ตอนที่21 หายใจไม่ออก

ตอนที่21 หายใจไม่ออก “ หยีเสี่ยวหนาน นี่คือคอมที่ลูกค้าส่งมาให้ซ่อมเมื่อวาน ดูๆ แล้วพวกคุณมีความสัมพันธ์ที่ดีนะ ในคอมของเขาต้องมีภาพของคุณที่เป็นความลับเยอะมากแน่ๆ ” เสี่ยวหนานแทบไม่อยากจะเชื่อเมื่อภาพที่เธอเห็นคือภาพเธอ ภาพเหล่านี้เมื่อสี่ปีก่อน แม้แต่เธอก็ไม่เคยเห็นภาพเหล่านี้มาก่อน เมื่อเธอมองไปยังภาพหลังเหล่านั้นใบหน้าของเธอก็ปรากฏรอยยิ้มออกมา “ พี่เสี่ยวหนานดูรูปภาพพวกนั้นก็รู้สึกว่าตอนนั้นพี่โชคดีจัง ” หลี่มี่หย่าถอนหายใจอยู่ในสายโทรศัพท์ เธอมองรอยยิ้มบริสุทธิ์ที่เคยเกิดขึ้นกับตัวเองจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่แสงสว่างจ้า เบ้าตาของเสี่ยวหนานก็ค่อยๆแดงขึ้น ก้นบึ้งของหัวใจมันบีบรัดจนเธอรู้สึกเจ็บ มันเหมือนกับตับไตไส้พุงของเธอกำลังปั่นป่วนไม่ยอมหยุด นี่สินะที่เรียกว่าความทรงจำ ! รูปภาพเหล่านี้ถ่ายขึ้นเมื่อไหร่กัน ทำไมเธอไม่เห็นรู้เรื่องเลยสักนิด? “ มี่หย่า เธอรอฉันที่ร้านพี่ชายเธอก่อนนะ เดี๋ยวฉันเลิกงานแล้วไปหา ” “ ได้ งั้นฉันรอเธอนะ ” เมื่อวางสาย เสี่ยวหนานยังคงจ้องไปยังจอคอมพิวเตอร์อย่างงุนงง รูปภาพเหล่านี้ใช่ จิ่งอี้เซวียนถ่ายใช่มั้ยนะ ต้องใช่เขาแน่ๆ รอยยิ้มแบบนี้ นอกจากต่อหน้าเขาแล้วเธอเคยยิ้มแบบนี้อีกหรอ? พอเลิกงานเสี่ยวหนานเก็บของเสร็จก็รีบตรงไปที่ศูนย์คอมพิวเตอร์ทันที “ พี่เสี่ยวหนานนี่คอมใครอ่ะ? ” หลี่มี่หย่าถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น เสี่ยวหนานรีบกดเลื่อนรูปในคอมคอมพิวเตอร์อย่างเร่งรีบ เสี่ยวหนานส่ายหน้าไม่พูดอะไร เธอมองไปยังหลี่เหมิงหยู่ “เหมิงหยู่ รูปภาพพวกนี้ย้ายได้มั้ย ? ” หลี่เหมิงหยู่จับหัว “ เดิมทีรูปพวกนี้เป็นของเธอ ก็ไม่น่าจะมีปัญหานะ ” “ ฉันอยากลบรูปภาพพวกนี้ออกจากคอมเขา ” “ ห๊ะ” หลี่เหมิงหยู่อึดอัดใจ “ ที่สำคัญตอนที่ลูกค้าเอาคอมมาไว้กำชับว่าทุกอย่างในไดรฟ์เอฟห้ามทำอะไรกับมันเด็ดขาด ” “เอาเข้าจริงเห็นรูปภาพของตัวเองซ่อนอยู่ในคอม ก็รู้สึกขนลุกอยู่นะ อยากรู้จังว่าเขาจะเอารูปภาพเหล่านั้นไปทำอะไร หรือว่าจะเอาไปทำในทางที่ไม่ดี พี่เสี่ยวหนานของพวกเราไม่ผิดนะ” มี่หย่าพูดสนับสนุน เสี่ยวหนานไม่อยากให้หลี่เหมิงหยู่ลำบากใจ “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร” เธอโบกมือในตอนท้าย “จริงๆแล้ว ถ้าเราทำให้รูปภาพพวกนี้หายไป ไม่แน่เขาอาจจะรู้ก็ได้นะ” เสี่ยวหนานคลิกเมาส์ไปที่โฟลเดอร์ “ก่อนที่พวกคุณจะเปิดโฟลเดอร์ถูกจัดไว้และไม่เคยถูกเปิดเลยในระยะเวลาสองปี รูปพวกนี้กับเจ้าของคอม จริงๆ แล้วพวกเราจินตนาการกันหนักเกินไป