ตอนที่ 13 เหมือนคุณในปีนั้น

ตอนที่ 13 เหมือนคุณในปีนั้น เธอก้าวเดินออกมาจากลิฟต์ สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอคือห้องรับแขกที่กว้างใหญ่ น่าจะมีเนื้อที่ประมาณหนึ่งร้อยตารางเมตร มีพรมเปอร์เซียสีน้ำตาลเกรดดีเยี่ยมจากอิตาลีปูอยู่ที่พื้นในห้องรับแขก และข้างๆขาของเธอเป็นตู้รองเท้าที่ยาวห้าเมตร วางใกล้กับประตู เสี่ยวหนานรีบถอดรองเท้า ก้าวเข้าไปในห้องโถงใหญ่ สองขาเหยียบลงบนพรมเปอร์เซียสีน้ำตาล ให้ความรู้สึกนุ่มมาก เหมือนกำลังเกาเท้าของเธออยู่ ให้ความรู้สึกสบายที่ไม่สามารถอธิบายได้แพร่กระจายไปทั้งร่างกาย ร่างกายที่เหนื่อยล้ามาทั้งวันก็เหมือนกับได้ผ่อนคลายไปเยอะ เสี่ยวหนานมองสำรวจไปรอบๆ ห้องของเขาเป็นสไตล์การตกแต่งที่หรูหราแนวตะวันตกแบบโบราณ โซฟาก็เป็นหนังสีน้ำตาลเหมือนกัน ตรงกลางมีโต๊ะน้ำชาไม้จันทน์แกะสลักที่สวยงามวางอยู่ บนโต๊ะน้ำชามีเชิงเทียนยุโรปและขาตั้งขวดไวน์วางอยู่ บนขาตั้งมีขวดไวน์องุ่น Cabernet Sauvignon ปี 82 วางอยู่ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าจิ่งอี้เซวียน เขามาจากตระกูลที่มีชื่อเสียง พ่อเป็นนายกเทศมนตรีของเมือง S แม่เป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของบริษัทเวินซื่อเป็นคนที่ถือหางเสือเรือคนเดียวในตอนนี้ และของตกแต่งบ้านก็วางไว้ทุกมุมของบ้าน ซึ่งราคาแพงมากจนไม่สามารถบอกได้ น่าจะประมาณหลักหมื่นจนถึงหลักแสน ยืนอยู่ในห้องโถงใหญ่ ครั้งที่สองที่เสี่ยวหนานรู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถเข้าถึงโลกของจิ่งอี้เซวียน ได้ และครั้งแรกก็มีความรู้สึกแบบนี้ เมื่อสี่ปีก่อน เสี่ยวหนานก็ไม่กล้าไปเยี่ยมชมห้องอื่นของเขาอีก เพียงแค่นั่งรอบนโซฟาอย่างเชื่อฟัง เวลาผ่านไปเนิ่นนาน นาฬิกาบนผนังก็ดังเป็นเสียงตึง ตึง ตึง ขึ้นมา เธอขี้เกียจจะมองแล้ว จึงเพียงแค่เปิดข้อมูลการออกแบบที่อยู่ในมือดูอย่างไม่หยุด หนึ่งชั่วโมงต่อมา เธอรู้สึกนั่งรอต่อไปไม่ไหวแล้ว กำลังลังเลจะกลับดีไหม แต่ทันใดนั้นเสียงประตูลิฟต์ดังติ๊งเปิดออก ก็เห็นจิ่งอี้เซวียน เดินออกมาจากลิฟต์ เมื่อเห็นเสี่ยวหนานกำลังนั่งอยู่บนโซฟา เขาก็เหมือนกับมึนงงไปชั่วขณะ เอากุญแจรถวางไว้บนโต๊ะน้ำชา ถามเสี่ยวหนานว่า “รอนานแล้วเหรอ” “อืม” เสี่ยวหนานพยักหน้า “ฉันคิดว่าที่อยู่ที่คุณให้ฉันเป็นที่อยู่ของบ้านใหม่ของคุณ” จิ่งอี้เซวียน ไม่สนใจเธอ เดินไปยังห้องครัวแบบเปิด เปิดตู้เย็นออก หยิบน้ำเย็นออกมาขวดหนึ่ง หลังจากดื่มไปหลายอึก ถึงได้หันมามองเสี่ยวหนานที่ตามมา “ถ้ารู้ว่าไม่ใช่ที่อยู่ห้องใหม่ ก็จะไม่มางั้นเหรอ” เสี่ยวหนานเงียบ เงียบก็แสดงว่ายอมรับ จิ่งอี้เซวียน หันหลังมา ยกมุมปากขึ้นอย่างเย็นชา “กลัวว่าฉันจะทำอะไรคุณงั้นเหรอ” สุดท้ายก็ส่งเสียงขำออกมา “คุณสบายใจได้ ตอนนี้ฉันไม่เหมือนเมื่อก่อน