บทที่ 9

รัฐกฤตญ์นั่งอยู่ที่โซฟากำมะหยี่สีน้ำเงินหรูราคาแพงในมือถือแก้ววิสกี้สายตาจับจ้องอยู่ที่บานประตูห้องชุดตลอดเวลา เหมือนกับรอคอยการกลับมาของใครบางคนโดยมีดินแดนและวิทยายืนอยู่ไม่ไกลนัก บนโต๊ะขนาดเตี้ยที่ทำด้วยกระจกใสหน้าโซฟามีขวดวิสกี้เปล่าหนึ่งขวด ส่วนอีกหนึ่งขวดพร่องไปเกือบครึ่ง วันนี้เขากับอารยาใช้เวลาอยู่ด้วยกันเกือบทั้งวัน ไปดูหนัง เล่นโบว์ลิ่ง เดินเลือกซื้อสินค้าที่ห้างหรูใจกลางกรุงเทพฯ ตบท้ายด้วยการล่องเรือตามแม่น้ำเจ้าพระยาชื่นชมความสวยงามพร้อมกับรับประทานอาหาร ชมพระอาทิตย์ตกดินสุดแสนโรแมนติก ความโรแมนติกแทบจะมลายหายไป เมื่อเขาได้รับรายงานจากอุดมว่า พยายามทุกทางแล้วแต่ไม่สามารถตามหาณิชาได้ เรืองเดชและพิชานันท์ก็ไม่อยู่บ้าน เขาจึงสั่งสอนลูกน้องโทษฐานดูแลคนของเขาไม่ดี ในที่สุดการรอคอยของเจ้าของห้องก็สิ้นสุดลง บานประตูห้องชุดถูกเปิดออก ยังไม่ทันที่คนเปิดประตูจะเดินเข้ามาในห้องดี เสียงกังวานและดูมีพลังแผดเสียงดังลั่นห้อง พร้อมกับแก้ววิสกี้ลอยมาปะทะกับกำแพง ผ่านหน้าเธอไปเพียงไม่กี่เซนติเมตร “ไปไหนมา” รัฐกฤตญ์ไม่พูดเปล่าสาวเท้าเข้ามาหาเธอด้วยสายตาและใบหน้าที่ดุกร้าว ณิชามองสบตารัฐกฤตญ์เพียงเสี้ยววินาทีก็จับความรู้สึกของเขาได้ว่าตอนนี้เขากำลังโกรธและดูเหมือนว่าจะโกรธมากเสียด้วย เป็นเพราะเธอเองที่เดินทางไปเก็บของใช้ส่วนตัวที่พัทยาโดยที่ไม่บอกเขาก่อน “ไปบ้านมา” ตอบสั้นๆ แต่ได้ใจความ แต่คนพาลอย่างรัฐกฤตญ์ไม่เข้าใจสิ่งที่เธอพูด “ไปบ้าน บ้านไหน ตอแหล! อุดมมันไปตามเธอที่บ้านพ่อเธอมา มันบอกว่าไม่เจอเธอ” เสียงตวาดดังลั่น ก่อนที่มือหนาของเขาคว้าหมับที่ลำคอของณิชาอย่างแรง ออกแรงบีบเพื่อเป็นการสั่งสอนว่าอย่าลองดีกับเขา มือนุ่มทุบไปตามร่างกายของเขาแต่มันไม่ทำให้เขารู้สึกเจ็บเลยแม้แต่น้อย “ปล่อยนะ ปล่อย” ณิชาพยายามแกะมือของเขาออกแต่ก็หาไม่เป็นผลสำเร็จ “ตอบมาว่าไปไหนมา” เขาถามเสียงเน้นหนักอีกครั้ง ก่อนจะคลายมือออกเล็กน้อยเพื่อที่จะให้เธอตอบ แต่มือยังคงกำอยู่ที่ลำคอสาว “ก็บอกแล้วไงว่าไปบ้านมา บ้านของฉันที่พัทยาไปเก็บของมา” ณิชาขยายความให้เขาเข้าใจมากขึ้น รัฐกฤตญ์ปรายตามองกระเป๋าใบใหญ่ที่อยู่ข้างประตูก่อนจะหันกลับมามองที่เธอ “เธอแน่ใจนะว่าไปบ้านแค่ที่เดียว ไม่ได้ไปหาแฟนเก่าเธอ” รัฐกฤตญ์ถามในสิ่งที่คาใจอยู่ “ถ้าฉันไปได้ ฉันก็จะไป...ไปแล้วไม่กลับมาหาคุณด้วย” ณิชาตะโกนใส่หน้าเขา ความอดทนของเขาหมดลงเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ ดินแดนและวิทยาเบิกตากว้างเมื่อเห็นใบหน้าของผู้เป็นเจ้านายรวมทั้งอุดมที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องครัว บัดนี้ใบหน้าคมเข้มของรัฐกฤตญ์แดงก่ำด้วยความโกรธ กรามทั้งสองข้างขบเข้าหากันแน่นจนเป็นสันนูน ‘เผียะ! เผียะ!’ เสียงฝ่ามือหนาฟาดลงบนแก้มนวลทั้งสองข้างอย่างแรง แรงพอที่ทำให้ร่างบอบบางของณิชาเซไปสองสามก้าว ดินแดนมองใบหน้าของณิชาหญิงสาวที่ทั้งเขาและวิทยารวมทั้งอุดมไม่ค่อยชอบหน้า แต่ก็อดสงสารไม่ได้เมื่อเห็นเลือดซึมมาจากมุมปากสาว อีกใจรู้สึกสมน้ำหน้าไม่ได้ ไปไม่บอกไม่กล่าวเอง ทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อน โดยเฉพาะน้องชายของเขาโดนเจ้านายทำโทษจนใบหน้าเขียวช้ำ “สมน้ำหน้า...อยากปากดีนัก” รัฐกฤตญ์ย่างสามขุมเดินเข้าหาณิชาอย่างน่ากลัว ‘เพียะ!’ บุคคลที่อยู่ในห้องตกใจเป็นรอบที่สอง แต่ครั้งนี้ดูจะตกใจมากกว่าครั้งแรกเพราะคนที่ถูกตบคือเจ้านายของเขา ใบหน้าคมหันไปตามแรงตบก่อนจะหันมามองผู้ที่ทำร้ายเขาด้วยสายตาและใบหน้าดุจมัจจุราชพร้อมที่จะคร่าชีวิตบุคคลที่กล้าทำร้ายเขา ณิชาก้าวถอยหลังได้เพียงสองก้าว ร่างของเธอโดนกระชากอย่างแรงพร้อมกับเสียงฟาดฝ่ามือมาที่แก้มทั้งสองข้างของเธอสามครั้งติดต่อกัน ‘เผียะ! เผียะ! เผียะ!’ รัฐกฤตญ์ผลักร่างของณิชาลงไปบนพื้น ใบหน้าสาวบวมช้ำ บนแก้มมีรอยฝ่ามือทับซ้อนกันหลายแห่ง ตรงมุมปากทั้งสองข้างมีเลือดซึมออกมา ลูกน้องทั้งสามไม่มีใครกล้าเข้าไปห้ามปรามถึงแม้ว่าจะสงสารณิชาจับใจ เพราะพวกเขาไม่เคยเห็นเจ้านายทำร้ายผู้หญิงมาก่อน ณิชาเป็นคนแรกและถูกทำร้ายมากด้วย รัฐกฤตญ์เหมือนกับว่ากำลังจะระบายอารมณ์ที่คั่งค้างมาตลอดทั้งวัน ยิ่งมาได้ยินคำพูดที่กวนโทสะด้วยแล้วเจ้านายของเขาจึงระงับอารมณ์ไม่อยู่ “เธอกล้ามากนักที่ตบหน้าฉัน ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าตบฉันเลย” เสียงของเขาตวาดลั่น “ก็มีซะสิ ไอ้หน้าตัวเมียรังแกได้แม้กระทั่งผู้หญิง” ณิชาลุกขึ้นยืนตวาดออกไปอย่างไม่ยอมแพ้ วาจาที่ถูกเอ่ยออกไปทำให้ร่างของรัฐกฤตญ์สั่นด้วยความโกรธ เขาไม่เคยรู้สึกโกรธใครมากเท่านี้มาก่อน ยิ่งเป็นผู้หญิงด้วยแล้วณิชาเป็นคนแรกที่กล้าว่าเขาด้วยถ้อยคำรุนแรงขนาดนี้ อย่างนี้มันต้องสั่งสอนให้รู้สึกว่าอย่าบังอาจมาต่อว่าคนอย่างเขา ร่างของณิชาจึงถูกลากไปตามพื้นพรมจุดหมายปลายทางคือห้องนอนที่เธอนอนเมื่อคืน เสียงประตูห้องถูกปลายเท้าหนากระแทกให้ปิดลงอย่างแรง ทันทีที่ก้าวผ่านเข้ามาในห้องนอนของณิชา ดินแดน วิทยาและอุดมมองหน้ากันรู้ดีว่าหญิงสาวที่อยู่ข้างในจะถูกลงโทษยังไง พวกเขาทั้งสามจะเดินออกไปจากห้องชุดของเจ้านายมีเพียงอย่างเดียวที่เขาได้ยินคือเสียงหวีดร้องของณิชาที่ดังลอดออกมาเท่านั้น เมื่อเขาลากร่างสวยมาถึงจุดหมายแล้ว ร่างของณิชาก็ถูกโยนลงบนที่นอนอย่างแรง เธอร้องสุดเสียงเมื่อมือหนากระชากเสื้อผ้าตัวสวยอย่างแรงสองสามครั้ง ก่อนที่มันจะขาดออกจากกัน บางส่วนอยู่ในมือของเขาและบางส่วนอยู่ที่เตียงนอน ณิชาคว้าผ้าห่มที่อยู่ใกล้มือมาปกปิดท่อนบนกึ่งเปลือยจะมีเพียงเสื้อในที่ขาดแหว่งตามแรงกระชาก แต่มันก็ไม่สามารถปกปิดอะไรได้เลย “คุ...