ตอนที่6 ตายก็ไม่สน

ตอนที่6 ตายก็ไม่สน เธอเพิ่งพูดจบ จางอวี่หลินก็ออกมา ตะโกนอย่างโมโหว่า :" ซูเถียนเถียน แกกล้านัก !" " คุณจางอวี่หลิน ! คุณจะอธิบายไหมว่าตอนนี้เป็นสถานการณ์อะไร ?" นักข่าวล้อมรอบจางอวี่หลินเหมือนบ้าไป ถามไม่หยุด :" คุณมีชู้จริงหรือไม่ ? ซูอีเมิ่งเป็นใคร ?" " หล่อนทำไม่อยู่ในโรงพยาบาล เป็นเพราะมีครรภ์ มีลูกนอกสมรสใช่ไหม ? นี่เป็นเหตุผลที่คุณจะหย่ากับภรรยาเดิมใช่ไหม ?" คำถามแต่ละคำถามเหมือนระเบิดที่โยนลงมา สีหน้าของจางอวี่หลินไม่ดีมาก ไม่ตอบคำถามใดใด ยามรีบวิ่งมา ขวางระหว่างจางอวี่หลินกับนักข่าวไว้ และจางอวี่หลินเดินไปทางซูเถียนเถียน จับแขนเธออย่างแรง แล้วรากเธอไปในตึก ยามรีบปิดประตู ไม่ให้นักข่าวเข้ามา เรื่องเกิดจนถึงตอนนี้ มีพนักงานมาสุมหัวกันในชั้นนี้ มองซูเถียนเถียนอย่างดูถูกและแปลกใจ จางอวี่หลินเดินเร็วมาก รากซูเถียนเถียนจนเธอจะล้ม พอถึงห้องทำงานของเขา เขาถึงจะหยุด ปิดประตูด้วยเสียงดัง บีบคอของซูเถียนเถียน แล้วปาเธอไปทางผนัง " ซูเถียนเถียน แกอยากเสียหน้าอย่าพาซูอีเมิ่งไป !" ซูเถียนเถียนมองเขาอย่างเย็นชา :" เป็นฉันที่เสียหน้า หรือว่าหล่อนที่รู้ว่านายมีภรรยายังมายั่วนายเสียหน้ามากกว่า ? หล่อนเป็นมือที่3อยู่แล้ว !" จางอวี่หลินกำมือแน่น :" หุบปาก ! ถึงจะไม่มีซูอีเมิ่ง ผมก็จะหย่ากับคนอย่างแก ! ผมไม่เคยคิดว่าแกจะเรียกนักข่าวมา ! แกรู้ไหมว่าแบบนี้มันจะเสียชื่อเสียงของซูอีเมิ่ง ?" ซูเถียนเถียนกลั้นน้ำตาไว้ สูดลมหายใจ ถามเขาว่า :" แล้วนายรู้ไหม ลูกของเราจะตายแล้ว ? จางอวี่หลิน ตั้งแต่แต่งงานจนถึงตอนนี้ฉันไม่เคยขอเงินนายสักบาท ! แต่นายได้ให้ร้ายของฉันกับซูอีเมิ่ง นายทำไม !" จางอวี่หลินเย็นชา :" ใครให้แกจะแต่งงานกับผม ? ผู้เป็นสามีของแก ผมมีสิทธิ์ที่จะจัดการร้านไปนั้น !" " นั้นเป็นของที่แม่ฉันเหลือให้ฉัน !" ซูเถียนเถียนตะโกน :" มันเป็นของของฉัน !" จางอวี่หลินหัวเราะ :" งั้นก็ซื้อกลับไปสิ !" คอของซูเถียนเถียนเหมือนถูกบีบไว้ พูดอะไรไม่ออกอีก เธอจะมีเงินที่ไหนจะซื้อกลับมา ? ถึงจะมี ตามนิสัยของซูอีเมิ่ง จะคืนเธอได้ยังไง ? " จางอวี่หลิน นานรู้ไหมว่าลูกของเรากำลังป่วยอยู่ จะตายแล้ว ? นายรู้ไหมว่าบ้านหลังนั้นเป็นสิ่งเดียวที่ช่วยเขาได้ ?" " เด็กคนนั้น ผมไม่อยากเอาตั้งแต่แรก ตายก็ตายไป เกี่ยวอะไรกับผม ?" น้ำเสียงของเขาเย็นชามาก ไม่สนใจเด็กเลย ซูเถียนเถียนโกรธมาก ตบหน้าของจางอวี่หลิน เธอใช้แรงสุดชีวิต ใบหน้าที่ขาวสวยของจางอวี่หลินมีรอยมือทันที สายตาของเขาดุร้ายมาก สีหน้าเต็มไปด้วยความอยากฆ่าจางอวี่หลิน ซูเถียนเถียนสั่น พูดแหบๆ :" ได้ จางอวี่หลิน ! นายดีมาก นายจะหย่ากับฉันไม่ใช่หรอ ? ได้ !" เธอผลักจางอวี่หลิน เดินไปทางโต๊ะทำงาน หยิบกระดาษปากกาเขียนสัญญาหย่า " พวกเราหย่ากัน ฉันไม่เอาอะไรนาย ฉันขอแค่ร้านที่แม่ฉันให้ฉัน !" เธอเขียนสัญญาหย่าอย่างมั่นคง จางอวี่หลินยกมือ สัมผัสแก้มที่มีรอยมือ :" ซูเถียนเถียน ผมจะไม่เหลือให้คุณ " ซูเถียนเถียนหยุดเขียน จางอวี่หลินเดินไปทางโต๊ะทำงาน หยิบเอกสารที่ปลิ้นเสร็จออกมา :" คุณเซ็นตอนนี้ผมยังจะให้คุณออกไปจากตรงนี้ ถ้าไม่เซ็น งั้นคุณก็ไม่ต้องเจอแสงอาทิตย์พรุ่งนี้แล้ว !" ซูเถียนเถียน กัดฟัน :" ยังไง ฉันไม่เซ็น นายจะฆ่าฉันหรอ ?" จางอวี่หลินมองตาของซูเถียนเถียน :" ไม่ ผมจะให้คนอยากตายก็ตายไม่ได้ คุณลองดูสิ แต่ผมเตือนคุณนะ ..." เขาพูดไปยิ้มไป :" คุณมีเวลามาเถียงกับผมหรอก แต่ลูกของคุณในโรงพยาบาล ไม่มีเวลานะ !" ซูเถียนเถียนจับปากกาไม่ได้ ปากกาตกอยู่บนโต๊ะ มีหมึกออกมา " จางอวี่หลิน นายเป็นปีศาจจริงๆ " เธอพูด :" ฉันไม่น่า .... ไม่น่าแต่งงานกับนายจริงๆ ! จะหย่าใช่ไหม ได้ ฉันเซ็น มีสามีแบบนาย ฉันอยากอวก !" เธอพูดเสร็จก็เอาเอกสารมา