ตอนเสริม (ภาคโตโต้) มันเปลี่ยนไปแล้ว ยังไงก็ย้อนกลับไปไม่ได้

(ชื่อตอน ’มันเปลี่ยนไปแล้ว ยังไงก็ย้อนกลับไปไม่ได้’) วันนี้เขี้ยวยืนรอโตโต้อยู่หน้าบริษัท โตโต้นั้นตัดสินใจแล้วว่ายังไงๆมันก็ต้องจบ ต้องทำใจยอมรับความจริงให้ได้ หลังจากพยายามหลบหลีกที่จะเจอเขี้ยวอยู่ตลอดเวลา โตโต้เดินลงบันไดลงมาหยุดอยู่ตรงขั้นสุดท้ายแล้วยืนมองเขี้ยวอย่างมีความรู้สึกอยู่นิดๆ เขี้ยวยิ้มให้พร้อมกับเดินเข้ามาหาเพื่อพูดด้วย ’วันนี้ผมมาลาครับพี่โตโต้’ ’ผมสอบติดราชการแถวๆบ้านเกิดครับ’ แล้วก็มองโตโต้แบบยังเหลือเยื้อใยอยู่นิดๆ แล้วก็ก้มหน้าสารภาพความในใจครั้งสุดท้าย ’ผมขอโทษนะครับพี่ ที่ผมไม่หนักแน่นพอ’ โตโต้มองเขี้ยวแล้วยิ้ม ’นายไม่ผิดหรอกจะโทษก็ต้องโทษที่ฉันผิดเองที่ไม่รู้สึกจนมันสายไปแล้วต่างหากล่ะ’ โตโต้คิดใช่จะโทษก็ต้องโทษที่เค้ามันแสดงความรู้สึกไม่ชัดเจนเอง จนอีกฝ่ายเริ่มไม่มั่นใจแล้วก็เริ่มถอยห่างออกไปจนกระทั่งมีคนใหม่ ’ถ้าพี่ว่างก็แวะมาเที่ยวได้นะครับ เดี๋ยวผมจะพาเที่ยวเอง’ เขี้ยวพูดพร้อมกับยิ้มแบบเดิมมาที่โตโต้ ทันใดนั้นก็มีเงาๆหนึ่งเดินมาทางด้านหลังโตโต้ เขี้ยวหันไปมองคนๆนั้น และโตโต้ก็หันไปมอง มิกกี้แฟนใหม่ของเขี้ยวยืนถือกล่องใบใหญ่เดินลงมาหาเขี้ยว เขี้ยวมองแล้วถามออกมาว่า ’ขนของอะไรมาตั้งเยอะแยะขนาดนี้ล่ะ’ มิกกี้มองเขี้ยวแล้วยิ้ม ’ก็ของทั้งหมดบนโต๊ะทำงานของผมนั้นแหละ’ เขี้ยวมองมิกกี้ แล้วมิกกี้ก็พูดต่อ ’ลาออกแล้วล่ะ นายไปไหนเราก็จะตามไปด้วย’ เขี้ยวมองแฟนตัวเองอย่างไม่คาดคิด ’แล้วได้งานใหม่ทำแล้วเหรอ’ เขี้ยวถามมิกกี้ มิกกี้ส่ายหน้าแล้วตอบ ’มีโทรคุยกับคุณแม่นายแล้ว ท่านบอกว่าจะหางานที่นั้นให้น่ะ’ แล้วมิกกี้ก็ยิ้มตอบเขี้ยว โตโต้มองทั้งสองคนพร้อมกับทำใจยิ้ม ’ขอให้โชคดีนะ’ โตโต้ยิ้มแบบในใจเจ็บจี้ดๆ มิกกี้หันไปมองโตโต้ทำหน้าจริงจังพร้อมกับพูดออกมาว่า ’ขอบคุณครับ หวังว่าคงจะไม่ได้เจอกันอีก’ มิกกี้พูดตอบโตโต้ เขี้ยวดุมิกกี้ ’ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ ไม่ดีเลยนะมิกกี้’ ’ก็ทำไมล่ะ เค้าจะขอหวงแฟนตัวเองหน่อยไม่ได้เลยเหรอไงเล่า’ มิกกี้ทำหน้างอน