รสชาติปากมันจืดชืดไปเยอะแล้ว” ดังนั้นผู้ชายคนนี้กำลังเย้ยหยันเธอว่ากินไม่ลงอยู่ใช่ไหม เสี่ยวหนานยิ้มออกมาอย่างไม่มีช่องว่างให้โจมตีได้ “งั้นก็ดี ฉันยังกังวลว่าเรื่องโง่ๆที่ฉันทำเมื่อสี่ปีก่อนจะทำให้คุณจิ่ง รู้สึกรำคาญ แต่ตอนนี้ดูเหมือนฉันจะเป็นคนคิดเยอะแทน” ใบหน้าที่หล่อเหลาของจิ่งอี้เซวียน ก็เข้มขึ้นมาในชั่วพริบตา สายตามองไปที่เสี่ยวหนานด้วยความเย็นชาและสวมหน้ากากยิ้ม “หยีเสี่ยวหนานดังนั้นเมื่อสี่ปีก่อนยั่วเย้าฉัน เพียงเพราะแค่ยังเป็นวัยรุ่นโง่เขลาในปีนั้นงั้นเหรอ” เขาถามเธอเบาๆ น้ำเสียงนิ่งมาก แต่กลับเหมือนพายุซัดกระหน่ำเข้ามา เสี่ยวหนานแอบสูดหายใจเข้าลึกๆ สักพัก พยักหน้า “อาจจะใช่” เพราะยังเป็นวัยรุ่นโง่เขลา ดังนั้นจึงยังไม่มองเห็นความเป็นจริงได้มากพอ เพราะยังเป็นวัยรุ่นโง่เขลา ดังนั้นระยะห่างระหว่างพวกเขามันไม่ค่อยถูกต้องเท่าไหร่นัก จิ่งอี้เซวียน ขำออกมา “จริงๆแล้ว น้องสาวของคุณยังน่ารักกว่าคุณมาก” พูดถึงน้องสาวของตัวเอง เสี่ยวหนานตะลึงงัน ครู่เดียวคนก็ตื่นตัวขึ้นมา “น้องสาวของฉันเนี่ยนะ ช่วงนี้คุณเจอเธอเหรอ” ดวงตาสีดำเรียวของจิ่งอี้เซวียน หรี่ตาลง มองเธอ “หยีเสี่ยวหนานคุณกำลังกลัวอะไร คุณกลัวว่าฉันจะรักน้องสาวของคุณ หรือกลัวว่าฉัน......กับเธอ” “คุณ.....” สีหน้าของเสี่ยวหนานก็แสดงความโกรธออกมา “คุณไม่ทำแบบนี้หรอก” ทันใดนั้นเสี่ยวหนานก็สงบลง คำพูดของเธอดูมั่นใจมาก เพราะจิ่งอี้เซวียน ที่เธอรู้จักไม่ใช่คนแบบนี้แน่นอน “ทำไมคุณถึงคิดว่าฉันจะไม่ทำแบบนี้ล่ะ” จิ่งอี้เซวียน ยิ้มอย่างเย็นชา “หยีเสี่ยวหนานเธอก็เหมือนหยีเสี่ยวหนานที่ยังเป็นวัยรุ่นที่โง่เขลาในปีนั้น เหมือนคนที่เอาแต่ตามก้นของคนอื่น ตามฉันอย่างไม่ลดละ......” ตอนที่เขาพูดออกมา เหมือนกับว่าดวงตาที่ลึกซึ้งของเขาแฝงไปด้วยความอบอุ่น แต่ ก็เพียงแค่แวบเดียวเท่านั้น แล้วก็เลือนหายไป สุดท้ายเขาก็มองบนให้ความอบอุ่นมันหายไป และกลับมาแทนที่ด้วยความเย็นชา ได้ยินเขาพูดอย่างนิ่งๆ “ปีนั้นจิ่งอี้เซวียน รักหยีเสี่ยวหนานที่ยังเป็นวัยรุ่นที่โง่เขลาคนนั้น อีกทั้ง.....ไม่เพียงแค่รักเท่านั้น และยังนอนด้วยกันอีก” พูดจบ เขายิ้มอย่างเย็นชา “ดังนั้นหยีเสี่ยวหนานอย่าพูดอย่างมั่นใจเลย น้องสาวของคุณดูมั่นใจกว่าคุณมาก ทั้งน่ารักกว่า ทั้งสดใสและสง่างามมากกว่า แม้แต่ฉันก็ยังไม่กล้ามั่นใจ คุณเอาอะไรมามั่นใจล่ะ” คำพูดของเขา ทำให้เสี่ยวหนานขมวดคิ้วแน่น “คุณบอกว่ามีแฟนแล้วไม่ใช่เหรอ” “ที่ถูกคือคู่หมั้น” จิ่งอี้เซวียน พูดแก้ไขให้เธอใหม่ เสี่ยวหนานสีหน้าซีดเล็กน้อย “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นทำไมคุณถึงไม่ปล่อยซีโร่ไป” “เธอต่างหากที่ไม่ปล่อยฉันไป ก็เหมือนกับคุณที่มาวนเวียนกับฉันไม่ไปไหนในปีนั้น” ในที่สุดจิ่งอี้เซวียน ก็พูดออกมาอย่างหมดความอดทน