ตอนที่ 15 เพชรอัญมณีรูปหัวใจ

ตอนที่ 15 เพชรอัญมณีรูปหัวใจ “เพียะๆๆ......” เธอตบไปที่หน้ารูปไข่ของตัวเองสองสามที ให้กำลังใจตัวเองว่า “ หยีเสี่ยวหนานมีสตินะ ห้ามคิดอะไรเลอะเทอะอีก คนข้างนอกสำหรับคุณแล้ว เป็นเพียงแค่คนทั่วไป คนทั่วไปเท่านั้น.......” เสี่ยวหนานสะกดจิตตัวเองไว้ไม่หยุด และหลังจากล้างหน้าอีกครั้ง ถึงได้เดินออกมาจากห้องน้ำ อาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว กำลังเริ่มยกมาวางที่โต๊ะ “ไม่รู้ว่าคุณหยี ชอบกินอะไร ดังนั้นพวกเราจึงสั่งมาเยอะหน่อย คุณหยี อยากจะสั่งอะไรเพิ่ม ก็สั่งได้เลยนะคะ” ฉู่เมิ่งซีต้อนรับเสี่ยวหนานอย่างเกรงใจ โดยใช้ท่าทางเหมือนเป็นเจ้าบ้าน “ไม่ต้องแล้วค่ะ แค่นี้ก็พอแล้วค่ะ คุณฉู่ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ” เสี่ยวหนานยิ้ม แล้วโบกมือปฏิเสธ แต่จิ่งอี้เซวียน ที่นั่งอยู่ตรงข้ามไม่พูดอะไรออกมา ระหว่างที่กินข้าว ฉู่เมิ่งซีก็แสดงความคิดการออกแบบบ้านใหม่ออกมาเป็นบางครั้ง “จริงๆแล้วฉันค่อนข้างชอบการตกแต่งแบบสวนธรรมชาติ แต่จิ่งอี้เซวียนเหมือนเขาจะไม่ชอบเท่าไหร่” เธอยิ้ม พูดกับเสี่ยวหนานว่า “เขาคิดว่าสวนธรรมชาติมันดูให้อารมณ์เด็กเกินไป ไม่เหมาะกับพวกเขาที่เป็นผู้ใหญ่แล้ว” จิ่งอี้เซวียน ยิ้มเล็กน้อย “คุณชอบแบบไหน ก็ให้คุณหยี จัดการออกแบบสไตล์สวนธรรมชาติก็ได้ คุณไม่ต้องสนใจฉันหรอก คุณก็รู้ว่าคุณชอบอะไร ฉันก็ไม่มีทางปฏิเสธอยู่แล้ว” เสี่ยวหนานกินข้าวอย่างหงุดหงิดใจ แต่มีเพียงแค่เธอเองที่รู้เท่านั้น ว่าตอนนี้ไม่ว่าในปากจะรสชาติดีเลิศแค่ไหน เธอก็รู้สึกเหมือนกับกำลังเคี้ยวขี้ผึ้งเหนียวๆอยู่ จิ่งอี้เซวียน มองฉู่เมิ่งซีอย่างหลงใหล แม้แต่เธอที่เป็นคนนอกยังเห็นมันชัดเจน ฉู่เมิ่งซียิ้มอย่างมีความสุข “คุณก็ตามใจฉันแบบนี้ ไม่กลัวว่าฉันจะเคยตัวจนนิสัยเสียเหรอ” “คุณรู้เรื่องขนาดนี้ จะเคยตัวจนนิสัยเสียได้ไง” โลกของพวกเขาสองคน เสี่ยวหนานไม่สามารถเข้าไปแทรกกลางได้ แน่นอนว่าก็ไม่อยากเข้าไปแทรกกลาง ดังนั้น เธอเพียงแค่รู้สึกหงุดหงิดเท่านั้น แล้วกินข้าวอย่างเงียบๆ ในใจรู้สึกว่างเปล่า แต่ไม่สามารถทำให้ท้องตัวเองว่างได้ สุดท้าย สไตล์การออกแบบบ้านใหม่ของพวกเขายังคงฟังความคิดเห็นของฉู่เมิ่งซีคือตกแต่งไปทางสวนธรรมชาติ กินข้าวเสร็จ หลังจากที่เสี่ยวหนานคุยงานกับพวกเขาเสร็จ ก็หอบข้อมูลแล้วรีบออกจากร้านอาหารไปอย่างรวดเร็ว ก่อนออกมา บางทีอาจจะรีบร้อนเกินไป ไม่ทันระวังจนชนกับพนักงานเสิร์ฟที่เดินสวนมาพอดี “ขอโทษ ขอโทษค่ะ” หลังจากเสี่ยวหนานขอโทษ ก็รีบผลักประตูเดินออกไป พอออกจากร้านอาหาร เธอก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก รู้สึกถึงอากาศโดยรอบที่ทำให้เธอผ่อนคลายมาก ท้องฟ้ามืดแล้ว เธอเงยหน้า มองดาวบนท้องฟ้าที่กว้างใหญ่เหมือนกาแล็กซี ยิ้มอย่างพอใจ ท้ายที่สุดแล้ว..... หยีเสี่ยวหนานคุณเดินออกมาจากโลกของเขาเรียบร้อยแล้ว เวลาเดียวกันที่พอใจ แต่กลับยังมีความรู้สึกเจ็บปวด ค่อยเกาะกินในใจของเธอไม่หยุด เธอก้มหน้า เดินไปที่รถไฟใต้ดินตามลำพัง หยีเสี่ยวหนานคุณเดินออกมาจากโลกของเขาแล้ว แต่ เขาล่ะ เขาสามารถเดินออกมาจากโลกของคุณได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ …………………… “คุณ นี่คือต่างหูของผู้หญิงคนนั้นที่นั่งกับคุณทำหล่นไว้” คนที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะของจิ่งอี้เซวียน เป็นพนักงานเสิร์ฟที่เสี่ยวหนานเพิ่งเดินชนมา เขาเจอต่างหูอยู่บนพื้น ตอนที่จะตามออกไป เสี่ยวหนานก็จากไปไกลแล้ว เมื่อจิ่งอี้เซวียน เห็นต่างหูที่พนักงานเสิร์ฟยื่นมา ก็ตะลึงงันไปสามวินาที มันคือต่างหูที่เพชรเม็ดเล็กมาก ถึงเพชรจะเล็ก แต่ก็สวยงามและละเอียดอ่อนมากแม้ฝีมือในสมัยใหม่ก็ยังทำถึงระดับนี้ได้น้อยมาก “เอามาให้ฉัน เธอเป็นเพื่อนของฉัน ฉันจะคืนให้เธอเอง” จิ่งอี้เซวียน รับต่างหูมา ฉู่เมิ่งซีหันมองด้วยความประหลาดใจมาก จากนั้นก็ส่งเสียงเบาๆออกมาว่า “นี่.....นี่หัวใจของมหาสมุทรไม่ใช่เหรอ ดูแล้วคุณหยี ไม่น่าจะใช้คนร่ำรวยอะไร นี่....แต่ว่าเป็นเพชรเม็ดงามที่ชื่อหัวใจของมหาสมุทรเพียงหนึ่งเดียว” “อืม” จิ่งอี้เซวียน ส่งเสียงพึมพำออกมา ต่างหูถูระหว่างนิ้วโป้งกับนิ้วชี้ของเขา เขาจ้องมองมันมาสักพัก สายตาคมเข้มก็ยิ่งจ้องมองลึกเข้าไปอีก เสี่ยวหนานเพิ่งรู้ว่าต่างหูของตัวเองหายไปก็หลังจากผ่านมาครึ่งชั่วโมงแล้ว เธอนั่งอยู่บนรถไฟใต้ดินอย่างเหนื่อยหน่าย มือก็จับผมไปทัดหู คลำดูก็พบว่าหูของเธอโล่งๆ เธอตะลึงงัน ต่างหูของเธอล่ะ เสี่ยวหนานจับหูของตัวเองไปมา ไม่มี มันหายไปแล้ว เธอลุกขึ้น จับผมที่ยาวของตัวเองอีกครั้ง มองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นร่องรอยของต่างหูเลย เส้นผม เสื้อผ้า หรือแม้กระทั่งเธอหาในกระเป๋า ก็ไม่มีเลย เสี่ยวหนานรู้สึกร้อนใจเล็กน้อย บังเอิญที่ตอนนี้รถไฟใต้ดินก็มาถึงสถานีที่โรงพยาบาลพอดี เสี่ยวหนานไม่ทันคิดเยอะก็ตรงไปยังโรงพยาบาล เธอหาไปทั่วห้องพักผู้ป่วยของเสี่ยวเซี่ยงหยัง “แม่ ทำไมท่าทางคุณเหมือนหนูตัวเล็กแบบนั้นล่ะ ทำห้องของหยังหยังเละเทะไปหมดแล้ว” เสี่ยวเซี่ยงหยังยกเขาเล็กๆสองข้างขณะนั่งอยู่บนเตียง ยู่ปาก และตำหนิเสี่ยวหนานที่ไม่รักความสะอาด “ลูกรัก แม่ทำของที่สำคัญมากๆหายไป ดังนั้นจึงจำเป็นต้องหาให้เจอ” เสี่ยวหนานพูดอยู่ ก็หันไปหาอีกมุมหนึ่งของห้องพักผู้ป่วย “เสี่ยวหนานแล้วตกลงคุณทำอะไรหาย” เสี่ยวเซี่ยงหยังเปลี่ยนท่าทางการนั่งบนเตียง สายตามองเสี่ยวหนานที่กำลังเดินหาไปมาด้วยความแปลกใจ “ต่างหูของแม่หายไป เป็นอันสีน้ำเงิน แม่ใส่มันติดตัวอยู่ตลอด รู้ไหม” “แต่ว่าตอนบ่ายที่คุณมาหาฉัน ก็ยังใส่อยู่ไม่ใช่เหรอ” “จริงเหรอ” “ใช่” เจ้าเด็กน้อยพยักหน้าอย่างมั่นใจ เสี่ยวหนานร้อนใจเล็กน้อย คงจะไม่หล่นอยู่ที่ร้านอาหารหรือบ้านของเขาหรอกนะ “ลูกรัก คุณนอนไปก่อนเลยนะ แม่จะออกไปหา เดี๋ยวจะรีบกลับมา โอเคไหม”