คุณจะทำอะไรฉัน ปล่อยนะ” ณิชาพูดอย่างหวาดๆ รัฐกฤตญ์ยิ้มมันเป็นรอยยิ้มที่เธอไม่ชอบเลย ยิ้มตรงมุมปากแต่ดวงตาคมกริบกลับเปล่งประกายด้วยความโกรธ “จะกลัวทำไม เก่งนักไม่ใช่เหรอ เก่งให้ตลอดสิ” รัฐกฤตญ์พูดพร้อมกับถอดเสื้อผ้าของเขาออกจนเหลือแต่ร่างเปล่าเปลือย จ้องมองร่างของณิชาอย่างไม่วางตา ณิชาเองที่เป็นฝ่ายเบือนหน้าหนีเขา เพราะเธอไม่เคยเห็นผู้ชายเปลื้องผ้าต่อหน้ามาก่อน นี่เป็นครั้งแรก “ออกไปนะอย่าเข้ามา...บอกให้ออกไป” ของที่อยู่ใกล้มือณิชาถูกโยนออกไปปะทะร่างของเขา แต่มีสิ่งเดียวที่เป็นของหนักนั่นก็คือนาฬิกาตั้งโต๊ะที่ทำจากไม้ ลอยไปโดนที่หางคิ้วของเขาอย่างแรง “โอ๊ย...” รัฐกฤตญ์ใช้มือของเขาคลำที่หางคิ้ว มีความรู้สึกชานิดๆ ก่อนจะสัมผัสกับน้ำเหนียวๆ ที่เกิดขึ้นตรงจุดนั้น ลดมือที่คลำตรงหางคิ้วมาดู น้ำเหนียวๆ ที่ว่านี้คือเลือด ดวงตาของรัฐกฤตญ์มองที่ฝ่ามือที่มีเลือดติดอยู่ สลับกับใบหน้าที่ซีดเซียวของณิชา เมื่อรู้ว่าเธอทำร้ายเขาถึงกับเลือดตกยางออก “เธอ...เธอกล้ามากนักที่ทำฉันถึงขนาดนี้” เสียงเกรี้ยวกราดดังลั่นไปทั่วห้อง “คนอย่างคุณโดนแค่นี้มันยังน้อยเกินไป ถ้าฉันฆ่าคุณได้...ฉันก็จะฆ่า” ณิชาตวาดกลับไปเสียงดังไม่แพ้กัน ตอนนี้รัฐกฤตญ์ทั้งโกรธและโมโหจนครองสติไม่อยู่ สิ่งที่เขารับรู้ตอนนี้ก็คือต้องสั่งสอนผู้หญิงคนนี้ให้หลาบจำว่าอย่างมาลองดีกับเขา “แต่ฉันจะฆ่าเธอก่อน...แต่จะฆ่าให้เธอตายทั้งเป็นต่างหาก” คำพูดของเขาทำให้ร่างของณิชากระเถิบหนีร่างสูงใหญ่ที่ก้าวขึ้นมาบนเตียงอย่างหวาดกลัว ใช้ปลายเท้ากระแทกไปตามลำตัวของเขาไม่เลือกที่ ทว่าการดิ้นรนต่อสู้ก็ต้องยุติลงเมื่อข้อเท้าของณิชาถูกมือหนาจับเอาไว้มั่นแล้วลากสาวสวยเข้ามาหาร่างหนา จากนั้นรัฐกฤตญ์ก็กระโจนร่างทาบทับร่างของณิชาทันที จับข้อมือทั้งสองข้างของเธอที่พยายามทำร้ายเขาตรึงไว้เหนือศีรษะของเธอ ก่อนจะเอื้อมหยิบเนคไทที่เขาโยนมาไว้บนเตียง มัดเข้ากับข้อมือทั้งสองข้างของเธอโดยปลายของเนคไทถูกผูกติดไว้กับหัวเตียง รัฐกฤตญ์โยนผ้าห่มที่ณิชานำมาปกปิดร่างกายลงไปกองอยู่ที่พื้น ทรวงอกสล้างที่ใหญ่เกินตัวอวดโฉมให้เขาเห็น เขาไม่รั้งรอที่จะลงโทษเธอ เขาจะทำให้ผู้หญิงคนนี้รู้ว่า เล่นกับไฟก็ต้องถูกไฟลวก ถูกไฟเผาไหม้ ริมฝีปากหนากระแทกเข้าหาเรียวปากบางอย่างแรง แรงจนเธอเจ็บ เรียวลิ้นหนาแทรกเข้าไปในโพรงปากสาวกระหวัดเกี่ยวอย่างจาบจ้วง