已经是第一章了
บทที่6
"ทำอะไรคะ"
ร่างบางเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าธนดลยืนกำสมาร์ทโฟนหล่อนแน่น
"ตุ๊บ!"
"โอ้ย!!"
ร่างบางร้องขึ้นด้วยความเจ็บจากแรงกระแทกของสมาร์ทโฟนที่ธนดลปามาโดนอกหล่อนเต็มๆ
"ทำอะไรของคุณ!"
รัญชิดาตวาดขึ้นด้วยความโกรธ หล่อนเป็นเมียไม่ใช่นางทาสหรือที่ระบายอารมณ์ของเขา ไม่ใช่ว่าโกรธแค้นอะไรมาจะลงกับหล่อนคนเดียว
ธนดลก้าวอาดๆเข้าไปกระชากแม่ของลูกทันที
"ไอ้เหี้ยนั่นมันอยู่ที่ไหน!"
เขาเอ่ยถามพร้อมกับบีบต้นแขนหล่อนเต็มแรง
"ฉันเจ็บนะ! คุณตามหาใครฉันจะไปรู้ได้ยังไง"
เจ้าหล่อนพยายามแกะมือหนาออก
"ผมจะถามอีกครั้ง ไอ้เหี้ยรุธอยู่ที่ไหน"
คนตัวโตตวาดถามเสียงดัง
"ฉ..ฉันไม่รู้"
"โกหก มันโทรหาคุณ"
ธนดลเค้นเสียงบอก
"ได้! ไม่บอกก็ได้ แต่ฝากบอกมันด้วยก็แล้วกันถ้าคนของผมเจอมันที่ไหนเก็บที่นั่น"
เขาบอกก่อนจะผลักคนตัวเล็กให้ออกห่างก่อนจะเดินอาดๆออกไป
พ้นหลังร่างสูงรัญชิดารีบรนรานหยิบสมาร์ทโฟนที่ตกอยู่โทรหาพี่ชาย แต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้เลย
"รับสิ! พี่รุธ"
หล่อนพึมพำพร้อมกับเดินไปเดินมาอย่างกังวลใจ
"แง๊..อุแว้.."
เสียงร้องไห้ของลูกน้อยดังขึ้นมาจากข้างล่างทำให้รัญชิดาเพิ่งนึกได้ว่าหล่อนฝากลูกไว้กับป้าแก้วจึงรีบลุกไปรับลูกน้อย
"หิวหรอครับอ้วนของแม่"
เจ้าหล่อนหยอกล้อกับบุตรชาย เด็กชายธาวินที่เหมือนจะฟังแม่รู้เรื่องก็ยื่นไม้ยื่นมืออกมาโต้ตอบกับผู้เป็นแม่
"เพิ่งกินไปเมื่อกี้เองนะครับ ไม่กลัวอ้วนเหรอเรา"
"อะ..แอ้.."
เมื่อเห็นว่ามารดาเล่นด้วย เจ้าตัวเล็กก็โยกแขนโยกขาใหญ่
รัญชิดายิ้มให้ลูกน้อยก่อนจะอุ้มขึ้นมาให้เจ้าตัวเล็กกินนม เจ้าหล่อนเบ้หน้าเล็กน้อยเมื่อมือเล็กชกโดนรอยช้ำเมื่อครู่พอดี ตอนนี้ที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของหล่อนก็คงจะเหลือแค่คนในอ้อมกอดนี้ ถ้าหล่อนไม่มีลูกป่านนี้หล่อนคงจะตายไปแล้วก็ได้...
"อีกไม่นาน แม่จะพาหนูไปอยู่ข้างนอกกันสองคนนะครับ"
หล่อนบอกพร้อมกับพรมจูบบนกระหม่อมบุตรชาย ตอนนี้เงินเก็บของหล่อนมันใกล้จะครบตามจำนวนบ้านหลังนั้นแล้ว แต่ถ้าหล่อนให้พี่ชายไปหล่อนก็จะต้องหาเพิ่มอีกและระยะเวลามันคงจะนานนับปีหรือมากกว่านั้น แต่หล่อนไม่อยากทนอยู่ที่นี่อีกแล้ว และหล่อนตัดสินใจว่าจะแบ่งเงินเก็บก้อนนั้นกับพี่ชายเพียงห้าแสนเท่านั้น
เวลาล่วงเข้าไปเกือบเช้าของอีกวัน ธนดลที่เพิ่งกลับมาถึงบ้านก็ตรงดิ่งเข้ามาในห้องนอนทันที ร่างจ้ำม่ำของบุตรชายนอนอยู่บนเตียงแทนที่จะเป็นเปลเด็กและมีรัญชิดาที่ยังนอนกอดลูกอยู่ เขาหยิบหมอนข้างที่กั้นฝั่งเขาออกก่อนนั่งลงบนเตียงข้างลูกน้อย นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ไม่ได้จ้องมองหน้าลูกนานๆแบบนี้ นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ได้นอนกับลูก นานเท่าไหร่แล้วที่เขาละเลยลูกเพราะอคติที่มีกับแม่ของลูกจนทำให้เขาละเลยหน้าที่พ่อ เขาค่อยๆโน้มหน้าลงไปพรมจูบบนกระหม่อมบางของลูกน้อยก่อนจะล้มตัวลงนอนพร้อมกับมือที่เอื้อมไปโอบกอดบุตรชายเบาๆ
รัญชิดาที่เริ่มรู้สึกตัวค่อยๆขยับออก เพราะตอนนี้เขาหล่อนกับเขาห่างอันแค่ไม่กี่คืบเท่านั้น แต่เหตุการณ์ต่อมาทำให้หล่อนต้องชะงักนิ่งเพราะว่ามือหนาของเขาที่โอบกอดลูกน้อยอยู่เอื้อมเลยมาโดนมือเรียวของหล่อนไว้
"อย่าขยับ เดี๋ยวลูกตื่น"
ธนดลเอ็ดแม่ของลูกเสียงเบาแต่ก็ยังไม่คลายมือออก รัญชิดาก็ทำได้แค่เพียงนอนนิ่งเงียบๆและไม่นานเจ้าหล่อนก็เข้าสู่ห้วงนิทราไป
已经是最新一章了
加载中
