ตอนที่22ในเมื่อไม่ต้องการก็ทิ้งไปซะ

ตอนที่22ในเมื่อไม่ต้องการก็ทิ้งไปซะ เสี่ยวหนานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเธอลังเลอยู่นาน ในที่สุดก็ตัดสินใจโทรหาจิ่งอี้เซวียน “มีธุระ?” เสียงของจิ่งอี้เซวียนในสายโทรศัพท์แฝงไปด้วยความเย็นชา “ใช่” เสี่ยวหนานตอบเสียงเบา ใจเธอที่ว่างเปล่ากลับมามีชีวิตอีกครั้งและตอนนี้หัวใจเธอมันกำลังเต้นรัวเหมือนกลอง “คุณว่างเมื่อไหร่ ฉันมีของอยากจะคืนคุณ” “คุณหยี ถ้ามันคือปัญหาการออกแบบบ้าน คุณสามารถติดต่อคู่หมั้นผมได้นะ แต่ถ้าเป็นเรื่องอื่น………..” เขาพูดแล้วชะงักไปครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นมาว่า “ของที่คุณต้องการคืนผม เมื่อเช้าผมได้มาแล้ว ดังนั้นผมนึกไม่ออกจริงๆ ว่ายังมีอะไรที่ไม่ชัดเจนอีกหรือเปล่า แต่ถ้าคุณหยีจะยั่วผมละก็ ต้องขอโทษด้วยผมไม่นิยมนอนกับผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว อีกอย่างผมมีคู่หมั้นแล้ว คุณหยีโปรดจำไว้ด้วย ถ้าไม่มีอะไรแล้ว วางแล้วนะ ผมยุ่งอยู่!” เมื่อจิ่งอี้เซวียนพูดจบเขาไม่รอให้เสี่ยวหนานได้พูดก็วางสายไป เสี่ยวหนานยังคงถือโทรศัพท์คาไว้อย่างเหม่อลอย ผู้ชายคนนี้ ……….. **** พอเลิกงาน เสี่ยวหนานเก็บของแล้วก็ตรงไปโรงพยาบาลทันที เด็กคนนี้สภาพไม่เลว ทำให้เสี่ยวหนานค่อนข้างสบายใจ หลังจากเสี่ยวเซี่ยงหยังทานข้าวเย็นเสร็จ เสี่ยวหนานก็ไปหาจิ่งอี้เซวียนที่แผนกประสาทศัลยศาสตร์ จริงๆ แล้วเธอก็ไม่แน่ใจว่าเวลานี้จิ่งอี้เซวียนยังอยู่ที่โรงพยาบาลมั้ย? “เอ๊ะ คุณหยี คุณมาหาคุณหมอจิ่งหรอ?” ภายในแผนกนั้นมีเพียงแค่หยูนเฟิงที่นั่งอยู่ เขาจำเสี่ยวหนานได้ “ใช่ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณหมอจิ่งอยู่มั้ยคะ” หยูนเฟิงส่ายหน้า “คุณมาช้าไป เขาเพิ่งออกไปเมื่อสักพัก ตอนนี้น่าจะอยู่ระหว่างทางกลับบ้านนะ” “งั้นหรอ” เสี่ยวหนานรู้สึกผิดหวังแต่ก็ไม่ลืมที่จะขอบคุณหยูนเฟิง “ขอบคุณนะคะ” หลังจากที่เธอออกไป เธอคิดอยู่นานจึงตัดสินใจจะไปหาเขาที่บ้าน ตั้งแต่เธอรู้ว่าต่างหูนั่นคือเพชรน้ำเงิน ใจเธอก็กระสับกระส่ายไม่สบายใจ เธอซ่อนของมีค่าเอาไว้ในกระเป๋าตลอดทั้งวัน เธอกังวลว่าถ้าโดนโจรขโมยขึ้นมาจะทำอย่างไร ถึงเวลานั้นจะขายเธอขึ้นมาเธอก็ไม่สามารถเทียบกับเพชรที่มีอยู่หนึ่งเดียวบนโลกนี้ได้ นอกจากนี้เธอไม่ต้องการเป็นหนี้ผู้ชายคนนี้ ของขวัญชิ้นใหญ่ขนาดนี้เธอรับไว้ไม่ได้เด็ดขาด เสี่ยวหนานนั่งรถไฟใต้ดินไปบ้านของจิ่งอี้เซวียน เสี่ยวหนานไม่สามารถนำต่างหูนี้กลับไปได้ แม้ว่าเขาไม่อยู่เธอก็รอเขาแล้วกัน