ตอนที่ 19 อดทนไว้

ตอนที่ 19 อดทนไว้ บรรยากาศจู่ๆก็เป็นความเก้อเขินเล็กน้อย “มือของคุณเย็นมาก” เสี่ยวหนานที่หน้าแดง ก็พูดเสียงต่ำขึ้นมา พยายามที่จะระงับความเขินอายนี้ “อืม” คุณหมอจิ่ง พูดตอบเสียงเข้ม ไม่กล้ามองเธออีก ………… การตรวจที่น่าเขินอาย ในที่สุดก็สิ้นสุดลง “อัตราการเต้นของหัวใจคุณผิดปกติเล็กน้อย เต้นเร็วมาก คุณยังต้องใช้เงินเพื่อตรวจอย่างละเอียดอีกรอบเถอะ” คุณหมอจิ่งเก็บหูฟังแพทย์ แล้วพูดถึงผลการตรวจ “ไม่ ไม่ต้อง.......” เสี่ยวหนานระงับหัวใจของตัวเองที่เต้นแรง ลุกขึ้นมานั่ง “ฉันสบายดี สบายดีมาก” เธอคิด ถ้าคนไข้ผู้หญิงทุกคนต้องถูกหมอที่ทั้งหล่อและน่ารักขนาดนี้มาตรวจแบบนี้ ถ้าใจไม่เต้นแรง งั้นก็แปลว่าเจอผีแล้วล่ะ …… ความทรงจำที่ผ่านมายังเหมือนกับฉากละครที่เล่นมาเมื่อวาน ปรากฏชัดอยู่ตรงหน้าของเสี่ยวหนานทำให้เธออดไม่ได้ที่จะต้องช่วย แต่หน้าอกกลับรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรง แม้แต่ขอบตาก็แดงขึ้นมา เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ เท้าไปโดนก้อนหินเล็กๆที่อยู่ข้างเท้าเข้า แล้วรีบเดินไปที่แผนกผู้ป่วยในอย่างรีบร้อน ******* เวลาตีสาม เสี่ยวหนานตื่นขึ้นมาจากเตียง อยากจะดื่มน้ำ แต่กลับพบว่าน้ำในกาต้มน้ำอยู่ขีดล่างสุด จริงๆแล้ว เธอยังอดทนได้อยู่ แต่เธอก็กังวลว่าพอเสี่ยวเซี่ยงหยังตื่นมาอยากดื่มน้ำจะทำยังไง ดังนั้น เธอยังคงลุกขึ้นมา เดินออกไปจากห้องพักผู้ป่วยเพื่อกดน้ำ เวลาเช้าตรู่นี้ ทางเดินในโรงพยาบาลเงียบมาก แต่เสี่ยวหนานกลับไม่คาดคิดว่า พอออกจากห้องพักผู้ป่วยจะเห็นเขา จิ่งอี้เซวียน กำลังนั่งพักอยู่บนเก้าอี้อยู่ตรงนั้นไม่ไกลมาก สองมือของเขายังคงล้วงอยู่ในกระเป๋าเสื้อกาวน์สีขาวอย่างเคยชิน เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย พิงไปบนกำแพงด้านหลังเบาๆ ขมวดคิ้วแน่น หลับตา กำลังพักผ่อนอยู่ ใบหน้าที่หล่อเหลานั้น เผยให้เห็นว่ากำลังเหนื่อยอยู่นิดหน่อย แต่ความหล่อมีชาติตระกูลของเขาไม่จางหายไปเลยสักนิด ไม่ว่าจะที่ไหน ไม่ว่าจะตอนไหน เขาก็มักจะดูเป็นคนมีชาติตระกูลสูง เขาคงดูเหนื่อยมากจริงๆ งานที่หนักขนาดนี้ ร่างกายที่แข็งแรงก็มีตอนที่อ่อนล้าได้ เสี่ยวหนานยังคงเดินเข้าไปหาเขา รู้สึกว่ามีเข้ามาใกล้ จู่ๆเขาก็ลืมตาขึ้นมา ตอนที่สายตาเย็นชาคู่นั้นมองไปที่เสี่ยวหนานสายตาเข้มขึ้นอยู่ในความเหนื่อยล้านั้น เขาค่อยๆลุกขึ้นมานั่งตัวตรง ขมวดคิ้ว “ดึกขนาดนี้ ยังมาทำอะไรที่โรงพยาบาล” เสี่ยวหนานเม้มริมฝีปาก ในใจรู้สึกสั่นเล็กน้อย แต่กลับไม่แสดงออกมา “ญาติไม่สบาย ฉันมาดูแลเขาที่นี่” “อืม.....” จิ่งอี้เซวียน เพียงแค่พูดอย่างพึมพำ และก็ไม่ถามอะไรอีก “คุณล่ะ ยังไม่เลิกงานอีกเหรอ” เสี่ยวหนานถามเขา “อืม เข้ากะกลางคืน ยากมากที่จะมีเวลาพัก จึงมางีบหลับอยู่ตรงนี้” จริงๆแล้ว เขาก็ได้รับโทรศัพท์จากพยาบาลไม่นาน บอกว่าคนไข้คนหนึ่งที่ตึกนี้ของเขาเกิดเรื่องแล้ว ยากมากที่จัดการกับคนไข้ให้เรียบร้อย ถึงได้มาหาเวลาว่างนอนพักสักหน่อย “คุณล่ะ มาดูแลญาติก็เข้ากะกลางคืนเหมือนกันเหรอ มาจากตรงนั้น” เขาถามต่อ “หืม” คำพูดของจิ่งอี้เซวียน ทำให้เสี่ยวหนานไม่เข้าใจเล็กน้อย “ตอนห้าทุ่มกว่า” จิ่งอี้เซวียน เพียงแค่ถามเบาๆ ยื่นมือไปตบที่เก้าอี้ข้างๆตัวเอง เป็นการแสดงให้เสี่ยวหนานมานั่งลง เสี่ยวหนานแปลกใจเล็กน้อย “ตอนนั้นคุณเห็นฉันเหรอ” เธอคิดว่ามีเพียงแค่เธอที่มองแผ่นหลังของเขา ไม่คิดว่าเขาก็มองเธอเช่นกัน เสี่ยวหนานนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆเขา “อืม จิ่งอี้เซวียน ถึงสายตาจะดูแย่ แต่การมองเห็นก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น” เขาตอบกลับ “……” เสี่ยวหนานถูกเขาพูดตอกกลับก็พูดอะไรไม่ออกเลย เธอเข้าใจความหมายของเขา “หยีเสี่ยวหนาน” ทันใดนั้นเขาก็เรียกเธอขึ้นมา ชื่อของเธอพอออกมาจากปากของเขา เสี่ยวหนานก็นึกถึงท่าทางของเขาที่เรียกชื่อเธอครั้งแรกในฐานะคนไข้อีกครั้ง หัวใจเต้นเป็นจังหวะด้วยความรู้สึกที่คลุมเครือ “หืม” เธอเงยหน้าขึ้นมามองเขา “อย่าให้น้องสาวของคุณมาตอแยกับฉันอีก” เขาขมวดคิ้ว แล้วพูดด้วยความเย็นชา เสี่ยวหนานเม้มริมฝีปาก มองเขา ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกมาดี สักพัก เธอส่ายหน้า รู้สึกเหนื่อยหน่ายเล็กน้อย “ฉันก็ไม่สามารถเกลี้ยกล่อมเธอได้เหมือนกัน” “อีกอย่าง.....” จู่ๆเสี่ยวหนานก็เหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ สายตาลดต่ำลงเล็กน้อย “คุณหมอจิ่ง รู้สึกว่าเธอน่ารักมากไม่ใช่เหรอ” จิ่งอี้เซวียน ยิ้มมุมปากเล็กน้อย แต่ข้างในไม่ได้ยิ้มตาม อธิบายทีละคำ ราวกับว่ากลัวเสี่ยวหนานจะไม่เข้าใจ “สิ่งที่ฉันพูดถึงคือเธอน่ารักกว่าคุณต่างหาก” “……” เจ้าคนนี้นี่ เสี่ยวหนานไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเขา เพราะเธอพ่ายแพ้ให้กับเขาตลอดมา “ฉันไม่พูดกับคุณแล้ว รู้สึกง่วงนิดหน่อย แล้วจะไปกดน้ำด้วย” “อืม” เสี่ยวหนานจะเดินไป เขาก็ไม่รั้งเอาไว้ ทั้งสองคนต่างก็สงบและอ่อนโยนมาตลอด แต่มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่ชัดเจนภายในใจตัวเอง ว่าหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะนั้นมันเต้นเพราะใคร “คุณ.....พักผ่อนด้วยล่ะ” เสี่ยวหนานสุดท้ายก็ปล่อยวางไม่ได้ พูดจบก็ถือกาต้มน้ำเดินจากไป มองแผ่นหลังที่ซูบผอมของเธอที่หายไปตรงมุมทีละนิดจิ่งอี้เซวียน ก็ยกริมฝีปากขึ้นมาเย้ยหยัน ลุกขึ้นเดินเข้าไปในลิฟต์