ณิชาพยายามสะบัดหน้าหนีปากหนาที่รุกรานแต่มือหนาจับมั่นท้ายทอยของเธอจนไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ มืออีกข้างหนึ่งของเขาเลื่อนมากอบกุมทรวงอกเคล้นคลึงอย่างแรง ไม่ว่ามือของเขาสัมผัสไปที่ร่างกายของเธอส่วนไหน ตรงจุดนั้นก็จะเต็มไปด้วยรอยช้ำ ใบหน้าคมลากไล้มายังซอกคอขาวนวล ขบเม้มจนเกิดรอยแดงรอบลำคอเกือบสิบรอย แรงขบเม้มแต่ละครั้งสร้างความเจ็บที่มาควบคู่กับความกระสันเสียวให้กับณิชาเป็นอย่างมาก ความเสียวลามไปตั้งแต่ลำคอมาหยุดมวนตัวกันที่ท้องน้อย รัฐกฤตญ์เลื่อนปากไปตามไหล่สาว ใช้ฟันกัดจนถึงข้อศอก ทำอย่างนี้ทั้งสองข้าง ร่างของณิชาดิ้นรนหนีคมเขี้ยวของเขาแต่ยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งออกแรงกัดมากขึ้น เธอจึงหยุดดิ้นปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจ เรียวปากหนามาหยุดนิ่งอยู่ที่ทรวงอกคู่อวบใช้ฟันกัดที่บริเวณเนินอกก่อนจะให้เรียวปากอุ่นจัดครอบครองเม็ดบัวสีชมพูล่อตา ดูดกลืนเข้าไปในปากของเขาเสมือนทารกกำลังดูดดื่มน้ำนมของมารดา สลับกันไปมาทั้งสองข้าง กลิ่นกายของเธอช่างหอมหวาน ผิวที่ขาวอมชมพูกระตุ้นแรงปรารถนาของเขาได้เป็นอย่างดี ร่างของณิชาบิดเร่าไปมาเพื่อดับความเสียวซ่านที่แผ่กระจายอยู่ทั่วร่างกาย มันเหมือนมีเกลียวคลื่นไหลวนอยู่ทั่วบริเวณท้องน้อย ยิ่งเมื่อเขาดูดกลืนเม็ดบัวสีอ่อนของเธอสลับกับบีบเคล้นทรวงอกยิ่งทำให้สาวเจ้าครางออกมาอย่างลืมตัว “อือ...อืม” เสียงครางที่เขาได้ยินบวกกับภาพใบหน้าของณิชาที่ศีรษะแหงนหงายไปทางด้านหลัง ดวงตาทั้งสองข้างหลับพริ้ม เรียวปากสีชมพูเผยอออกมาเล็กน้อย มันช่างเป็นภาพที่เซ็กซี่ที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา ความคิดบางอย่างวิ่งเข้ามาในจิตใจ เมื่อนึกถึงข้อนี้แล้วจะมีใครเคยเห็นรูปร่างที่สวยงามของเธอหรือเปล่า “ไอ้พลแฟนของเธอมันเคยทำกับเธออย่างนี้หรือเปล่า” เป็นคำถามที่น่าตบมากในความรู้สึกของณิชา ธนาพลผู้ชายที่แสนดีของเธอไม่มีวันทำกับเธอแบบนี้เด็ดขาด แต่เพราะอะไรไม่รู้ทำให้ณิชาตอบกลับไปในทางตรงกันข้าม “เขาทำมากกว่าที่คุณทำซะอีก” แววตาของรัฐกฤตญ์ลุกโชนเมื่อได้ยินคำตอบนั้น ความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาในสมอง ที่เธอต่อสู้ไม่ยอนยอมแต่โดยดีเพราะไม่อยากให้เขามาทับรอยของคนรัก แต่อย่าหวังเลยว่าจะกลับไปเสวยสุขด้วยกัน ตราบใดที่เขายังไม่เบื่อตราบนั้นณิชาต้องอยู่กับเขา ซึ่งรัฐกฤตญ์เองยังไม่รู้ว่าเหตุใดจึงต้องหงุดหงิด เมื่อรู้ว่าณิชามีอะไรกับแฟนเก่ามาก่อน ทั้งๆ ที่เขานอนกับผู้หญิงมานับไม่ถ้วน แล้วไม่เคยสนใจด้วยว่าผู้หญิงเหล่านั้นจะเป็นยังไงเพราะทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นมาจากความใคร่ล้วนๆ