已经是第一章了
บทที่8
จันทร์เริ่มหน้าหงิกหน้างอเมื่อการมาเที่ยวทะเลครั้งนี้ไม่เป็นดังที่คาดฝันไว้ คิดว่าจะได้เล่นน้ำเย็นๆชื่นใจ คิดว่าจะได้เดินชมคลื่นทะเลที่ซัดเข้าฝั่งบนหาดทรายสีขาว คิดว่าจะได้นอนอาบแดดเก๋ๆเหมือนพวกฝรั่ง แต่ที่ไหนได้กลับต้องมาตามเฝ้าตามติดคุณหนูน้อยเสียอย่างนั้น
"พี่จันทร์ไม่ไปเล่นน้ำเหรอ"
รัญชิดาเอ่ยถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายนั่งหน้าหงิกหน้างอ
"โอ้ยไม่ไปหรอกค่ะ คุณผู้หญิงให้มาช่วยดูคุณหนู พี่ก็ต้องช่วยคุณดูแลคุณหนูสิคะ"
จันทร์ตอบอย่างอารมณ์เสีย
"ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันดูลูกฉันเอง พี่ไปเล่นน้ำเถอะ"
"แล้วคุณไม่ไปเล่นน้ำกับพวกคุณๆเค้าเหรอคะ"
จันทร์เอ่ยถาม
คนมีปมกับน้ำส่ายหัวช้าๆ
"ฉันไม่เล่นหรอก เดี๋ยวผิวเสีย"
รัญชิดาตอบทีเล่นทีจริง ทำให้จันทร์ถึงกับเบ้ปาก
"คิดแล้วเชียว"
จันทร์พึมพำเสียงเบา
"พี่ไปเถอะ อีกเดี๋ยวฉันก็จะพาลูกเข้าห้องพักแล้วล่ะ อีกเดี๋ยวตรงนี้แดดมันคงจะส่องมาถึง"
"ไม่ไปค่ะ"
จันทร์ตอบอย่างหักห้ามใจตัวเอง
เมื่ออีกฝ่ายยืนยันว่าจะไม่ไปเจ้าหล่อนก็เลยไม่ได้เซ้าซี้อีกและหันมาหยอกล้อกับลูกน้อยแทน รัญชิดาก้มๆเงยๆหยอกล้อกับบุตรชายได้ไม่กี่นาทีก็ร้องขึ้นด้วยความเจ็บ เพราะตอนนี้ผมที่ปล่อยยาวของหล่อนเกี่ยวพันเข้ากับสร้อยคอสีเงินเส้นเล็กเมื่อเงยขึ้นมันดึงผมหล่อน
"พี่จันทร์เอาออกให้ที"
หล่อนบอกคนข้างๆ
"อะไรคะ"
จันทร์ถามอย่างไม่ประสบอารมณ์
"ผมฉันพันสร้อยน่ะ"
ได้ยินดังนั้นจันทร์ก็ลุกขึ้นมาแกะให้อีกฝ่าย ใช้เวลาเกือบห้านาทีกว่าจะเอาออกได้ พลันสายตาจันทร์ก็ไปสะดุดกับเนินอกเจ้าหล่อนที่ตอนนี้เจ้าหล่อนก้มจนเผยให้เห็นรอยช้ำสีคล้ำปรากฏขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
"รอยอะไรหรือคะ"
จันทร์ถามอย่างอยากรู้
"คะ?"
รัญชิดาเลิกคิ้วถาม
"ก็..รอยที่อกคุณ"
"อ่อ..รอย.."
