ตอนที่8 ฟันต่อฟัน

ตอนที่8 ฟันต่อฟัน " ซูอีเมิ่ง ไอ้ผู้หญิงที่ชั่วร้าย !" ซูเถียนเถียนทนไม่ได้อีกแล้ว ความโกรธระเบิด เธอยกมือ ปาแจกันบนหัวของซูอีเมิ่ง แจกันแตก เลือดกระจาย ร่างกายของซูอีเมิ่งอ้อนไป ล้มอยู่กับเตียง ซูเถียนเถียนโกรธจนตาแดง เธอนึกถึงศพของคุณแม่ ล้มลงจากตึกสูงสิบกว่าชั้น ทบจนใบหน้าเปลี่ยนร่าง กระดูกหักทั้งตัว ศพน่ากลัวมาก ก่อนที่คุณแม่ตาย ยังต้องทนทานกับการดูถูกของซูอีเมิ่ง ให้คุณแม่คุกเข่า ขอร้อง ... สติถูกความแค้นปกปิด ซูเถียนเถียนคิดแต่อยากจะแก้แค้น เธอจับผมของซูอีเมิ่ง ดึงเธอลงจากเตียงถึงหน้าต่าง ให้เธอเอาหน้าผากคิดดินหลายๆรอบขอโทษต่อท้องฟ้า " ซูอีเมิ่ง ตั้งแต่แม่ฉันแต่งงานกับพ่อแก เคยทำเรื่องทำลายแกไหม ? หล่อนรักแกอย่างกับลูกแท้ๆ แกยังทำแบบนี้กับหล่อน แกมีใจไหม ?" ซูเถียนเถียนกดหัวของซูอีเมิ่ง ให้เธอติดกับพื้น ซูอีเมิ่งยังหัวเราะอยู่ เธอพูด :" ฉันไม่ชอบแม่ลูกพวกแก ! แม่แกชั่วเลว เกลี้ยกล่อมพ่อฉัน ทำลายครอบครัวของฉัน ฉันยังเสียดาย ทำไมไม่ปล่อยหมาไว้ ให้พวกมันกินเนื้อแม่แกทิ้ง !" " ซูอีเมิ่ง ! แกยังไม่สำนึกผิดอีก !" ซูเถียนเถียนจับหัวของซูอีเมิ่ง :" แกต้องขอโทษแม่ฉัน พูดขอโทษกับหล่อน !" ซูอีเมิ่งกลับหัวเราะ เลือดเต็มหน้า เหมือนปีศาจ " ซูเถียนเถียน แกจบแล้ว !" ซูอีเมิ่งเพิ่งพูดเสร็จ ประตูห้องก็ถูกถีบ แล้วมีเสียงโมโหตามมา :" ซูเถียนเถียน แกทำอะไรกันแน่ !" คนที่มา เป็นพ่อเลี้ยงของซูเถียนเถียน ซูโก๋วเฉิง เขาวิ่งมาก็หนึ่งถีบ ถีบซูเถียนเถียนอยากแรง " คุณพ่อ !" ซูอีเมิ่งรีบร้องไห้ กอดซูโก๋วเฉิงด้วยเลือดเต็มหน้า :" คุณพ่อ หนูกลัว หล่อนจะฆ่าหนู ยังให้หนูคุกเข่า เลียรองเท้าของหล่อน ... พ่อ หนูไม่ทำ... " ซูโก๋วเฉิงตบหลังของซูอีเมิ่งอย่างน่าเอ็นดู มองซูเถียนเถียนอย่างโกรธ :" ตอนนั้นผมตาบอดเอง ที่ให้ผู้หญิงชั่วร้ายอย่างแกได้เข้ามาในบ้านผม แม่ของแกที่เลวได้ตายเพราะกรรมแล้ว ทำไมแกไม่ไปตาย !" ซูเถียนเถียนลุกนั่งขึ้น มองซูโก๋วเฉิงอย่างเงียบๆ :" แม่ของฉัน รักนายมาก ทำไมนายพูดแบบนี้ได้ ?" ซูโก๋วเฉิงทำท่าทางเกียจสุดๆ :" หล่อนก็เป็นหลอกลวง ทำลายลูกผมลับหลัง ! แกกับแม่แกก็เป็นพวกประเภทเดียวกัน !" มองแปลหน้าผากของซูอีเมิ่ง ซูโก๋วเฉิงโมโหกว่าเดิม วิ่งไปดึงผมของซูเถียนเถียน " แกให้ลูกผมคุกเข่าใช่ไหม งั้นผมก็ฟันต่อฟันตาต่อตา !" เขากดหัวของซูเถียนเถียน ซูเถียนเถียนหน้ามืดตาลาย บนหน้าเต็มไปด้วยเลือด " ตอนนั้นแกเป็นเมียของจางอวี่หลิน ผมไม่กล้าทำอะไรแก แต่ตอนนี้ แกก็เป็นแค่ขยะ !" ซูโก๋วเฉิงกดไปด่าไป :" ผลักลูกสาวผมลงบันได ให้หล่อนกลายเป็นนิทานยังไม่พอ ทำลายชื่อเสียงของหล่อน ให้หล่อนกลายเป็นมือที่3 ยังมห้หล่อนคุกเข่า ! ผมวันนี้ให้แกตาย !" ซูเถียนเถียนเจ็บจนชา ตามืดไปหมด เธอรู้สึกว่าเธอจะตายแล้ว แล้วเธอก็ได้ยินเสียงเท้าเดิน แล้วเสียงที่ทั้งดีใจทั้งตกใจของซูอีเมิ่ง :" จางอวี่หลิน !" จางอวี่หลิน ... ซูเถียนเถียนได้มีสติกลับมา ซูโก๋วเฉิงปล่อยเธอไป เธอนั่งคุกเข่ากับพื้นไม่มีแรงอะไร " พวกเธอทำอะไรอยู่ ?" จางอวี่หลินถามอย่างเย็นชา มือของซูโก๋วเฉิงเต็มไปด้วยเลือด รีบซ่อนไว้ด้านหลังอย่างอาย ซูอีเมิ่งร้องไห้ :" จางอวี่หลิน ซูเถียนเถียนจะฆ่าฉัน หล่อนทำฉันหมดสติ แล้วจะผลักฉันลงตึก ดีที่พ่อฉันมาทัน ... ช่วยฉันไป " ซูเถียนเถียนยกมือสัมผัสแก้ม มีแต่เลือด แผลของเธอจะหนักกว่าซูอีเมิ่งแน่นอน " ดังนั้น พวกเธอก็ทำแบบนี้กับซูเถียนเถียน ?" จางอวี่หลินมองซูเถียนเถียน สีหน้าประหลาด ซูเถียนเถียนเหมือนรู้สึกอะไร ยกหน้ามองเขา ต่อไปนี้ เขาจะช่วยเธอไหม ? สายตาของจางอวี่หลินเย็นชามาก :" จะทำโทษแค่นี้มันเบาไปสำหรับซูเถียนเถียน ..."