เสี่ยวหนานเดินเล่นบริเวณรอบๆคอนโดอย่างเบื่อหน่าย เธอยืนอยู่บนสะพานเล็กๆ ที่รอบข้างล้อมไปด้วยความเขียวขจี สายลมยามค่ำคืนกับท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวกำลังสะท้อนลงมาในทะเลสาบ ลมยาวค่ำคืนพัดเส้นผมของเธอพลิ้วราวกับน้ำตก เธอนั่งลงบนสะพานนับดาวบนท้องฟ้าที่สะท้อนลงมาอยู่บนพื้นน้ำอย่างเบื่อหน่าย ทันใดนั้นก็เห็นรถเข้ามาจอดที่ลานจอดรถจิ่งอี้เซวียนลงมาจากรถ เสี่ยวหนานรีบโทรไปหาเขา ปฏิกิริยาของชายหนุ่มเขาควักโทรศัพท์ออกมาเห็นเบอร์ที่โทรเข้ามา แล้วลังเลอยู่หลายวินาทีก่อนที่เขาจะรับ เอาเข้าจริง การกระทำเล็กๆ ของเขากลับทำให้เธอรู้สึกเจ็บอยู่ไม่น้อย ดูเหมือนว่าเขาจะรำคาญเธอจริงๆ แต่นี่จะเป็นการรบกวนเขาครั้งสุดท้ายและจะไม่มีครั้งต่อไปแล้ว “ฮัลโหล” เสียงปลายสายตอบกลับมาอย่างหุนหันพลันแล่นไร้โทนเสียงใดๆ ไร้ความรู้สึก “ฉันเอง” เสี่ยวหนานพูดขึ้น “ฉันอยู่บนสะพาน” จิ่งอี้เซวียนได้ยินก็หันกลับมาเห็นเธอยืนอยู่ใต้แสงไฟบนสะพาน ทั้งสองคนยืนมองกันอยู่ในระยะไกล “หยีเสี่ยวหนานสรุปคนยังรังควานผมไม่เลิกใช่มั้ย” เขาถามผ่านสายโทรศัพท์ “คุณเข้าใจผิดแล้ว” เธอส่ายหน้า อธิบาย “เพื่อที่จะไม่ต้องรังควานคุณอีก นี่เป็นเหตุผลที่ฉันตัดสินใจที่จัดการกับทุกอย่างให้ชัดเจน ของที่ควรคืนก็คืนแล้วตั้งแต่นี้ต่อไปฉันจะไม่มารังควานคุณอีก คุณคิดว่าไงหล่ะ?” “ดีมาก” มุมปากของเขายกขึ้นอย่างเย็นชา แล้วเดินเข้ามาหาเธอ …………… จิ่งอี้เซวียนหยุดยืนอยู่หน้าเสี่ยวหนาน กลิ่นพิเศษที่เธอคุ้นเคยเข้ามาใกล้เธอ เขายืนห่างจากเธอไม่ถึงครึ่งเมตร สายตามองมาหาเธออย่างแปลกใจ แสงไฟนีออนบนสะพานตกมากระทบที่ใบหน้าที่ไม่ธรรมดาของจิ่งอี้เซวียน เขาจ้องมองมาที่เสี่ยวหนาน “หยีเสี่ยวหนานให้ผมดูหน่อยว่าคุณมีวิธีที่จะทำให้ความสัมพันธ์มันชัดเจนกับผมอย่างไร” เสี่ยวหนานสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเธอก็นำต่างหูออกมาจากกระเป๋าเธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะส่งมันให้กับเขา “ขอบคุณที่เคยส่งของขวัญให้ฉัน แต่ฉันรับไว้ไม่ได้ ดังนั้นฉันเคยจะคืนคุณ” จิ่งอี้เซวียนรู้สึกประหลาดใจกับการกระทำของเธอ ดวงตาสีเข้มจ้องเขม่นเธอ “นี่คุณกำลังล้อผมเล่นใช่มั้ย ใครกันที่ขอให้ฉันคืนของนี่ให้เมื่อวันก่อน? แล้วตอนนี้หล่ะ? หยีเสี่ยวหนานนี่คุณกำลังเล่นละครกับผมอยู่หรอ?” ดูเหมือนว่าเขากำลังโมโห “ขอโทษ” เสี่ยวหนานขอโทษเสียงแผ่ว “เป็นเพราะว่าฉันไม่รู้มาก่อนว่านี่คือเพชรที่มีราคาแพงขนาดนี้” เธอก้มหน้าไม่กล้าสบตาเขา