ตอนที่7 ฉันยอมให้พวกนาย

ตอนที่7 ฉันยอมให้พวกนาย ซูเถียนเถียนสูดลมหายใจลึกๆ กลั้นน้ำตา เขียนชื่อของตนเองบนกระดาษอย่างแรง ตอนเขียนเสร็จ ซูเถียนเถียนก็โยนปากกาแล้วกำมือแน่นๆ " ฉันเซ็นแล้ว " เธอหันหลังให้จางอวี่หลิน พูดอย่างดุๆ :" จากนี้ไป ฉันไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับนายสักอย่าง !" เธอปิดตา กลั้นน้ำตา ควบคุมตนเองให้สงบ พูดกับจางอวี่หลินว่า :" ฉันอวยพรให้นาย อยู่ในความโกงของซูอีเมิ่งที่มาหลอกลวงนายตลอดชีวิต ไม่รู้ความจริงตลอดกาล !" เธอพูดเสร็จก็จากไป จางอวี่หลินไม่ได้ขยับ เขามองสัญญาที่เซ็นเสร็จ เหมือนคิดอะไร ซูเถียนเถียนเปิดประตูวิ่งออกไป พอถึงในลิฟท์ เธอถึงจะกัดหลังมือ ร้องไห้ขึ้นมา เธอรักจางอวี่หลินไป10ปี ใช้วิธีทุกแบบที่จะทำได้ กว่าจะแต่งงานกับจางอวี่หลินได้ ต้องเสียใจกับอะไรมากมาย แต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงผลที่จะทิ้งเธอไป เธอไม่ยอมเป็นแบบนี้ ไม่ยอมความรัก10ปี ต้องถูกคนเหยียบเป็นขยะ หายไปตามลม ไม่มีผลตอบเเทนใดๆ แต่เธอไม่สามารถทำอะไรได้ เธอสู้กับจางอวี่หลินไม่ได้ ไม่ว่าจะเสียใจเท่าไร อึดอัดเท่าไร เอมีแต่กัดฟันอดทนอย่างเดียว แต่ที่โชคดีคือ เธอยังมีลูกชาย ใต้ตึกเต็มไปด้วยนักข่าว ซูเถียนเถียนออกจากหน้าประตูไม่ได้ จึงหนีออกจากประตูหลัง ไปโรงพยาบาลประชาชน จางอวี่หลินต้องไปจัดการเรื่องนักข่าว ไปโรงพยาบาลไม่ได้ ตอนนี้เป็นโอกาสเดียวที่เธอจะแก้แค้นได้ ในโรงพยาบาล ก็มีนักข่าวล้อมรอบ แต่ถูกยามของจางอวี่หลินขวางไว้ ซูเถียนเถียนฉวยโอกาส ข้าไปในโรงพยาบาล อาจจะเป็นเพราะหน้าประตูมีความวุ่นวาย ทางเดินโรงพยาบาลไม่มีใครเลย เธอเดินเข้าไปในห้องของซูอีเมิ่งอย่างราบรื่น " ผู้หญิงเลวร้ายคนนั่น หล้านักที่จะทำลายชื่อเสียงของฉัน ! ฉันจะให้หล่อนตาย !!" ซูอีเมิ่งกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ :" หล่อนมีลูกไม่ใช่หรอ สุขภาพไม่ดี อยู่ในโรงพยาบาล ? พวกแกไปขโมยมันมา ฉันจะหันมันเป็นชิ้นแล้วเอาไปให้หมากิน !!" ซูเถียนเถียนเปิดประตูอย่างโมโห :" ซูอีเมิ่ง แกกล้าทำลายลูกของฉัน ฉันจะฆ่าแก !" ซูอีเมิ่งเกี่ยวเก็บโทรศัพท์ยิ้มอย่างเย็นชา :" ไอ่เลว ฉันยังไม่ไปหาแก แกก็มาเองแล้ว !" ซูเถียนเถียนมองแก้วแจกันที่อยู่บนตู้ของเตียง คิดก็ไม่คิด ชี้ซูอีเมิ่งแล้วขู่ว่า :" คืนบ้านของแม่ฉันเหลือให้ฉันมา !" ซูอีเมิ่งเสียดสี :" บ้านหลังนั้นจางอวี่หลินเป็นคนให้ฉัน ถ้ามีความสามารถ ก็ไปขอเขาสิ รู้ไหมว่าถ้าเขารู้ว่าแกมาหาฉัน เขาจะทำอะไรต่อแก ?" ซูเถียนเถียนกำมือ :" ฉันหย่ากับเขาแล้ว ซูอีเมิ่ง ฉันให้พวกแกอยู่ด้วยกัน ฉันลาออก ฉันขอแค่บ้านหลังนั้น แค่เธอคืนมา ฉันก็จะพาลูกออกนอกประเทศไม่มายุ่งกับพวกเธออีก !" ซูอีเมิ่งนั่งขึ้นมา เข้าใกล้ซูเถียนเถียน :" เธอนึกว่า ฉันจะปล่อยเธอไปง่ายขนาดนี้หรอ ? ซูเถียนเถียนถ้าไม่ใช่เธอ ฉันจะตกบันไดได้ยังไง นอกอยู่โรงพยาบาลไป3ปี ฉันจะแก้แค้น !" " วันนั้นเธอต่างหากที่ใช้กำลังกับฉัน ตอนที่จะทำลายฉันเธอยืนไม่ดี นี่เป็นกรรมของเธอ !" " บนโลกนี้ไม่มีผลกรรมหรอก ! เธอเป็นที่คนทำลายฉัน !" สีหน้าของซูอีเมิ่งน่ากลัวมาก :" แกก็เหมือนหญิงชั่วแม่แกที่น่าตาย ! แกรู้ไหมคืนนั้นที่ฉันผลักแม่แกตกลงจากที่สูง ได้เกิดอะไรขึ้น ?" ซูเถียนเถียนมองซูอีเมิ่งอย่างแค้น อดทนไม่ได้อยากฆ่าคนที่เป็นผู้ฆ่าแม่ของเธอ " ฉันให้แม่แกคุกเข่า แล้วเลียรองเท้าของฉัน ขอฉันให้ปล่อยหล่อนไป ฉันก็แค่พูดไปเรื่อย แต่ไม่ได้คาดคิดว่า หล่อนทำจริงๆ เหมือนหมาแก่ที่จะตาย อยากอวก !" ซูอีเมิ่งชมดูสีหน้าที่ทั้งโกรธทั้งตกใจของซูเถียนเถียน พูดอย่างสะใจว่า :" ฉันทนดูไม่ได้ จับผมของหล่อนแล้วผลักลงไป เห็นจากตาจริงว่าหล่อนกลายเป็นโคลนเลือด !"