ตอนที่ 17 ห่างเหิน

ตอนที่ 17 ห่างเหิน ทันใดนั้น ก็รู้สึกจุกอยู่ที่อก เธอกลับพูดขึ้นมาอีกครั้งว่า “ถ้ายังเห็นแก่คนที่เคยรู้จักกัน ขอร้องเอาต่างหูชิ้นนั้นคืนมาให้ฉัน” เสี่ยวหนานพูดด้วยความจริงใจ แต่ก็มีความห่างเหินแฝงอยู่ ในสาย เงียบไปพักหนึ่ง ไม่มีใครพูดอะไรออกมา “ขึ้นมา” จิ่งอี้เซวียน จู่ๆก็พูดขึ้นมา เสี่ยวหนานตะลึงงันไปสักพัก แล้วมีสติกลับมา เธอส่ายหน้า ด้วยอารมณ์ที่เศร้าขีดสุด “ไม่ล่ะ ลาก่อน” “หยีเสี่ยวหนานถ้าคุณอยากจะเอาต่างหูคืน ก็ขึ้นมาเอาด้วยตัวเอง” จิ่งอี้เซวียน พูดจบอย่างหงุดหงิด แล้ววางสายไป เสี่ยวหนานยืนตะลึงงันอยู่ข้างล่างนานมาก....... ในที่สุดเธอก็เข้ามาในประตูใหญ่ของคอนโด กดกริ่งที่ประตูห้องหมายเลข 2003 ประตูลิฟต์เปิด เธอเดินเข้าไปเหมือนคนพเนจร ลิฟต์มาถึงชั้นสอง ประตูเปิดออก จิ่งอี้เซวียน ก็ยืนอยู่ตรงนั้นอยู่แล้ว นิ้วมือที่เรียวยาวของเขากดปุ่มประตูลิฟต์ให้เปิดค้างไว้ มองเสี่ยวหนานที่อยู่ในลิฟต์อย่างเย็นชา “หยีเสี่ยวหนานเป็นคนที่หลงใหลได้ง่ายจริงๆ แถมยังมีท่าทางที่หลงเหลือความรู้สึกอยู่” น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่งเหมือนน้ำอุ่น ไม่มีความโกรธ ไม่มีความรู้สึกอะไรเลย เหมือนความรู้สึกที่เขามีต่อเธอในตอนนี้ ไม่มีอาการตกใจอะไรเลย ยื่นต่างหูที่อยู่ในมือมาตรงหน้าของเสี่ยวหนานใบหน้าที่หล่อเหลาก็ไม่แสดงความรู้สึกใดๆออกมาเลย เสี่ยวหนานรับมา อวัยวะเหมือนถูกประตูบีบอัดเอาไว้ ในใจรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย “หลังลงไปก็เปิดประตูรักษาความปลอดภัยด้านนอกลิฟต์ให้ฉันด้วย ขอบคุณ” จิ่งอี้เซวียน พูดจบด้วยเสียงเรียบนิ่ง ปลดล็อกประตู ไม่รอให้ประตูลิฟต์เปิด เขาก็หันหลังเดินเข้าห้องโถงไปเรียบร้อยแล้ว ไม่เหลือความรู้สึกคิดถึงเลยสักนิด มองต่างหูสีน้ำเงินที่เพิ่งได้คืนมาในมือ เสี่ยวหนานเริ่มสงสัย ว่าความยึดติดของตัวเองตกลงแล้วมันถูกหรือมันผิด และความยึดติดนี้เป็นเพียงแค่เพราะต่างหูชิ้นนี้จริงๆ หรือ......เพราะคนที่ให้ต่างหูนี้มากันแน่ เธอสับสนเหลือเกิน ………… โรงพยาบาลฟู่เรน แผนกระบบประสาทและสมอง “หมายเลข 32” แพทย์ฝึกหัดหยางจื่อซานกำลังยืนอยู่ตรงประตูห้องตรวจแล้วตะโกนเรียกกลุ่มคนที่รอตามแนวทางเดินยาว “อยู่นี่” เสียงตอบรับที่คุ้นเคย ทำให้หยางจื่อซานอดไม่ได้ที่จะกลอกตามองบน ผู้หญิงบ้าที่ไล่ตามคุณหมอจิ่ง ตลอดเวลาคนนี้มาอีกแล้ว หยีซีโร่เดินเข้ามาในห้องตรวจ มองอย่างระมัดระวังแล้วมานั่งข้างหน้าโต๊ะ จิ่งอี้เซวียน ที่ก้มหน้าดูเลขใบสั่งยาตลอดเวลา ไม่เจอสองสามวัน เขาเหมือนกับยิ่งดูเข้มงวดมากขึ้น ท่าทางที่สง่างามก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นไม่น้อย “ไม่สบายตรงไหน” ในที่สุดจิ่งอี้เซวียน เงยหน้าขึ้นมาถามหยีซีโร่ “เวียนหัว” พอหยีซีโร่ตอบหยางจื่อซานที่อยู่ข้างๆก็กลอกตามองบนอีกครั้ง มาทุกครั้งก็พูดแบบนี้ วุ่นวายจริงๆ “หยีซีโร่คุณบอกว่าคุณเวียนหัวมาก็นานแล้ว ดังนั้น ฉันจึงแนะนำให้คุณไปทำ CT สแกนที่แผนกสมองก่อน หลังจากนั้นก็ทำ MRI แล้วมาเอ็กซเรย์ดู แล้วค่อยไปตรวจดูเนื้องอก ตรวจคลื่นไฟฟ้าหัวใจ วัดความดัน หลังจากนั้นก็ไปแผนกโลหิตเพื่อตรวจเลือด