ทำได้แค่บ่นพึมพำว่า “ฉันไม่อยากติดหนี้อะไรกับคุณ โดยเฉพาะเรื่องเงิน” เธอไม่ต้องการให้ความสัมพันธ์เหล่านี้มีเรื่องเงินทองเข้ามาเกี่ยว และเธอก็ไม่ต้องการที่จะเป็นผู้หญิงที่ถือทิฐิในสายตาของจิ่งอี้เซวียน เธอไม่ต้องการเงินทองจากตระกูลจิ่งจริงๆ ! “หยีเสี่ยวหนานคุณยังติดหนี้อะไรผมอยู่หรือป่าว” จิ่งอี้เซวียนถามด้วยความโมโห มุมปากยกขึ้นอย่างเย็นชา “ของที่ผมให้ไปผมไม่มีเหตุผลที่จะเอากลับคืน” “แต่ฉันไม่ต้องการมันไง” เสี่ยวหนานยังยืนยันคำเดิม “ในเมื่อไม่ต้องการ ก็ทิ้งมันไปซะ!” จิ่งอี้เซวียนก็คว้าต่างหูในมือเธอมาโดยเธอยังไม่ทันตั้งตัว เธอเห็นต่างหูเพชรน้ำเงินนั้นถูกขว้างลอยไปเป็นเส้นโค้งพาราโบลา ร่วงลงไปในพื้นน้ำดังจ๊อม พื้นน้ำเป็นคลื่นหลายชั้นและก็สงบลงหลังจากไม่กี่วินาที เสี่ยวหนานแทบไม่อยากเชื่อ “คุณ…… คุณทิ้งมัน?” จิ่งอี้เซวียนหัวเราะขึ้นมา “ขอโทษนะฉัน จิ่งอี้เซวียนไม่รับของที่เป็นขยะ” เธอมองหาต่างหูที่ตอนนี้จมหายไปในน้ำแล้ว ดวงตาของเสี่ยวหนานแดงขึ้นโดยที่เธอไม่รู้ตัว “คุณทิ้งมันทำไม มันไม่ใช่ขยะนะ” อย่างน้อยมันก็ยังมีความทรงจำที่อบอุ่นของพวกเขานะ แม้ว่าเธอจะไม่ต้องการ แต่เธอก็ไม่เคยคิดจะทิ้งมันนะ “ของที่คนเขาไม่อยากได้ มันก็คือขยะนั่นแหละ” ดูเหมือนจิ่งอี้เซวียนกำลังโมโหอยู่มากๆ เสียงของเขาดังขึ้นมาทันที “ในเมื่อมันเป็นขยะ ก็ไม่จำเป็นต้องเก็บมันไว้!!” “ถ้าฉันรู้ว่าคุณจะทิ้งมันแบบนี้ ต่อให้ฉันเป็นหนี้คุณฉันก็ไม่มีทางคืนคุณหรอก” ท้ายที่สุดน้ำตาของเสี่ยวหนานก็ไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ เธอยืนอยู่บนสะพานถอดเสื้อโค้ตหลังจากจากนั้นก็ถอดรองเท้าออก จิ่งอี้เซวียนใจหาย เขาคว้าแขนเธอไว้ “หยีเสี่ยวหนานคุณจะทำอะไร?” “ไม่ต้องมายุ่ง” เสี่ยวหนานสะบัดมือเขาออกด้วยความโกรธ โดยไม่พูดอะไรแล้วกระโดดตู้มลงไปในน้ำต่อหน้าต่อตาจิ่งอี้เซวียน “แม่งเอ๊ย!” คนที่ได้รับการศึกษามาอย่างดีอย่างจิ่งอี้เซวียนก็อดไม่ได้ที่จะสบถคำหยาบออกมา เขาถอดแจ็คเก็ตสูทและรองเท้าออกอย่างรวดเร็ว ในวินาทีต่อมาเขาก็กระโดดตู้มลงในน้ำที่หนาวเย็นอย่างไม่ลังเล ค่ำคืนของฤดูใบไม้ร่วงอากาศหนาวเย็น น้ำในทะเลสาบหนาวเข้ากระดูก จิ่งอี้เซวียนคว้าเสี่ยวหนานที่ตอนนี้อยู่ในน้ำ พยายามกอดลากเธอไปที่ฝั่ง เสี่ยวหนานขัดขืน จิ่งอี้เซวียนมีท่าทีหงุดหงิด รีบคว้าตัวเธอเข้ามากอดแล้วว่ายน้ำพาเธอมาที่ฝั่งอย่างรวดเร็ว “คุณปล่อยฉันนะ ปล่อยฉัน!” เสี่ยวหนานยังคงขัดขืนดิ้นรนอยู่ในอ้อมกอดเขา