บทที่ 5

จองมินพาวีนัสไปที่เตียงนอนของเขาอย่างทุลักทุเล แต่ยังไม่ทันที่เขาจะถึงเตียงเธอก็เกิดอาการผะอืด ผะอม อาเจียนออกมาเปื้อนตัวเขาและตัวเธอเองจนเลอะไปหมด “อ้าวคุณ...เอาเข้าไปหมดกันเสื้อแบรนด์เนมของผมเลอะหมดแล้วดูซิ” จากนั้นเขาก็พาตัวเธอไปนอนที่เตียง หญิงสาวหมดสติสิ้นฤทธิ์ไปละแล้วเขาจะทำอย่างไรกับเธอดี เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ก่อนละกันคิดได้ดังนั้นเขาก็ลงมือจัดการกับเสื้อผ้าของเธอ นิ้วเรียวยาวของเขาเลื่อนมาปลดกระดุมเสื้อของหญิงสาวทีละเม็ด จนเสื้อผ้าชั้นนอกถูกถอดออกไปจากร่างกาย เหลือเพียงบราสีขาวและชั้นในตัวเล็กจิ๋วสีเดียวกับบราเท่านั้น จองมินต้องกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอขึ้นมาทันทีอย่างยากเย็น เพราะเรือนร่างสวยขาวนวลไปทั้งตัว ผิวเนื้อที่เนียนใสในเวลานี้ดูเหมือนจะกระตุ้นแรงปรารถนาของเขาที่เริ่มก่อตัวขึ้นอยู่ลึก ๆ ชายหนุ่มพยายามสะกดกลั้นความปรารถนาที่เริ่มคุกรุ่นขึ้นมา เขาผ่อนลมหายใจออกมาค่อนข้างแรงและหันไปหยิบผ้าขนหนูชุบน้ำมาเช็ดตัวให้เธอ หญิงสาวขยับกายเมื่อรู้สึกถึงความเย็นที่มาสัมผัสลงบนร่างกายตั้งแต่ใบหน้า ซอกคอและเลื่อนต่ำลงไปบริเวณหน้าอกที่ถูกปกปิดด้วยบราตัวจิ๋ว จองมินตั้งใจเช็ดตัวให้เธอและสวมเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่สีขาวของเขาให้ แทนเสื้อผ้าตัวเก่าที่เปื้อนเพื่อที่เธอจะได้นอนสบายขึ้น “พอละขืนทำให้นานไปกว่านี้คุณเสร็จผมแน่” จากนั้นชายหนุ่มก็ไปจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและมานอนลงข้างตัวเธอ “ขอกอดหน่อยคงจะไม่เป็นไรหรอกนะ ถือเป็นรางวัลตอบแทนให้ผม” จองมินกอดวีนัสแบบกระชับแนบชิดและก็หลับไปหลังจากนั้นไม่นาน วีนัสรู้สึกตัวในเช้าวันต่อมาเธอรู้สึกเหมือนมีอะไรมากดทับที่ตัวจึงลืมตาขึ้นช้า ๆ แล้วก็เห็นจองมินนอนกอดเธออยู่ หญิงสาวรีบลุกขึ้นมานั่งบนเตียง “ทำไมเหตุการณ์แบบนี้มันถึงดูคุ้นนักนะ เหมือนกับเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นที่ภูเก็ตหรือว่าเราฝันไป” เธอหยิกตัวเองแล้วก็ต้องสะดุ้งเพราะความเจ็บ เมื่อรู้ตัวว่านี่ไม่ใช่ความฝันก็หลับหูหลับตาร้องกรี๊ด กรี๊ด ซะจนชายหนุ่มที่นอนหลับสบายอยู่ข้างตัวต้องตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย “อะไรกันคุณผีเข้าแต่เช้าเลยหรือไงถึงได้ร้องกรี๊ดแบบนี้” วีนัสไม่พูดพร่ำทำเพลงเธอลงไม้ลงมือประเคนใส่เขาไม่นับ “เพี๊ยะ..ตุ๊บบ..ๆ..