เขาอาจจะลืมลบก็ได้” เสี่ยวหนานบ่นพึมพำด้วยน้ำเสียงที่ปนความเหงาจางๆ “ไฮ พี่เสี่ยวหนานคุณยังจะย้ายรูปภาพเหล่านี้อยู่มั้ย น้องสาวผมพูดถูกนะ รูปภาพของตัวเองถูกคนแปลกหน้าแอบเก็บเอาไว้ในคอม มันแปลกคนนะ ” คนแปลกหน้าหรอ? หรือว่าเขาอาจจะเป็นเจ้าของคอมเครื่องนี้ จริงๆ ก็ไม่ใช่คนแปลกหน้านะ “ฉันย้ายรูปไปได้จริงๆ ใช่มั้ย” “อืม ย้ายไปเถอะ ย้ายไปเถอะ” หลี่เหมิงหยู่ตัดสินใจแล้ว เสี่ยวหนานยังลงลังเล ในที่สุดก็ย้ายรูปทั้งหมดไป “เหมิงหยู่ ถ้าเขามาหาคุณขึ้นมาจริงๆ ล่ะก็ คุณก็บอกเขาไป นี่มันสิทธิ์ของฉันที่ฉันจะเอาไป เขาคงไม่ทำให้คุณลำบากหรอก ” “โอเค” “ขอบคุณนะเหมิงหยู่” เสี่ยวหนานกล่าวขอบคุณ ในที่สุด เธอก็เอาภาพเหล่านี้ไป เสี่ยวหนานไม่รู้หรอกว่าภาพที่ ฉู่เมิ่งซีเห็นในคอมของจิ่งอี้เซวียน ใช่ภาพเหล่านี้หรือไม่ เธอรู้เแค่ว่ารูปภาพของเธออยู่ในคอมของเขา จริงๆ แล้วมันไม่มีความหมายอะไรเลยต่างหาก บรรยากาศภายในห้องแผนกประสาทศัลยศาสตร์ความกดอากาศต่ำมาก คุณหมอจิ่งอี้เซวียน ที่ไม่เคยอารมณ์เสียมาก่อน นี่เป็นประวัติการณ์ที่เขาอารมณ์เสียครั้งใหญ่ให้กับลูกศิษย์อย่าง หยางจื่อซาน หยางจื่อซานร้องไห้รู้สึกว่าไม่ได้รับความยุติธรรม อาจารย์จิ่งอี้เซวียนตอนที่ฉันเอาไปไว้ ฉันอธิบายกับเขาแล้วจริงๆนะ ว่าทุกอย่างในคอมห้ามหาย โดยเฉพาะไดรฟ์เอฟ ฉันบอกกับเขาแล้วจริงๆ เดี๋ยวฉันจะไปถามเขาให้ชัดเจนเดี๋ยวนี้ หยางจื่อซานพูดจบจะเดินออกไป แต่ถูกจิ่งอี้เซวียนเรียกดักเอาไว้ “ช่างเถอะ เรื่องนี้จะโทษเธอก็ไม่ได้ เมื่อกี้ฉันใช้น้ำเสียงแรงไป อย่าเอามาใส่ใจนะ” จิ่งอี้เซวียนอารมณ์เย็นขึ้น ขอโทษหยางจื่อซานสุดท้ายเขาก็ถามเบอร์ของหลี่เหมิงหยู่จากหยางจื่อซาน “เอาเบอร์และที่อยู่ของเขามาให้ฉัน เดี๋ยวฉันไปเอง” หยางจื่อซานนำข้อมูลการติดต่อให้เขา ******** ใกล้เที่ยงวันต่อมา ทันใดนั้น เสี่ยวหนานก็ได้รับโทรศัพท์จากหลี่เจี้ยนเฉิง “เสี่ยวหนาน เธอไปที่ล็อบบี้ชั้นหนึ่งนะ” เสี่ยวหนานไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่ “ผอ.คะมีเรื่องอะไรหรอคะ” “คุณจิ่งอี้เซวียน เป็นลูกค้าของเธอใช่มั้ย” น้ำเสียงของหลี่เจี้ยนเฉิง ถามอย่างจริงจัง “ใช่ค่ะ” “ตอนนี้เขารอเธออยู่ที่ล็อบบี้ เขาบอกว่าเธอขโมยของของเขาไป” “อะไรนะคะ?” เสี่ยวหนานแทบไม่อยากเชื่อ “เสี่ยวหนาน ฉันรู้ว่าเธอไม่ใช่คนแบบนั้น แต่นี่คือสิ่งที่พูดออกมาจากปากลูกค้า มันส่งผลถึงบริษัท ดังนั้นเธอรีบไปจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยซะ จะเอาไปหรือไม่ได้เอาไปเธอก็ไปบอกลูกค้าให้ชัดเจน” ยังดีที่หลี่เจี้ยนเฉิงเป็นคนที่มีเหตุผล “ค่ะ ค่ะ เดี๋ยวฉันลงไป” เสี่ยวหนานวางสาย แล้วรีบเข้าลิฟต์ไป ******** เมื่อประตูลิฟต์เปิดขึ้นที่หน้าห้องล็อบบี้ เสี่ยวหนานก็เห็นเขาจิ่งอี้เซวียน เชายืนอยู่ข้างๆ หน้าต่าง มือช้างหนึ่งล้วงอยู่ในกระเป๋าเสื้อสูทอย่างเคยชินจนเป็นนิสัย แสงสีทองจากพระอาทิตย์ส่องมากระทบหน้าต่างเขายืนอยู่ในรัศมีที่แสงส่องร่างของเขาอยู่ครึ่งหนึ่ง แสงวูบวาบแสดงให้เห็นถึงความลึกลับมากขึ้น เสี่ยวหนานสูดหายใจเข้าลึกๆ เธอถามเขาจากด้านหลัง “คุณมาหาฉันหรอ” จิ่งอี้เซวียนหันหลังมามองเธอ สายตาของเขามองมาที่ใบหน้ารูปไข่ที่ติดจะดื้อรั้นเล็กน้อย “รูปภาพของผมหล่ะ” เขาถามเสี่ยวหนานขึ้นมาตรงๆ อย่างเย็นชา เสี่ยวหนานขมวดคิ้ว เธอรู้สึกแปลกใจกับน้ำเสียงของเขา เขาสาวเท้าก้าวเข้าหาเธอ ในที่สุดเขาก็หยุดลงด้วยระยะที่ห่างจาก เสี่ยวหนาน ไม่ถึงครึ่งเมตร เขาก้มลงมามองเธอด้วยแววตาที่ทรงพลัง “คืนผมมา!” การเผชิญหน้ากับเขาอย่างใกล้ชิด เสี่ยวหนานรู้หายใจติดขัด “ขอโทษนะคะ นั่นคือรูปภาพฉัน ฉันไม่สามารถคืนให้คุณได้” เธอพูดจบก็หันหลังกลับพร้อมจะหนี แต่คาดไม่ถึงว่าข้อมือเธอจะถูกมือใหญ่จับไว้ เสี่ยวหนานถูกเขาดึงให้หันกลับมา “คุณจะทำอะไร” เสี่ยวหนานถูกบังคับให้ต้องมาเผชิญกับดวงตาที่เย็นยะเยือกของจิ่งอี้เซวียน “หยีเสี่ยวหนาน เอารูปคืนผม!” แต่ละคำแต่ละประโยคของเขาช่างเย็นชา ใบหน้าที่เข้มเย็นชากลั้นความโมโหไว้ สายตาที่เย็นยะเยือกเหมือนกับลูกศรที่กำลังจะแทงเสี่ยวหนาน อย่างไงอย่างงั้น เขาจับข้อมือเธอแน่นขึ้นเรื่อยๆ “เจ็บ” …….. เสี่ยวหนานขมวดคิ้ว ข้อมือของเธอถูกบีบแรงขึ้นเรื่อยๆ ! เมื่อได้ยินเธอร้องเจ็บขึ้นมา จิ่งอี้เซวียนไม่คิดที่จะปล่อยข้อมือเธอแม้แต่น้อยเขากลับบีบข้อมือเธอแรงขึ้นแรงขึ้น “จิ่งอี้เซวียนนั่นมันคือรูปของฉัน” เสี่ยวหนานเตือนเขาอีกครั้ง เธอตาแดงทนกับความเจ็บปวด เธอเงยหน้าเพ่งไปยังสายตาที่เย็นและหนักแน่นคู่นั้นตรงๆ อย่างดื้อรั้นเหมือนกับเด็ก “หยีเสี่ยวหนาน ผมสามารถฟ้องคุณที่คุณละเมิดทรัพย์สินส่วนตัวของผมได้นะ!” “จิ่งอี้เซวียนคุณมันไม่มีเหตุผล รูปภาพนั้นจริงๆ แล้วมันเป็นของฉัน รูปทุกรูปก็มีฉัน คุณมีสิทธิ์อะไรที่จะมาฟ้องฉัน แล้วฉันก็จะฟ้องคุณกลับข้อหาที่คุณละเมิดสิทธิ์ฉัน” เสี่ยวหนานตอบกลับเสียงแข็ง จิ่งอี้เซวียนจ้องเธออย่างเอาเป็นเอาตาย ท่าทางแบบนี้ราวกับว่ามองทะลุเธอไปเป็นเวลานาน “หยีเสี่ยวหนานผมจะอธิบายให้คุณเข้าใจชัดๆ นะ ว่าคนในรูปภาพคือ หยีเสี่ยวหนานที่ไร้เดียงสาเมื่อสี่ปีก่อน นั่นคือหยีเสี่ยวหนานในความทรงจำของผม