แล้วผลักกล่องที่ถือมาให้เขี้ยวถือให้ ความจริงมิกกี้เองก็รู้อยู่ว่าเขี้ยวเองก็ยังตัดความรู้สึกที่มีต่อโตโต้ไม่ขาด มิกกี้เองมาทีหลังเลยอดน้อยใจไม่ได้ เขี้ยวก็ยังทำหน้าดุใส่มิกกี้อยู่ จนมิกกี้ต้องหันไปหาโตโต้แล้วพูด ’ขอโทษครับพี่โตโต้ ผมพูดแรงไป’ พร้อมกับทำหน้าเศร้าๆ ’ไม่เป็นไรหรอก แฟนใครๆเค้าก็หวงจริงมั้ยเขี้ยว’ แล้วก็ยิ้มให้ทั้งคู่ แล้วโตโต้ก็โบกมือลาทั้งสองคน แล้วก็หันหลังกลับเดินขึ้นบันไดไปทีละก้าว โตโต้คิดอย่าหันกลับไปนะมันจบแล้ว เราจะไม่หันหลังกลับไปอีกเด็ดขาด เฮ้อออทุกๆอย่างมันจบแล้วววว ห่างออกไปเล็กน้อยด้านข้างตัวตึกมีรถลีมูซีนจอดอยู่เงียบๆ คนข้างในแอบมองอยู่ตลอดเวลา แล้วคุณหนึ่งก็เอ๋ยถามคนในรถออกมาว่า ’แล้วผมควรจะทำยังไง ไปต่อไม่ถูกเลยแบบนี้’ เลขาฯกับคนขับรถมองหน้ากัน แล้วหันไปมองเจ้านายตัวเอง ’ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ไม่เคยมีแฟนเป็นผู้ชายซะด้วยครับท่าน’ คนขับรถตอบแบบซื่อๆ เลขาฯเห็นคนขับตอบแล้วก็อดโมโหไม่ได้มันเป็นคำพูดที่ไม่ควรพูดออกมาเลยนายนี่ แล้วก็เอาเข่าถีบเบาะหลังคนขับเพื่อเตือนสติ ’เอิมม ถ้าเป็นแฟนผม ผมก็คงจะพยายามให้เธอหัวเราะออกมาให้ได้ล่ะมั้งครับ’ เลขาฯออกความเห็นเจ้านายต่อว่า ’แค่คุณหนึ่งซื้อดอกไม้ให้ พร้อมกับการด์ที่เขียนข้อความซึ้งๆสักใบ คุณโตโต้ก็น่าจะชื่นใจแล้วล่ะค่ะ’ ’แน่ใจเหรอว่าเค้าจะชอบ’ ตลอดเวลาเรื่องความรักนั้น กับแฟนคนก่อนๆตนแค่กระดิกนิ้วนิดเดียวเค้าก็เข้ามาหาแล้ว ไม่เคยต้องมาลำบากเข้าไปจีบเองถึงขนาดนี้มาก่อน เลยยังกังวลว่าจะจีบติดหรือเปล่า กลัวเสียหน้า เพราะดันโม้กับเพื่อนๆไปเยอะว่าแฟนคนใหม่นั้นน่ารักกว่าคนอื่นๆที่คบมาแล้วซะด้วยสิ เลขาฯดูท่าทางแล้วเท่าที่สังเกตคุณโตโต้เองก็มีใจให้นิดๆอยู่ แต่ไม่กล้าแสดงออกมากนักเพราะคุณหนึ่งเป็นคนสำคัญคนหนึ่งของบริษัทที่โตโต้ทำงานอยู่พอสมควร (เป็นบริษัทคู่ค้าคนสำคัญ) แต่ที่รู้สึกอีกอย่างคือคุณโตโต้เหมือนจะมีอะไรบางอย่างที่ยังแอบซ่อนไว้ ยังไม่แน่ใจว่ามันคืออะไรด้วยสิ ควรจะบอกเจ้านายมั้ยน๊า ไม่ละเจ้านายเราเลือกเค้าแล้วนี่หน่า ก็คงต้องยอมรับการตัดสินใจของเจ้านายเราสิ