ป๊าบบ..” “เอ๊ย โอ๊ย ๆ คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ เห็นตัวเล็กแบบนี้มือหนักเหมือนกัน ทำผมเจ็บน่วมไปทั้งตัว” เขาจับมือทั้งสองข้างของวีนัสพร้อมกับกระชากเธอเข้ามาในอ้อมกอด และกอดเธอไว้แน่นไม่ให้เธอขยับตัวไปไหน “เดี๋ยวก่อนคุณฟังผมก่อนสิ ยังไม่ทันจะฟังผมอธิบายอะไรก็ลุกขึ้นมาร้องกรี๊ดซะแล้ว” “นายมันไม่ใช่ลูกผู้ชายเมื่อคืนนายทำอะไรฉันบอกมาเดี๋ยวนี้นะ” วีนัสตะคอกใส่เขาจองมินทำท่านึกด้วยท่าทางกวนโอ๊ย น่าหมั่นไส้เป็นอย่างมากในสายตาของวีนัส “เมื่อคืนผมทำอะไรคุณ นี่คุณจำอะไรไม่ได้อีกแล้วเหรอ แหมน่าเสียดายเราก็สนุกด้วยกันไง” “คุณว่ายังไงนะสนุกด้วยกันงั้นเหรอ” จองมินเห็นหน้าของเธอซีดก็เลยไม่อยากที่จะแกล้ง เขาปล่อยเธอให้เป็นอิสระเมื่อมั่นใจว่าเธอจะไม่ประทุษร้ายเขาอีก พร้อมกับตอบให้เธอหายข้องใจ “ผมไม่ได้ทำอะไรคุณมากไปกว่าการเปลี่ยนเสื้อผ้าและก็เช็ดตัวให้คุณ เพราะว่าคุณเมามากแล้วก็อาเจียนออกมาเลอะเทอะไปหมด ผมอยากให้คุณนอนสบาย ๆ ก็เลยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณก็เท่านั้น” หญิงสาวก้มลงมองเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่ของเขาที่เธอสวมใส่อยู่ สลับกับการมองหน้าเขาพร้อมกับตั้งคำถามคาดคั้น “แค่นั้นแน่นะ” เขาตอบเธอสวนกลับมาในทันที “ก็แค่นั้นน่ะสิ...คุณไม่รู้เหรอว่าคุณกำลังพูดอยู่กับใคร ผมโซจองมินหนึ่งในสมาชิกวงบลูสกายเชียวนะ ถ้าผมต้องการผู้หญิงสักคนแค่ผมมองตา ก็มีผู้หญิงจำนวนมากอยากที่จะมาเป็นของผมหุ่นดีกว่าคุณมากมาย เพราะฉะนั้นคุณอย่าสำคัญตัวเองผิดเด็ดขาด หุ่นผอมบางเป็นจิ้งจกถูกประตูหนีบอย่างคุณไม่เห็นจะมีอะไรเร้าใจ” วีนัสได้ยินดังนั้นก็ลอบถอนใจออกมาอย่างโล่งอก แต่ไม่อาจพ้นสายตาของเขาไปได้ แต่เดี๋ยวก่อน... “จองมินเมื่อกี้คุณบอกฉันว่าคุณเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันใช่ไหม” “อืมใช่” เขาตอบ “ถ้าไม่ใช่ผมแล้วใครจะทำให้คุณ” “แล้วคุณก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันไปดูฉันไปงั้นสิ” “ใช่แล้วมันเป็นยังไง” เขาถามเธอกลับ “คุณก็เห็นของฉันหมดเลยน่ะสิ” เธอพูดแล้วก็น่าแดงขึ้นมาอย่างควบคุมไม่อยู่ “คุณอย่าลืมสิมากกว่านี้ผมก็เคยเห็นมาแล้ว นี่คุณจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ ทีหลังดื่มเหล้าไม่เป็นก็อย่าริดื่มสิ ถ้าเมื่อคืนผมไม่ไปช่วยคุณไว้ ป่านนี้คุณก็คงจะได้ขึ้นสวรรค์กะไอ้หนุ่มสองคนนั้นไปแล้ว ผมทำดีแล้วยังไม่ได้ดีอีกคำขอบคุณสักคำจากคุณก็ไม่มี แถมยังมาโดนคุณทุบเอาแบบนี้อีกแย่จริง