ไปแผนก อายุรกรรมเพื่อตรวจการทำงานของตับ และตรวจปอดด้วย ถ้าจำเป็นก็ไปแผนกต่อมไร้ท่อตรวจการหลั่งฮอร์โมนเอสโตรเจนว่าสูงเกินไปไหม และสุดท้ายเชิญคุณไปตรวจใบหน้า ให้หมอศัลยกรรมทำพลาสติกให้คุณ จำไว้ ตั้งแต่ขั้นตอนแรกจนสุดท้าย ต้องทำทั้งหมด” จิ่งอี้เซวียน พูดออกมารวดเดียว สีหน้านิ่งๆ แต่หยางจื่อซานที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอกลับหัวเราะแล้วถอนหายใจ ทุกคนรู้ว่าแผนกประสาทและสมองมีคนหล่ออยู่ คุณหมอจิ่ง ที่เป็นสุภาพบุรุษดึงดูดคนให้หลงใหล แต่ไม่รู้ว่าเบื้องหลังที่สุภาพบุรุษจะเป็นคนที่จิตใจโหดร้ายแบบนี้ซ่อนอยู่ คนเลวที่พูดด่าสุภาพ ไม่มีคำหยาบ คงจะด่าจนกว่าไม่เห็นเลือด แต่เขากลับพูดช้าๆ ไม่เร็วจนเกินไป ดูเรียบนิ่งและสงบ หยีซีโร่สีหน้าแดงค่อยๆจางหายไป จนตอนนี้กลายเป็นซีดแล้ว “บิลเสร็จเรียบร้อยแล้ว ค่าตรวจสามพันหยวน ค่าห้องหนึ่งหมื่นหยวน และบวกค่าศัลยกรรมพลาสติกหนึ่งแสน คุณหยี เชิญไปจ่ายเงินที่แผนกการเงินด้วย” จิ่งอี้เซวียน นั่งหลังพิงเก้าอี้อย่างขี้เกียจ สองมือล้วงอยู่ในกระเป๋าเสื้อ พยักพเยิดไปทางเธอ หยางจื่อซานรีบนำบิลค่าใช้จ่ายส่งให้หยีซีโร่เข้าใจคำพูดของจิ่งอี้เซวียน และแกล้งพูดซ้ำว่า “คุณหยี เชิญไปจ่ายเงินที่แผนกการเงินด้วย” หยีซีโร่ยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น กัดฟัน ขอบตาแดง มองไปที่จิ่งอี้เซวียน ใจร้ายที่นั่งอยู่ตรงข้าม สำหรับบิลโรงพยาบาลใบนั้นที่หยางจื่อซานยื่นมาให้ เธอไม่ได้สนใจมองเลยสักนิด “คุณหมอจิ่ง ทำไมคุณถึงทำกับฉันแบบนี้” เธอเต็มไปด้วยความรู้สึกน้อยใจและมีน้ำตาไหลออกมาจากขอบตา “มีตรงไหนของฉันที่ทำให้คุณไม่พอใจ” จิ่งอี้เซวียน ค่อยๆนั่งหลังตรงช้าๆ มองหยีซีโร่ที่นั่งตรงข้ามอย่างตั้งใจ “ที่ฉันเพิ่งพูดไป คุณหยี ไม่เข้าใจเหรอ” หยีซีโร่กัดริมฝีปาก ทำเพียงแค่มองเขา ไม่พูดอะไรออกมา “โอเค” จิ่งอี้เซวียน พยักหน้า ยากมากที่จะอดทนไว้ พูดต่อว่า “คุณหยี จะพูดสรุปสั้นๆให้ฟังนะ ฉันคิดว่าคุณอาจจะหลั่งฮอร์โมนเอสโตรเจนมากเกินไป ทุกวันถึงได้ทำตัวไร้สาระมาเฝ้ามองฉัน คุณไม่เบื่อ แต่ฉันเบื่อ คุณว่างมาก แต่ฉันยุ่งจนเหนื่อยมาก อีกอย่างลักษณะอย่างคุณไม่ใช่สเปคที่ฉันชอบ เพื่อให้ฉันอารมณ์ดี ได้โปรดคุณหยี อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ฉันจะรู้สึกขอบคุณจากใจจริงที่คุณให้ความร่วมมือมาก” จิ่งอี้เซวียน พูดความรู้สึกจบ หันไปมองหยางจื่อซานที่อยู่ด้านหลัง พูดเสียงเย็นชาว่า “ไปส่งคุณหยี หน่อย แล้วก็เรียกคนไข้คนต่อไปเข้ามาด้วย” หยีซีโร่ลุกขึ้น สายตาที่เจ็บปวดกลับแสดงความดื้อรั้นออกมา “จิ่งอี้เซวียน ยิ่งคุณเป็นแบบนี้ ก็ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกสนใจคุณมากขึ้น” “หมายเลข 33” จิ่งอี้เซวียน ไม่สนใจเธอ เรียกคนไข้คนถัดไปอย่างไม่แยแส หยางจื่อซานเดินไปส่งหยีซีโร่อย่างเคารพเหมือนไปส่งพระพุทธรูปองค์ใหญ่ เธอก็อดไม่ได้ที่พูดขึ้นมาว่า “ถ้านักเรียนทุกคนชอบครูแล้ววิ่งมาลงทะเบียน งั้นคนไข้พวกนี้ที่นั่งอยู่ข้างนอกไม่ได้ป่วยล่ะ ความยุติธรรมไม่มีเลย” (คุณหมอจิ่งของทุกคนจริงๆแล้วเป็นคนใจร้ายนิดหน่อย หวังว่าทุกคนคงจะไม่รังเกียจนะ)