"จันทร์ไปหยิบผ้ามาให้หน่อย"
ธนดลที่เดินตัวเปียกเข้ามาเอ่ยบอกสาวใช้ ทำให้ร่างบางที่กำลังจะตอบต้องเงียบไป
"ค่ะๆ"
ธนดลรับผ้ามาจากจันทร์ก่อนจะเช็ดผมและเช็ดน้ำที่เกาะตามผิวกาย เขาเลือกที่จะนั่งลงข้างๆภรรยา จันทร์ที่เห็นว่าอยู่เป็นก้างก็เลยปลีกตัวออกมา
"ไม่ไปเล่นน้ำเหรอ"
เขาเอ่ยถามทั้งๆที่กำลังเอนหลังพิงเก้าอี้
"ไม่ค่ะ อยู่ดูลูกดีกว่า"
"หึ! จะได้มาเป็นข้ออ้างกับผมเหรอ"
ธนดลแค่นหัวเราะ
"แล้วแต่จะคิดค่ะ"
หล่อนตอบก่อนจะอุ้มลูกน้อยขึ้นแล้วพาเข้าไปในห้องพัก ขืนอยู่ไปก็ได้ทะเลาะกันเปล่าๆ หล่อนไม่อยากทำให้คนอื่นเสียบรรยากาศ
เวลาสี่ทุ่มธนดลที่เพิ่งกลับจากปาร์ตี้ริมสระก็เปิดประตูเข้ามาโดยไม่ให้ซุ่มให้เสียงทำให้คนที่ป้อนนมลูกน้อยอยู่หยิบผ้าขึ้นมาปิดปิดแทบไม่ทัน
"ทำไมคุณไม่เคาะประตูก่อนคะ"
รัญชิดาทำหน้ายุ่งใส่สามี
"ผมจะเข้าห้องตัวเองต้องเคาะด้วยเหรอ"
ธนดลเลิกคิ้วถาม
"ก็ฉัน.."
หล่อนพูดแค่นั้นก่อนจะเงียบไป
"คุณออกไปก่อนได้ไหม"
หล่อนสั่งแกมขอร้อง
"ผ้าจะปิดหน้าลูกแล้วนั่น"
ธนดลบอกพร้อมกับเดินเข้ามาหยิบผ้าออก
"อุ้ย..คุณ!"
รัญชิดารีบดึงลูกน้อยที่กำลังดูดนมจากเต้าออกพร้อมกับปิดเสื้อให้มิดชิด และวางลูกน้อยที่หลับปุ๋ยลงบนเตียงนอนเด็กที่ทางโรงแรมจัดเตรียมไว้ให้
"ตกใจอะไร มากกว่านี้ผมก็เคยเห็นมาแล้ว"
เขาว่าพร้อมกับเหยียดยิ้ม แต่สายตาพลันเห็นเข้ากับร้อยช้ำสีม่วงคล้ำตรงหน้าอกเจ้าหล่อน
"คุณจะทำอะไร"
เจ้าหล่อนรีบปัดมือเขาออก แต่ก็ไม่ทันการเพราะกระดุมเสื้อหล่อนโดนปลดสามเม็ดเผยให้เห็นเนินอกอิ่มและรอยช้ำสีม่วงคล้ำเรียบร้อยแล้ว
"รอยอะไร"
เขาถาม เจ้าหล่อนไม่ตอบแต่รีบกลัดกระดุมให้เรียบร้อย
"ผมถามว่ารอยอะไร"
ถึงแม้จะมีคำตอบในใจอยู่แล้วแต่เขาก็ต้องการคำตอบจากหล่อน รัญชิดายังนิ่งเงียบ และดึงเสื้อขึ้นมาปิดให้มิดชิด
"ผมทายาให้"
เขาว่าพร้อมกับเปิดหากล่องยาในกระเป๋าเดินทาง ไม่นานกล่องยาก็ถูกหิ้วมาโดยร่างสูงของธนดล
"ฉันทาเองได้ค่ะ"
หล่อนบอกพร้อมกับยื่นมือไปหมายจะหยิบหลอดยาในมือเขา
"ผมทาให้เอง ผมเป็นคนทำผมก็ต้องรับผิดชอบไม่เหมือนกับใครบางคนที่หนีความผิดอยู่ไม่รู้ว่าตอนนี้มันยังมีชีวิตรอดอยู่ไหม"
ธนดลพูดเหน็บแนมหล่อน รัญชิดาทำแค่เพียงนั่งนิ่งๆให้เขาบรรจงทายาให้ ธนดลเป็นผู้ชายที่คาดเดาได้ยากจริงๆ หล่อนคาดเดาอารมณ์เขาไม่ได้ ทั้งแววตาที่เป็นหน้าต่างของหัวใจของเขาที่ใครต่อใครบอกว่าดูง่ายที่สุดหล่อนยังดูไม่ออกว่าเขาคิดอะไร หล่อนไม่รู้อะไรเกี่ยวกับผู้ชายตรงหน้าเลยจริงๆ
已经是最新一章了
加载中