ๆ” จองมินแสร้งพูดตัดพ้อที่เขาทำดีแล้วไม่ได้ดีแถมยังโดนเธอทั้งทุบ ทั้งหยิก ทั้งตีสารพัดที่จะประเคนหมัดใส่เขา ชนิดที่นับคะแนนไม่ทันกันเลยทีเดียว “ขอบคุณก็ได้” วีนัสพูดอย่างกระฟัดกระเฟียด จองมินเอามือแหย่เข้าไปในหูของตัวเองทำเหมือนกับว่าเขาหูฝาดไป “เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ ผมไม่ค่อยได้ยินไหนคุณพูดอีกทีซิ” วีนัสถอนหายใจก่อนจะบอกกับเขาด้วยน้ำเสียงแกมประชดประชัน “ฉันบอกคุณว่าขอบคุณนะคะที่คุณช่วยฉันไว้เมื่อคืนนี้ พอใจหรือยังแล้วเสื้อผ้าของฉันละคะ” “ผมเอาไปส่งให้เขาซักแต่เขาเอามาส่งแล้วผมใส่ไว้อยู่ในตู้เสื้อผ้า” “ฉันขอใช้ห้องน้ำของคุณด้วยละกันนะ” เธอพูดเสร็จก็วิ่งไปเอาเสื้อผ้าและวิ่งเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว “ตามสบาย” เขาตอบเธอและยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “เห็นตัวเล็กแบบนี้ซ่อนรูปเหมือนกันนะ” เมื่อวีนัสเดินออกมาจากห้องน้ำ เธอเห็นเขานั่งพิงอยู่ที่เตียงและมองมาที่เธอ ในขณะที่เธอก็มองหากระเป๋าของตนเอง “ฉันกลับก่อนนะขอบคุณอีกครั้งค่ะ” “แล้วคุณจะกลับยังไงต้องให้ผมไปส่งไหม” “ไม่เป็นไรฉันกลับเองได้” “เดี๋ยวก่อนอย่าเพิ่งไป” เธอหันกลับมามองเขาอีกครั้ง เป็นช่วงจังหวะที่จองมินเดินตรงเข้ามาหาเธอ และก็ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดอันอบอุ่นแข็งแรงของเขา พร้อมกับแนบริมฝีปากร้อนผ่าวของเขาลงบนริมฝีปากนุ่มของเธออย่างนุ่มนวลดูดดื่ม ก่อนที่จะปล่อยเธอเป็นอิสระ “นี่เป็นค่าตอบแทนที่ผมได้ช่วยคุณไว้เมื่อคืนนี้” วีนัสตกใจกับการกระทำของเขา และมือของเธอก็ตวัดไปที่ใบหน้าของเขาอย่างแรงและรวดเร็ว “เพี๊ย...” “นี่คือสิ่งตอบแทนสำหรับการที่คุณดูถูกฉัน คุณเห็นฉันเป็นผู้หญิงง่าย ๆ ที่คุณคิดจะทำอะไรก็ได้อย่างนั้นใช่ไหม เรื่องที่เกิดขึ้นที่ภูเก็ตนั่นถือว่ามันเป็นอุบัติเหตุและมันจะไม่เกิดขึ้นอีก จำเอาไว้ด้วยว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิงแบบเดียวกับที่คุณกำลังคบอยู่ และกรุณาให้เกียรติกันบ้าง” พูดจบเธอก็วิ่งออกจากห้องไป หลังจากจองมินหายตกใจก็วิ่งตามไปพร้อมกับตะโกนเรียกเธอ “วี...วี...