บทที่1

“ผมจะเตือนคุณเป็นครั้งสุดท้าย ถ้ายังอยากนั่งเชิดหน้าชูคอเป็นคุณหญิงคุณนายต่อไปก็อย่าทำแบบนี้อีก ผมไม่ได้ขู่แต่ผมทำจริง” เขาว่าพร้อมกับสะบัดแขนเล็กออกจากมือ “เอาสิ! เอาเลย คนเขาจะได้รู้ว่าตระกูลนี้สันดานมันเป็นยัง..” เจ้าหล่อนพูดไม่ทันจบประโยคมือหนาก็ปราดเข้ามาบีบคางเล็กไว้แน่น “อย่าลามปาม” เขาเค้นเสียงรอดไรฟัน ดวงตาวาวโรจน์จ้องคนตรงหน้าอย่างไม่ลดละ คนตัวเล็กพยายามแกะมือเขาออก แต่ก็ไม่เป็นผล จนเป็นเขาที่สะบัดออกอีกครั้งและเป็นฝ่ายเดินออกไป ธนดลเดินออกมาสงบสติอารมณ์ที่กำลังคุกรุ่นอยู่ภายใน เมื่อไหร่เขาจะสะบัดผู้หญิงคนนี้ออกไปจากเส้นทางชีวิตเขาได้เสียที! เพราะข้อตกลงและคำสัญญาบ้าๆนั่นชีวิตเขาถึงเหมือนกับตกนรกมาถึงทุกวันนี้ และแน่นอนอนถ้าไม่ใช่เพราะลูกเขาจะไม่กลับมาที่นี่แน่ เขาคิดพลางก็กำมือเข้าหากันแน่น “โถ่เว้ย!!” ต้นไม้เบื้องหน้าถูกใช้เป็นที่ระบายอารมณ์ เพราะหมัดหนักๆของธนดลต่อยมันเข้าไปไม่ยั้ง จนเลือดสีแดงฉานไหลออกมา “แกร็ก!” ประตูห้องนอนถูกเปิดเข้ามาอีกครั้งเวลาเที่ยงคืนกว่า รัญชิดาที่ตื่นมาให้นมเจ้าตัวเล็กเหลือบมองเขาเล็กน้อยก่อนจะหันไปกล่อมลูกน้อยต่อ เมื่อลูกน้อยหลับสนิทเจ้าหล่อนก็ค่อยๆวางเจ้าตัวเล็กไว้ในเปลเด็ก ธนดลไม่ได้สนใจแม่ของลูกเลยสักนิด เขาเดินเข้าไปและล้มตัวลงบนเตียงนอนขนาดคิงไซส์ กลิ่นเหล่าหึ่งจนคนข้างๆต้องยกมือปิดจมูก หล่อนไม่ชอบมันที่สุด “คุณดื่มมาเหรอคะ” หล่อนถามออกไปแต่ไร้เสียงตอบรับจากอีกฝ่าย กลิ่นน้ำหอมผสมกลิ่นแอลกอฮอล์บนตัวเขาทำให้หล่อนเหม็นจนเวียนหัว เมื่อเขาไม่ตอบเจ้าหล่อนเลยเข้าไปดึงเขาให้ลุกไปอาบน้ำอาบท่าเสียก่อนไม่อย่างนั้นคืนนี้หล่อนนอนไม่ได้แน่ “คุณลุกก่อนได้ไหม ฉันเวียนหัวจะตายอยู่แล้ว” หล่อนว่าพร้อมกับดึงมือหนาให้ลุกขึ้น ร่างหนาค่อยๆลืมตาขึ้นมา “ออกไป!! อย่ามายุ่ง” "คุณธันย์!! " “ทำไม! จะทำหน้าที่เมียหรือไง” คนเมาเอ่ยถาม ประโยคนี้ทำให้เจ้าหล่อนถึงกับกรอกตามองบน “ฉันคุยดีๆนะ คุณอย่ามาหาเรื่องทะเลาะได้ไหม” หล่อนพูดอย่างใส่อารมณ์ “ผมชวนทะเลาะตรงไหน แค่จะให้คุณทำหน้าที่เมีย” พูดจบร่างบางก็โดนฉุดให้ลมลงบนเตียงนอนและมีร่างเขาทาบทับไว้ “ปล่อยนะ!! คุณจะทำบ้าอะไร” คนตัวเล็กดิ้นไปมา ร่างหนาไม่ได้โต้ตอบ แต่เขากลับโน้มใบหน้าลงมาซุกไซร้กับซอกคอขาวที่หอมกรุ่น รัญชิดาพยายามผลักอกแกร่งออกจากตัว แต่มีหรือที่แรงผู้หญิงแบบหล่อนจะสู้แรงเขาไหว น้ำตาก็พลันไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ ธนดลเริ่มได้สติเมื้อเห็นว่าคนใต้ร่างหยุดนิ่งไป ไม่ได้ต้อต้านเขาอีก เขาจึงลุกผละออกก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปด้วยอารมณ์หงุดหงิด เมื่อเขาเดินออกไปรัญชิดารีบลุกขึ้น พร้อมกับดึงชุดนอนขึ้นมาปกปิดเนินอกขาว ก่อนจะหันไปอุ้มเจ้าตัวเล็กที่หลับสนิทในเปลเด็กและเดินออกจากห้องไป ธนดลเข้าไปสงบอารมณ์ในห้องน้ำอยู่นานสองนานกว่าจะเดินออกมาพบว่าภายในห้องกลับว่างเปล่าไร้ร่างของลูกน้อยและภรรยา เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง ที่มีความรู้สึก รัก โลภ โกรธ หลง และรวมถึงเรื่องนั้นด้วย และยิ่งมีน้ำเมาที่เป็นเชื้อเพลิงแน่นอนว่าเขาเกือบควบคุมตัวเองไม่ได้อย่างเหตุการณ์เมื่อครู่