ตอนที่3 นี่เป็นสายเลือดของนายนะ

ตอนที่3 นี่เป็นสายเลือดของนายนะ ความเกียจนั้นทำให้เธอหยุดเดิน แล้วเย็นไปทั้งตัว เธอกำลังฝันกลางวันอยู่หรอ ? ผู้ชายที่โหดร้ายขนาดนี้ จะมาดูลูกชายของเธอได้ยังไง " ถ้าคุณหายดีแล้ว ก็รีบออกจากโรงพยาบาล ผมไม่อยากให้ซูอีเมิ่งเห็นหน้าคุณ " จางอวี่หลินพูดอย่างเย็นชา :" สกปรก " ซูเถียนเถียนกำมืออย่างแน่น ซูอีเมิ่ง พี่สาวที่ต่างพ่อต่างแม่ของเธอ คุณแม่พาซูเถียนเถียน แต่งงานรอบสองกับคุณพ่อของซูเถียนเถียน ซูอีเมิ่งกลายเป็นพี่สาวของเธอ ต่อหน้าคนอื่นใจดีกับเธอ ลับหลังจะทำลายเธอ จนกระทั่งใน3ปีก่อน ยังผลักคุณแม่ของเธอลงจากตึกสูง ตายเพราะตกลงจากที่สูง ซูเถียนเถียนอดทนไม่ได้ไปทฤษฎีกับซูอีเมิ่ง แต่ใครจะรู้ตอนที่พวกเธอสองคนกำลังทะเลาะอยู่ ซูอีเมิ่งได้ตกลงบันได หัวด้านหลังกระแทกกับพื้น กลายเป็นคนนิทรา หลับจนถึงตอนนี้ จางอวี่หลินก็เพราะเรื่องนี้ถึงจะแค้นซูเถียนเถียนมากขนาดนี้ เขาแน่ใจแล้วว่าซูเถียนเถียนเป็นการฆาตกรรมโดยเจตนา ผลักซูอีเมิ่งลงบันได และไม่เชื่อว่าคุณแม่ของซูเถียนเถียนตายเพราะซูอีเมิ่ง ในใจของซูเถียนเถียนโกรธมาก เธอคลอดลูกจนจะตาย กว่าจะรอดมาได้ แต่ผู้ชายคนนี้เห็นเธอ ประโยคแรกที่เขาพูดคือให้เธอไสหัวไป " นายกลัวอะไร ? ซูอีเมิ่งไม่มีทางฟื้น จะไม่สามารถเห็นฉันแน่นอน !" เธอตั้งใจพูดแบบนี้เพื่อจะให้จางอวี่หลินโกรธ จางอวี่หลินโกรธจริงๆ จับแขนของซูเถียนเถียนไว้ผลักเธอไปที่ผนัง " ซูเถียนเถียน ! ตลอดมานี้ คุณไม่เคยรู้สึกเสียใจเลยหรอ ?" ซูเถียนเถียนน้ำตาไหล พูดดังๆ :" หล่อนฆ่าคุณแม่ของฉันก่อน ตอนนี้กลายเป็นคนนิทรา สมน้ำหน้า !" " คุณแม่ของคุณเป็นการฆ่าตัวตายเอง !" จางอวี่หลินพูดอย่างดุร้าย :" คุณอย่าใส่ร้ายซูอีเมิ่งแบบนี้ ! ถ้าผมได้ยินอีก ผมจะขวางลูกของคุณทิ้ง !" " จางอวี่หลิน นายบ้าไปหรอ ? เขาเป็นสายเลือดของนายนะ !" ซูเถียนเถียนกรีด น้ำตาไหลไม่หยุด :" นายรู้ว่าลูกของเรามีโรคไหม ? นายเคยไปดูเขาไหม ? นายรู้หรือเปล่าเขาน่าสงสารขนาดไหน ?" จางอวี่หลินยิ้มอย่างเย็นชา พูดอย่างไรความรู้สึกว่า ;" งั้นก็โทษเขาไม่มีบุญ มีคุณแม่แบบคุณ ! เป็นกรรม ! สมน้ำหน้า !" ประโยคนี้ เหมือนมีดที่แมงเข้าหัวใจของเธอ เธอเจ็บจนสั่นไปทั้งตัว " จางอวี่หลิน นายเป็นบ้า ! นายพูดโหดร้ายแบบนี้ได้ยังไง ?" เธอโกรธด่า จางอวี่หลินทิ้งซูเถียนเถียนไป :" มันไม่โหดร้ายเท่าคุณผลักซูอีเมิ่งลงบันได " " ฉันไม่ได้ผลักหล่อน !" ซูเถียนเถียนตะโกน ตอนที่สองคนกำลังทะเลาะกันมีพยาบาลวิ่งมา พูดอย่างรีบร้อนว่า :" คุณจางอวี่หลิน คุณซูอีเมิ่งฟื้นแล้ว !" “อะไร ？” จางอวี่หลินและซูเถียนเถียนสองคนตกใจมาก " เรื่องจริงค่ะ !" พยาบาลพูด :" คุณซูอีเมิ่งฟื้นแล้ว !" จางอวี่หลินทิ้งซูเถียนเถียนไว้ รีบวิ่งไป มือของซูเถียนเถียนสั่น แต่ก็ตามไป ในห้องผู้ป่วย มีแพทย์และพยาบาลมากมายที่กำลังตรวจสุขภาพของซูอีเมิ่ง " ซูอีเมิ่ง !" จางอวี่หลินผลักคนที่ล้อมรอบ รีบจับมือของซูอีเมิ่งอย่างทนไม่ไหว มองผ่านคนที่แออัด ซูเถียนเถียนเห็น ซูอีเมิ่งฟื้นแล้วจริงๆ เป็นนิทราไป3ปี ทำให้ร่างกายเธอผอมแห้ง หน้าตาน่าสงสาร ในตามีน้ำตา มองจางอวี่หลินแล้วร้องไห้ จางอวี่หลินเช็ดน้ำตาของซูอีเมิ่งอย่างอ่อนโยน มองอย่างมีความรัก :" ซูอีเมิ่ง คุณกว่าจะตื่น ..." ซูอีเมิ่งยังพูดไม่ได้ แค่จับมือของจางอวี่หลินไว้อย่างอ่อนแอ เธอหันไปเห็นซูเถียนเถียนที่ยืนอยู่หน้าประตู เธอก็สั่นไปทั้งตัว อ้าปากอย่างกลัว มีเสียงหายใจที่แหบ เหมือนเห็นอะไรที่น่ากลัว จางอวี่หลินหันไป ก็เห็นซูเถียนเถียน เขาได้ขมวดคิ้ว ความอ่อนโยนบนใบหน้าได้กลายเป็นความโหดร้าย :" ยาม รีบโยนซูเถียนเถียนออกไปเดียวนี้ ! จากนั้นไป อย่าให้หล่อนปรากฏอยู่ในโรงพยาบาลอีก !" " ครับ !" ยามสองคนรีบเข้าไป จับจับมือของซูเถียนเถียนไว้ ลากเธอออกไป