已经是第一章了
บทที่4
"คุยโทรศัพท์เสร็จแล้วเหรอ"
คุณหญิงธัญญาเรศเอ่ยถามบุตรชาย ธนดลละสายตาจากทิวทัศน์เบื้องหน้าแล้วหันมาทางมารดา
"ครับ"
เขาตอบเสียงเบา
"แม่แค่แวะมาเที่ยวหาตาธามน่ะ แต่หลับไปซะละ"
นางเอ่ยบอกจุดประสงค์ที่มากับบุตรชาย
"ครับ เพิ่งหลับไปตะกี้นี้เอง"
เขาเสริมต่อ
"ทะเลาะกันเหรอ"
นางถามต่อ
"นิดหน่อยครับ ไม่มีอะไรหรอก"
"อยู่กินด้วยกันมาหลายปีแล้วหนักนิดเบาหน่อยค่อยๆพูดค่อยๆจากัน แม่เข้าใจธันย์นะ แต่อยากให้ธันย์ทำเพื่อลูก จะทำอะไรก็คิดถึงลูกไว้"
"ครับ"
ธนดลเอ่ยรับเสียงเบา
"แม่กลับล่ะ ว่างๆก็พาลูกพาเมียไปเที่ยวหาแม่บ้านโน้นบ้าง ไม่ใช่เอาแต่บ้างานจนไม่สนใจลูกเมียล่ะ"
คุณหญิงธัญญาเรศตบบ่าบุตรชายหนึ่งทีก่อนจะเดินออกมา เมื่อพ้นร่างของมารดา ธนดลก็ถอนหายใจออกมาอีกครั้ง พร้อมกับเหม่อมองออกไปยังทิวทัศน์เบื้องหน้า
"ถ้าเขาไม่ลงมาก็จัดโต๊ะให้ผมเลยครับ"
ธนดลที่นั่งรอแม่ของลูกมาราวสิบกว่านาทีแล้วเอ่ยบอกนางแก้วที่เอาแต่ชะเง้อคอมองไปที่บันได
"ค..ค่ะๆ"
นางแก้วรับคำก่อนจะบอกให้เด็กๆยกสำรับขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ
ระหว่างที่เด็กๆกำลังยกอาหารขึ้นโต๊ะนั้นนางจึงแอบเดินหลบไปหลังครัว
"หวาน! ข้าวานขึ้นไปดูคุณรุ้งกับคุณหนูหล่อนสิ"
นางเอ่ยแก้วบอกหลานสาว
"อะไรกันป้า ฉันกำลังจะกินข้าว เขาไม่ลงมาก็คือไม่หิว ถ้าหิวก็เดินลงมาหาอะไรกินเองแหละน่า แต่ฉันถ้าเดินขึ้นไปกลับมาอีกทีกับข้าวหมดแน่"
นางหวานบอกก่อนจะหันไปหยิบน่องไก่ในจานมาเคี้ยวตุ้ยๆ และไม่สนใจคนเป็นป้าอีก
"นางจันทร์! ขึ้นไปดูให้ข้าหน่อยเร็ว!"
เมื่อบอกหลานสาวไม่ได้ผล นางจึงหันไปบอกอีกคน
"ป้า!.."
จันทร์ทำหน้ามุ่ยก่อนจะลุกขึ้นไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
เมื่อเดินมาถึงหน้าห้อง จันทร์กลอกตามองบนอย่างเหนื่อยหน่ายหนึ่งทีก่อนจะยกมือขึ้นเคาะประตู
"ก๊อก ก๊อก ก๊อก"
"คุณรุ้งขา"
"แกร็ก"
ประตูถูกเปิดออกมาพร้อมกับร่างบางของรัญชิดา
"อ..เอ่อคุณรุ้งไม่ลงไปทานข้าวเหรอคะ คุณธันย์รออยู่น่ะค่ะ หรือว่าจะให้ยกขึ้นมาให้ดีคะ"
จันทร์ปรับสีหน้าแทบไม่ทัน
"ไม่เป็นไร ฝากบอกเขาด้วยแล้วกันว่าฉันไม่หิว"
หล่อนบอกก่อนจะปิดประตู จันทร์ที่ได้ยินดังนั้นก็เบะปากเล็กน้อย
เมื่อให้จันทร์ขึ้นมาตามแต่ไม่ได้เรื่องถามอะไรก็ตอบไม่รู้ลูกเดียว จึงเป็นนางแก้วที่ขึ้นมาตามเสียเอง
"ก๊อก ก๊อก ก๊อก"
"คุณรุ้งคะ"
"เข้ามาเลยค่ะ ประตูไม่ได้ล็อค"
รัญชิดาบอกคนข้างนอก
"ไม่ลงไปทานข้าวเหรอคะ"
เมื่อเข้ามานางแก้วก็ถามคนที่กำลังนั่งจ้องโน๊ตบุ๊คอยู่ รัญชิดาละสายตาจากหน้าจอสี่เหลี่ยมก่อนจะหันมาทางป้าแก้ว
"รุ้งไม่หิวจริงๆค่ะ"
"ไม่หิวก็ต้องกินนะคะ ไม่กินข้าวกินปลาจะเอาน้ำนมไหนให้ลูกล่ะคะ"
นางแก้วเอ่ยท้วงขึ้น คำพูดของแม่บ้านสูงวัยทำให้เจ้าหล่อนฉุกคิดขึ้นได้
"โอเคค่ะ เดี๋ยวรุ้งเคลียงานเสร็จจะลงไปนะคะ"
หล่อนบอกกับป้าแก้ว
"ค่ะ เดี๋ยวป้าลงไปอุ่นกับข้าวรอนะคะ"
"ค่ะ"
หล่อนยิ้มให้ป้าแก้วหนึ่งทีก่อนจะหันมาสนใจหน้าจอสี่เหลี่ยมต่อ ในบ้านหลังนี้ถ้าไม่มีป้าแก้วหล่อนก็คงจะไม่เหลือใครเลย ถ้าไม่ใช่เพราะลูกและหนี้สินที่มันยังค้างคาอยู่หล่อนก็ไม่อยากอยู่ที่บ้านหลังนี้เหมือนกัน มันจะมีความสุขอะไรถ้าอยู่อย่างอึดอัด ต้องพ่นถ้อยคำที่ทำร้ายจิตใจใส่กัน อยู่บ้านเดียวกันแต่ทำหมางเมินเหมือนอยู่คนละโลก สู้ให้หล่อนอยู่หอพักกับลูกน้อยเพียงสองคนคงจะสบายใจกว่านี้
已经是最新一章了
加载中