จิ่งอี้เซวียนทำตามที่เธอบอกเขาเหวี่ยงเธอลงบนพื้นหญ้าอย่างไร้ความปรานี เสี่ยวหนานร้องออกมาด้วยความเจ็บ เธอลุกขึ้นนั่งบนพื้น เผชิญหน้ากับชายหนุ่มร่างเปียกโชกเช่นเดียวกันกับเธอที่กำลังโมโหเดือดดาลตอนนี้ ร่างทั้งสองเปียกโชกไปทั้งตัว ลมยามค่ำคืนพัดผ่านหนาวจับใจ จิ่งอี้เซวียนยืนอยู่ท่ามกลางสายลม เสื้อเชิ้ตสีขาวที่กำลังเปียกโชกแนบติดอยู่บนร่างของเขาทำให้เห็นกล้ามหน้าท้องที่แข็งแรงและเซ็กซี่มีเสน่ห์ขึ้นมาทันใด สายตาที่แสนจะเย็นชาของเขากำลังจ้องไปที่ เสี่ยวหนาน “หยีเสี่ยวหนานเธอบ้าหรือไง บ่อน้ำใหญ่ขนาดนั้น ต่างหูใหญ่แค่ไหนกันเธอกระโดดลงไปแล้วคิดว่ามันจะเจอหรอ? ถึงเธอจะหามันตลอดทั้งคืน จนเธอตัวแข็งตายในนี้เธอก็หามันไม่เจอ!!” เสี่ยวหนานถูกเขาตวาดเสียงดัง ในใจร้อนรุ่ม เธอเช็ดหยดน้ำบนใบหน้าพร้อมตะโกนใส่เขาอย่างทะนง “ถึงแม้ว่าฉันจะตัวแข็งตายหรือจมน้ำตายมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ” “เธอจงใจ!!” สิ่งที่จิ่งอี้เซวียนเกลียดมากที่สุดก็คือนิสัยดื้อรั้นถือทิฐิของหยีเสี่ยวหนาน แต่เพราะนิสัยแบบนี้ก็เลยทำให้จิ่งอี้เซวียนหลงเธอ ถึงแม้ว่าตอนนี้ก็ยังไม่สามารถออกจากกำแพงเวทมนตร์ที่เธอสร้างไว้ไม่ได้เลย จิ่งอี้เซวียนเดินไปบนสะพานจากนั้นก็หยิบเสื้อผ้าและรองเท้าของเขาและเธอเดินไปยังอาคาร “นี่ เอาเสื้อโค้ตกับรองเท้าฉันคืนมานะ” เสี่ยวหนานรีบลุกตามเขาไป “หยีเสี่ยวหนานถ้าคุณไม่อยากตัวแข็งตาย ก็เดินตามผมมาดีดี” เขาพูด เดินเข้าอาคารแตะการ์ดแล้วเดินเข้าลิฟต์ไป เขาเข้าไปอยู่ในลิฟต์กดปุ่มค้างไว้ สายตามองไปยังเสี่ยวหนานที่ยืนอยู่ตรงประตูพอดี เสี่ยวหนานยืนอยู่ตรงนั้น กัดริมฝีปากไม่ยอมขยับ เขารู้ว่าเธอกำลังประท้วงเขาอยู่ ประท้วงกับการกระทำที่เขาเพิ่งทิ้งต่างหูคู่นั้นไป! และนี่ก็คือเล่ห์เหลี่ยมเก่าๆ เธอ! “เข้ามา” เขาพูดออกมาอย่างอดกลั้น เสี่ยวหนานยังไม่ยอมขยับ เธอตาแดงเห็นได้ชัดว่าเธอกำลังโกรธ “สาม” เขาเริ่มนับเลข ไม่มีความเมตตาใดๆ ด้านนอก เธอกะพริบตาลงดูเหมือนกำลังลังเล นี่เป็นสัญญาณที่ดี “สอง” เมื่อลมหนาวพัดมากระทบร่างทำให้เสี่ยวหนานสั่นเทา แววตาที่ยากที่เข้าใจของเขากำลังมองมาที่ร่างผอมบาง เขาลดเสียงเบาแล้วนับ “หนึ่ง” พร้อมกับดึงร่างบางเปียกชื้นที่ยืนอยู่ด้านนอกเข้ามา ประตูลิฟต์กลับยังไม่ปิดเพราะนิ้วของเขายังกดค้างไว้อยู่ไม่เคยปล่อยตั้งแต่ก่อนที่เธอยังไม่ได้เข้ามา เสี่ยวหนานมองเขาละมือออกจากปุ่ม เธอใจเต้น เมื่อประตูลิฟต์ปิดลง เขาและเธอยืนอยู่ในพื้นที่เล็กๆ ที่เต็มไปด้วยบรรยากาศแปลกๆ ภายในลิฟต์เต็มไปด้วยกลิ่นของเขา