แต่ไม่ใช่หยีเสี่ยวหนานที่กำลังยืนอยู่ต่อหน้าผมตอนนี้!” เมื่อคำพูดเหล่านั้นจบลง เขาก็สะบัดมือเธออย่างหงุดหงิด เสี่ยวหนานรู้สึกว่าเวลาตอนนี้ช่างยาวนานเหลือเกิน คำพูดที่ย้อนมาเธอแทบไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือคำพูดที่มาจากปากของจิ่งอี้เซวียน ความหมายก็คือเธอกลายเป็นเพียงความทรงจำที่เป็นอดีตของผู้ชายคนนี้เท่านั้นเอง ใจของเธอมันร้าวรานเหมือนกับจะแตกเป็นเสี่ยงๆ อีกทั้งความเจ็บนี้ยังเข้าไปในดวงตาและจมูกของเธอ……… เป็นเวลานาน ……… เธอหยิบแฟลชไดรฟ์USBออกมาจากกระเป๋า แล้วส่งคืนให้เขา โดยที่ไม่ได้พูดอะไร เธอหันหลังแล้วเดินออกไป ในขณะที่ก้าวออกจากห้องโถงล็อบบี้ จู่ๆ น้ำตาของเสี่ยวหนานก็ไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ เสี่ยวหนานรู้สึกงุนงงอยู่ตลอดทั้งวัน เธอยังคงไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มคนนั้นคิดจะทำอะไรกันแน่ ในเมื่อลืมเธอไปแล้ว ทำไมถึงยังเก็บรูปเธอเอาไว้มากมายขนาดนั้นกัน? เขาแค่คิดถึงเธอที่ไร้เดียงสาเมื่อสี่ปีก่อนก็เท่านั้น แล้วหยีเสี่ยวหนานในตอนนี้หล่ะ? เสี่ยวหนานรู้สึกว่าการเข้าใจผิดครั้งนี้เป็นเรื่องตลก คำพูดที่ออกมาจากปากของเขานอกจากจะให้ความรู้สึกเสียใจแล้วก็ไม่สามารถหาความรู้สึกอะไรได้อีก หัวใจของเสี่ยวหนาน ราวกับร่วงหล่นไปในกระเพาะ หัวใจเธอกระตุ้กสั่นไหว ไม่มีอะไรเหลือแล้ว “เสี่ยวหนาน เสี่ยวหนาน! เธอทำอะไรน่ะ น้ำร้อนล้นอยู่ในมือ เธอไม่ร้อนหรอ?” ทันใดนั้นหลี่ซานซานเรียกเธอ เสี่ยวหนาน หันกลับมาอย่างทันทีทันใด เธอเพิ่งตระหนักได้ว่าภายในถ้วยกาแฟเต็มไปด้วยน้ำร้อนที่เอ่อล้นออกมา มันกำลังไหลออกมาตามขอบถ้วย จนหกใส่มือเธอด้วยความจนปวดแสบปวดร้อน “ซี๊ด” เสี่ยวหนานร้องออกมาอย่างเจ็บปวด รีบเอาถ้วยกาแฟวางบนโต๊ะ “ร้อน ร้อน” เธอเพิ่งรู้สึกตัว “เธอคิดอะไรอยู่ ใจไม่อยู่กับล่องกับลอย แล้วมือน่ะไม่เป็นไรใช่มั้ย” หลี่ซานซานถามด้วยความเป็นห่วง “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร” เสี่ยวหนานส่ายหัวแล้วเดินไปเปิดกระเป๋าบนโต๊ะทำงานจะหยิบกระดาษทิชชูออกมา เมื่อเปิดกระเป๋า เสี่ยวหนานตัวแข็งไปครู่หนึ่งเมื่อเธอเห็นต่างหูเพชรสวารอฟสีน้ำเงินเข้ม! อยู่ในกระเป๋าเธอ เห้อ หยีเสี่ยวหนานมีเพียงเธอเท่านั้นที่โง่เชื่อว่าเพชรเม็ดงามนี้เป็นของปลอม! แล้วทำไมปีนั้นจิ่งอี้เซวียน ถึงโกหกเธอหล่ะ? หรือเป็นเพราะว่าเขารู้ว่าเธอไม่ยอมรับของมีค่าราคาแพงจากเขาหรอ? ของมีค่าราคาแพงขนาดนั้นเธอไม่กล้ารับไว้หรอก แม้ว่ามันอยู่กับเธอมาหกปีแล้ว แม้ว่าเธอรู้สึกไม่สบายใจที่จะทิ้งมันแต่มันก็ไม่เหมาะกับเธอจริงๆ