เดี๋ยวก่อนรอผมก่อน” แต่เธอวิ่งหนีเขาเข้าไปในลิฟต์พร้อมกับปิดประตูอย่างรวดเร็ว จองมินส่ายหัวเดินกลับมาที่ห้องพัก เขายกมือขึ้นจับริมฝีปากพร้อมกับพึมพำกับตนเอง “คุณนี่มือหนักไม่เลว” หลังจากนั้นสักพักยองซูก็มาเคาะประตูห้องของจองมิน ชายหนุ่มเดินไปเปิดประตูให้อีกฝ่ายเดินเข้ามาในห้อง เขามองสำรวจไปรอบ ๆ ห้องเหมือนกับจะหาอะไรบางอย่าง แต่เมื่อหาไม่พบก็เลยหันกลับมามองจองมินและก็พบว่าเขากำลังมองอยู่เช่นกัน “ถ้าจะมองหาวีล่ะก็เธอกลับไปแล้วเมื่อกี้นี้เอง ถ้าพี่อยากจะเจอเธอก็น่าจะมาให้เร็วกว่านี้” ยองซูหลี่ตาขวาแล้วถามจองมินอย่างจ้องจับผิด “นายทำอะไรเธอหรือเปล่า” “ปล๊าววว!!! อะไรทำให้พี่คิดว่าผมจะต้องไปทำอะไรเธอ” “แน่ใจนะว่าที่นายตอบมามันคือเรื่องจริง เสือผู้หญิงอย่างนายอยู่ใกล้สาวสวยหุ่นดีอย่างคุณวี แต่ไม่ทำอะไรเธอเลย ออกจะผิดปกติไปหน่อยนะ” “จะว่าไม่ทำอะไรซะเลยก็ไม่ถูกเอาเป็นว่าผมก็แค่นอนกอดเธอและจูบเธอก็เท่านั้นเอง” จองมินสารภาพออกมาในที่สุดทำให้ยองซูหัวเราะ ”ฉันว่าแล้วนายไม่มีทางปล่อยผู้หญิงสวยแบบนั้นไปโดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลยอย่างแน่นอน เพราะถ้าเป็นแบบนั้นก็คงจะไม่ใช่จองมินตัวจริงซะล่ะมั้ง แต่ก็ยังนับว่าคุณวีโชคดีที่เสือผู้หญิงอย่างนายยอมปล่อยเธอไป ว่าแต่เธอจะซาบซึ้งหรือเปล่านะว่าเธอรอดปากเหยี่ยวปากกาอย่างนายไปได้” ชายหนุ่มได้แต่หัวเราะ “พี่ก็พูดเกินไป...ที่จริงแล้วเธอไม่รู้ตัวหรอกว่าผมทำอะไรกับเธอไปบ้าง จะมารู้ตัวก็ตอนโดนผมจูบก่อนที่เธอจะออกจากห้องไปก็เท่านั้น” เขาพูดพร้อมกับยักไหล่ ยองซูอุทานเสียงดังออกมาด้วยความตกใจ “หา ... นายบอกว่านายจูบเธอในขณะที่เธอรู้สึกตัวงั้นเหรอ แล้วคุณวีทำอะไรนายหรือเปล่า” “ก็ตบเข้าให้น่ะสิยังเจ็บไม่หายเลย เห็นมือเล็ก ๆ แบบนั้นแต่มือหนักไม่เลวเหมือนกัน ไม่รู้เส้นลายมือขาดหรือเปล่า” เขาตอบออกมาในที่สุดและนั่นเองที่ทำให้ยองซูหัวเราะออกมาอย่างสะใจ ที่เสือผู้หญิงอย่างนายจองมินนักร้องชื่อดังของวงบลูสกาย ที่โด่งดังไปทั่วเอเชียโดนผู้หญิงตบสั่งสอน ทั้งที่ยังไม่มีโอกาสได้แอ้มเขาด้วยซ้ำ คิดแล้วมันสะใจจริง ๆ ยองซูหัวเราะชอบใจจนตัวงอ “เอ้าขำเข้าไปจะหัวเราะอะไรนักหนาเดี๋ยวก็ขากรรไกรค้างกันพอดี ถ้าพี่ยังไม่หยุดหัวเราะเยาะผมล่ะก็พี่เจอดีแน่” ชายหนุ่มชูกำปั้นไปตรงหน้าของผู้จัดการส่วนตัวของเขาประกอบคำพูด ยองซูหยุดหัวเราะได้ทันทีราวกับถูกปิดสวิช ทั้งคู่เดินลงไปหาอาหารเช้าทานกันที่ห้องอาหารของโรงแรม ซึ่งก็ยังคงมีแฟนคลับกลุ่มใหญ่ที่มารอเขาตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงรุ่งเช้านั่งรออยู่ที่ล็อบบี้ จองมินหันไปยิ้มและโบกไม้โบกมือให้กับแฟนคลับกลุ่มนั้นอย่างสดใสร่าเริงเหมือนเช่นเคย เสน่ห์อีกอย่างของสองหนุ่มบลูสกายก็คือเขาจะใส่ใจและแคร์แฟนคลับของพวกเขาเสมอ