนั้นจึงได้แต่หวังว่าอาการป่วยของหยังหยังจะดีขึ้นเร็วๆ” เสี่ยวเมิ่งเมิ่งเป็นคนไข้ที่อยู่ห้องพักผู้ป่วยเดียวกับเขา ตายไปเมื่อหนึ่งเดือนก่อน จิ่งอี้เซวียน รู้สึกคอแห้งเล็กน้อย เจ้าเด็กป่วยที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ เขาไม่มีคำพูดปลอบใจที่จะพูดออกมาไปสักพักหนึ่ง เพราะเขาไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกไปดี “อ่า ใช่แล้ว.....” ทันใดนั้นเจ้าเด็กน้อยก็เหมือนจะนึกอะไรบางอย่างออก มือเล็กล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ หยิบอะไรสักอย่างจากข้างในออกมา หลังจากนั้น....... “คุณอาจิ่ง คุณคิดว่าของสิ่งนี้คุณใช้ได้ไหม” “……” จิ่งอี้เซวียน รู้สึกเหมือนมีอีกาบินอยู่บนหัว ใช่แล้ว ของที่เจ้าเด็กน้อยนี่หยิบออกมาจากกระเป๋าเสื้อไม่ใช่สิ่งอื่นใด แต่เป็น....ถุงยางอนามัย แถมยังเป็นของที่ผลิตในประเทศจำนวนมาก ส่วนยี่ห้ออะไร เขาก็ไม่เคยได้ยินมาก่อน